Semua Bab ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Bab 1081 - Bab 1090

อ๋องหนานหวายเหลืออดต่อท่าทีโอหังในคืนนี้ของจื่ออัน เขาจึงตำหนิด้วยความโกรธ “พระชายา ได้โปรดรักษาท่าทีด้วย เจ้าเป็นพระชายา มิใช่หญิงแก่ที่ชอบด่ากราดไปทั่ว และที่นี่คือวังซีเหวย ไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะกระทำอะไรก็ได้ ในอดีตมู่หรงเจี๋ยไม่คิดกบฏ เพราะเขาไม่ต้องการทำเช่นนั้น เขามีทั้งแรงสนับสนุนจากเชื้อพระวงศ์และอำนาจทางการทหารอยู่ในมือ แล้วเหตุใดถึงต้องทำเช่นนั้นด้วยเล่า? แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไปแล้ว องค์จักรพรรดิหายจากอาการประชวร และฟื้นฟูอำนาจกลับมาดังเดิม มู่หรงเจี๋ยเคยนั่งอยู่ในตำแหน่งสูงสุด และอาจจะไม่ต้องการลงจากอำนาจก็เป็นได้ ดังนั้นจึงใช้ประโยชน์จากการสงบศึกชั่วคราวกลับมายังเมืองหลวงและช่วงชิงบัลลังก์ เห็นได้ชัดว่าเขามีจุดประสงค์อันชั่วร้ายและความทะเยอทะยานอันโฉดชั่ว แม้เจ้าจะพูดแก้ตัวให้เขาสวยงามเพียงใด มันก็ไม่อาจพิสูจน์ได้”เมื่อได้ยินเช่นนั้น จื่ออันก็หันมองเขาด้วยสายตาเชือดเฉือน “ท่านผู้นำกลุ่มกบฏช่างพูดจามีศีลธรรมยิ่งนัก ท่านมียางอายบ้างหรือไม่? ท่านไม่รู้สึกรังเกียจตนเองบ้างหรือ ข้ารู้สึกละอายใจแทนท่านเสียจริง ท่านคิดว่าจะปกปิดสิ่งที่ตนทำกับกุ้ยไท่เฟยได้หรือ? และหากไม่ใช่เพราะ

ลู่กงกงครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ฝ่าบาทรับสั่งให้แม่ทัพจางไปตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากการสอบสวนแล้วพระองค์จะทำอย่างไร? แต่จากที่ฝ่าบาททรงวิเคราะห์ ดูเหมือนว่าอ๋องหนานหวายจะถูกเปิดโปงนะพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่สำคัญ พวกเราต้องสอบสวนไว้ก่อน ไม่ใช่เรื่องดีหรือที่อาวุธเหล่านั้นจะตกมาอยู่ในมือของข้า โดยที่ไม่ต้องใช้เงินแม้แต่แดงเดียว?” องค์จักรพรรดิคลี่ยิ้มอย่างช้า ๆ “เดิมทีฝ่าบาทประสงค์ที่จะเลื่อนตำแหน่งอ๋องหนานหวายเป็นไท่เวย...” ลู่กงกงถามด้วยความลังเลองค์จักรพรรดิโบกมือพร้อมกล่าว “ไม่แล้วล่ะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้เตือนข้าว่าช่วงที่ผ่านมา ข้ามีความลำเอียงจริง ๆ หากไม่หยุดเสียตอนนี้ จะต้องสูญเสียความสมดุลแน่นอน ในความคิดของข้า เหล่าเจี่ยวทำหน้าที่ได้ดีแล้ว เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาทำต่อไปเถิด”ลู่กงกงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ? อ๋องเยี่ยจะไม่ต้องอาละวาดแล้ว เขามีความสามารถเหมาะสมกับตำแหน่งไท่เวยจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ!”องค์จักรพรรดิถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นหันมองลู่กงกง “เจ้าว่าช่วงนี้ข้ามีความคิดสุดโต่งเกินไปหรือไม่?”ลู่กงกงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาททรงห่วงใยและคำนึงถึงควา

เวลาต่อมา ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อจัดเตรียมสัมภาระในการเดินทางไปยังโม่เป่ยอ๋องเยี่ยไม่ได้ติดตามไปด้วย เพราะเหตุผลประการแรกคือเขายังคงเป็นไท่เวย ซึ่งเป็นตำแหน่งที่สำคัญอย่างยิ่งประการที่สอง เมื่อพูดถึงโม่เป่ย เขาก็ถอนหายใจยาวพลางกล่าว “ข้าติดหนี้ทั่วโม่เป่ย และไม่สามารถจ่ายคืนพวกเขาได้ จริงสิ ข้าสามารถแนะนำใครบางคนให้ท่านได้ หลังจากเดินทางไปถึงโม่เป่ยแล้ว พี่เจ็ด... หากต้องการสิ่งใด ท่านสามารถไปหานางได้ นางจะช่วยท่านแน่นอน แต่อย่าบอกตัวตนที่แท้จริงกับนางล่ะ”“หืม?” มู่รงเจี๋ยขมวดคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร?”จ้วงจ้วงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “หนี้รักน่ะ มันจะเป็นอะไรได้อีกเล่า ท่านหลงกลเขาเสียแล้ว”“ไร้สาระ!” มู่หรงเจี๋ยอุทาน“นางคือองค์หญิงเป่ยอัน น้องสาวขององค์จักรพรรดิ นางคือผู้ที่มีความสามารถคนหนึ่งในเป่ยโม่ ท่านควรไปพบนางนะ นอกจากนี้ยังมีอีกคนหนึ่งที่ท่านควรไปเจอ คนผู้นั้นมีนามว่าเกาเฟิ่งเทียน พี่ชายร่วมสาบานของข้า เขาเป็นคนมีคุณธรรม และถือได้ว่าเป็นบุคคลที่ทรงพลังของลู่หลินแห่งเป่ยโม่ หากท่านไม่รู้จะพึ่งพาผู้ใด ก็ให้ตามหาเขา ข้าจะส่งคนไปอารักขาพี่สะใภ้เจ็ดเอง”“ลู่หลิน? ดียิ่งนัก!” มู่ห

