All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 1031 - Chapter 1040

จื่ออันไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต นางเกือบนึกว่าใต้เท้าของตนมีลมราวจะเหาะได้อย่างไรอย่างนั้นตาวเหล่าต้าวิ่งพลางหันกลับไปมอง ชายชุดดำกำลังไล่ตามมา เขาพูดขณะหอบหายใจ "ถ้าออกไปถึงข้างนอกพวกเราตายแน่ พวกเราไม่รู้วิชาตัวเบานะ”คนอื่นเขาใช้วิชาตัวเบาไล่ตาม สองสามจ้ำก็มาจับพวกเขาได้แล้ว ยิ่งกว่านั้น ภูมิประเทศด้านนอกเป็นแบบใดพวกเขาก็ยังไม่รู้เลย อาจเป็นหน้าผาก็ได้ หากพวกเขาพุ่งออกไปเช่นนี้ ร่างคงแหลกเป็นเสี่ยงปลายทางอยู่ข้างหน้าแล้ว แสงสว่างกำลังใกล้เข้ามา หนี? จะหลบหนีอย่างไร? หนีออกไปก็ตายในช่วงเวลาวิกฤตินั้นเอง จื่ออันมองเห็นว่าที่ประตูมีประตูหินบางหนึ่ง นางเอ่ยขึ้น "หลังจากพวกเราพุ่งออกไปแล้ว ก็รีบปิดประตูหินลง เจ้าจงฟังคำสั่งของข้า เมื่อข้าบอกให้วิ่ง เจ้าก็รีบกอดข้าเอาไว้ ข้าจะพยายามทิ้งระยะห่างกับพวกเขา”แม้ว่าการปิดประตูหินลงจะขวางไว้ได้เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง แต่หากข้างนอกมีป่าหนาทึบ พวกเขาก็สามารถหาที่ซ่อนตัวได้"ขอรับ!" แม้ตาวเหล่าต้าจะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องจับนางไว้ หากเขากอดนางไว้จะไม่ทำให้วิ่งไม่ได้หรอกหรือ ทว่าเขาเคยชินกับการฟังคำสั่งของจื่ออัน เขาจะไม่เคลือบแคล

ในวันนี้ ตำหนักฮุ่ยชิงเองก็วุ่นวายมากเช่นกันหลังจากที่อ๋องเหลียงและอ๋องเยี่ยจัดการเรื่องของอ๋องหนานหวายเสร็จแล้ว พวกเขาก็รีบมุ่งไปทันทีพวกน่ารำคาญในตำหนักฮุ่ยชิงเหล่านั้นกำลังพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ แม้แต่นางกำนัลเองก็ยังเข้าร่วมวงสนทนาด้วย“เหตุใดจึงมีคนหน้าหนาได้ถึงขนาดนี้? แค่มองเขาคร่ำครวญอยู่ตรงนั้น ข้าก็รู้สึกเหมือนใบหน้าแดงไปหมดแล้ว แม้แต่น้ำตาก็ไม่หลั่งสักหยด เอาแต่ส่งเสียงร้องท่าเดียว ร้องคร่ำครวญเสียจนอาเจียนออกมาเลย” ฉินจือกล่าว“อย่าว่างั้นงี้เลยนะพวกเจ้า กุ้ยไท่เฟยยังคงสง่างามอยู่เลย ดูแค่ที่นางคุกเข่าอยู่นานขนาดนั้น แต่กลับไม่ขยับเขยื้อนเลย ดวงตาก็กระพริบแค่ไม่กี่ครั้ง ข้าคิดว่า ครั้งนี้นางคงได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก วางแผนร้ายมาทั้งชีวิต แม้แต่ลูกชายของตนยังคิดจะสังหาร สุดท้ายก็ตกไปอยู่ในมือของลูกชายของตัวเอง แม้แต่ลิ้นก็ถูกตัดทิ้ง เมื่อมองดูนาง ข้ารู้สึกทั้งเวทนาทั้งชิงชังเลยจริง ๆ” จ้วงจ้วงเองก็รู้สึกตกตะลึงเช่นกัน“อุบายในการแบกไม้หนามมาขอขมานี้ก็งัดมาใช้ แล้วจะรับมือเขาได้อย่างไร? เคยได้ยินแต่บิดาแบกไม้มาขอรับโทษแทนบุตรชาย แต่ไม่เคยเห็นบุตรชายแบกไม้มา

