บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 1111 - บทที่ 1120

ทางเลือกแรก คือกล่าวหาว่าองค์หญิงสมรู้ร่วมคิดกับประเทศศัตรู จากนั้นส่งคนไปสังหารพยานในมู่ไจ้ทั้งหมด และยังคงลำเลียงอาหารและหญ้าส่งไปยังชายแดนทางที่สอง คือการเฉากั๋วจิ้วยอมรับว่าตนเป็นผู้ใส่ร้าย และยอมรับทุกสิ่งที่องค์หญิงอันกล่าว จากนั้นมู่หรงเจี๋ยก็จะได้รับเชิญเป็นการส่วนตัวให้รักษาโรคระบาดต่อไป และได้รับการปฏิบัติเหมือนแขกบ้านแขกเมืองของรัฐ พฤติกรรมใด ๆ ที่ใส่ร้ายมู่หรงเจี๋ยจะถือเป็นพฤติกรรมที่ปลุกเร้าอำนาจของจักรวรรดิสำหรับการสูญเสียดาบศักดิ์สิทธิ์ จะต้องได้รับการตรวจสอบอย่างจริงจังโดยกรมราชทัณฑ์ จากนั้นจึงประกาศให้ทั่วหล้าได้รับรู้เพื่อคลายข้อสงสัยเกี่ยวกับมู่หรงเจี๋ยจากสองตัวเลือกนี้ เขาสามารถเลือกได้เพียงทางที่สองเท่านั้นเพราะเขาต้องการปกปิดข่าวว่าธัญญาหารและหญ้าที่ส่งไปยังบริเวณชายแดนถูกฟ้าผ่า วิธีที่ดีที่สุดคือเบี่ยงเบนความสนใจหมอเทวดาเซี่ยจื่ออันเดินทางมารักษาโรคระบาดในเป่ยโม่ และเริ่มคิดค้นสูตรยาในหมู่บ้านมู่ไจ้แล้ว เรื่องของคนที่ใส่ร้ายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์อย่างมุ่งร้ายก็อยู่ระหว่างการสอบสวน และรอผลการตัดสินยังจะมีอะไรมีพลังในการเบี่ยงเบนความสนใจมากไปกว่านี้อีก

องค์หญิงอันชำเลืองมองอีกฝ่าย “การที่ข้าบอกว่าเข้าเป็นปีศาจจิ้งจอก เป็นการยกย่องสติปัญญาของเจ้า เจ้าคิดว่าข้าชมความงามของเจ้างั้นรึ”สิ้นคำ นางก็เผยท่าทีเฉยเมยต่อจื่ออัน แล้วหันไปถามมู่หรงเจี๋ยต่อ “เกิดอะไรกับเสบียงอาหารและหญ้าเลี้ยงม้า? ท่านอย่าบอกนะว่าแม้แต่ลุ่ยกงก็ยังเชื่อฟังคำสั่งท่าน และฟาดสายฟ้าลงมา”มู่หรงเจี๋ยมองจื่ออันพลางตอบด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้อง ข้าออกคำสั่งกับเล่ยกง ดังนั้นเล่ยกงจึงตัดเสบียงอาหาร และหญ้าเลี้ยงม้าของเป่ยโม่”องค์หญิงอันหัวเราะเยาะ “ท่านกำลังหลอกข้าอยู่หรือ? ข้ารู้ว่าพวกท่านพาคนเหล่านั้นออกมา แต่ท่านทำให้ผู้คนเชื่อได้อย่างไรว่าพืชผลของพวกเขาถูกฟ้าผ่า? หากประชาชนรู้เรื่องนี้ ฝ่าบาทจะต้องเสียสติเป็นแน่”“ข้าไม่รู้เรื่องนั้นจริง ๆ” มู่หรงเจี๋ยส่ายหน้าพร้อมคลี่ยิ้มอย่างสบายใจ การตอบโต้อันนิ่มนวลนี้ทำให้จักรพรรดิเป่ยโม่ตระหนักได้ว่าจุดจบของเป่ยโม่จะเป็นอย่างไร หากทรยศผู้มีพระคุณเขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายทหารของเป่ยโม่ แต่แค่อยากให้พวกเขาอดอาหารเพียงสองวันเท่านั้นพวกเขารอคอยสงครามครั้งนี้มานาน เมื่อได้รับคำสั่งให้โจมตี คนเหล่านั้นจะต้องมีแรงผลักดันที่ไม่อาจหยุดยั้ง

