All Chapters of ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์: Chapter 1041 - Chapter 1050

จื่ออันยิ้ม “ข้าเข้าใจแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านมักจะใจเย็นอยู่เสมอ”“ใจเย็นอะไรกัน? ข้าแค่รอดูอยู่ห่าง ๆ สถานการณ์นี้ยากจะแก้ไข องค์จักรพรรดิสั่งโจมตีเต็มกำลัง ผู้สำเร็จราชการแทนอาจจะหาอุบายหลบเลี่ยงได้ แต่ใช้แผนเดิมไม่ได้กับครั้งที่สอง หากแม่ทัพทั้งสองไปอยู่แนวหน้าแล้วเขายังหาข้ออ้าง เกรงว่าคราวนี้พระองค์อาจจะสั่งเปลี่ยนมืออำนาจผู้บัญชาทัพ เมื่ออำนาจในการควบคุมและสั่งการกองทัพหมดไป เขาก็จะไม่มีอิสระในการสงครามเท่าที่ควรอีก อย่างไรก็ตาม เราเองก็ทำอะไรไม่ได้มาก ขึ้นอยู่กับว่าท่านอ๋องจะถอนกำลังทหารอย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสละชีวิตของทหารเพื่อซื้อความสงบสุขสักปีหรือสองปี หากครั้งนี้เขาไม่แน่ใจถึงเจ็ดหรือแปดในสิบ เขาจะไม่มีวันโจมตีอย่างเต็มกำลังเด็ดขาด”“จริงด้วย ฉินโจวเป็นแม่ทัพที่ชำนาญการกระหนาบโจมตีอย่างรุนแรง ไม่ใช่ความคิดดีเลยจะเปิดศึกปะทะกับนาง เป็นการดีที่สุดที่เขาใช้แผนสงครามกองโจร ลอบโจมตีเพื่อทำให้นางอารมณ์เสีย เผื่อว่าเราจะมีโอกาสชนะ”“อืม การวิเคราะห์ของเจ้าถูกต้อง ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะฉลาดถึงเพียงนี้ ไม่มีใครในฝั่งขององค์จักรพรรดิสามารถตรวจสอบสถานการณ์อย่างรู้แจ้ง กระนั้น

เนื่องจากประโยคนี้ บรรยากาศจึงค่อนข้างผ่อนคลาย ความเครียดอันตึงเครียดของทุกคนผ่อนคลายลงชั่วขณะหนึ่งหลังจากเชิญทั้งสองคนเข้ามาและนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ดื่มชาอึกใหญ่ แล้วถามพร้อมกันว่า “มีอีกหรือไม่?”“พวกเจ้ากระหายน้ำมากถึงเพียงนั้นเชียว? ในวังไม่มีน้ำชาให้เจ้าสักหยดเลยเชียวหรือ?” เฉินไท่จวินขมวดคิ้วใบหน้าของพวกเขาซีดมาก ริมฝีปากหรือก็แห้งผาก ดูกระหายน้ำมากจริง ๆ“น้ำชาอะไรกัน? พวกเรารออยู่หนึ่งชั่วยามในวังซีเหวยกว่าฝ่าบาทจะเรียกเราเข้าไป เรามองไม่เห็นหน้าพระองค์ผ่านม่านกั้น ทว่าพระองค์ถามคำถามมากมายอย่างละเอียด ซึ่งเป็นการยากสำหรับเราทั้งคู่ที่จะอธิบาย ริมฝีปากและลิ้นของข้าแห้งผากไปหมด ไม่ได้กลืนน้ำลายลงคอเลยแม้แต่หยดเดียว” ซู่ชิงบ่นทุกคนมองหน้ากัน อ๋องเยี่ยกล่าวอย่างสงบ “หากใครไม่รู้ เขาคงคิดว่าพระองค์คือผู้ที่มีอำนาจนำทัพเป็นการส่วนตัว”จื่ออันมองไปที่เซียวท่า “ท่านอ๋อง... สบายดีหรือไม่?”“สบายดี” เซียวท่ายิ้ม “เขาต้องสบายดีแน่นอนอยู่แล้ว”รอยยิ้มนี้ค่อนข้าง...แปลกนิดหน่อยจื่ออันรู้สึกได้ทันที... เขาไม่สบายใจ!“จริงสิ กองทัพเป่ยโม่ถอยทัพออกไปราวสามสิบลี้ เจ้าพอจะ

