บทที่ 270

ลานหน้าบ้านตระกูลหาน

หานจุนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้พะยูงไหหลำ ซึ่งเป็นตำแหน่งของหนานกงเชียนชิวแต่เพียงผู้เดียว นอกเหนือจากเขาแล้วก็ไม่มีใครกล้านั่งที่นี่

เมื่อหนานกงเชียนชิวปรากฏตัวขึ้น หานจุนรีบร้อนลุกขึ้น และเดินไปประคองด้านข้างหญิงชราพร้อมกับพูดว่า “คุณย่าครับ คุณย่าออกมาข้างนอกทำไมถึงไม่บอกผมสักคำล่ะครับ? ผมจะได้ช่วยประคองคุณย่าไง”

ใบหน้าของหนานกงเชียนชิวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไร้ซึ่งความกังวล เธอชอบความห่วงใยที่หานจุนมอบให้เธอมากที่สุด มีแค่ความห่วงใยของหานจุนเท่านั้นที่เธอถือว่าเป็นความจริงใจ

“หลานคิดว่าทางเดินแค่นี้ย่าจะเดินมาไม่ไหวเลยเหรอ?” หนานกงเชียนชิวกล่าว

หลังจากช่วยประคองหนานกงเชียนชิวนั่งลงแล้ว หานจุนจึงพูดว่า “คุณย่าครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นเลย ผมแค่อยากปรนนิบัติคุณย่าทุกเวลาเท่านั้นเอง คุณย่าไม่รู้หรอกว่าในช่วงเวลาที่อยู่ในคุกผมคิดถึงคุณย่ามากแค่ไหน ผมกลัวว่าคนรับใช้พวกนั้นจะดูแลคุณย่าได้ไม่ดีเท่าผม”

“มันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้หลานลำบากแย่เลยใช่ไหม แต่หลานต้องรู้ด้วยว่าตอนนี้หลานไม่สามารถปรากฏตัวได้ตามสะดวกนะ ไม่อย่างนั้นปัญหาใหญ่จะเกิดขึ้นทันที” หนานกงเชียนชิวกล่าว

ข้อห้