บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: บทที่ 1151 - บทที่ 1160

ที่นี่เป็นแคว้นเดียวที่มีโรคระบาด ดังนั้นการทดลองยาจึงต้องทำที่นี่เท่านั้นจื่ออันกล่าว “ไม่มีโรคระบาดก็ดีแล้วล่ะ แม้ว่าการอยู่ที่นี่จะอันตรายกว่า แต่อย่างน้อยอ๋องเจ็ดก็สามารถดำเนินการได้ราบรื่น”“อืม วันนี้ท่านได้ยาตัวใหม่หรือไม่?” โหรวเหยาถาม“คืนที่ผ่านมาผู้ป่วยสองคนในห้องพักเป็นอย่างไรบ้าง?”“สถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก ไข้ยังสูงและไม่มีวี่แววที่จะลดลงจนเพ้อ อีกทั้งผิวหนังยังมีบาดแผล” โหรวเหยาถอดหน้ากากออก “แต่อาการของใต้เท้าซูดีขึ้นไม่มาก ข้าเชื่อว่าถ้าเขาดื่มยาอีกสักสองสามวันก็คงจะหายดีแล้ว อย่างน้อยยานี้ก็สามารถรักษาอาการป่วยระยะแรกเริ่มได้”“โหรวเหยา ช่วยส่งใบสั่งยาไปกับนกพิราบสื่อสารให้เกาเฟิ่งเทียนที จากนั้นบอกให้เขาส่งสำเนาใบสั่งยาไปยังเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่ในพื้นที่โดยรอบ แล้วสั่งให้ที่ว่าการอำเภอประกาศว่าประชาชนทุกคนจะต้องคัดลอกใบสั่งยาฉบับนี้เอาไว้” จื่ออันสั่งการ“รับทราบ!” โหรวเหยาเขียนใบสั่งยาด้วยตนเอง “ข้าจะส่งให้หลิงลี่ทีหลังแล้วกัน”จื่ออันถาม “องค์หญิงอันเขียนจดหมายมาบ้างหรือไม่?”“ไม่ ไม่มีคำตอบจากนางเลย จักรพรรดิแห่งเป่ยโม่คงไม่เผยแพร่ใบสั่งยาเป็นแน่ ข้าสงสัยเสียจ

“ท่านจะทำอะไรหรือ?” โหรวเหยารู้สึกกลัวอีกฝ่าย“หลิงลี่!” จื่ออันเดินเข้าไปหาหลิงลี่ พลางกล่าวด้วยความเคร่งเครียด “ข้ารู้ว่าอ๋องเยี่ยมีอำนาจที่นี่ ส่วนเจ้าก็สามารถรวบรวมกำลังคนได้ โปรดป่าวประกาศถึงความร้ายแรงของโรคระบาดตามที่ข้าบอกไปและเผยแพร่ใบสั่งยาฉบับนี้ แล้วใช้ชื่อเสียงของข้าบอกว่าใบสั่งยานี้สามารถรักษากาฬโรคได้ หากใครไม่เชื่อ ก็ให้เดินทางมาที่หมู่บ้านเพื่อพบข้า จากนั้นกระจายข่าวเรื่องเสบียงอาหารและเงินเบี้ยเลี้ยงของทหารเป่ยโม่ออกไป ไกลเท่าไรก็ยิ่งดี และอย่าลืมส่งจดหมายไปให้ท่านอ๋อง ว่าให้เขาสั่งเซียวเซียวเดินทัพเข้าประชิดชายแดนเป่ยโม่อีกยี่สิบลี้”หลิงลี่และโหรวเหยาต่างตกตะลึง ก่อนที่โหรวเหยาจะกล่าว “แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นจริง ๆ พวกเราจะตกอยู่ในอันตรายนะ”“ข้าขอเดิมพันด้วยชีวิตของเขา!” สายตาของจื่ออันอัดแน่นไปด้วยความชั่วร้าย “แม่กองทัพศัตรูจะเคลื่อนทัพมากดดันที่แนวชายแดน แต่เขาก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวหรอก เพราะไม่มีเงินเพียงพอที่จะซื้อเสบียงอาหารและจ่ายเงินเบี้ยเลี้ยง ต่อให้ข่าวแพร่กระจายออกไป เขาก็ไม่กล้าฆ่าข้าหรอก เพราะข้ามีใบสั่งยาอยู่ในมือ อีกอย่างข้าอยากรู้ว่าองค์ชายเจิ้น

