บททั้งหมดของ ใต้หล้าสยบรัก: บทที่ 821 - บทที่ 830

หยวนชิงหลิงรีบหยุดคุยหัวข้อนี้ไม่อยากคิดเลยเถิดไปไกลตอนออกจากบ้านพวกเขาก็ได้รับการตรวจสอบจากคนที่ส่งมาจากในวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทางไทเฮาที่ให้องค์รักษ์คอยติดตามไปด้วยค่าใช้จ่ายทั้งของกินของใช้ของหยวนชิงหลิงในการออกไปข้างนอกล้วนแต่เป็นของไทเฮาที่จัดการให้อย่างเข้มงวด“อดทนหน่อยนะ” อวี่เหวินห่าวปลอบนาง และลดม่านในรถม้าลง “หลักจากคลอดแล้วเจ้าอาจรู้สึกไม่ได้รับการดูแลก็ได้”หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่หรอก พอสามแฝดเกิดมาแล้ว พวกเขาอาจถูกรุมล้อมจนแม่แท้ ๆ อย่างข้าไปแตะไม่ได้ด้วยซ้ำ”อวี่เหวินห่าวรู้สึกยินดีมาก “งั้นเยี่ยมเลย พวกเราไม่ต้องมาอุ้มเด็ก ๆ เอง ใช้ชีวิตตามสบายไม่ต้องมาเลี้ยงลูก”หยวนชิงหลิงขำออกมา คนผู้นี้จริง ๆ เลย...จุดนัดพบนั้นคือโรงเตี้ยมหวังเจียงชื่อนี้มักปรากฏอยู่ในนิยายยุทธจักรอยู่บ่อยครั้งหยวนชิงหลิงจินตนาการไปว่ามันต้องเป็นตึกโรงเตี้ยมสูงที่อยู่ริมแม่น้ำ ได้ชมวิวแม่น้ำอันสวยงามจากชั้นบน ลมหนาวพัดโชยมา ชาวยุทธคุยเรื่องวรยุทธ บัณทิตเพลิดเพลินกับการวาดภาพอย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึงประตูของลานบ้านคนอื่น รถม้าก็หยุดลงอวี่เหวินห่าวช่วยประคองหยวนชิงหลิงลงมา หยวนชิงหลิ

หยวนชิงหลิงชำเลืองมองพวกเขาทั้งสี่คน และเห็นความไม่พอใจในสายตาพวกเขามองไปทางอวี่เหวินห่าวอีกครั้ง เขามีใบหน้าที่ดูกระตือรือร้น ราวกับว่าเขามองไม่เห็นสายตาไม่พอใจของทุกคนเลยหยวนชิงหลิงนั่งลงอีกครั้ง เพราะความกระตือรือร้นในสายตาของเจ้าห้าทั้งสี่คนพยายามหัวเราะ ในสายตาของหยวนชิงหลิงดูแล้วมันช่างฝืนใจเหลือเกินพี่ซูกล่าวว่า "หากพระชายาไม่ชอบหัวข้อที่น่าเบื่อของเรา โปรดนั่งลงและดื่มชากับพวกเราเถอะ"หยวนชิงหลิงอยากจะดื่มชา แต่นางดื่มชาที่นี่ไม่ได้ อย่างน้อยคนที่ไทเฮาส่งมาก็ไม่อนุญาตให้ดื่มเป็นแน่หลังจากอาหารขึ้นโต๊ะแล้ว และยกจัดแจงอาหารสักพักเห็นว่าบนโต๊ะมีของกินและเครื่องดื่ม แต่เป็นของหยวนชิงหลิงเท่านั้นทุกคนอึ้ง มองไปที่อวี่เหวินห่าวด้วยความลำบากใจแต่อวี่เหวินห่าวเกลี้ยกล่อมหยวนชิงหลิงเหมือนเด็ก "กินเถอะ กินอะไรสักหน่อย อย่ากินข้าวเย็นเร็วเกินไป อย่าเพิ่งหิวนะ หมอหลวงบอกว่าเจ้าต้องกินวันละห้ามื้อ"หยวนชิงหลิงกำลังดื่มโจ๊กรังนก จากนั้นเห็นแม่ทัพลู่หม่าดึงตัวอวี่เหวินห่าวออกไป เสียงนั้นดังมาก จนยวนชิงหลิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน“ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรไป? ท่านพานางมาที่นี่ทำไม? ท

