All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 41 - Chapter 50

หยวนชิงหลิงยืนขึ้น ขยับ ๆ มือที่ปวดเมื่อย ไหล่และกระดูกสันหลังส่วนคอของนางปวดจนเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว นางมองไปแวบหนึ่ง ทุกคนในห้องนั้นไม่มีคุณสมบัติเป็นหมอฝึกหัดหรือแม้แต่พยาบาล และไม่มีทางที่จะยืมมือใครมาช่วยได้เลย “พระชายา ถ้าลำบากจริง ๆ ก็ให้ไปเชิญแม่นมฉีมาช่วยเถอะ นางมีทักษะด้านเข็มและด้ายเป็นอย่างดี” ซูยี่แนะนำ เมื่อครู่รู้สึกขายหน้า ในตอนนี้เพียงหวังว่าจะได้กู้คืนศักดิ์ศรีกลับมาอีกครั้ง “ถ้าหากท่านอ๋องเป็นเสื้อผ้าชิ้นหนึ่ง ก็สามารถขอให้แม่นมฉีมาช่วยได้อยู่หรอก” หยวนชิงหลิงพูดอย่างเบา ๆอ๋องฉีทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว “นี่เจ้าทำอะไร? แผลสมานเองตามธรรมชาติ ทำไมต้องเย็บด้วย” ดูท่าทีผู้หญิงคนนี้จะรู้จักทักษะทางการแพทย์ แต่เป็นทักษะการแพทย์ไม่ถูกกฎหมาย เป็นสังกัดหมอผี กล่องนั้นก็คือ กล่องของหมอผี ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของไท่ซ่างหวง เขาจะไม่ยอมให้นางทำตามใจอย่างนี้แน่นอน ที่ตลกที่สุดคือ นางบอกว่าเลือดของเขาไม่เหมาะกับพี่ห้า เขากับพี่ห้ามาจากพ่อคนเดียวกัน มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด จะใช้ไม่ได้ ได้อย่างไร?หยวนชิงหลิงลึก ๆ แล้วไม่อยากสนใจเขาเลย นางหันกลับไป ค่อย ๆ ขยับคอ เพื่อผ่อนคลาย

หยวนชิงหลิงมองไปที่นาง “เจ้าหมายถึงไม่สบายอย่างไร?” ร่างกายของนางตอนนี้ไม่ค่อยดีต่าง ๆ เพียงแต่ภายใต้แรงกดประสาทของยา ทำให้นางไม่มีต่อมการรับรู้ความรู้สึกใด ๆ แต่เมื่อนางนั่งลงหรือฟุบลง นางยังคงรู้สึกว่าตับไตไส้พุงม้วนเข้าหากัน ซึ่งทุกข์ทรมานกว่าบาดแผลที่ได้รับ แม่นมฉีส่ายหัว “จริง ๆ แล้วหม่อมฉันไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับยามากนัก บางทีอาจจะมีผู้ที่รู้ดีกว่านางอย่างเช่น ถังหยางหรือองครักษ์ซู หม่อมฉันรู้เพียงว่าหลังจากกินยาต้มจื่อจิน มันจะทำลายอวัยวะภายใน เริ่มอาเจียนเป็นเลือด, ไอ, สับสนกระวนกระวาย เป็นต้น ก่อนหน้านี้มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งแอบขโมยของเก่าในวังไปขาย ถึงตายก็ไม่ยอมรับ และพยายามจะฆ่าตัวตายด้วยการเอาหัวโขลกกับกำแพง ถังหยางให้เขาดื่มยาต้มจื่อจิน สุดท้ายเขาก็รับสารภาพ หลังจากนั้นประมาณครึ่งเดือนเขาก็ตาย”หยวนชิงหลิงกลัวจนใจเต้นรัวเมื่อได้ยิน “ตายภายในครึ่งเดือน เพราะดื่มยาต้มจื่อจินหรือ?” “ถังหยางบอกว่า หลังจากดื่มน้ำต้มจื่อจินแล้ว ต้องอาศัยการปรับสมดุลร่างกาย ซึ่งใช้เวลาหนึ่งปีหรือครึ่งปีในการรักษาด้วยยาจึงจะกลับมาเป็นปกติ แต่เด็กหนุ่มคนนั้นน่ารังเกียจจริง ๆ ถังหยางจึงไม่รักษ

