เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 262
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 263
ณ ที่แห่งนี้ เป็นสถานที่ที่คุ้นเคยมากสำหรับหานซานเฉียน หลังลงจากเครื่องแล้ว เหยียนจุนก็บอกเขาว่า “ไปเที่ยวให้สนุกเถอะ พรุ่งนี้อย่าลืมกลับบ้านแล้วกัน” หานซานเฉียนพยักหน้ารับและไม่พูดอะไรอีก สถานที่เหล่านั้นใหญ่โตมาก มีหลายสถานที่ที่หานซานเฉียนไม่เคยไป เพราะตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน คุณย่าของเขาจะพาหานจุนไปกับเธอเท่านั้น ส่วนเขาต้องอยู่ที่บ้าน ได้แต่รอให้หานจุนกลับมาเล่าให้เขาฟังว่าสถานที่เหล่านั้นน่าสนุกแค่ไหน ตอนเด็ก ๆ หานซานเฉียนตั้งตารอสวนสนุกที่หานจุนเล่าให้ฟัง สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไปดูด้วยตัวเองเมื่อโตขึ้น แต่เมื่อหานซานเฉียนเติบโตขึ้น เขาก็ไม่เคยไปที่นั่น เพราะสถานที่ที่หานจุนเคยไป เป็นที่ที่คุณย่าทิ้งอคติไว้กับเขา เขารู้ว่าถึงแม้จะไปที่นั่นก็ไม่มีทางมีความสุข ณ อาคารเฟิงเฉียน ในฐานะบริษัทใหญ่ที่มีชื่อเสียง กลุ่มเฟิงเฉียนยังมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมมากมาย ฉินหลิน ประธานบริษัทเฟิงเฉียนอยู่ในตำแหน่งสูง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถยกฐานะเข้าไปอยู่ในวงเวียนของตระกูลใหญ่เหล่านั้นได้ แต่ก่อนจะไปถึงตรงนั้น ก็ยังมีผู้คนมากมายที่ให้เกียรติเขา หานซานเฉียนไม่มีบัตรพนักงาน จึงถูกเจ้า
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 264
“งั้นเหรอ?” สองคำนี้ดังออกมาจากปากของหานซานเฉียนอย่างเย็นชา พร้อมด้วยท่าทีเหมือนผู้ที่อยู่เหนือกว่า กำลังคุยกับผู้ที่มีฐานะต่ำกว่า แค่คำพูดสองคำกับเสียงที่คุ้นเคยนี้ ก็ทำให้ฉินหลินตัวสั่นเทา เขา... เมื่อฉินหลินหันกลับไปก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยภายใต้หมวกแก๊ป ถ้าไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ ฉินหลินก็แทบจะคุกเข่าลงไปแล้ว! ทำไมจู่ ๆ เขาก็กลับมา! หลายคนไม่สามารถแยกแยะหานซานเฉียนกับหานจุนได้ แต่ฉินหลินรับรู้ถึงเอกลักษณ์ของคนสองคนนี้เป็นอย่างดี อีกอย่างตอนนี้หานจุนยังถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำหยุนหลง จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ “คุณ...คุณหาน” ฉินหลินปากแห้งและรู้สึกเสียใจกับท่าทีจองหองของตัวเองเมื่อสักครู่นี้ เขารีบโค้งตัวลงเล็กน้อยให้กับหานซานเฉียน “เดี๋ยวนี้การจะพบคุณมันยากขนาดนี้เชียวเหรอ?” หานซานเฉียนถามอย่างเย็นชา “ไม่ครับ ๆ ๆ ๆ” ฉินหลินพูดพร้อมโบกมือไปมาด้วยความตื่นตระหนกแล้วพูดว่า “คุณหาน โปรดตามผมมาครับ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนเห็นท่าทีของฉินหลินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ต่างก็พากันอ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้เป็นใครถึงสามารถทำให้ประธานกลุ่มเฟิงเฉียนหวาดกลัวได้ถึ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 265
