Semua Bab ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Bab 1091 - Bab 1100

ซูชิงเบิกตากว้างพร้อมกล่าว “ท่านพูดว่าอะไรนะ? พวกท่านไม่แม้แต่จะเชิญพวกเราไปพักที่หอเฉาเหวินรึ?”หอเฉาเหวินคือสถานที่พักแรมที่ออกแบบเป็นพิเศษ เพื่อรองรับแขกจากต่างแดนโดยเฉพาะ และแน่นอนว่ามีเพียงชนชั้นสูงเท่านั้นที่สามารถเข้าพักได้อย่างไรก็ตาม ในกลุ่มของพวกเขามีผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ พระชายา และแม่ทัพอีกสองคน ส่วนโหรวเหยาและเฉินหลิวหลิ่วก็ไม่ได้มาจากครอบครัวสามัญชน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องได้พักที่หอเฉาเหวินแล้วพวกเขาต้องพักที่ไหนเล่า? บน... พื้นดินงั้นรึ?อ๋องฉีรีบเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงว่าต้องทนฟังคำบ่นและน้ำเสียงไม่พอใจอีกหลังเดินออกจากห้องโถง เขาก็กำชับให้บ่าวรับใช้ดูแลมู่หรงเจี๋ยและๅคนอื่น ๆ ให้ดี ก่อนรีบเข้าไปในพระราชวังเซียวท่าถามมู่หรงเจี๋ยด้วยความงุนงง “พวกเราควรทำอย่างไรดีขอรับ?”มู่หรงเจี๋ยตอบด้วยความโมโห “เจ้าถามข้า แล้วจะให้ข้าถามลาที่ไหนรึ?”หลิวหลิ่วเอ่ย “พวกเรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ ในเมื่อผู้มีอำนาจไม่สนใจชีวิตประชาชน แล้วเหตุใดพวกเราจะต้องใส่ใจด้วย? ปล่อยให้พวกเขาไปเสีย”แม้หลิวหลิ่วจะกล่าวเช่นนั้น แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับชาวบ้านที่พบเ

“ฝ่าบาท แต่พระชายาองค์ชายผู้สำเร็จราชการอุตส่าห์เดินทางมาเพื่อรักษาโรคระบาดในประเทศเรา เราควรแสดงความน่าไว้วางใจก่อนหรือไม่?” อ๋องฉีกล่าวอย่างจริงจังอ๋องฉีกล่าวเช่นนั้น รู้สึกเศร้าที่ตนโง่เขลา เขาจะให้เครดิตอะไรพวกเขาได้บ้าง? ถ้าพวกเขามีความน่าเชื่อถือ พวกเขาจะไม่ทำแบบนี้เขาท้อแท้ทันที นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาท้อแท้ในรอบหลายปี แต่เขาจะทำอย่างไรได้? อ๋องหลายท่านในเป่ยโม่ต่างก็เป็นสมาชิกหลักของฝ่ายสงคราม ในขณะที่เขาได้รับการสนับสนุนจากเหล่าทหารแก่และอ่อนแอเพียงไม่กี่คนเท่านั้นตอนแรกที่จักรพรรดิขึ้นครองบัลลังก์ ความทะเยอทะยานของเขาไม่ได้ใหญ่หลวงนัก อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่มีการสถาปนาฮองเฮาเฉา นางก็เริ่มกระทำเรื่องไร้สาระทุกวัน ทั้งยังเชิญนักบวชเต๋าซานสือ และนางจิ้งจอกสาวเข้ามาในพระราชวัง ทำให้จักรพรรดิตกอยู่ในความลุ่มหลง และแน่นอน กิจการบ้านเมืองส่วนใหญ่ตกเป็นหน้าที่ของฮองเฮาเฉา ว่ากันว่าฮองเฮาเฉาและฉินโจวจะช่วยขยายอาณาเขตบ้านเมือง ส่งเสริมให้เขาครองราชย์เป็นจักรพรรดิไปชั่วนิรันดร์อ๋องฉีรู้สึกว่าเขาอาจจะไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป“ตอนนี้องค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และพระชายาขอ

หลังจากพูดคุยกันในห้องของหวงไท่โฮ่วได้สักพัก หวงไท่โฮ่วก็รู้สึกเหนื่อยและต้องการพักผ่อน เขาจึงขอตัวออกมาเดินเล่นอยู่ในสวนหลวงตามลำพังเขารู้ดีว่าสงครามในครั้งนี้จะไม่มีวันจบสิ้นมู่หรงเจี๋ยมาที่เป่ยโม่ ตราบใดที่มีผู้บัญชาการทหารของฝ่ายศัตรูอยู่ในกำมือ เป่ยโม่ก็มีโอกาสสูงที่จะชนะแต่หากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ประชาชนในพื้นที่ได้รับผลกระทบก็อาจจะตกอยู่ในความสิ้นหวังโรคระบาดนับวันยิ่งลุกลาม เราจะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไร? จักรพรรดิตั้งใจจะสังเวยชีวิตคนนับแสนจริงหรือ?เขาไพล่มือไว้ด้านหลัง ไม่รู้ว่าตนควรจะทำอย่างไรดี เขาไม่สามารถแก้ปัญหาความยุ่งเหยิงเหล่านี้ได้จริง ๆสิ่งที่เขาหวาดกลัวที่สุดคือการทรยศต่อความไว้วางใจของผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของราชวงศ์ต้าโจวเมื่อพวกเขาออกมาจากตำหนักของหวงไท่โฮ่ว ก็เห็นว่าสนมชิงและนางกำนัลของนางมาเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว“สนมชิง!” อ๋องฉีประสานมือคำนับสนมชิงพยักหน้าเบา ๆ “ท่านอ๋องก็มาที่นี่เพื่อเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่วเช่นกันหรือ?”“ใช่แล้ว แต่หวงไท่โฮ่วตรัสว่าพระนางต้องการพักผ่อน ดังนั้นสนมชิงโปรดกลับมาใหม่ในวั

