All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 261 - Chapter 270

เจี่ยงหลานลูบคลำใบหน้าของเธอ แล้วมองหานซานเฉียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ เจ้า...เจ้าคนไร้ประโยชน์คนนี้ กล้าตบเธอ! “ความอดทนของผม ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะมาเหยียบจมูกผมได้ ผมขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังพูดจากเหลวไหลต่อไป ผมจะไม่เกรงใจคุณแล้ว” สีหน้าของหานซานเฉียนเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เยือกเย็นไปถึงกระดูก แววตาของเจี่ยงหลานเป็นตื่นตระหนกด้วยความหวาดกลัว แม้แต่ซูกั๋วเย่าเองก็ยังตกตะลึง เหมือนเขาจะมองเห็นพลังของหานซานเฉียนที่ใช้กำลังกับซูไห่เฉาคราวก่อนซึ่งน่าสะพรึงกลัวมาก “หานซานเฉียน คุณทำอะไรน่ะ!” ซูหยิงเซี่ยได้สติกลับมาแล้วจึงตวาดใส่หานซานเฉียนด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ ถึงอย่างไรเจี่ยงหลานก็เป็นแม่ของเธอ หานซานเฉียนอยู่ในฐานะคนรุ่นหลังจะมาทำร้ายผู้อาวุโสกว่าได้อย่างไร? หานซานเฉียนยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมกับส่ายหน้า แล้วกลับไปที่ห้องของตัวเอง ได้ยินเสียงเจี่ยงหลานโวยวายอยู่ข้างนอก หานซานเฉียนกลับรู้สึกสงบนิ่ง คนแบบนี้เขาควรจะสอนบทเรียนให้เธอมานานแล้ว แม้ว่าบทเรียนนี้จะยังไม่เพียงพอ แต่หานซานเฉียนจะทำให้เธอสำนึกตัวเองได้ในวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว! ซูหยิงเซี่ยนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นเหม

ณ ที่แห่งนี้ เป็นสถานที่ที่คุ้นเคยมากสำหรับหานซานเฉียน หลังลงจากเครื่องแล้ว เหยียนจุนก็บอกเขาว่า “ไปเที่ยวให้สนุกเถอะ พรุ่งนี้อย่าลืมกลับบ้านแล้วกัน” หานซานเฉียนพยักหน้ารับและไม่พูดอะไรอีก สถานที่เหล่านั้นใหญ่โตมาก มีหลายสถานที่ที่หานซานเฉียนไม่เคยไป เพราะตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน คุณย่าของเขาจะพาหานจุนไปกับเธอเท่านั้น ส่วนเขาต้องอยู่ที่บ้าน ได้แต่รอให้หานจุนกลับมาเล่าให้เขาฟังว่าสถานที่เหล่านั้นน่าสนุกแค่ไหน ตอนเด็ก ๆ หานซานเฉียนตั้งตารอสวนสนุกที่หานจุนเล่าให้ฟัง สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไปดูด้วยตัวเองเมื่อโตขึ้น แต่เมื่อหานซานเฉียนเติบโตขึ้น เขาก็ไม่เคยไปที่นั่น เพราะสถานที่ที่หานจุนเคยไป เป็นที่ที่คุณย่าทิ้งอคติไว้กับเขา เขารู้ว่าถึงแม้จะไปที่นั่นก็ไม่มีทางมีความสุข ณ อาคารเฟิงเฉียน ในฐานะบริษัทใหญ่ที่มีชื่อเสียง กลุ่มเฟิงเฉียนยังมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมมากมาย ฉินหลิน ประธานบริษัทเฟิงเฉียนอยู่ในตำแหน่งสูง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถยกฐานะเข้าไปอยู่ในวงเวียนของตระกูลใหญ่เหล่านั้นได้ แต่ก่อนจะไปถึงตรงนั้น ก็ยังมีผู้คนมากมายที่ให้เกียรติเขา หานซานเฉียนไม่มีบัตรพนักงาน จึงถูกเจ้า