บ้านใหญ่ตระกูลหาน สถานที่นี้ หากพูดกันตามตรงแล้วก็ไม่ใช่คฤหาสน์หรูหราอะไร แต่เป็นเรือนสี่ประสานที่อยู่ลึกเข้าไปในตรอก ทั่วทั้งสี่ทิศ ที่ดินผืนเล็ก ๆ ทุกตารางนิ้วนั้นมีค่าดั่งทองคำ มีสวนดอกไม้อิสระ บ่อปลา กลางลานบ้านยังมีไม้พะยูงไหหลำอายุร้อยปีอยู่ด้วย หนานกงเชียนชิวนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกใต้ต้นไม้ และมีเหยียนจุนยืนอยู่ไม่ไกล “เจ้าคนไม่เอาถ่าน ถ้าเขากลับมาที่นี่ เขาคงรอไม่ไหวที่จะใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาแล้วสินะ?” หนานกงเชียนชิวพูดอย่างเย็นชา เรื่องแบบนี้ ปกติแล้วมีแต่หานจุนเท่านั้นที่ทำอะไรแบบนั้น แต่หนานกงเชียนชิวกลับเชื่อว่าเขาทำไปเพียงเพื่อขยายวงสังคม หาเพื่อนให้มากขึ้น เพื่อความก้าวหน้าของตระกูลหาน ส่วนหานซานเฉียน ถ้าเขาไม่ได้กลับบ้าน ไม่ว่าจะไปที่ไหน หญิงชราคิดว่าเขากำลังทำตัวเหลวไหลอยู่เสมอ “ผมจะให้เขากลับบ้านพรุ่งนี้ครับ” เหยียนจุนกล่าว เมื่อได้ยินแบบนี้ หนานกงเชียนชิวก็มีสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เหยียนจุนมีสถานะพิเศษในตระกูลหาน แม้ว่าเขาจะดูเหมือนเป็นบอดี้การ์ดอันดับหนึ่งของตระกูลหาน แต่การดำรงอยู่ของเขา แม้แต่หนานกงเชียนชิวก็ไม่กล้าตำหนิตามใจชอบได้ หนานก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 266
หานซานเฉียนเดินไปใต้ต้นไม้ ก้มหัวเล็กน้อยให้กับเหยียนจุน แต่เขาไม่ได้ทักทายหนานกงเชียนชิวไม่เคารพและยังอกตัญญูอีกเหรอเนี่ย?หานซานเฉียนไม่ได้ทำอะไร แค่เขาถูกไล่ออกจากตระกูลหานมาเป็นเวลานาน อีกทั้งแต่ไหนแต่ไรมาหนานกงเชียนชิวไม่เคยปฏิบัติต่อเขาแบบหลานชายเลย แล้วทีนี้เขาจะเรียกหนานกงเชียวชิวว่าคุณย่าอย่างเต็มปากได้อย่างไร?“ผมกลับมาแล้ว คุณต้องการให้ผมทำอะไรบ้างครับ?” หานซานเฉียนเอ่ยถามอย่างเย็นชาหนานกงเชียนชิวกัดฟันแน่นพร้อมพูดว่า “ตระกูลหานให้กำเนิดสิ่งปฏิกูลไร้มารยาทผู้ดีอย่างแกมาได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะหานจุนถูกขังคุก แกอย่าคิดที่จะได้กลับมาที่นี่อีกตลอดไปเลย”การโดนดูถูกจากหนานกงเชียนชิวนั้นสำหรับหานซานเฉียนแล้วไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้มานาน“ผมได้ยินมาว่าหานเฉิงใกล้ตายแล้ว คุณต้องการให้ผมไปเคารพศพครั้งสุดท้ายใช่ไหมครับ?” หานซานเฉียนกล่าวหนานกงเชียนชิวลุกยืนขึ้นด้วยท่าทางดุดัน ไม้เท้าที่อยู่ในมือโบกไปทางหัวไหล่ของหานซานเฉียน แล้วพูดด่าทอด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “แกจะพูดยังไงเขาก็คือพ่อของแกนะ ถ้าไม่มีเขาก็ไม่มีแก แล้วแกมีหน้ามาพูดแบ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 267
