บททั้งหมดของ ลูกเขยฟ้าประทาน: บทที่ 281 - บทที่ 290

เมื่อเฉินหลิงเหยารู้ว่าซูหยิงเซี่ยต้องมาอยู่ที่บ้านเธอหลายวันก็แอบรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะเธอเพิ่งพยายามเตือนซูหยิงเซี่ยอย่างปากเปียกปากแฉะให้ทำตามความต้องการของหานซานเฉียน แต่เธอดันย้ายออกจากคฤหาสน์แบบนี้ คงไม่ใช่เพราะหานซานเฉียนเย็นชากว่าเดิมหรอกใช่ไหม? เฉินหลิงเหยาซักไซ้ต่อทางโทรศัพท์แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร เธอจึงต้องเก็บกวาดภายในบ้านให้พร้อม หลังจากนั้นไม่นาน ซูหยิงเซี่ยก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบน้อยใหญ่ เฉินหลิงเหยาเห็นแล้วก็รู้สึกสิ้นหวังทันที ไม่ใช่ว่าเธอกลัวซูหยิงเซี่ยรบกวน แต่การที่ซูหยิงเซี่ยทำแบบนี้ แสดงว่าเธอไม่สนใจความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับหานซานเฉียนเลยอย่างนั้นเหรอ? “หยิงเซี่ย นี่เธอตั้งใจมาอยู่กับฉันนานขนาดนั้นเลยเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?” เฉินหลิงเหยาเอ่ยถาม เธอรู้จักนิสัยใจคอของเพื่อนสนิทคนนี้ดี ซูหยิงเซี่ยเข้าใจดีว่า ถ้าไม่บอกความจริงกับเธอ เธอจะต้องซักไซ้จนถึงที่สุด “เธอเชื่อไหมว่าบนโลกนี้มีคนที่หน้าตาเหมือนกันทุกอย่าง?” ซูหยิงเซี่ยกล่าว “ฝาแฝดไง จะมีอะไรไม่น่าเชื่อไปกว่านี้อีกล่ะ?” เฉินหลิงเหยากล่าว ซูหยิงเซี่ยได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งเฮือก ไม่ว่าจ

“หาน… หานซานเฉียน!” หนานกงเชียนชิวมองไปยังหานซานเฉียนอย่างหวาดผวา ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้? เขาไม่ได้ติดคุกแทนหานจุนที่อยู่ในเรือนจำหยุนหลงหรอกหรือ? ทำไมถึงออกมาที่นี่ได้! หานซานเฉียนแค่สะบัดมือไปมา ชายชุดดำที่เพิ่งออกไปเมื่อครู่นี้ก็ตายจนร่างแน่นิ่ง เมื่อหนานกงเชียนชิวเห็นภาพนี้ สีหน้าก็ยิ่งซีดเซียวลง นี่คือยอดฝีมือที่เธอหามา และกำลังจะส่งเข้าไปฆ่าหานซานเฉียนในเรือนจำหยุนหลง ทำไมถึงตายด้วยน้ำมือของคนไร้ประโยชน์อย่างหานซานเฉียนได้ง่ายดายขนาดนี้! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเหยียนจุนอยู่ในห้องของเธอ หนานกงเชียนชิวคงคิดว่าเหยียนจุนเป็นคนทำเรื่องนี้อย่างแน่นอน แต่… แต่เหยียนจุนอยู่ข้างเธอมาตลอด “หนานกงเชียนชิว คนไร้ประโยชน์แบบนี้ คุณยังคิดอาศัยคนให้มาฆ่าผมอยู่เหรอ?” หานซานเฉียนพูดอย่างเย็นชา หนานกงเชียนชิวกัดฟันกรอดมองหานซานเฉียน แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่สนใจว่าแกจะใช้วิธีไหนฆ่าเขา แต่แกรู้หรือเปล่าว่า การแหกคุกของแกจะนำพาหายนะมาสู่ตระกูลหานยังไงบ้าง?” “หายนะเหรอครับ?” หานซานเฉียนยิ้มเยาะแล้วพูดต่อว่า “หนานกงเชียนชิว มันเป็นฝีมือของคุณทั้งหมด ทำไมคุณถึงคิดว่าคนอย่างหานซานเฉียนจะยินด