อ๋องฉีสงวนท่าที “ท่านพี่มู่หรง เฟิ่งเทียนบอกข้าเกี่ยวกับแผนการของท่าน และข้าก็คิดทบทวนแล้ว ความจริงข้าเคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเช่นกัน แต่เนื่องจากท่านเป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งราชวงศ์โจว ข้าจึงกังวลเล็กน้อย บางทีข้าอาจจะหลอกตนเองมาตลอดอย่างที่ท่านพูดก็ได้ อีกทั้งข้ายังไม่หนักแน่นพอ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ข้าถูกจูงจมูก ตอนนี้ฉินโจวกำลังจะกลับมาที่เมืองหลวงแล้ว ข้าไม่สามารถลงมือเพียงลำพังได้ หากพี่มู่หรงมุ่งมั่นที่จะทำเช่นนั้นจริง ๆ ข้าก็จะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่”มู่หรงเจี๋ยไม่เชื่อใจอ๋องฉีเหมือนเช่นเคยอีกต่อไป ไม่ใช่เพราะเขาเคยหลอกลวงตนมาก่อน แต่เพียงแค่อีกฝ่ายไม่เด็ดขาดมากพอ อ๋องฉีมีใจมุ่งมั่น ทว่าขาดความกล้าเขารู้แล้วว่าองค์ชายรัชทายาทแห่งเป่ยโม่ยังคงอยู่ในเมืองหลวง แต่สายลับของเขารายงานว่าองค์ชายรัชทายาทแห่งเป่ยโม่เดินออกเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว ดังนั้นมู่หรงเจี๋ยจึงตระหนักได้ว่าองค์รัชทายาทที่ถูกส่งตัวไปยังต้าโจวคือตัวปลอมเขาเลี่ยงที่จะตอบ และเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “อ๋องฉี ข้าขอถามเจ้าว่าคนที่เดินทางไปยังต้าโจวในฐานะเชลยคือใคร?”อ๋องฉีพลันประหลาดใจเมื่ออีกฝ่ายถามเช่นนี้ เขาอึ้ง

เซียวท่าเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าจื่ออันและหลิงลี่กำลังเดินออกจากห้องปรุงยา เขาจึงกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านและพระชายาร่ำลากันเสียเถิด พวกเราจะกลับไปเก็บสัมภาระแล้วขอรับ”จื่ออันยืนนิ่งก่อนหันไปสั่งการบางอย่างกับหลิงลี่ ก่อนที่นางจะพยักหน้า และเดินถือยาเข้าไปข้างในห้องจื่ออันเดินเข้าไปใกล้ “อ๋องฉีกลับไปแล้วหรือ?”“กลับไปแล้วขอรับ” เซียวท่าตอบ “พวกเราขอตัวกลับไปเก็บสัมภาระก่อนนะขอรับ”สิ้นคำ เขาก็ลากซูชิงออกไปทันที ขณะเดียวกันซูชิงก็งุนงงไม่น้อย “โอ้? ไปที่ไหน? อ้อ ไปกันเถอะ”เซียวท่าสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีแปลกไป “เจ้าเป็นอะไร?”“ข้าไม่เป็นไร มีอะไรรึ?” ซูชิงลากเขาออกไปอย่างรวดเร็วจื่ออันเห็นซูชิงรีบเดินออกไป นางจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ซูชิงเป็นอะไรไป?”“ใครจะรู้เล่า?” มู่หรงเจี๋ยมองแผ่นหลังของซูชิง“ดูเหมือนว่าสองสามวันที่ผ่านมาเด็กคนนี้จะมีอะไรอยู่ในใจ” จื่ออันสังเกตเห็นว่าไม่กี่วันที่ผ่านมา อีกฝ่ายมีท่าทีเปลี่ยนไป ซึ่งดูแตกต่างจากเมื่อก่อนยิ่งนัก เป็นไปได้หรือไม่ว่าโหรวเหยาสารภาพรักกับเขาอีกครั้ง?อย่างไรก็ตาม โหรวเหยาบอกว่านางจะไม่บีบบังคับเขาไม่สิ นางไม่ควรคิดถึงเรื่องนั้

หลังจากจัดการกับทหารแล้ว องค์ชายเจิ้นกั๋วก็หันกลับมาทักทายมู่หรงเจี๋ยด้วยท่าทางที่เป็นมิตร คำพูดของเขาไม่แสดงออกถึงการวางอำนาจ แต่ทุกคำกล่าวเผยให้เห็นความรู้สึกที่เหนือกว่าหลังจากทักทาย หัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไป เขาถามจื่ออันว่า “พระชายา ท่านพอจะได้เบาะแสเกี่ยวกับโรคระบาดนี้แล้วหรือยัง?”“พอมีบ้างเพคะ” จื่ออันกล่าว“เบาะแสอะไรกัน? แล้วความคืบหน้าเล่าเป็นอย่างไร?” องค์ชายเจิ้นกั๋วมองดูนางแล้วถามจื่ออันรู้ว่าเขาต้องการทราบข้อมูลเกี่ยวกับการคิดค้นตำรับยา และผลที่ได้จากการทดลองใช้ตำรับยานั้น แต่นางจะยอมให้เขารู้มากเกินไปได้อย่างไรจื่ออันแสร้งตอบ “สิ่งที่เรารู้ตอนนี้ คือโรคระบาดสามารถแพร่เชื้อติดต่อได้ผ่านทางอากาศ การหายใจ น้ำลาย การสัมผัสกับบาดแผลที่บริเวณผิวหนัง และอาจมีปัจจัยอื่น ๆ อีก”“การหายใจหรือ?” สีหน้าขององค์ชายเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เจ้าหมายถึงผู้ป่วยเหล่านี้สามารถแพร่เชื้อโรคได้เพียงเพราะพวกเขาหายใจงั้นรึ?”“ใช่เพคะ ด้วยเหตุนี้ใต้เท้าซูถึงได้แยกพื้นที่สำหรับให้ชาวบ้านกักตัว” จื่ออันกล่าวองค์ชายเจิ้นกั๋วหัวเราะเยาะ “หากแม้แต่การหายใจยังทำให้ติดโรคได้ ทุกคนไม่ติดเชื้อกันหมดหร