All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 791 - Chapter 800

"ไร้ยางอาย!" เจ้าเมืองจิ้งเป่ยตะโกนด่าออกมาตรง ๆฮู้กวงติงดีใจจนกระโดดโล้ดเต้นออกไปแล้วราชโองการแต่งตั้งสนมได้ประกาศลงไปแล้ว วังหลังย่อมต้องรู้เรื่องนี้ฮองเฮาตกตะลึงก่อนใครนางไม่เคยได้ยินฝ่าบาทพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน การแต่งตั้งสนมเป็นเรื่องที่ฝ่าบาทไม่มาปรึกษาฮองเฮาอย่างนางเลยสักนิดฮองเฮากริ้วจนเกือบตายอย่างไรก็ตาม นางก็แค่โกรธ พวกนางสนมต่างพากันมาถามถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น และยังบอกว่านางปิดเรื่องนี้เป็นความลับ จึงไม่เปิดเผยข่าวให้ทุกคนทราบล่วงหน้าฮองเฮาแสร้งทำสีหน้าสง่างาม และพูดเกลี้ยกล่อมว่า วังหลังไม่ได้รับสนมมาห้าปี เมื่อห้าปีก่อนก็รับสามคนเข้าวังมา หลังจากนั้นซู่ผินก็ตายไปแล้ว หากว่ากันอย่างจริงจัง วังหลังเองก็ไม่ได้มีคนใหม่มานานแล้ว อยากหาคนใหม่สักคนมาเปลี่ยนอะไรบ้างนางสนมโกรธมาก ใครอยากได้มาใหม่? หากอยากได้มาใหม่ วังหลังใช้เวลาตั้งหลายปีในฮาเร็มกว่าจะทำให้ทุกคนหายเลิกขมวดคิ้วและอยู่ด้วยกันอย่างสันติ ตอนนี้มีเด็กสาวหน้าตาเกลี้ยงเกลาเข้ามา แล้วพวกนางที่แก่เฒ่าอย่างนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ได้อย่างไร?ในพระทัยฮองเฮาร้อนรุมอย่างไฟสุมทรวง แต่ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม “เข้าวังมาแล

“ลูกทราบแล้ว” อ๋องอันครุ่นคิดแล้วเลิกคิ้วขึ้น แล้วถามว่า “ตอนนี้ได้สะสางคดีตระกูลหลัวแล้ว ได้ยินว่าเขาจะกลับเข้าสู่ทหารองค์รักษ์เงา ไม่รู้ว่าท่านตาที่อยู่ในกองทหารองค์รักษ์เงาจะได้รับผลกระทบหรือไม่”กุ้ยเฟยเอ่ยว่า “ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องกังวล ปู่เจ้าเป็นครูฝึกทหารองค์รักษ์เงามานาน ตราบใดที่ไม่มีเรื่องผิดพลาด ไท่ซ่างหวงก็จะไม่ปลดเขา ดังนั้นเจ้าต้องระวังอย่าทำให้ตาเจ้าเดือดร้อน”“ข้าทราบแล้ว” อ๋องอันพูดจบ เสด็จพ่อลุกขึ้นและทูลลากลับไปทางด้านจวนอ๋องฉู่ทุกคนต่างตกใจเมื่อรู้เรื่องของหูเฟยแม้ว่าหยวนชิงหลิงจะคาดเดาเช่นนี้ แต่เมื่อมันกลายเป็นจริง มันค่อนข้างน่าตกใจมากทีเดียวอวี่เหวินห่าวหัวเราะอย่างเป็นเอาตาย ตั้งแต่ที่เขาได้ยินเรื่องนี้ เขาก็หัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า หัวเราะอย่างหนักจนแผลปริ เจ็บจนน้ำตาไหลออกมาแต่เจ็บก็ส่วนเจ็บ แต่อยากขำก็ส่วนอยากขำ“ครั้งนี้เสด็จพ่ออยากจะผลักปัญหามาให้ข้า แต่ไม่คิดว่าจะขุดหลุมฝังตัว...ฮ่า ๆ สะใจจริง ๆ!””หยวนชิงหลิงทำแผลให้เขาและกล่าวว่า “ท่านหัวเราะมาครึ่งวันแล้ว อย่าหัวเราะเลย มีอะไรน่าหัวเราะกัน? ท่านควรจะเศร้าสิ”อวี่เหวินห่าวหันมามองนาง "เศร้าทำ

