เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 67
ปรับปรุงล่าสุด:
2021-07-21 19:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 68
นางเดินย่องไปข้างหน้า ยืนตรงเตียงของไท่ซ่างหวงแค่สองวันคน ๆ นี้ผอมลง สีหน้าเหลืองซีด ริมฝีปากม่วงคล้ำ รูปคิ้วรกแต่ดูดุดันนั้น เป็นเอกลักษณ์ที่น่าเกรงขามของพระองค์ เขาเคยเป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ถังเหนือผู้ทรงอำนาจที่สุดตอนนี้ เขาไม่สามารควบคุมความเป็นความตายของตนเองได้แม้แต่น้อยหยวน ชิงหลิงวางมือลงบนอกรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจเบา ๆ ลมหายใจก็ดูยุ่งเหยิง“เป็นอย่างไรบ้าง” อ๋องรุ่ยชิง คิดว่านางกำลังฟังเสียงชีพจรอยู่เลยเอ่ยถามหยวน ชิงหลิงส่ายหน้า “ยังไม่ทราบแน่ชัดเพคะ”ในแววตาของอ๋องรุ่ยชิง ปรากฏความรู้สึกผิดหวังจักรพรรดิหมิงหยวนยังรู้สึกเช่นเดิม มองทางหมอหลวงที่ทดสอบยาอยู่ด้านข้างหมอหลวงถอนหายใจอย่างโล่งอกและเดินเข้ามารายงานผล “ฝ่าบาท เป็นพิษชาดแดงผสมกับพิษดอกวิสทีเรียพะยะคะ”“พอถอนพิษได้ไหม?” อ๋องรุ่งชิงเอ่ยถาม“ไม่ยากพะยะคะ รู้แล้วว่าเป็นพิษอะไร ก็สามารถจัดพระโอสถถอนพิษให้ได้ พระโอสถรอบก่อนไม่สามารถอนพิษชาดผสมวิสทีเรียได้ เปลี่ยนใบสั่งยาก็ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงกล่าวหมอหลวงสามารถถอนพิษได้ หยวน ชิงหลิงก็ไม่มีเรื่องอะไรที่นี้แล้ว จักรพรรดิหมิงหยวนเลยให้นางกลับไปดูแล อว
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-07-21ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 69
หยวน ชิงหลิงเหนื่อยจะแย่แล้ว “ขยับไปข้างในหน่อย ให้ข้าเอนหลังนอนบ้าง”“ข้าขยับได้ที่ไหนกันล่ะ” อวี่ เหวินห่าวตอบกลับแบบอารมณ์ไม่ดี แต่พอได้เห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของนางก็ค่อย ๆ เขยิบเข้าไปให้มีที่ว่างให้นางหยวน ชิงหลิงนอนข้าง ๆ เขา สองมือก่ายหน้าผาก พูดเสียงอู้อี้ “หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี ให้ข้าผ่านมันไปได้อย่างราบรื่นด้วย” “ถ้าไท่ซ่างหวงไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าก็ออกจากวังกลับจวนเถอะ” อวี่ เหวินห่าวบอกคนที่นอนอยู่ข้างๆ“กินข้าวเสร็จก่อนค่อยกลับ” หยวน ชิงหลิงพูดกับอวี่ เหวินห่าวเขาพูดอย่างเคือง ๆ “ที่จวนไม่มีข้าวให้เจ้ากินรึไง ข้าวในวังมีอะไรอร่อย?”“ฝ่าบาทให้ข้าร่วมโต๊ะเสวยกับพระองค์มื้อเย็น” หยวน ชิงหลิงตอบเขา อวี่ เหวินห่าวตกตะลึง “เสด็จพ่อให้เจ้าร่วมโต๊ะเสวยด้วย หรือว่าให้เจ้ากินเสร็จก่อนค่อยไป?”เสด็จพ่อชอบกินข้าวคนเดียว แล้วค่อยไปหาฮองเฮาที่วังหลัง ทุกครั้งล้วนแต่กินข้าวเรียบร้อยก่อนค่อยไปทั้งนั้นพอเขาโตขึ้น นอกจากงานเลี้ยงในวัง เขาก็ไม่เคยได้ร่วมโต๊ะเสวยกับเสด็จพ่ออีกเลยหยวน ชิงหลิงยังพูดด้วยเสียงอู้อี้ “ไม่รู้สิ ฝ่าบาทพูดแบบนั้น อาจจะเกรงใจเท่านั้นแหละ”อวี่ เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-07-22ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 70