“ใช่ พวกเราต้องกลับเมืองหลวงภายในสามวัน”“หมายความว่าเจ้าเพิ่งออกเดินทางเมื่อสามวันก่อนเองหรือ?”ซู่ชิงคอบรับในลำคอ “อืม ความจริงข้าควรจะออกเดินทางตั้งแต่ครึ่งเดือนที่แล้ว ไม่สิ ข้าต้องช่วยทำอะไรบางอย่าง จึงต้องเลื่อนเวลาเดินทางออกไป เมื่อเลื่อนเวลาเดินทางออกจากค่ายทหาร จึงต้องชดเชยเวลาบนท้องถนนแทน”จื่ออันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จู่ ๆ พวกเขาก็ได้รับคำสั่งให้กลับมา ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาไม่เต็มใจทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน แม้ว่าพวกเขาต้องจากไป ก็จำเป็นต้องช่วยอ๋องเจ็ดจัดการเรื่องบางอย่างเสียก่อน เป็นเรื่องยากจริง ๆ สำหรับพวกเขาหลังจากรับประทานอาหารและพูดคุยกันสักพัก อาฉวิ่นก็ออกไปนั่งอยู่หน้าระเบียงและนอนพิงเสาหลังจากนั้นไม่นาน ซู่ชิงและคนอื่น ๆ กำลังจะจากไป หลังจากเห็นทุกคนออกไป แล้วนางก็หันกลับมา เมื่อเห็นว่าอาฉวิ่นยังคงหลับอยู่ นางจึงขอให้เสี่ยวซุนช่วยไปจัดห้องให้เขาพักผ่อนเสี่ยวซุนก้าวไปข้างหน้าและตบไหล่อาฉวิ่น “อาฉวิ่น เจ้าตื่นได้แล้ว”อาฉวิ่นลืมตาขึ้น มองหน้าเสี่ยวซุน จากนั้นก็มองผ่านเสี่ยวซุนไปที่จื่ออันจื่ออันกล่าวว่า “เจ้าจงไปกับเสี่ยวซุน แบ่งปันห้องนอนร่วมกับตาวเหล่าต้าเถิด

วันรุ่งขึ้น เมื่อเสี่ยวซุนเข้ามารับใช้จื่ออัน นางก็พบว่าคนเถื่อนที่ชื่ออาฉวิ่นมายืนอยู่ในห้องของจื่ออันแล้ว นางประหลาดใจไม่น้อย แล้วกล่าวด้วยความชื่นชม “ตื่นเช้าเสียจริง รู้จักรับใช้พระชายาด้วย”อาฉวิ่นพยักหน้าก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปจื่ออันมองตามแผ่นหลังของเขาแล้วยิ้ม หลังจากตื่นเช้านางก็ช่วยติดหนวดเครากลับคืน เสียเวลาไปทั้งเช้ามืด ดูเหมือนว่านางอาจต้องปรับปรุงหนวดปลอมให้ดียิ่ง เพราะการติดหนวดเคราทุกเช้าไม่ใช่เรื่องง่าย“พระชายาขอให้เขาออกไปทำธุระอะไรบางอย่างหรือเจ้าคะ?” เสี่ยวซุนถามเมื่อเห็นว่าเขาออกไปข้างนอกแล้ว“ใช่ ข้าบอกให้เขาออกไปทำธุระตอนกลางวัน และให้กลับมาเฝ้าที่นี่ตอนกลางคืน”จื่ออันต้องหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลเพียงพอ เพื่ออธิบายว่าเหตุใดเขาถึงมาปรากฏตัวในห้องนอนของนางทุกเช้า“เฝ้าที่นี่ตอนกลางคืนหรือ? ปกติพระชายาไม่ชอบให้คนมาคอยรบกวนตอนกลางคืนมิใช่หรือเจ้าคะ??” เสี่ยวซุนถามด้วยความประหลาดใจ“ก็ใช่ แต่ที่ผ่านมามีเหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้นในเมืองหลวงมากมาย อีกทั้งข้ายังเคยถูกลักพาตัวมาก่อน ดังนั้นข้าจึงคิดว่าการระมัดระวังตัวในทุกเรื่องก็ไม่เสียหาย เอาล่ะ ข้าต้องเข้าไปที่พระตำ

หูฮวนสี่ยกแก้วขึ้นแล้วพูดว่า "เอาล่ะ หยุดอุบอิบไว้ได้แล้ว เรื่องมงคลอะไรกันแน่?"จื่ออันมองไปที่จ้วงจ้วงแล้วพูดว่า "นี่เป็นเรื่องมงคลสำหรับองค์หญิง"จ้วงจ้วงตกใจ “งานมงคลของข้า ทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ?”“ข้ารู้จากกรมพิธีการฝ่ายในมาล่วงหน้า อย่างไรก็ตาม หน่วยราชลับทางทหารจะมาถึงเมืองหลวงภายในสองวันนี้ เจ้าเองก็น่าจะรู้เรื่องนี้ด้วย” จื่ออันยิ้มอย่างสดใส“หน่วยราชลับทางทหาร? งานมงคลของข้าไปเกี่ยวอะไรกับหน่วยราชลับทางทหาร?” จ้วงจ้วงนึกไม่ออกจริง ๆ หรือว่างานมงคลจะเกี่ยวข้องกับสงครามหรือไม่“ถูกต้อง เซียวเซียวจะไปที่สนามรบด้วย” จื่ออันวางแก้วเหล้าลงมองดูนางแล้วพูดออกมามือของจ้วงจ้วงสั่นเทาจนแทบเหล้ากระฉอกออกมา “เจ้าว่าอะไรนะ พูดอีกทีสิ ข้าไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม”“เจ้าได้ยินถูกแล้ว เซียวเซียวฟื้นตัวหายดีแล้ว และไปที่ชายแดนแล้ว ตอนนี้เขาเข้ารับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แทนอ๋องเจ็ดเป็นการชั่วคราว อ๋องเจ็ด... ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย”“ข้าไม่เชื่อ” ริมฝีปากของจ้วงจ้วงสั่นเล็กน้อย นางไม่เชื่อ นางฝันแบบนี้หลายครั้ง ทุกครั้งที่นางฝันว่าเขารอดชีวิต ในที่สุดนางก็พบว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน จื่ออั