ใบหน้าเขาซีดขาวขึ้นมา ไม่พูดอะไรอีก และเอามือถูหัวเข่า หยวนชิงหลิงมองมือเขาที่เต็มไปด้วยรอยถลอก คงจะใช้กำปั้นทุบชกอะไรมาสักอย่าง มองไกล ๆ ยังเห็นรอยช้ำอยู่เลย“เจ้ายังไม่บอกเลยนะว่ามาหาข้าทำไม” หยวนชิงหลิงหลบตากลับเข้าประเด็น เพื่อไม่ให้ตัวเองเห็นใจเขาขึ้นมา อ๋องเว่ยพูดเสียงเบา “พรุ่งนี้ข้าจะไปค่ายทหารทางตอนเหนือ แต่ก่อนไปข้าอยากพูดกับนาง”"ข้าไม่ให้เจ้าไปพบนาง” หยวนชิงหลิงที่ได้ยินก็เอ่ยพูดอย่างระมัดระวังทันทีอ๋องเว่ยส่ายหน้า “ข้าไม่ไปหานาง ข้าแค่อยากมาคุยกับเจ้า เจ้าช่วยบอกนางได้เวลาที่เหมาะสมด้วย”หยวนชิงหลิงมองเขาเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดว่า "ว่ามา"นางอยากฟังความในใจของเขาจริง ๆ ว่าอะไรกันแน่ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาทำแบบนี้มันโหดร้ายมากกับการฆ่าคนได้โดยที่ไม่ต้องพยักหน้าเช่นนี้ริมฝากเขาสั่นและเอ่ยว่า “ขอน้ำให้ข้าสักแก้วได้ไหม?”หยวนชิงหลิงพยักให้หมานเอ๋อร์ยกน้ำชามาให้เขาหมานเอ๋อร์ออกไปสักพัก และยกน้ำชาร้อน ๆ เข้ามา “ท่านอ๋องเชิญ!”หลังจากพูดจบ อาซื่อก็เดินไปยืนข้าง ๆ ปกป้องหยวนชิงหลิงน้ำร้อนมาก อ๋องเว่ยค่อย ๆ จิบ หยวนชิงหลิงดูเขาดื่ม ราวกับว่าเขาไม่ได้ดื่มน้ำเป็นเว

หลังจากกู้ซีกลับมาถึงจวน เขาก็พูดถึงเรื่องแต่งงานอีกครั้งเนื่องจากอารมณ์สะเทือนใจ บวกกับความรู้สึกลึก ๆ ในใจที่พูดออกมา ทุกคนจึงสนับสนุนเขา ดังนั้นจึงขอให้คนออกไปเสนอขอแต่งงานก่อนหลังจากที่ตระกูลกู้เสนอการแต่งงาน ฮูหยินเฒ่าจึงสั่งให้คนเชิญจิ้งโฮ่วที่ไปงานศพ แล้วพักที่โรงเตี้ยมอยู่กลับมาที่จริงจิ้งโฮ่วสนใจเรื่องราวในจวนเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะรู้ว่าสถานการณ์นั้นเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่พระชายาเว่ยก็มาที่จวนจิ้งโฮ่วอีกคน เขากลัวที่จะเกี่ยวข้องด้วย ดังนั้นเขาจึงยังคงซ่อนตัว วันนี้ตระกูลกู้มาเสนอเรื่องการแต่งงาน เขาไม่สนไม่ได้ จึงรีบเก็บข้าวของ และพาอนุโจวกลับมาด้วยหยวนชิงหลิงกลับมาที่จวนจิ้งโฮ่วเช่นเดียวกัน หยวนชิงผิงกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของนาง พูดอย่างงงงวยและเขินอายหยวนชิงหลิงนึกถึงตอนที่นางกลับบ้านแม่ครั้งแรก น้องสาวคนนี้พูดจาดุนางและตำหนินาง แต่ตอนนี้นางดูเหมือนสาวน้อยน่ารักเช่นนี้ ก็อดที่จะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้นางยิ้มและพูดว่า "ไม่แปลกตรงไหน กู้ซีชอบเจ้ามานานแล้ว สำหรับพ่อแม่ ตราบใดที่ลูกชายชอบ พวกเขาย่อมยินดีเสมอ"หยวนชิงผิงบิดผ้าเช็ดหน้าของนาง ดวงตาเป็นประกาย "ท่านแน่ใจหรือว่าเ

หยวนชิงหลิงเห็นว่าแม้นางจะยิ้ม แต่ในแววตาของนางมีความกังวลอยู่ลึก ๆ ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะจับมือปลอบโยน "อย่ากังวลเลย ข้าจะเตรียมการก่อนคลอด"“จะเตรียมการอย่างไรเพคะ?” นางข้าหลวงสี่ถาม นางกังวลเรื่องนี้ทั้งวันทั้งคืน"มีคนคนหนึ่งที่ช่วยข้าได้ เจ้าอาวาสวัดฮูกั๋ว" หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม“เขา? เขารู้เรื่องทำคลอดด้วยหรือเพคะ?”“เขารู้วิธีผ่าคลอด!” หยวนชิงหลิงกล่าว"อะไรนะเพคะ?” นางข้าหลวงสี่ตกใจหยวนชิงหลิงยิ้มและปลอบนาง "เอาเป็นว่าข้าจะจัดการเอง ท่านวางใจเถอะ"นางข้าหลวงสี่รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าพระชายาจะทำสิ่งต่าง ๆ ด้วยความมั่นใจเสมอ แต่ครั้งนี้มันไม่ธรรมดาหลังจากนั้นไม่กี่วัน อาการของเจ้าห้าก็ดีขึ้นมาก เขาสามารถพลิกตัวนอนและลงมาเดินได้แล้ว และที่สำคัญที่สุดคือ ในที่สุดเขาก็สามารถเดินไปยังห้องน้ำได้ด้วยตัวเองทันทีที่หายดีแล้ว เขาก็เริ่มไปที่จวนจิ้งโฮ่วทันทีเมื่อรู้ว่าหยวนชิงหลิงบอกจิ้งโฮ่วเกี่ยวกับแฝดสามแล้ว เขาหารือกับนาง และตัดสินใจว่าถึงเวลาที่จะต้องบอกในวังแล้วหมอหลวงเฉาแทบจะร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลกับการตัดสินใจของเขา มันควรจะพูดมานานแล้ว เขาทนแบกรับแรงก