All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 1051 - Chapter 1060

ฉินจือและฉยงหวานำกับแกล้มมาวางบนโต๊ะเอง "นี่กลับแกล้มเพคะ ซี่โครงแกะก็เรียบร้อยเช่นกัน"ฉยงหวาถาม “พระชายา งานมงคลอะไรเพคะ?”จื่ออันกล่าวว่า "แม่ทัพใหญ่เซียวหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว"ฉินจือและฉยงหวาดีใจมากที่ได้ยินเช่นนี้ “จริงหรือเพคะ?”“พวกเจ้าทำท่าทีเหมือนองค์หญิงได้อย่างไร? แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว” จื่ออันพูดอย่างไม่สบอารมณ์ฉินจือปาดน้ำตาแล้วพูดว่า "นี่เป็นเรื่องดี กินกับแกล้มได้ที่ไหน บ่าวจะไปทำอาหารเลิศรสมาเดี๋ยวนี้เพคะ"หลังจากกล่าวเช่นนั้น นางก็คว้าฉยงหวาไปทันทีเมื่อเพื่อนสนิทคุยกัน พวกเขาย่อมพูดถึงเรื่องระหว่างชายและหญิงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จ้วงจ้วงยังคงยืนหยัดรอต่อไป แต่หูฮวนสี่ไม่มีที่จะไปต่อ“อ๋องเยี่ยแอบคิดอะไรกับเจ้าหรือเปล่า?” จื่ออันถาม“ถุย!” หูฮวนสี่ขมวดคิ้วทันที “หยุดทำข้าให้หงุดหงิดนะ”“ดูท่าทางของเจ้าแล้ว ร้อนใจหรือ?” จื่ออันยิ้มและตบมือ “ได้ ๆ ข้าจะไม่พูดถึงเจ้าแล้ว มาเดิมพันกันว่าลูกคนแรกของหลิวหลิวจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง "จ้วงจ้วงยิ้มกว้างและพูดว่า "เป็นความคิดที่ดี"“ถ้ามียีนดี อาจมีลูกครั้งเดียวสามคน ทั้งผู้ชายและผู้หญิง” หูฮวน

“ไม่หรอก ท่านแม่อยู่ในวัง หลินหลินก็อยู่ด้วย” เซี่ยหลินรีบพูดขึ้นมาก่อนที่จื่ออันจะพูดอะไร ฝ่าบาทก็ตรัสว่า "ข้าอยากจะให้ตานชิงเสี้ยนจู่อยู่ในวังสักสองสามวัน ประการแรก อยู่เป็นเพื่อนพูดคุยกับข้าคลายความเบื่อหน่าย ประการที่สอง ภาพวาดและบทกวีของเสี้ยนจู่นั้นมีชื่อเสียงไปทั่วหล้า ให้องค์ชายองค์หญิงมาศึกษาเสียหน่อย ไม่ต้องเก่งกาจมาก แค่หวังว่าออกไปข้างนอกจะไม่ย่ำแย่จนเกินไป”จื่ออันกล่าวว่า “ฝ่าบาทยกย่องท่านแม่ของหม่อมฉันยิ่งนัก จื่ออันขอขอบคุณฝ่าบาทแทนท่านแม่ เพียงแต่ท่านแม่ของหม่อมฉันไม่ได้เป็นคนในวัง การอาศัยอยู่ในวังหลวงแห่งนี้ย่อมถูกติฉินนินทาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้"“ติฉินนินทา?” ฝ่าบาทมองไปที่จื่ออัน “ใครจะกล้านินทา หลังจากที่เสี้ยนจู่หย่ากับพ่อของเจ้าแล้ว นางเป็นอิสระ ไม่ต้องพูดถึง เพียงแค่เข้าไปในวังเพื่อสั่งสอนองค์หญิงและองค์ชาย หากเข้าไปในวังมาเป็นนางสนมก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอยู่ดี”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา หยวนฉุ่ยยวี่และจื่ออันก็หน้าซีด พวกนางถึงกับมองหน้ากันหยวนฉุ่ยยวี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม "ฝ่าบาทพูดถูก แต่ถ้าคนอื่นได้ยิน พวกเขาอาจเข้าใจผิดได้"“ความเข้าใจผิดทำให้คนเข้า