ม้าชั้นยอดกลุ่มหนึ่งมุ่งหน้าไปยังทิศทางแคว้นเป่ยโม่ ระหว่างทางจื่ออันอดไม่ได้ที่จะชมทิวทัศน์รอบข้าง ม้าที่อ๋องเยี่ยคัดสรรมาสามารถวิ่งได้ไกลหลายพันลี้โดยไม่หยุดพักจริง ๆ แม้จะฟังดูเกินจริงไปบ้าง แต่การเดินทางหลายพันลี้ต่อวันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!พวกนางเดินทางมาถึงเป่ยโม่ภายในเวลาสองวัน โดยใช้เส้นทางลัดแทนถนนหลัก ซึ่งทำให้รวดเร็วกว่ากำหนดการเดิมไม่น้อยมู่หรงเจี๋ยคือผู้ที่แนะนำให้ใช้เส้นทางลัด ทำให้อ๋องฉีงงงวยอย่างมาก เพราะเขาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่ามีเส้นทางนี้ดูเหมือนว่าผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จะคุ้นเคยกับภูมิประเทศของทั้งสองประเทศมากกว่าเขา หากอีกฝ่ายเป็นศัตรู ก็คงเป็นศัตรูที่น่าเกรงขามและไร้เทียมทานเมื่อเข้าสู่เขตแดนของเป่ยโม่ จื่ออันก็สังเกตเห็นภูเขาถล่มและบ้านเรือนผุพัง ที่นี่คงจะเป็นพื้นที่ที่เกิดแผ่นดินไหวรุนแรงสินะ เคราะห์ดียิ่งนักที่ไม่ส่งผลกระทบต่อแผ่นดินต้าโจวอย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึงแล้ว พวกเขาก็หยุดพักผ่อนกันที่เมืองชายแดนและสอบถามชาวบ้านเกี่ยวกับเรื่องแผ่นดินไหว โดยคนเหล่านั้นเล่าว่าเมืองชายแดนสามารถรู้สึกถึงความรุนแรงของแผ่นดินไหวได้เช่นกัน ทว่าไม่มีผู้เสียชีวิตในเหตุการ

อ๋องฉีอธิบายอย่างละเอียดว่า “เรื่องนี้มีบางอย่างถูกปกปิดไว้จริง ๆ แต่เป็นเพียงบางส่วนเท่านั้น องค์จักรพรรดิต้องการสงบศึกชั่วคราว เนื่องจากโรคระบาดแพร่กระจายรวดเร็วจนไม่สามารถควบคุมได้ พระองค์จึงจำใจต้องทำเช่นนั้น อย่างไรก็ตาม ท่านพี่มู่หรงควรรู้เอาไว้ว่า ในโม่เป่ยของเราแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม คือกลุ่มที่ต้องการก่อสงคราม และกลุ่มที่ต้องการสันติภาพ ฮองเฮาเฉาคือผู้นำฝ่ายที่ต้องการสงคราม พระนางจ้องจะยึดครองแคว้นรอบ ๆ อยู่ตลอดเวลา เพราะเชื่อว่าแคว้นเป่ยโม่คือโอรสคนโปรดของสวรรค์ ดังนั้นพระนางจึงต้องการรวมแคว้นต่าง ๆ ให้เป็นหนึ่งเดียว ครั้งนี้หากพวกเราสามารถเชิญอ๋องอันหรานมาที่นี่ได้ก็จะไร้ปัญหา แต่หากเขาไม่ตอบรับ และมีเพียงพระชายาที่เดินทางมาที่นี่ ฮองเฮาเฉาและพรรคพวกก็จะไม่ยอมให้ถอยทัพกลับเด็ดขาด และจะใช้กลวิธีในการลอบโจมตี ก่อนหน้านี้ฮองเฮาเฉาทูลองค์จักรพรรดิ ว่าหากกองทัพของเป่ยโม่ถอนกำลัง บางทีท่านผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์อาจลอบบุกรุกเข้ามา ด้วยความประมาทเลินเล่อนี้อาจนำภัยอันตรายมาสู่เป่ยโม่ได้”“อันตรายกับผีน่ะสิ ข้าแสดงความจริงใจด้วยการออกจากค่ายทหาร แต่เป่ยโม่ของพวกเจ้ากลับหักหลังข้าและพ