พระตำหนักจงเซินที่ประทับของฮองเฮาอ๋องฉีและ ฉู่ หมิงชุ่ยเข้าวัง ไปถวายพระพรฮองเฮาก่อนฉู่ หมิงชุ่ยเข้ามาในตำหนัก พบว่าสีหน้าของฮองเฮาไม่ค่อยสู้ดี นางจึงนั่งลงด้วยความรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ ฉู่ หมิงชุ่ยมาเข้าเฝ้าฮองเฮามักจะนอบน้อมเสมอ เมื่อทักทายกันเล็กน้อย ฮองเฮาก็ยังดูมีสีหน้าอึดอัดไม่มีความสุขฉู่ หมิงชุ่ยรู้ว่าฮองเฮามีเรื่องในใจ จึงยิ้มให้อ๋องฉี “ท่านอ๋อง ไม่ใช่ว่าท่านแต่งบทกลอนใหม่เสร็จว่าจะให้ท่านอ๋องลู่ฟังไม่ใช่หรือ? รีบไปเถอะ”อ๋องฉีไม่ชอบแต่งกลอน แต่อ๋องลู่ชอบ อ๋องฉีและอ๋องลู่ล้วนเกิดจากฮองเฮา เป็นพี่น้องร่วมอุทร เพื่อน้องชายที่รักของเขาผู้อาภัพ เพื่อให้เขามีความสุขจะได้หายไว ๆ จึงเริ่มเรียนการเขียนโคลงกลอนเหล่านี้ ตอนนี้เขามีกลอนใหม่ จึงอยากรีบเอาไปอวดให้อ๋องลู่ดู เมื่อได้ยินฉู่ หมิงชุ่ยพูดแบบนั้น เขาจึงยิ้มและเดินออกไปอ๋องฉีเดินออกไป ฉู่ หมิงชุ่ยให้คนรับใช้ในตำหนักออกไปให้หมดและนั่งลงข้าง ๆ ฮองเฮาและถามว่า “ท่านป้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นเพคะ?”ฮองเฮาเห็นว่าลูกออกไปแล้วจึงพูดออกมาอย่างขมขื่น “ข้ากับฝ่าบาท เป็นสามีภรรยากันมายี่สิบปี หลังจากวันอภิเษกสมรส ยังไม่เคยร่วมโต๊ะอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-07-22ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 71
เมนูแรกเป็นซุปตุ๋น ถ้วยตุ๋นขนาดเล็กที่สวยงามสองใบถูกยกมา และวางไว้ข้างหน้าจักรพรรดิหมิงหยวน และ หยวน ชิงหลิง ฝาถ้วยตุ๋นถูกนำออกไป กลิ่นหอมก็ลอยออกมาเตะเข้าไปในจมูกของ หยวน ชิงหลิง มือของเธอขยับ อยากจะกินทันที เพียงแต่เธอคิดว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น ก่อนที่ฮ่องเต้จะเสวยอาหาร เขาจะต้องทดสอบพิษ แล้วก็ล้างมือหรือเปล่า? หญิงในวังเทซุปลงในถ้วยใบเล็กให้เธอ แล้วใส่ช้อนเงิน จักรพรรดิหมิงหยวนก็มีขันทีมู่หรูคอยรับใช้อยู่ข้าง ๆ หยวน ชิงหลิงไม่กล้าขยับ จนกระทั่งจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบช้อนเงินขึ้นมา และเริ่มกินซุป เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเอื้อมมือไปหยิบช้อน เธอหิวมากจริง ๆ อาหารแสนอร่อยอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกตื่นเต้นก็ค่อย ๆ คลายลงอย่างเป็นธรรมชาติ โดยคิดว่าสักพักไม่ว่าเขาจะถามอะไร เธอเองก็ได้มีคำตอบแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัว ซุปกำลังจะเข้าปากยังไม่ได้ทันได้กิน เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากข้างนอก เธอวางช้อนลงแล้วมองออกไปข้างนอก ดวงตาของขันทีมู่หรูตกตะลึงเล็กน้อย เดินออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ครู่หนึ่ง สีหน้าของขันทีมู่หรูก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเข้ามาและพูดว่า “ฝ่าบาท ฮองเฮาประชวร พระองค์หายใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-07-23ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 72
