บทที่ 1094

ฮองเฮาเฉากล่าว “เช่นนั้น หม่อมฉันคิดว่าเราควรปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพังก่อน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขาอยู่ในเขตแดนของเป่ยโม่ ไม่ว่ามู่หรงเจี๋ยจะทรงพลังเพียงใด คงไม่เก่งกาจถึงขั้นทำให้โลกพลิกกลับหรอกกระมัง”

นางโบกมือส่งสัญญาณให้องค์รัชทายาทออกไป เขาจึงโค้งคำนับแล้วถอยออกไปจากห้อง

ฮองเฮาเฉาปรบมือแล้วตะโกนว่า “เชิญเข้ามาได้ สนมชิง”

ใบหน้าของจักรพรรดิอ่อนลงเล็กน้อย หลังจากได้ยินนางเชิญสนมชิงเข้ามา “ฮองเฮาช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก”

ฮองเฮาเฉาหยิบจอกสุราขึ้นมาจิบด้วยรอยยิ้ม แสงในดวงตาของนางทอประกายวาบแล้วเลือนหายไป

หลังจากนั้นไม่นาน สนมชิงก็เข้ามา โดยมีฉินอยู่ในอ้อมแขน

นางสวมชุดนางสนมสีฟ้า ผิวพรรณขาวผ่องเป็นยองใยราวกับหิมะ ดวงตาประหนึ่งผลอัลมอนด์ จมูกโด่งสวยได้รูป ริมฝีปากแดงเนียนละเอียด ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงแบบนี้ ชุดกระโปรงยาวซึ่งมีกระดุมสองแถวแนบชิดติดกับลำตัว เผยให้เห็นอกขาวสล้าง และลำคอเรียวระหง นางมวยผม เดินนวยนาดอ้อยอิ่ง เป็นรูปลักษณ์ที่เย้ายวนใจจนยากจะละสายตา

เมื่อจักรพรรดิเห็นนาง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

ฮองเฮายืนขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ข้ายังมีธุระที่ต้องไปจัดการต่อ สนมชิง ถวายการรับใช้ฝ่าบ