ฉือจิงไม่สามารถดึงสติกลับมาได้เป็นเวลานาน เขามอบโอกาสครั้งสุดท้ายให้ตระกูลหาน นี่มันหมายความว่าอย่างไร!ฉือจิงสงสัยว่า ทำไมเธอถึงสังเกตเห็นวิกฤติของตระกูลหานทั้งหมดจากปากของหานซานเฉียน แถมวิกฤตครั้งนี้ยังเกิดขึ้นโดยหานซานเฉียนอีก!เขามีแผนการพุ่งเป้ามาที่ตระกูลหานอย่างนั้นเหรอ?ด้วยความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนในตอนนี้ ถ้าต้องการจัดการกับตระกูลหาน ดูเหมือนว่ายังไม่ค่อยเหมาะสมแก่เวลาสักเท่าไหร่ แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ในเมืองหยุนเฉิง ตระกูลหานก็คงไม่เอามันมาอยู่ในสายตา ด้วยความสามารถของฉินหลินในตอนนี้ก็ยังแข่งขันกับตระกูลหานไม่ได้การที่หานซานเฉียนเรียกว่าโอกาสนั้นมีไว้สำหรับหานจุนและหนานกงเชียนชิว และยังสามารถเรียกได้ว่าเป็นโอกาสของเขาด้วยเช่นกัน เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ตัดความสัมพันธ์ทางสายเลือดส่วนนี้ไม่ได้ แต่ถ้าเหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริง ๆ หานซานเฉียนก็ไม่จำเป็นที่จะมีข้ออ้างใด ๆ ให้ใส่ใจเรื่องความสัมพันธ์ทางสายเลือดอีกต่อไปหลังจากปล่อยให้เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ฉือจิงสูดหายใจเข้าลึกแล้วมองไปที่หานเฉิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ซึ่งถูกกำหนดให้ไม่สามารถกลับ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 268
ฝุ่นละอองคลุกเคล้ากับกลิ่นเหม็นอับชื้นคอยอยู่เป็นเพื่อนเขาหานซานเฉียนไม่ได้ออกจากห้องของตัวเองจนกระทั่งถึงวันฝังศพหานเฉิง เถ้ากระดูกและป้ายหลุมศพ แม้แต่ระยะตำแหน่งของหานเฉิงล้วนเป็นการควบคุมโดยบอดี้การ์ดของตระกูลหาน ต่อให้หานจุนไม่ได้รับทัณฑ์บน หานซานเฉียนก็คงไม่ได้รับการยอมรับจากหนานกงเชียนชิวเหมือนเก่า แถมเขายังไม่มีสิทธิ์ส่งอำลาหานเฉิงเป็นครั้งสุดท้ายด้วยในสายตาของหนานกงเชียนชิวนั้น หานซานเฉียนไม่ใช่คนตระกูลหานมาตั้งนานแล้ว เขาแค่มีค่าสำหรับการใช้งานบางอย่างเท่านั้น เขาถึงมีสิทธิ์ได้กลับมา หลังจากนั้นไม่กี่วัน งานศพของหานเฉิงก็เสร็จสิ้น หนานกงเชียนชิวเดินมาอยู่นอกประตูห้องของหานซานเฉียนด้วยตัวเอง “เจ้าสิ่งปฏิกูลอกตัญญู ยังไม่เสนอหน้าออกมาพบฉันอีกเหรอ?” หนานกงเฉียนชิวที่กำลังเดินด้วยไม้เท้าค้ำยันพูดด้วยเสียงเคร่งขรึมหานซานเฉียนผลักประตูห้องด้วยสีหน้าเย็นชาและพูดว่า “ผมไม่ใช่คนของตระกูลหานแล้ว ทำไมถึงพูดว่าอกตัญญูล่ะครับ?”หนานกงเชียนชิวพูดด้วยสีหน้าหน้าเย็นชา “หานจุนคิดถึงมิตรภาพความเป็นพี่น้องกับแก เขาต้องการพบกับแกสักครั้ง ควรจะมีความสุขหน่อยนะที่มีพี่ชายแสนดีแบบนี้”