การเจอทั้งหนูและเหานับว่าเป็นเรื่องปกติยามีกลิ่นอยู่บ้าง พอท่านอ๋องได้กลิ่นจึงรู้สึกไม่ค่อยชอบพอนัก เขาบอกว่าไม่ชินกับกลิ่นนั้น ทำให้จมูกของเขาพลอยไม่ได้กลิ่นอะไรไปด้วย จื่ออันลูบผมของเขาเบา ๆ ให้เขาอดทนกับมันใครใช้ให้นางรู้สึกสงสารเขากัน?“สระไปสองสามรอบก็หายแล้ว ทนสักพักได้ไหม?”“ข้าบอกว่าข้าไม่มีเหา ยังพูดแบบนั้นอยู่อีกรึ?” มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างขุ่นเคืองจื่ออันมองดูตัวเหาที่ตายแล้วบนฟองสบู่ และใช้หวีค่อย ๆ สางมันออกแล้วจุ่มลงในยา น้ำจึงกระเพื่อมจนตัวเหาก็ลอยไปตรงหน้ามู่หรงเจี๋ย เขาหลับตาไม่มองพวกมันหลังจากสระผมแล้ว จื่ออันก็เปิดจุกอ่างอาบน้ำให้น้ำเก่าไหลออก หลังจากนางแต่งงาน ห้องน้ำก็ได้ปรับปรุงใหม่ แม้จะใช้งานไม่ง่ายนัก แต่ก็สะดวกสบายทีเดียวหลังจากที่มู่หรงเจี๋ยอาบน้ำเสร็จ เขาก็ไปตักน้ำให้จื่ออันคราวนี้เป็นเขาที่สระผมให้จื่ออันนิ้วของเขาหยาบกร้าน เมื่อเขาถูนวดหนังศีรษะ จื่ออันจึงรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ที่จริงแล้วเขาอ่อนโยนมาก แต่การรับใช้คนอื่นไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดเลยจริง ๆ นอกจากนี้มือนี้ยังถูกลมทรายที่ชายแดนบาดมาตั้งมากมาย หนังบนฝ่ามือเริ่มหนาขึ้นเรื่อย ๆแม้ว่าจื่ออันจ

ทั้งสองแคว้นอยู่ในภาวะสงคราม และแม่ทัพของทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้เริ่มรบอย่างเป็นทางการ พวกเขาจะเจอกันได้อย่างไร? เป็นเรื่องแปลกใหม่ซะจริง“อ๋องฉีเป็นคนทำให้ได้เจอกัน เป็นการประชุมอย่างลับ ๆ ฝ่าบาทไม่ทรงทราบเรื่องนี้ และองค์จักรพรรดิเป่ยโม่เองก็ไม่ทราบเช่นเดียวกัน”“ฉินโจวยินยอมที่จะพักรบหรือไม่? นางเองก็ไม่ใช่คนกระหายสงครามมิใช่หรือ?” จื่ออันถามด้วยความสับสน“ภายใต้สถานการณ์ปกติ ฉินโจวคงไม่เห็นด้วยกับการพักรบอย่างแน่นอน แต่ทางเป่ยโม่กำลังประสบภัยพิบัติใหญ่ เมื่อเดือนที่แล้วเกิดแผ่นดินไหวที่เป่ยโม่ คร่าชีวิตผู้คนไปมากกว่าสามหมื่นคน และก่อให้เกิดโรคระบาด การแพทย์ในเป่ยโม่ยังล้าหลังอยู่มาก และไม่สามารถจัดการกับโรคระบาดนี้ได้ มีผู้เสียชีวิตจากโรคระบาดนี้เป็นจำนวนมากทุกวัน อ๋องฉีมาพบข้า และขอให้ข้าชวนอ๋องอันให้ไปเป่ยโม่ ถ้าอ๋องอันไปได้ สงครามครั้งนี้คงหยุดลง”“พรุ่งนี้ท่านจะไปพบอ๋องอัน?” จื่ออันถาม“ใช่ แต่มีข้อพิพาทเรื่องเขตแดนระหว่างเป่ยโม่และต้าเหลียง อ๋องอันอาจไม่เต็มใจที่จะไป” มู่หรงเจี๋ยกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้“ท่านไปขอให้อ๋องเยี่ยไปเชิญเขามาก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปด้วยตนเอง ในฐานะแม่

จื่ออันจับมือเขา และปลอบใจเขาอย่างเงียบ ๆมู่หรงเจี๋ยกลับไม่ได้มีท่าทีเสียใจหรือโศกเศร้าเลยแม้แต่น้อย แต่ยังคงวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันกับอ๋องเยี่ยอย่างใจเย็นเขาขอให้อ๋องเยี่ยเขียนจดหมายถึงอ๋องอัน บอกเขาว่าไม่ต้องกังวลว่าท่านตานชิงจะเข้ามาในราชสำนักอ๋องเยี่ยกล่าวว่า “ข้าได้ส่งจดหมายไปแล้ว เสด็จพี่ชายรองมีไหวพริบเสมอ เขาควรล่วงรู้ความคิดของจักรพรรดิและจะไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ก็ถือเป็นเรื่องที่น่าขันยิ่ง เมื่อไหร่กันที่ฝ่าบาทคิดใช้กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้เพื่อหลอกเขา? ช่างไร้สาระสิ้นดี”“อย่าไปใส่ใจเลย” มู่หรงเจี๋ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เขาอยู่ในระหว่างฟื้นตัวจากอาการป่วย ดังนั้นจึงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อแสดงถึงความยิ่งใหญ่ หรือความมีอำนาจของตนเอง”“เขาคิดบ้างหรือไม่ว่าการทำเช่นนี้อาจให้ผลลัพธ์ที่ตรงกันข้าม? เสด็จพี่รองภักดีต่อเขามาก ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องทำเช่นนี้เลย”“ฝ่าบาททรงสงสัยมาโดยตลอด พระองค์เชื่อในความจงรักภักดีทั้งหมดที่ได้รับมาโดยผิวเผินเท่านั้น ไม่เคยเชื่อถือความภักดีที่มาจากใจจริง”“พี่เจ็ด เราควรบอกท่านบรรพชนเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”“ท่า