ระหว่างเสวยอาหารไม่มีคำพูดใด ๆ จนกระทั่งเมนูสุดท้าย หยวน ชิงหลิงนับ ๆ ดู ซุปตุ๋นประมาณสิบถ้วย ตอนแรกคิดว่าฮ่องเต้เป็นคนประหยัด แต่คาดไม่ถึงว่าจะฟุ่มเฟือยเช่นนี้ กินสองคนมีอาหาร 9 จาน และซุป 1 อย่าง ข้าวก็เสิร์ฟตามที่ต้องการ สุดยอดจริง ๆ ขันทีมู่หรูยื่นผ้าร้อนให้ฮ่องเต้เช็ดที่มุมพระโอษฐ์ อาหารที่เหลือถูกยกออกไป หยวน ชิงหลิงคิดว่าฮ่องเต้น่าจะไม่ถามแล้ว ฮองเฮาประชวร และเขาจะไปดูฮองเฮา เธอยืนขึ้นกล่าวว่า “ลูกไม่กล้าทำให้เสด็จพ่อเสียเวลาในการไปเยี่ยมฮองเฮาเพคะ ลูกขอตัวเพคะ” “นั่งลง!” จักรพรรดิหมิงหยวนกดมือลง กวาดใบหน้าของนางด้วยดวงตาที่จริงจัง แล้วยกมือขึ้นให้ขันทีมู่หรู และคนรับใช้ที่อยู่ในห้องโถงออกไป จักรพรรดิหมิงหยวนและ หยวน ชิงหลิงนั่งตรงข้ามกัน ระยะห่างระหว่างพวกเขาห่างกันเพียงช่วงแขนเดียว หลังจากที่ผู้คนในห้องโถงออกไป การกดขี่ก็ถาโถมเข้ามา อย่างไรก็ตาม หลังอาหารมื้อนี้ เธอก็ผ่อนคลายลงมากเช่นกัน “เจ้ากับเจ้าห้าอยู่ด้วยกันยังสบายดีอยู่นะ?” หยวน ชิงหลิงจัด ๆ สีหน้า ในที่สุดก็เข้าประเด็นหลัก ๆ เลย คำถามนี้ แม้ว่าจะเกินความคาดหมายของเธอ แต่ก็ไม่ยากที่จะตอบ แต่ก็ไม่มีอะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-07-23ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 73
ในวังจงเซิน ฉู่ หมิงชุ่ยรอเพียงหมอหลวงมาเท่านั้น หมอหลวงตรวจชีพจรของฮองเฮา พูดแค่ว่าฮองเฮามีปัญหาที่ตับ แต่ปัญหาไม่ร้ายแรง เขาจึงสั่งยาและก็กลับไป หลังจากที่หมอหลวงกลับไป ก็ได้ยินคนข้างนอกรายงาน “ฝ่าบาทเสด็จถึงแล้ว!” ฉู่ หมิงชุ่ยยืนขึ้น ตอนนี้ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ฝ่าบาทจึงเสด็จมา เกรงว่ามื้อนี้คงจะเสวยหมดแล้วใช่ไหม? จักรพรรดิหมิงหยวนก้าวเข้าไปในห้องโถง ฉู่ หมิงชุยก็รีบทำความเคารพ “ถวายบังคมเสด็จพ่อ!” จักรพรรดิหมิงหยวนเหลือบมองนาง และกล่าวว่า “พระชายาฉีอยู่ที่นี่ด้วย? มีความกตัญญูจริง ๆ” “ลูกควรทำสิ่งนี้อยู่แล้ว” ฉู่ หมิงชุ่ยยิ้มและพูดฮองเฮาฉู่พยุงตัวขึ้น แล้วพูดด้วยท่าทีคนป่วย “ฝ่าบาทเสด็จมาได้อย่างไร? หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วเพคะ” จักรพรรดิหมิงหยวนนั่งที่หน้าเตียง มองหน้าฮองเฮา “เจ้าไม่ใช่หรือที่สั่งให้คนไปเชิญข้ามา?” ฮองเฮาฉู่รู้สึกประหม่าเล็กน้อย และมองไปที่ ฉู่ หมิงชุ่ยฉู่ หมิงชุ่ยรีบกล่าวว่า “เสด็จพ่อ คือลูกเองที่สั่งให้คนไปเชิญพระองค์มา ลูกเห็นเสด็จแม่เป็นลมล้มลง ท่านอ๋องก็ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ ...” จักรพรรดิหมิงหยวนกล่าวว่า “ปกติเจ้าจะมีความคิดอยู่เสมอ ทำไมวันนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-07-24ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 74
จักรพรรดิหมิงหยวนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงอ่อนโยน “ถ้าอย่างนั้น ตามความเห็นของฮองเฮา ข้าควรทำอย่างไรกับพระชายาฉู่?” ฮองเฮาฉู่ได้ยินฮ่องเต้ไม่พอใจ จึงกล่าวว่า “หม่อมฉันคิดว่าตัวของไท่ซ่างหวงเอง เกี่ยวข้องกับเป่ยถังกั๋ววิ่น พระชายาฉู่ฉลาด คิดว่าตัวเองเหนือกว่าใครในด้านการแพทย์ ใช้วิธีรักษาแบบพื้นบ้าน โชคดีที่ไม่มีผลร้ายแรงเกิดขึ้น ดังนั้น หม่อมฉันจึงคิดว่าควรถูกไล่ออกจากวัง ส่งไปที่ห้องด้านข้างของนางสนม และไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในวังโดยปราศจากเจตจำนง” จักรพรรดิหมิงหยวนยิ้ม “ฮองเฮาเป็นคนชอบธรรม หากมีข้อผิดพลาด ไม่ถูกลงโทษ มีผลงานแต่ไม่ได้รางวัลตอบแทน มันไม่ใช่การกระทำของฝ่าบาทจริง ๆ อย่างนั้นก็ทำตามที่ฮองเฮาพูด” ฮองเฮาฉู่รู้ดีว่าฝ่าบาทจะต้องเห็นด้วย การลงโทษนี้ไม่ร้ายแรง เป็นเพียงชื่อถูกลดไปเป็นนางรับใช้เท่านั้น ท้ายที่สุด พระชายาฉู่เข้าไปในหยก ในอนาคตยังสามารถยกกลับมาได้อีก โดยธรรมชาติแล้ว นางไม่ต้องการมีความขัดแย้งใด ๆ กับอ๋องฉู่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หยวน ชิงหลิงไม่สามารถเข้าไปในวังได้อีก และก็ไม่สามารถปรนนิบัติไท่ซ่างหวงได้ อย่างนั้นก็ดีแล้ว ฉู่ หมิงชุ่ยก็ถอนหายใจด้วยคว
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-07-24ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 75
ไม่ใช่ว่าเขากลัวเสด็จพ่อจะสอดแนมข่าวใด ๆ แค่กลัว หยวน ชิงหลิงพูดผิดอย่างไม่ทันคิด และทำให้เสด็จพ่อทรงกริ้ว ผู้หญิงขี้เหร่คนนั้น ทนไม่ไหวกับคลื่นลูกที่สองความผิดฐานหลอกลวงกษัตริย์ เมื่อเห็น หยวน ชิงหลิงกลับมาอย่างไม่รู้ตัว เขาพยุงตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ หยวน ชิงหลิงมองเห็นด้วยสายตาที่เฉียบแหลม เดินเข้าไปแล้วกดมืออย่างรวดเร็ว "ท่านอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ" “ดึงฝ่าเท้าของท่านออกมา” อวี่ เหวินห่าวรู้ตัวว่าตัวเองจริง ๆ แล้วก็แอบสนใจเรื่องของนางอยู่มาก ทั้งตัวรู้สึกไม่สบายมาก ดังนั้นเขาจึงพูดกับ หยวน ชิงหลิงอย่างรุนแรง หยวน ชิงหลิงรู้สึกว่าคน ๆ นี้ป่วยทางจิต รู้สึกห่วงใยแต่เขาก็ยังใจร้าย “นี่ท่านทำไมถึงไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี ข้าเป็นห่วงท่าน” “ใครอยากให้เจ้าเป็นห่วง” อวี่ เหวินห่าวพูดอย่างเย็นชา “ขี้เกียจจะยุ่งกับท่านแล้ว” หยวน ชิงหลิงฟุบอยู่ข้างตัวเขา “ขยับไปอีกหน่อย ข้าจะนอน” อวี่ เหวินห่าวไม่ขยับ และทั้งสองคนก็เอาแขนทับแขนกัน แต่เขาก็เชื่อว่าเพราะอาการบาดเจ็บสาหัส เขาจึงขยับแขนไม่ได้ ถึงยอมให้แขนนางทับไว้ หน้าของ หยวน ชิงหลิงเอียงออกด้านนอก เหลือแค่เพียงด้านหลังศีรษะสีดำให้เขา “นี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-07-25
บทล่าสุด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