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 269
ด้วยความแข็งแกร่งของหานซานเฉียน คนไร้ประโยชน์อย่างหานจุนนี้ เขาสามารถจัดการได้ด้วยหมัดเดียว แต่ทั้งร่างกายของหานซานเฉียนในตอนนี้ไม่สามารถใช้เรี่ยวแรงได้เลย จึงทำได้แค่อยู่ภายใต้การควบคุมของหานจุนเท่านั้น“หานซานเฉียน นายรู้ไหมว่า คุณค่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนายคือกลายเป็นตัวแสดงแทน คุณย่าเคยบอกว่านายมีลักษณะท่าทางเป็นคนทรยศ เพราะแบบนี้คุณย่าถึงขับไล่นายออกจากตระกูลหาน ถ้ายังมีนายอยู่ ทั้งตระกูลหานจะต้องถูกทำลายด้วยน้ำมือของนาย”หานจุนเหยียบไปที่หน้าของหานซานเฉียน เขาก้มมองต่ำลงมาและพูดต่อว่า “นายช่างน่าสงสารจริง ๆ น้องชาย แม้แต่ชีวิตของตัวเองนายก็ยังไม่มี พวกเราสองคนเกิดจากท้องแม่คนเดียวกันแท้ ๆ แต่สถานะของพวกเราในตระกูลหานกลับแตกต่างราวฟ้ากับเหว นายอยากรู้เหตุผลไหมล่ะ?”ดวงตาของหานซานเฉียนเริ่มเลือนรางขึ้นเรื่อย ๆ เสียงของหานจุนดูเหมือนขาด ๆ หาย ๆ ในสุดท้ายเขาจำได้แค่ว่าหานจุนถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก หลังจากนั้นก็สวมชุดนักโทษให้กับเขากลอุบายนี้เป็นการให้หานซานเฉียนเปลี่ยนตัวกลายเป็นหานจุนเมื่อหานซานเฉียนสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาก็อยู่ภายในห้องขังแล้ว เป็นห้องขนาดใหญ่ที่มีคนสิบสองคน ซึ่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 270
ลานหน้าบ้านตระกูลหานหานจุนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้พะยูงไหหลำ ซึ่งเป็นตำแหน่งของหนานกงเชียนชิวแต่เพียงผู้เดียว นอกเหนือจากเขาแล้วก็ไม่มีใครกล้านั่งที่นี่เมื่อหนานกงเชียนชิวปรากฏตัวขึ้น หานจุนรีบร้อนลุกขึ้น และเดินไปประคองด้านข้างหญิงชราพร้อมกับพูดว่า “คุณย่าครับ คุณย่าออกมาข้างนอกทำไมถึงไม่บอกผมสักคำล่ะครับ? ผมจะได้ช่วยประคองคุณย่าไง”ใบหน้าของหนานกงเชียนชิวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไร้ซึ่งความกังวล เธอชอบความห่วงใยที่หานจุนมอบให้เธอมากที่สุด มีแค่ความห่วงใยของหานจุนเท่านั้นที่เธอถือว่าเป็นความจริงใจ“หลานคิดว่าทางเดินแค่นี้ย่าจะเดินมาไม่ไหวเลยเหรอ?” หนานกงเชียนชิวกล่าวหลังจากช่วยประคองหนานกงเชียนชิวนั่งลงแล้ว หานจุนจึงพูดว่า “คุณย่าครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นเลย ผมแค่อยากปรนนิบัติคุณย่าทุกเวลาเท่านั้นเอง คุณย่าไม่รู้หรอกว่าในช่วงเวลาที่อยู่ในคุกผมคิดถึงคุณย่ามากแค่ไหน ผมกลัวว่าคนรับใช้พวกนั้นจะดูแลคุณย่าได้ไม่ดีเท่าผม”“มันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้หลานลำบากแย่เลยใช่ไหม แต่หลานต้องรู้ด้วยว่าตอนนี้หลานไม่สามารถปรากฏตัวได้ตามสะดวกนะ ไม่อย่างนั้นปัญหาใหญ่จะเกิดขึ้นทันที” หนานกงเชียนชิวกล่าวข้อห้
บทล่าสุด