อวี่เหวินห่าวคิดว่ามันเป็นการหัวเราะเยาะเย้ย เขาเหลือบมองผู้คนที่อยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ และพูดว่า "หากเจ้าไม่เห็นด้วย เจ้าค่อยเถียง มาหัวเราะเยาะกันแบบนี้ไม่ได้ ข้าจะโกรธเอาได้"พี่ซูจึงหยุดพูดหวังเจียงกล่าวว่า "ไม่ใช่การหัวเราะเยาะ แต่ข้าอยากจะขอคำแนะนำจากพระชายา พระชายาศึกษามาดาราศาสตร์ด้วยอย่างนั้นหรือ?"หยวนชิงหลิงส่ายหน้า "ข้าไม่มีงานวิจัย แค่สนใจนิดหน่อยเท่านั้น"สำหรับนางแล้ว ดาราศาสตร์เป็นนิยายวิทยาศาสตร์ที่น่าสนใจเท่านั้น“จุดดับบนอาทิตย์ที่ท่านพูดถึงคือจุนวูใช่หรือไม่?” หวังเจียงถาม"คงใช่" หยวนชิงหลิงกล่าว“แล้วท่านรู้ไหมว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?” ดวงตาของหวังเจียงเป็นประกายเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นหยวนชิงหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "นี่เป็นการคาดเดาของข้า คิดว่าน่าจะเป็นเพราะสนามแม่เหล็กที่ไม่สามารถถ่ายเทความร้อนออกไปได้ แล้วก่อตัวขึ้นบริเวณที่มีอุณหภูมิต่ำ จากตาเปล่าของเราดูเหมือนว่าจะเป็นวงกลม เปรียบเหมือนเราเอาเตามาจุดไฟ ในกองไฟบางส่วนเผาไม่ไหม้ พอดูแล้วมันดูสีเข้มขึ้นหรือไม่ จึงคาดเดาเอาว่าหลักการน่าจะเป็นอย่างนั้น”ทุกคนมองไปที่หยวนชิงหลิงแม้ว่าสิ่

อ๋องจี้สูญเสียไปมาก แต่เขาก็สงบขึ้นมากเช่นกันไม่กี่วันต่อมา พระชายาจี้มาพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา อาซื่อบอกว่าเขากำลังหยุดสถานการณ์วุ่นวายไว้ พระชายาจี้บอกให้หยวนชิงหลิงสบายใจได้ เขาหยุดสถานการณ์วุ่นวายไม่ได้ เพราะเขายุ่งจนไม่สนหัวสนหางแล้วเกี่ยวกับการเรื่องตุ๊กตาสาปแช่ง แม้ว่าพระชายาจี้จะมอบเงินหนึ่งหมื่นตำลึงให้เขา เพื่อแลกกับความสงบสุขชั่วคราว แต่พระชายาจี้ก็เริ่มติดต่อกับผู้คนอย่างลับ ๆ และไม่สนใจอ๋องจี้อีกต่อไปอ๋องจี้ทุ่มเทไปให้ฉู่หมิงหยาง โดยหวังว่าฉู่หมิงหยางจะสามารถทำให้ตระกูลฉู่ทำการสนับสนุนเขาได้"ฉู่หมิงหยาง? ตระกูลฉู่จะไม่ฟังฉู่หมิงหยางน่ะสิ" หยวนชิงหลิงหัวเราะพระชายาจี้ก็หัวเราะ "เมื่อเป็นคน การเต็มไปด้วยความหวังเป็นเรื่องดี ในเมื่อเขาต้องการการสนับสนุนจากตระกูลฉู่ ก็ให้เขาพยายามเพื่อมันสักหน่อย อย่างน้อยมันก็ทำให้เรามีเวลาว่าง แล้วตัวเขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายในช่วงไม่กี่ปีมานี้ อย่างมากสุดก็ใช้ฐานะความดีความชอบเป็นหลักประกัน แต่ของเหล่านั้นเทียบไม่ได้เลย เมื่อเทียบกับความผิดของเขา ตรงกันข้ามเจ้าห้าของเจ้านั้นมีความดีความชอบจริง แต่ความเข้าใจผิดทั้งหลายนั้นล้วนเกิดจา

รถม้าถูกทำขึ้นเป็นพิเศษโดยเฉพาะ มีเบาะนุ่ม ๆ อยู่ข้างใน หลังจากที่หยวนชิงหลิงขึ้นไปแล้ว นางก็นอนเอนหลังอยู่ในอ้อมแขนของอวี่เหวินห่าว ทำแบบนี้แล้วช่วยลดกระแทกที่รุนแรงเกินไปให้นางได้เมื่อเห็นท่าทางลำบากของตัวเอง หยวนชิงหลิงก็ถอนหายใจ "ถ้าเด็กสามคนนี้ทำตัวซุกซนในอนาคต ข้าจะตีพวกเขาให้ตาย"“ไม่ใช่เจ้าที่ต้องมาลงมือเองหรอก” อวี่เหวินห่าวพูดวางอำนาจเหนือ เขากำหมัดแน่นก็มีเสียงดังจากกำปั้น “จะทุบทีเดียวให้เละเป็นโคลนเลยเชียว”“โหดร้ายเกินไปแล้ว” หยวนชิงหลิงตัวสั่นด้วยความกลัวอวี่เหวินห่าวหายใจฮึดฮัด "ต้องให้พวกเขารู้ตั้งแต่เล็ก ๆ ว่าโลกนี้โหดร้าย เช่นเดียวกับเสด็จพ่อและข้า ถ้าพวกเขามัวแต่ทนจะไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขหรอก"หยวนชิงหลิงคลอเคลียเขาและเงียบไป“เป็นอะไรไป ไม่สบายตรงไหนเหรอ” อวี่เหวินห่าวถามขณะกอดนางหยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วความกังวล "เจ้าห้า ข้าไม่อยากให้ท่านเป็นจักรพรรดิเลย""ทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงพูดเช่นนี้" อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง มองนางแล้วยิ้มออกมา "เจ้ากลัวสาวงามสามพันคนในวังหลังงั้นรึ? ไม่ต้องกังวล แม้ว่าข้าจะกลายเป็นจักรพรรดิจริง ข้าจะดีต่