จื่ออันพาสนมเหมยไปนั่งลง และพูดอย่างจริงใจ “สนมเหมย สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างท่านและข้าในอดีต เป็นเพียงความไม่พอใจส่วนตัวเท่านั้น และมันก็จบลงไปแล้ว ท่านไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการมุ่งร้ายต่อข้า อีกทั้งเซี่ยหลินก็กลับมาปกติดีทุกอย่าง ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน ไม่หลงเหลือความโกรธแค้นใด เราสองสะใภ้ร่วมใจกันโดยไม่มีใครอื่น ข้าจะบอกความลับบางอย่างให้ท่านฟังก็ได้ อ๋องเจ็ดเมตตาองค์ชายสามจากใจจริง หาใช่ต้องการเอาเปรียบเขา แต่เพราะเขามั่นใจอย่างยิ่งว่าลูกของท่านจะประสบความสำเร็จเป็นแน่ ท่านไม่มั่นใจในตัวเขาเลยเชียวหรือ? ไม่คิดว่าเขาฉลาดหลักแหลมและโดดเด่นหรอกหรือ? ทุกยุคทุกสมัย ตระกูลมู่หรงจะต้องมีผู้ที่สามารถแบกรับความรับผิดชอบต่อประเทศได้ เมื่อก่อนก็เป็นองค์จักรพรรดิแล้วคนหนึ่ง ตอนนี้อ๋องเจ็ดบอกว่าองค์ชายสามมีความสามารถ แล้วเหตุใดถึงไม่เชื่อเราสักครั้ง? เราจะได้ประโยชน์อะไรหากคิดจะหลอกใช้ท่าน? กล่าวตามตรง ท่านคิดว่าหากอ๋องเจ็ดอยากเป็นจักรพรรดิ เขายังต้องพึ่งพาการสนับสนุนองค์ชายทั้งหลายเพื่อเอาชนะใจประชาชนอีกหรือ?”สนมเหมยเชื่ออย่างลึกซึ้งว่า หากองค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนต้องการแข่งขันชิงบัลลังก์จริง ทั้งร

จ้วงจ้วงมาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของจื่ออัน และพูดด้วยความเป็นกังวล “ฝ่าบาททรงยอมใช้พิษกู่ในการรักษาโรค ข้ารู้สึกไม่สบายใจเลย จื่ออัน พิษกู่นี้เป็นศาสตร์ชั่วร้ายมิใช่หรือ?”จื่ออันไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ดังนั้นจึงได้แต่ปลอบจ้วงจ้วงว่า “วิธีการรักษาโรคไม่มีถูกพิษ บางทีพิษกู่ก็ทำให้พระอาการประชวรดีขึ้นจริง ๆ”“แต่พิษกู่นั้นเป็นอันตรายต่อมนุษย์นะ”“ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องพิษมากนัก ไม่รู้ว่าซุนฟางเอ๋อร์ใช้วิธีการใดในการรักษา แต่หากนางไม่ได้ทำร้ายพระวรกายมังกรของฝ่าบาท และผลสุดท้ายพระอาการโดยรวมทุเลาลง ก็คงไม่มีอะไรผิดปกติหรอกกระมัง”จ้วงจ้วงถอนหายใจเบา ๆ “แม้ว่าเขาจะปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ แต่ข้าก็ยังไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเขา”จื่ออันไม่แสดงความเห็น นางไม่มีความรู้สึกไว้วางใจต่อองค์จักรพรรดิเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป“จริงสิ” จ้วงจ้วงกล่าว “ทหารยามประจำคุกหลวงมาพบข้า รายงานว่ากุ้ยไท่เฟยแสดงความปรารถนาที่จะพบเจ้า”“อยากพบข้าหรือ?” จื่ออันสะดุ้ง “นางควรเกลียดข้ามิใช่รึ? เหตุใดนางถึงยังอยากเจอหน้าข้าอยู่เล่า?”“ข้าไม่รู้ แต่ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าเจ้าต้องการไปหรือไม่ ตอนนี้ข้าแค่กังวล เพราะไม่อาจตี

จื่ออันอารมณ์ไม่ดีเลยหลังออกมาจากคุกหลวง เดิมทีนางก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว แต่เมื่อได้เห็นสภาพอีกฝ่ายอารมณ์กลับยิ่งดำดิ่งลงไปอีกชีวิตคนเราต้องการแสวงหาสิ่งใดกัน? ดูอย่างกุ้ยไท่เฟย หากนางรู้จักปล่อยวางเสียบ้าง นางก็จะสามารถเพลิดเพลินกับวัยชราได้อย่างสงบหรือบางทีนางอาจจะอยากทำสิ่งนี้เพื่อผลักดันตัวเองไปสู่จุดสูงสุดเพียงครั้งเดียวในชีวิต ต่อให้นางจะต้องจบชีวิตลงเช่นนี้ก็ตาม นางจะไม่เสียใจเลยแต่นางไม่เสียใจจริงหรือ? ท้ายที่สุดนางก็ตะโกนชื่อนั้นออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง นางไม่เสียใจในสิ่งที่ตนเองทำแน่หรือ?นางขี่ม้ากลับมาที่ประตูพระราชวัง เห็นอ๋องหนานหวายออกมาจากข้างใน ขี่ม้าขาวแต่งองค์ทรงเครื่องเต็มยศ สวมเสื้อคลุมลายมังกรสี่เล็บของสมาชิกราชวงศ์ชั้นสูง ดูองอาจกล้าหาญ สีหน้าเคร่งขรึมดุดัน คิ้วเข้มได้รูปทรงราวกับจงใจวาดให้หางคิ้วลากไปถึงขมับ จื่ออันจำได้ว่าก่อนหน้านี้คิ้วของเขาสั้นมากเมื่อทั้งสองพบกัน อ๋องหนานหวายก็ประสานมือคำนับอย่างนอบน้อมก่อน “พระชายา!”จื่ออันมองเขาแล้วยิ้มตอบ แสงตะวันอันเจิดจ้าลอดผ่านดวงตาของนาง พยายามฝืนแสดงรอยยิ้มอย่างจริงใจ “ท่านอ๋องช่วยชีวิตข้าไว้ ข้ายั