บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 1121 - บทที่ 1130

สงครามในสนามรบหยุดลง แต่ทั้งมู่หรงเจี๋ยและองค์ชายเจิ้นกั๋วต่างก็รู้ว่าแนวรบของพวกเขาได้เปิดปะทะอย่างเป็นทางการแล้วนี่คือการต่อสู้ระหว่างฝ่ายสงครามหลักและฝ่ายสันติภาพในเป่ยโม่ เพียงแต่มีองค์ชายเจิ้นกั๋วและมู่หรงเจี๋ยซึ่งเป็นคนนอกเพียงสองคนที่เข้าร่วมเมื่อองค์ชายเจิ้นกั๋วกลับมา เขากล่าวกับเสนาบดีด้วยความโกรธว่า “เจ้ามู่หรงเจี๋ยคนต่างแคว้นนั่นหยิ่งยโสยิ่งนัก แม้เขาจะอยู่ในดินแดนของเป่ยโม่ก็ยังไม่ยอมพูดจาอย่างเกรงใจ คิดหรือว่าข้าไม่กล้าแตะต้องเขาจริง ๆ หากข้าลงมือ เกรงว่าเขาไม่มีแม้แต่ที่จะฝังศพ”เสนาบดีฟางนิ่งเงียบ เขารู้ว่าวันนี้มู่หรงเจี๋ยไม่ได้พูดจาหยิ่งผยองแบบไร้มูลเหตุ ในฐานะเสนาบดีแห่งเป่ยโม่ และผู้นำฝ่ายสงครามหลัก เขาได้ดำเนินการตรวจสอบตัวตนของมู่หรงเจี๋ยโดยธรรมชาติวิธีการของบุคคลนี้ไม่เน้นความเลวทรามและโหดเหี้ยมเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม เขากลับมีความสามารถรอบด้านมาก แม้จะเป็นชายชาติทหารผู้มีศิลปะการต่อสู้ แต่ก็เก่งเรื่องการวางกลยุทธ์และการคิดคำนวณต่าง ๆ แผนการของเขาถูกจัดวางได้อย่างไร้ความรั่วไหลในระหว่างที่เขาดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในต้าโจว เขาเคยลงโทษขุนนางที่

นางอาศัยความช่วยเหลือจากกรมฮุ่ยหมิน เนื่องจากกรมฮุ่ยหมินสามารถออกประกาศด้านอนามัยได้ จื่ออันขอให้ใต้เท้าจู้จากกรมฮุ่ยหมินออกคำสั่งให้กำจัดหนูทั่วประเทศ และแจกจ่ายยาเพื่อให้คนทั่วประเทศได้กินยาดังกล่าวไม่ว่าจะป่วยอยู่หรือไม่ก็ตาม ไม่แยกแยะว่าเป็นผู้ป่วยในพื้นที่โรคระบาด หรือพื้นที่ปลอดภัยทว่าใต้เท้าจู้ไม่ให้ความร่วมมือเลย “ท่านล้อเล่นหรือเปล่า? คนป่วยกินยาไม่เป็นไรหรอก แต่ท่านต้องการให้คนที่ยังไม่ป่วยกินยาด้วยหรือ?”“องค์จักรพรรดิขอให้กรมฮุ่ยหมินของเจ้าให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับการรักษาทางการแพทย์ทั้งหมดของข้า นี่เป็นสิ่งแรกที่ข้าต้องการทำ หากเจ้าไม่ทำ เช่นนั้นก็กลับไปที่พระราชวังเพื่อขอถอนตัวเสีย” จื่ออันกล่าวอย่างจริงจังใต้เท้าจู้โกรธมาก “ฝ่าบาทต้องการให้กรมฮุ่ยหมินให้ความร่วมมือกับงานรักษาของพระชายาเท่านั้น ไม่ใช่ทำเรื่องไร้สาระ หากจะขอให้ข้าช่วยออกประกาศ ก็ควรเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลมิใช่หรือ? คนไม่ป่วยจะกินยาให้สิ้นเปลืองไปเพื่ออะไร?”“ป้องกันการติดเชื้อ”“หากกินยานี้แล้วจะไม่ติดโรคอย่างนั้นหรือ?”“ไม่เสมอไป แต่มันมีสรรพคุณในการเสริมสร้างภูมิกันแน่”“ไม่ ข้าทำไม่ได้ พระช