“แม่ทัพฉิน ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว!” จื่ออันเป็นคนแรกที่กล่าวทักทาย“ฉินโจวถวายบังคมพระชายา!” นางไม่ได้ลงจากหลังม้า แต่โค้งตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยด้วยท่าทีเหยียดหยาม ขณะที่มุมริมฝีปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยด้วยความดูถูกถึงกระนั้น สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเหยียดหยามคือรังสีสังหารที่เย็นเยียบจื่ออันกล่าว “ท่านแม่ทัพสุภาพยิ่งนัก”จื่ออันไม่ถ่อมตัวหรือหยิ่งผยองเกินไป อีกทั้งไม่ตกใจหรือเกรงกลัว นางตอบด้วยท่าทีสงบนิ่ง เพราะรู้ดีว่าการมาเยือนของฉินโจวในครั้งนี้จะต้องไม่ง่ายอย่างแน่นอนฉินโจวคลี่ยิ้ม “พระชายาเดินทางมาหลายพันลี้เพื่อมาที่เป่ยโม่ของเรา ทั้งยังทำงานหนักทั้งวันทั้งคืนเพื่อต่อสู้กับโรคระบาด ครั้งนี้ข้ากลับมาที่เมืองหลวง แต่ยังไม่ได้พบหน้าใคร เพราะข้าต้องรีบรุดมาหาพระชายา เพื่อขอบพระทัยเป็นอย่างแรกเพคะ”“ยิ่งดียิ่งนักท่านแม่ทัพ!” แน่นอนว่าจื่ออันรู้ว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ภายใต้คำขอบคุณฉินโจวจ้องมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นลงจากหลังม้าแล้วเดินเข้าไปหาจื่ออันก่อนจงใจมองไปรอบ ๆ “หมอจากกรมฮุ่ยหมินไม่ได้ถูกส่งตัวมาที่นี่หรือ? เหตุใดถึงไม่เห็นพวกเขาเลย? อย่างไรเสียพวกเขาก็เ

“เช่นนั้นข้าเกรงว่าท่านนายพลจะนำกองทัพที่มีกำลังมากพอมาชิงตัวพวกเขา” จื่ออันยังคงตอบด้วยความเย่อหยิ่งดังเดิมฉินโจวหรี่ตาลง นางไม่เข้าใจว่าความมั่นใจของจื่ออันมาจากที่ใด? และกล้าดีอย่างไรถึงได้ตะโกนใส่หน้านางเช่นนี้จื่ออันคิดจริง ๆ หรือว่าหากชาวบ้านเหล่านี้เชื่อนางแล้วตนจะปลอดภัย?หรือว่านางได้วางกำลังป้องกันรอบ ๆ หมู่บ้านมู่ไจ้ไว้แล้ว? มู่หรงเจี๋ยอาจซ่อนอยู่ที่นี่ก็เป็นได้?สุดท้ายแล้วที่อยู่ของมู่หรงเจี๋ยก็ยังไม่ชัดเจนเดิมทีฉินโจวต้องการสังหารจื่ออันในวันนี้ แต่นางรู้ว่าหากฆ่าจื่ออันในตอนนี้อาจนำภัยคุกคามมาสู่กองทัพและเป่ยโม่ได้ พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งต้าโจวเสียชีวิตในแคว้นเป่ยโม่ อีกทั้งพระชายาผู้นี้ยังมาที่เป่ยโม่เพื่อรักษาโรคระบาด ดังนั้นไม่ว่าใครจะเป็นคนสังหารนาง กองทัพต้าโจวจะต้องบุกโจมตีอย่างแน่นอน และในตอนนี้นางถอนกำลังทหารหนึ่งแสนนายกลับมาที่เมืองหลวง ยิ่งไปกว่านี้ในชายแดนยังขาดแคลนเสบียงและหญ้าเลี้ยงม้าอีกด้วย หากสงครามเกิดขึ้น โอกาสที่เป่ยโม่จะชนะมีน้อยยิ่งนัก เว้นเสียแต่จะเข้ายึดต้าโจวภายในครั้งเดียว แล้วปล้นเสบียงอาหารของพวกมันก่อนทำลายที่เหลือให้ส

“ดียิ่งนัก!” ฉินโจวรู้สึกโล่งใจ หลังจากตามหามานาน แต่ก็ไม่มีหมอคนไหนเต็มใจขึ้นไปบนภูเขาเลย และตอนนี้นางก็เจอหมอแล้ว แม้รู้ว่าไม่มีประโยชน์มากเท่าไร แต่มันก็ทำให้นางสบายใจไม่น้อยหมอคนนั้นมองดูนางด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนที่ฉินโจวจำยกมือขึ้น แล้วทหารที่อยู่ข้างหลังก็จับตัวเขาแล้วโยนขึ้นหลังม้า“พวกเจ้าจะทำอะไร? ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า!” หมอพยายามดิ้นรนขอความช่วยเหลือฉินโจวกล่าว “อย่าตะโกนสิ ข้าชื่อฉินโจว ข้าไม่ได้จะทำร้ายเจ้า ข้าแค่อยากพาเจ้าไปที่หมู่บ้านมู่ไจ้ที่อยู่ในพื้นที่โรคระบาด เจ้าไม่ต้องกังวลหรอกนะ ข้าจะจ่ายเงินให้เจ้าสิบเท่าจากจำนวนค่ารักษา”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หมอเท้าเปล่าก็หยุดนิ่งพลางกล่าว “พื้นที่โรคระบาด?”“ใช่ ไปที่หมู่บ้านมู่ไจ้!” ฉินโจวกล่าวหมอตอบ “ปล่อยข้าไปเถิด ข้าเต็มใจไป และข้าก็ไม่ต้องการค่ารักษาตอบแทน”“หืม?” ฉินโจวหรี่ตาลงอย่างไม่เชื่อ นางเดินตามหาหมอมาทั้งวัน แต่คนก่อนหน้านี้กลับไม่มีใครเต็มใจไป แม้จะเสนอเงินให้สิบเท่าก็ตาม แต่คนผู้นี้กลับเต็มใจไปโดยไม่รับเงิน“ขอรับ” หมอเท้าเปล่าพยายามนั่งตัวตรงด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “ข้าไม่ต้องการเงิน ข้าเพียงอยากเข้าไปในเขตโ