หานซานเฉียนไม่ตอบคำถาม ม่อหยางรู้ว่าเขาจงใจไม่พูดถึงมัน ดังนั้นจึงไม่ถามอะไรไปมากกว่านี้ เมื่อม่อหยางกับหลินหย่งออกไปโทรศัพท์ ท้องถนนในเมืองหยุนเฉิงช่วงเช้าตรู่ก็คึกคักขึ้นมาทันที ผู้คนหลายร้อยคนเดินขวักไขว่ไปมาบนท้องถนน เดินเข้าไปในโรงแรมบ้าง คลับบ้าง ตลอดจนสถานบันเทิงแต่ละแห่ง เพื่อพลิกแผ่นดินตามหาตัวหานจุน ส่วนหานจุนในเวลานี้ ยังคงไม่ยินดีที่จะออกจากดินแดนอันหอมหวานในคฤหาสน์จินเฉียว อาจเป็นเพราะอยู่ในเรือนจำหยุนหลงมานานเกินไป และไม่ได้สัมผัสกับความงดงามของสตรีมานาน เขาจึงปรารถนาจะได้รับการปรนนิบัติจากผู้หญิงทุกคนในคฤหาสน์จินเฉียว “คนไร้ค่าคนนั้น คงไม่เคยได้เสพสุขกับสวัสดิการแบบนี้มาก่อน ช่างน่าสงสารจริง ๆ!” หานจุนพูดแล้วหัวเราะไปพร้อมกับใช้มือซ้ายโอบไหล่หญิงสาว มือขวากอดเอวหญิงสาวราวกับราชา ยิ่งนึกถึงสภาพของหานซานเฉียน เขาก็ยิ่งรู้สึกสมเพชมากขึ้นเท่านั้น ถูกตระกูลหานเตะออกมาอยู่ยังสถานที่เล็ก ๆ อย่างเมืองหยุนเฉิง แต่กลับไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่น ตกอับถูกคนรังแก แถมถูกคนอื่นมองเป็นคนไร้ประโยชน์อีก “แต่นายไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะช่วยชำระล้างให้นายและบอกผู้คนในเมืองห

พอเห็นว่าหานจุนคุกเข่าลงคำนับพร้อมน้ำมูกน้ำตาไหล ม่อหยางก็ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมคนที่ออกมาจากท้องแม่เดียวกัน ถึงมีความแตกต่างมากมายขนาดนี้ หานจุนดูไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย เขาขี้ขลาดจนถึงขีดสุด หัวเข่าของผู้ชายมีค่าดั่งทองคำ จะให้คุกเข่าง่าย ๆ ได้อย่างไร ย้อนกลับมามองหานซานเฉียน แม้ทั้งเมืองหยุนเฉิงจะเห็นว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ แต่ในความเป็นจริง สิ่งที่หานซานเฉียนแสดงออกมานั้นไม่ใกล้เคียงกับคนไร้ประโยชน์เลยแม้แต่นิดเดียว มีแค่คนโง่เขลาพวกนั้นที่เข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ ความสามารถของสองพี่น้องนั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ม่อหยางเบะปากอย่างดูถูก แล้วพูดว่า “จะไม่แสดงให้เราเห็นความเป็นลูกผู้ชายสักหน่อยเลยเหรอ?” หานจุนไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นลูกผู้ชายหรือไม่ ขอแค่มีชีวิตอยู่ต่อไปก็พอ ในอนาคตเขายังสามารถแก้แค้นได้ ความอัปยศชั่วครั้งชั่วคราวแค่นี้จะเป็นอะไรไป? อีกอย่างช่วงที่อยู่ในเรือนจำหยุนหลง หานจุนได้เรียนรู้ให้ว่านอนสอนง่าย ถ้าเอาชนะไม่ได้ก็ยอมทำตาม ไม่อย่างนั้นจะถูกเฆี่ยนตีอย่างสาหัส นี่คือหลักการที่เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ “พี่ชาย ปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่ใช่หานซานเฉียนจ

เจี่ยงหลานเดินไปที่ประตูด้วยความหงุดหงิด เมื่อเธอเห็นฉือจิงและหนานกงเชียนชิวที่หน้าประตู ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างไม่รู้ต่อกี่เท่า เธอไม่รู้จักหญิงชราคนนี้ แต่ชั่วชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันลืมฉือจิง การตบหน้าอย่างแรงยังคงสดใหม่อยู่ในความทรงจำของเจี่ยงหลาน แล้วเธอยังได้รู้จากปากหานซานเฉียนอีกว่าฉือจิงเป็นคนที่ร้ายกาจมาก เธอ… ทำไมจู่ ๆ เธอถึงมาหาฉันถึงบ้าน! เจี่ยงหลานยังคงจำได้ว่าฉือจิงต้องการให้เธอทำตัวเงียบ ๆ ถ้าทำให้เขาเดือดร้อนอีก ก็จะทำให้เธอใช้ชีวิตด้วยความเสียใจภายหลัง แต่… แต่เจี่ยงหลานไม่รู้ว่าเขาที่ฉือจิงพูดถึงเป็นใคร อย่าบอกนะว่า เธอไปล่วงเกินคนคนนั้นอีกแล้วเหรอ? เจี่ยงหลานนึกถึงเรื่องที่เธอเพิ่งทำไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่เธอไม่คิดว่าตัวเองไปล่วงเกินใครมา “คุณ… คุณมาที่นี่ทำไม?” เจี่ยงหลานพูดกับฉือจิงอย่างลนลาน หนานกงเชียนชิวชำเลืองมองเจี่ยงหลานอย่างเย็นชาก่อนถามขึ้น “เมื่อกี้คุณบอกว่าใครเป็นคนแปลกหน้านะ?” เจี่ยงหลานตัวสั่นด้วยความกลัวและรีบพูดว่า “ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้พูดถึงพวกคุณเลยแบบนั้นค่ะ” แม้เจี่ยงหลานจะไม่รู้ว่าหนานกงเชียนชิวเป็นใคร แต่หญิงชราผู้นี้