จื่ออันรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด “ดี ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้ เจ้าสามารถหาทางส่งใบสั่งยาลงจากภูเขาได้ ทางที่ดีอย่าไปด้วยตนเอง หากมีนกพิราบสื่อสารก็สามารถฝากจดหมายผ่านนกพิราบได้เช่นกัน”จื่ออันรู้ว่าเมื่อองค์ชายเจิ้นกั๋วมาถึง เขาได้ทิ้งกรงนกพิราบไว้เพื่อใช้สำหรับส่งข่าวสารอย่างรวดเร็ว“ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว” ซูมู่ตอบ แต่เขานึกในใจว่าต้องไม่แจ้งให้องค์หญิงอันทราบ เพราะตอนนี้องค์หญิงอันเชื่อใจพวกเขาแล้วอารมณ์ของซูมู่ซับซ้อนมากก่อนหน้านี้เขาเคารพและเชื่อใจในพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จริง ๆครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าอาจเป็นไปได้ที่ต้าโจวและเป่ยโม่จะอยู่ร่วมกันอย่างสันติ เพราะเขาสังเกตเห็นทัศนคติที่จริงใจขององค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และพระชายาของเขาเมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็โกรธมาก โกรธที่ตนเองถูกหลอกลวงเขาตัดสินใจลงจากภูเขาด้วยตนเอง เพื่อไปหาองค์ชายเจิ้นกั๋วเขารีบไปรับใบสั่งยาจากจื่ออัน หลังจากรับใบสั่งยาแล้วก็ลงจากภูเขาทันทีเมื่อมาถึงจวนขององค์ชายเจิ้นกั๋วก็เช้าวันรุ่งขึ้นแล้วองค์ชายเจิ้นกั๋วยังไม่ตื่น เขาจึงรออยู่หน้าระเบียงหลังจากรออยู่ประมาณสี่ชั่วยาม อีกฝ

ผู้เฒ่าฉินโมโหอย่างมาก “องค์จักรพรรดิทรงเลอะเลือนไปแล้วหรือ? นางยังขอให้เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกให้อีกรึ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใบสั่งยาฉบับนี้จะต้องเป็นปัญหาเหมือนที่องค์ชายพูดอย่างแน่นอน แคว้นเราจะต้องจับจ่ายเงินจำนวนมากอย่างสูญเปล่า และต้องสูญเสียอำนาจรัฐ หลังจากนี้พวกเราจะต้องพึ่งพาต้าโจวในการนำเข้าสมุนไพร เมื่อถึงตอนนั้นเราจะถูกต้าโจวจูงจมูกอย่างสมบูรณ์เป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”“ถูกต้อง ยิ่งไปกว่านั้นนางยังวางแผนทำให้ประชาชนในเป่ยโม่ตื่นตระหนกและยังทำโรคระบาดรุนแรงขึ้นกว่าเดิม นอกจากนี้นางยังประกาศให้ทั่วแคว้นรับรู้ถึงความรุนแรงของโรคระบาดอีกด้วย”ผู้เฒ่าฉินตบโต๊ะด้วยความโมโห “มันเป็นเรื่องร้ายแรงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”องค์ชายเจิ้นกั๋วพึงพอใจกับปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก ก่อนกล่าวว่า “ตอนนี้องค์จักรพรรดิรับสั่งให้แม่ทัพฉินกลับมาแล้ว นางยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ในเมืองหลวงเป็นอย่างไร จึงอาจถูกหลอกได้ ซึ่งท่านแม่ทัพเฒ่าจำเป็นต้องเตือนนางในเรื่องนี้”ผู้เฒ่าฉินไม่ใช่คนโง่เขลา แม้เขาจะวางมือเรื่องการเมืองแล้ว แต่เขาจงรักภักดีแต่ประเทศชาติของตน และจะไม่ยอมให้ผู้ใดทำลายได้“องค์ชายอย่ากังวลไปเลย

ชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ ต่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นหมอจากกรมฮุ่ยหมินต่างหยุดมือแล้วมารวมตัวกัน ราวกับว่ากำลังดูการแสดง“พระชายา เกิดอะไรขึ้นกับใต้เท้าซู? เหตุใดท่านถึงมัดคอใต้เท้าซูเช่นนี้?” หลี่ฝูก้าวขึ้นมาข้างหน้าพลางถามเซี่ยจื่ออันไม่ตอบ และยังคงลากอีกฝ่ายต่อไปเมื่อทหารของซูมู่เห็นว่าเขากำลังถูกเซี่ยจื่ออันลาก ทุกคนก็เข้าไปล้อมนางเอาไว้ ทว่าพวกเขาเคารพจื่ออันมาโดยตลอด จึงไม่กล้าก้าวเข้าไปขัดขวางนางจนกระทั่งพวกเขาเห็นว่าซูมู่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ทหารนายหนึ่งก็เดินไปข้างหน้าเพื่อหยุดนาง “พระชายา ใต้เท้าซูกำลังจะขาดอากาศหายใจแล้ว โปรดปล่อยเขาแล้วพูดคุยกันตรง ๆ เถิดพ่ะย่ะค่ะ”จื่ออันยืนนิ่งพลางกวาดสายตามองชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ ทีละคน หลิวหลิ่วและคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ทางทิศตะวันตกมองนางด้วยความประหลาดใจเช่นกัน จื่ออันจึงคลายเชือกบ่วงบาศเล็กน้อยเพื่อให้ซูมู่ได้หายใจจากนั้นจื่ออันก็หันมองไปรอบ ๆ แล้วกล่าวเสียงดัง “ใต้เท้าซูของพวกเจ้าคิดว่าสาเหตุที่ข้าเดินทางมายังเป่ยโม่ เพราะต้องการก่อสงครามระหว่างสองประเทศ ไม่ได้มาเพราะต้องการรักษาโรคระบาดแต่อย่างใด ข้าจึงอยากจะถามทุกคนว่า พวกเจ้าที่อยู่