All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 61 - Chapter 70

“หันมานี่!” เขาพูดเรียกเสียงเบาหยวนชิงหลิงวางคางเกยลงบนเตียง ยิ้มไปน้ำตาไหลไป “ยินดีที่รอดตายนะ”“ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากให้ข้าตายรึ?” อวี่เหวินห่าวมองหน้างดงามของนาง บนหน้าผากมีรอยฟกช้ำ ตาก็บวมยังกับลูกท้อ น้ำตาที่ชะล้างคราบสกปรกบนใบหน้าเผยให้เห็นใบหน้าขาวซีด คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า เมื่อไม่กี่วันก่อนพวกเขายังไม่ถูกกันเหมือนน้ำกับไฟอยู่เลย“ใช่ ข้าอยากให้ท่านตายจริง ๆ” หยวนชิงหลิงเช็ดน้ำตาเธอแสดงความไร้เดียงสาออกมา “แต่ไม่ใช่ตายต่อหน้าต่อตาข้า ข้าเป็นหมอ คนไข้ตายต่อหน้าข้า มันคือความผิดของข้า”อวี่เหวินห่าวมองนางแล้วยิ้มออกมาอย่างช้า ๆ กู้ซีที่ยืนมองอยู่ด้านข้าง ยิ้มอย่างโล่งใจออกมาและมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาซับซ้อนพระชายาคนนี้จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้เป็นคนน่ารังเกียจอวี่เหวินห่าวสูดหายใจเข้าลึก ๆ ยาจื่อจินกำลังออกฤทธิ์ รู้สึกถึงพลังลมปราณที่ค่อย ๆ เพิ่มจากจุดชีพจรที่ใต้สะดืออย่างช้า ๆเขามองไปที่กู้ซี “ไท่ซ่างหวงโดนพิษอะไร?”กู้ซีก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวและตอบว่า “จริง ๆ แล้วกระหม่อมเองก็ยังไม่ทราบแน่ชัด ทราบแต่เพียงว่า เมื่อคืนวาน ไท่ซ่างหวงจู่ ๆ ก็อาเจียนเป็นเลือดและหมดสติไป หมอหล

ฉู่หมิงชุ่ยรู้สึกว่าปู่ตัวเองกำลังกังวลเรื่องนี้มากเกินไป นางจึงพูดปลอบว่า “ท่านปู่อย่ากังวลไปเลยเจ้าค่ะ หยวนชิงหลิงยังไงก็ไม่รอดพ้นข้อกล่าวหานี้ แต่เดิมอาการป่วยของไท่ซ่างหวงเองก็หนักมาตลอด ตอนนี้ก็โดนวางยาพิษ จะมีใครที่ไหนช่วยได้อีก? เพียงแค่ไท่ซ่างหวงสิ้นพระชนม์ ไม่ว่าสาเหตุสิ้นพระชนม์ของพระองค์จะเกิดจากสาเหตุอะไร หยวนชิงหลิงนางก็มีความผิด เป็นคนรักษาพระอาการไท่ซ่างหวงจนเลวร้ายลง ข้อกล่าวหานี้ ไม่ต้องพูดถึงความดีความชอบนางเลย”เรื่องราวของวังหลัง ลึกลับแปรปรวนราวกับเมฆในม่านหมอก นางยังไม่อาจมองได้กระจ่าง จะนับประสาอะไรกับหยวนชิงหลิงสถานการณ์ในตอนนี้ซับซ้อนมาก อ๋องฉู่เองก็เข้าไปอยู่ท่ามกลางความเสี่ยง ท้ายที่สุดแล้วจวนอ๋องฉู่เองก็คงมาถึงจุดจบ พอคิดถึงอวี่เหวินห่าวขึ้นมา ในใจของนางก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ทว่านี้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แต่นี่คือชะตาชีวิตเขา“อย่ามั่นใจให้มากนัก ทุกอย่างยังไม่ถึงตอนจบ ต้องมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแน่” อัครเสนาบดีฉู่จ้องเขม็งไปที่นางทันที “เรื่องที่ไท่ซ่างหวงถูกพิษ ใช่ฝีมือพวกเจ้าหรือไม่?”ฉู่หมิงชุ่ยตกใจ “ไม่ใช่ฝีมือพวกข้าแน่นอน ถึงหลาน

จักรพรรดิหมิงหยวน กับอ๋องรุ่ยชิงที่ตั้งใจดู ตรงใจกลางของยาที่มีสีแดงอยู่ตรงกลาง ต่างจากยาอีกตัวที่มีสีเหลืองอ่อนสีดำ“พระโอสถสองเม็ดไม่เหมือนกัน? ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้?” อ๋องรุ่ยชิงถามหมอหลวงเกี่ยวกับเรื่องนี้หมอหลวงเองก็ตกใจ “นี่เป็นไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ พระโอสถนี้กลั่นมาในเตาเดียวกัน ทำไมถึงสีไม่เหมือนกันได้?”“เช่นนั้น เชิญหมอหลวงตรวจสอบหน่อย ว่าในพระโอสถพวกนี้มีพิษไหม?” หยวน ชิงหลิงกล่าวหมอหลวงยื่นมือชี้ไปที่ใจกลางสีแดงของยาเม็ดนั้น “เดิมทีไม่ได้มีสีนี้ ทำไมใจกลางถึงเป็นสีแดงไปได้?” เขาหักครึ่งยา นำยาชิ้นเล็กนั้นใส่ถ้วยและใส่น้ำ จุ่มเข็มเงินลงไป เข็มเงินเปลี่ยนเป็นสีดำพบว่าเป็นพิษร้ายแรง“ฝ่าบาท!” หมอหลวงคุกเข่ากระแทกพื้นเสียงดัง “สีนี้มันเป็นไปไม่ได้พะยะคะ มีคนสับเปลี่ยนยา สำนักหมอหลวงถวายพระโอสถทุกเม็ดล้วนไม่มีพิษ และได้ทดสอบพิษแล้วทั้งสิ้น”จักรพรรดิหมิงหยวนมองด้วยสายตาเย็นชา “ทหาร สั่งคนไปปิดล้อมสำนักหมอหลวง ตรวจค้นทุกซอกทุกมุม”ทหารองครักษ์รับคำสั่งและออกไปอ๋องรุ่ยชิงมอง หยวน ชิงหลิง “ทำไมเจ้าถึงรู้ว่าพระโอสถไม่เหมือนกัน?”หยวน ชิงหลิงพูดอธิบาย “พระโอสถหายไปเม