อ๋องฉีหัวเราะเจื่อน ๆ “นี่… พี่มู่หรงช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง”“อ๋องฉี ว่ากันตามตรง ข้าไม่ได้โง่ถึงขั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่จักรพรรดิหมายถึง เช่นนั้นข้าเองก็จะกล่าวอย่างตรงไปตรงมากับเจ้าเช่นกัน จักรพรรดิของเจ้าต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่ แล้วจะสั่งให้สงครามดำเนินต่อไป พวกเราสันนิษฐานว่าเขาไม่มีทางรอให้ข้าไปเข้าเฝ้าแน่ ทันทีที่เราเข้ามาในดินแดนเป่ยโม่ เขาก็เริ่มออกคำสั่งให้ฉินโจวโจมตีทันทีใช่หรือไม่?”ขณะที่มู่หรงเจี๋ยกล่าว เขาก็ตวัดดาบอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความชำนาญและราบรื่นเสร็จสิ้นในคราวเดียว เพียงสะบัดเบา ๆ เท่านั้น อีกฝ่ายก็รู้สึกได้ว่าพลังของดาบนั้นน่าดึงดูดแค่ไหนหลังจากได้ยินเช่นนี้ อ๋องฉีก็ตกตะลึง แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ “ข้าเกรงว่าแม่ทัพฉีอาจไม่เปิดศึกโจมตีแน่ ท้ายที่สุดแล้ว ในพื้นที่ก็ยังเต็มไปด้วยคนของตระกูลฉิน”“จักรพรรดิตรัสในพระราชโองการด้วยซ้ำว่าเซี่ยจื่ออันจากต้าโจวไม่มีความสามารถพอที่จะรักษาโรคระบาด เมื่อเป็นเช่นนั้นจริงฉินโจวยังต้องกังวลอะไรอีก เดิมทีนางก็ต้องการต่อสู้ในศึกครั้งนี้อยู่แล้ว” มู่หรงเจี๋ยเยาะเย้ยอ๋องฉีกัดฟันแล้วยอมรับว่า “พี่มู่หรง ข้าต้อ

มู่หรงเจี๋ยและคนอื่น ๆ มาถึงตำหนักขององค์หญิงอันหยางตอนเช้า ประตูปิดอยู่ ซูชิงมองดูและถามว่า “เด็กรับแขกไปไหนหมด?”เซียวท่ากล่าวว่า “หรือพวกเราอาจมาเช้าเกินไปจนพวกเขายังไม่ตื่น?”“นี่มันกี่โมงยามแล้ว เด็กรับใช้จะไม่ตื่นเชียวรึ?” โหรวเหยาไม่เชื่อ ก้าวไปข้างหน้าและเริ่มเคาะหัวสัตว์ทองแดง “มีใครอยู่หรือไม่? มีใครอยู่หรือไม่?”ไม่มีเสียงตอบรับดังมาจากข้างใน โหรวเหยาเงี่ยหูฟังอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมาโหรวเหยากล่าวว่า “เหตุใดตำหนักองค์หญิงแห่งนี้ถึงได้หละหลวมนัก แม้แต่เด็กเฝ้าประตูยังซ่อนตัวอยู่ข้างใน”เซียวท่ากล่าวว่า “รอเดี๋ยวก่อน ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าคนจากข้างใน”แน่นอนว่าไม่นานประตูก็เปิดออกคนที่เปิดประตูเป็นหญิงชรา ซึ่งเรือนผมของนางเป็นสีขาวโพลน นางหรี่ตาลงแล้วถามว่า “นั่นใคร”ทุกคนตกใจ คนเฝ้าประตูของตำหนักแห่งนี้เป็นหญิงชราจริง ๆ หรือ?โหรวเหยาหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วก้าวไปข้างหน้า “ท่านย่า พวกเราเป็นคณะทูตที่มาจากต้าโจว ต้องการพบองค์หญิงอันหยาง”“คนจากต้าโจวหรือ?” หญิงชราเอ่ยขึ้นพลางมองดูพวกเขา “เอาล่ะ พวกเจ้าเข้ามาก่อน ข้าจะไปทูลองค์หญิง”ทุกคนเห็