บ้านใหญ่ตระกูลหาน สถานที่นี้ หากพูดกันตามตรงแล้วก็ไม่ใช่คฤหาสน์หรูหราอะไร แต่เป็นเรือนสี่ประสานที่อยู่ลึกเข้าไปในตรอก ทั่วทั้งสี่ทิศ ที่ดินผืนเล็ก ๆ ทุกตารางนิ้วนั้นมีค่าดั่งทองคำ มีสวนดอกไม้อิสระ บ่อปลา กลางลานบ้านยังมีไม้พะยูงไหหลำอายุร้อยปีอยู่ด้วย หนานกงเชียนชิวนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกใต้ต้นไม้ และมีเหยียนจุนยืนอยู่ไม่ไกล “เจ้าคนไม่เอาถ่าน ถ้าเขากลับมาที่นี่ เขาคงรอไม่ไหวที่จะใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาแล้วสินะ?” หนานกงเชียนชิวพูดอย่างเย็นชา เรื่องแบบนี้ ปกติแล้วมีแต่หานจุนเท่านั้นที่ทำอะไรแบบนั้น แต่หนานกงเชียนชิวกลับเชื่อว่าเขาทำไปเพียงเพื่อขยายวงสังคม หาเพื่อนให้มากขึ้น เพื่อความก้าวหน้าของตระกูลหาน ส่วนหานซานเฉียน ถ้าเขาไม่ได้กลับบ้าน ไม่ว่าจะไปที่ไหน หญิงชราคิดว่าเขากำลังทำตัวเหลวไหลอยู่เสมอ “ผมจะให้เขากลับบ้านพรุ่งนี้ครับ” เหยียนจุนกล่าว เมื่อได้ยินแบบนี้ หนานกงเชียนชิวก็มีสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เหยียนจุนมีสถานะพิเศษในตระกูลหาน แม้ว่าเขาจะดูเหมือนเป็นบอดี้การ์ดอันดับหนึ่งของตระกูลหาน แต่การดำรงอยู่ของเขา แม้แต่หนานกงเชียนชิวก็ไม่กล้าตำหนิตามใจชอบได้ หนานก

ฉือจิงไม่สามารถดึงสติกลับมาได้เป็นเวลานาน เขามอบโอกาสครั้งสุดท้ายให้ตระกูลหาน นี่มันหมายความว่าอย่างไร!ฉือจิงสงสัยว่า ทำไมเธอถึงสังเกตเห็นวิกฤติของตระกูลหานทั้งหมดจากปากของหานซานเฉียน แถมวิกฤตครั้งนี้ยังเกิดขึ้นโดยหานซานเฉียนอีก!เขามีแผนการพุ่งเป้ามาที่ตระกูลหานอย่างนั้นเหรอ?ด้วยความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนในตอนนี้ ถ้าต้องการจัดการกับตระกูลหาน ดูเหมือนว่ายังไม่ค่อยเหมาะสมแก่เวลาสักเท่าไหร่ แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ในเมืองหยุนเฉิง ตระกูลหานก็คงไม่เอามันมาอยู่ในสายตา ด้วยความสามารถของฉินหลินในตอนนี้ก็ยังแข่งขันกับตระกูลหานไม่ได้การที่หานซานเฉียนเรียกว่าโอกาสนั้นมีไว้สำหรับหานจุนและหนานกงเชียนชิว และยังสามารถเรียกได้ว่าเป็นโอกาสของเขาด้วยเช่นกัน เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ตัดความสัมพันธ์ทางสายเลือดส่วนนี้ไม่ได้ แต่ถ้าเหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริง ๆ หานซานเฉียนก็ไม่จำเป็นที่จะมีข้ออ้างใด ๆ ให้ใส่ใจเรื่องความสัมพันธ์ทางสายเลือดอีกต่อไปหลังจากปล่อยให้เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ฉือจิงสูดหายใจเข้าลึกแล้วมองไปที่หานเฉิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ซึ่งถูกกำหนดให้ไม่สามารถกลับ

ด้วยความแข็งแกร่งของหานซานเฉียน คนไร้ประโยชน์อย่างหานจุนนี้ เขาสามารถจัดการได้ด้วยหมัดเดียว แต่ทั้งร่างกายของหานซานเฉียนในตอนนี้ไม่สามารถใช้เรี่ยวแรงได้เลย จึงทำได้แค่อยู่ภายใต้การควบคุมของหานจุนเท่านั้น“หานซานเฉียน นายรู้ไหมว่า คุณค่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนายคือกลายเป็นตัวแสดงแทน คุณย่าเคยบอกว่านายมีลักษณะท่าทางเป็นคนทรยศ เพราะแบบนี้คุณย่าถึงขับไล่นายออกจากตระกูลหาน ถ้ายังมีนายอยู่ ทั้งตระกูลหานจะต้องถูกทำลายด้วยน้ำมือของนาย”หานจุนเหยียบไปที่หน้าของหานซานเฉียน เขาก้มมองต่ำลงมาและพูดต่อว่า “นายช่างน่าสงสารจริง ๆ น้องชาย แม้แต่ชีวิตของตัวเองนายก็ยังไม่มี พวกเราสองคนเกิดจากท้องแม่คนเดียวกันแท้ ๆ แต่สถานะของพวกเราในตระกูลหานกลับแตกต่างราวฟ้ากับเหว นายอยากรู้เหตุผลไหมล่ะ?”ดวงตาของหานซานเฉียนเริ่มเลือนรางขึ้นเรื่อย ๆ เสียงของหานจุนดูเหมือนขาด ๆ หาย ๆ ในสุดท้ายเขาจำได้แค่ว่าหานจุนถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก หลังจากนั้นก็สวมชุดนักโทษให้กับเขากลอุบายนี้เป็นการให้หานซานเฉียนเปลี่ยนตัวกลายเป็นหานจุนเมื่อหานซานเฉียนสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาก็อยู่ภายในห้องขังแล้ว เป็นห้องขนาดใหญ่ที่มีคนสิบสองคน ซึ่