นางเดินย่องไปข้างหน้า ยืนตรงเตียงของไท่ซ่างหวงแค่สองวันคน ๆ นี้ผอมลง สีหน้าเหลืองซีด ริมฝีปากม่วงคล้ำ รูปคิ้วรกแต่ดูดุดันนั้น เป็นเอกลักษณ์ที่น่าเกรงขามของพระองค์ เขาเคยเป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ถังเหนือผู้ทรงอำนาจที่สุดตอนนี้ เขาไม่สามารควบคุมความเป็นความตายของตนเองได้แม้แต่น้อยหยวน ชิงหลิงวางมือลงบนอกรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจเบา ๆ ลมหายใจก็ดูยุ่งเหยิง“เป็นอย่างไรบ้าง” อ๋องรุ่ยชิง คิดว่านางกำลังฟังเสียงชีพจรอยู่เลยเอ่ยถามหยวน ชิงหลิงส่ายหน้า “ยังไม่ทราบแน่ชัดเพคะ”ในแววตาของอ๋องรุ่ยชิง ปรากฏความรู้สึกผิดหวังจักรพรรดิหมิงหยวนยังรู้สึกเช่นเดิม มองทางหมอหลวงที่ทดสอบยาอยู่ด้านข้างหมอหลวงถอนหายใจอย่างโล่งอกและเดินเข้ามารายงานผล “ฝ่าบาท เป็นพิษชาดแดงผสมกับพิษดอกวิสทีเรียพะยะคะ”“พอถอนพิษได้ไหม?” อ๋องรุ่งชิงเอ่ยถาม“ไม่ยากพะยะคะ รู้แล้วว่าเป็นพิษอะไร ก็สามารถจัดพระโอสถถอนพิษให้ได้ พระโอสถรอบก่อนไม่สามารถอนพิษชาดผสมวิสทีเรียได้ เปลี่ยนใบสั่งยาก็ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงกล่าวหมอหลวงสามารถถอนพิษได้ หยวน ชิงหลิงก็ไม่มีเรื่องอะไรที่นี้แล้ว จักรพรรดิหมิงหยวนเลยให้นางกลับไปดูแล อว

พระตำหนักจงเซินที่ประทับของฮองเฮาอ๋องฉีและ ฉู่ หมิงชุ่ยเข้าวัง ไปถวายพระพรฮองเฮาก่อนฉู่ หมิงชุ่ยเข้ามาในตำหนัก พบว่าสีหน้าของฮองเฮาไม่ค่อยสู้ดี นางจึงนั่งลงด้วยความรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ ฉู่ หมิงชุ่ยมาเข้าเฝ้าฮองเฮามักจะนอบน้อมเสมอ เมื่อทักทายกันเล็กน้อย ฮองเฮาก็ยังดูมีสีหน้าอึดอัดไม่มีความสุขฉู่ หมิงชุ่ยรู้ว่าฮองเฮามีเรื่องในใจ จึงยิ้มให้อ๋องฉี “ท่านอ๋อง ไม่ใช่ว่าท่านแต่งบทกลอนใหม่เสร็จว่าจะให้ท่านอ๋องลู่ฟังไม่ใช่หรือ? รีบไปเถอะ”อ๋องฉีไม่ชอบแต่งกลอน แต่อ๋องลู่ชอบ อ๋องฉีและอ๋องลู่ล้วนเกิดจากฮองเฮา เป็นพี่น้องร่วมอุทร เพื่อน้องชายที่รักของเขาผู้อาภัพ เพื่อให้เขามีความสุขจะได้หายไว ๆ จึงเริ่มเรียนการเขียนโคลงกลอนเหล่านี้ ตอนนี้เขามีกลอนใหม่ จึงอยากรีบเอาไปอวดให้อ๋องลู่ดู เมื่อได้ยินฉู่ หมิงชุ่ยพูดแบบนั้น เขาจึงยิ้มและเดินออกไปอ๋องฉีเดินออกไป ฉู่ หมิงชุ่ยให้คนรับใช้ในตำหนักออกไปให้หมดและนั่งลงข้าง ๆ ฮองเฮาและถามว่า “ท่านป้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นเพคะ?”ฮองเฮาเห็นว่าลูกออกไปแล้วจึงพูดออกมาอย่างขมขื่น “ข้ากับฝ่าบาท เป็นสามีภรรยากันมายี่สิบปี หลังจากวันอภิเษกสมรส ยังไม่เคยร่วมโต๊ะอ