หลังจากที่หยวนชิงหลิงช่วยเขาแขวนสายน้ำเกลือ เธอกลับไปเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้ามาใหม่ ก็เห็นฉู่หมิงชุ่ยพาคนรับใช้ของนางเข้าไปในลานบ้าน นางสวมชุดกระโปรงผ้าซาตินปักลายเมฆ ลายดอกไม้ แขนกว้าง เอวผูกด้วยเครื่องประดับในวังสีเดียวกัน เอวบางร่างเล็กอย่างเห็นได้ชัด ดูอ่อนช่อยน่าหลงใหล ผมมวยสูงเกล้าขึ้น ปักปิ่นลายหางหงษ์หยกดิ้นทอง ใบหูที่ขาวสะอาดห้อยต่างหูรูปโคมเล็ก ๆ วงสีทอง เมื่อขยับ ต่างหูกระทบกับผิว ทำให้เกิดเสียงที่ไพเราะเพราะพริ้ง เมื่ออ๋องฉีเห็นนาง เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ก้าวไปข้างหน้าและจับมือนาง “นั่งรถม้าเหนื่อยหรือเปล่า?” ฉู่หมิงชุ่ยตอบด้วยสีหน้าอ่อนโยน และพูดเบา ๆ "ไม่เหนื่อยเพคะ" ทั้งสองประสานมือกันและก้าวขึ้นบันไดหิน หยวน ชิงหลิงยืนอยู่ที่ประตู มองดูฉู่หมิงชุ่ยอย่างไม่สนใจ ฉู่หมิงชุ่ยดึงมือที่นางกำลังจับอยู่กับอ๋องฉี ออกอย่างเร็ว และย่อตัวทำความเคารพ “คารวะ พระชายาฉู่ เพคะ” “อืม!” หยวนชิงหลิงตอบ อ๋องฉีโกรธ ตามมารยาทแล้ว นางควรพูดว่า คารวะ พระชายาฉี ไม่ใช่ อืมอืม อะไร? จะวางมาดหรือไง? ฉู่หมิงชุ่ยยื่นมือออก กดหลังมือเขา ยิ้ม ๆ และส่ายหัว เหมือนจะบอกเป็นนัยต์ว่าอย่าไปถ

ซูยี่มองดูหยวนชิงหลิงเดินออกไปอย่างโกรธเคือง แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงพูดว่า “ข้าไม่รู้ว่านางกวนใจท่านอ๋องอย่างไร จึงถูกตบตีอีกแล้ว” ถังหยางเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคิ้วของอวี่เหวินห่าวมีเลือดไหล บนใบหน้าที่ซีด ๆ ก็มีรอยตบเหมือนกัน อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขึมว่า “ซูยี่ รีบไปเอาผงยามา” ซูยี่เดินไปดูและพูดอย่างโกรธเคือง “นางกล้าตบท่านอ๋องเหรอ?” “รีบไปเอาผงยามาสิ!” ถังหยางผลักเขา อวี่ เหวินห่าวพูดอย่างเบา ๆ “ไม่จำเป็น” ถังหยางกลับยืนยันว่าต้องการ แต่พอซูยี่หยิบผงมา อวี่เหวินห่าวก็กลับพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องใส่ยา จริง ๆ นางใส่ยาให้แล้ว” ซูยี่งงมาก อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “ท่านอ๋อง นางกล้าที่จะตบท่าน ทำไมท่านยังใช้ยาของนางอยู่? นางตอนนี้จะยิ่งหยิ่งทะนง” อวี่เหวินห่าวไม่สนใจเขา เพียงพูดกับถังหยาง “เจ้าเอายาไปให้นาง ยาจื่อจินน่าจะออกฤทธิ์แล้ว เมื่อครู่ข้าเพิ่งได้ยินนางพูดว่าผีหลอก” “เกิดภาพหลอนหรือ?” ถังหยางก็เข้าใจทันที “พระชายาเข้าใจท่านอ๋องผิดแล้ว” อวี่เหวินห่าวพูดอย่างเย็นชา “เข้าใจผิดอะไรกัน ข้าทำเพื่อให้นางตกใจตื่น รอให้ข้าดีขึ้น นางจะต้องถูกตบตีหนักๆ

หยวนชิงหลิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ “หมายความว่าอย่างไร” อวี่เหวินห่าวไม่ตอบ แต่ถามกลับ “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเป็นฝีมือของอ๋องจี้?” หยวนชิงหลิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “สัญชาตญาณ” แน่นอนว่านางไม่ใช่คนประเภทที่ต้องพึ่งสัญชาตญาณ เพียงแต่จากการวิเคราะห์เบื้องต้นเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันในสมองของนาง คาดว่าคืออ๋องจี้ อวี่เหวินห่าวมองปุ๊บก็รู้ทันที “ข้าไม่เชื่อคำพูดพวกนี้ เจ้าแค่พูดไปเรื่อย” หยวนชิงหลิงพูดอย่างเบา ๆ “เป็นสัญชาตญาณจริง ๆ ” เธอหงุดหงิดที่เมื่อกี้ตัวเองพูดมาก นางไม่อยากสร้างปัญหา การวิเคราะห์เหล่านี้ที่พูดออกมาเป็นจริง ๆ ก็ไม่ได้ประโยชน์กับเธอเลย กลับยิ่งทำให้เขาคิดว่าตัวเองขณะที่อยู่จวนเจ้าพระยาจิ้ง จะเข้าใจเรื่องเหล่านี้แล้ว คนที่อ่านหนังสือประวัติศาสตร์มักจะมีการสัมผัสที่ไหวพริบในสถานการณ์ อ๋องจี้เป็นลูกชายคนโต มีผลงานด้านการรบ แม้กระทั่งฮ่องเต้ยังชื่นชม และเขายังสามารถควบคุมกลุ่มข้าราชบริพารด้วย มั่นใจว่าตำแหน่งรัชทายาทต้องได้มา และเลือดเนื้อเชื้อไของค์อื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะมีความทะเยอทะยานก็ตาม โดยอาศัยอำนาจปัจจุบันของอ๋องจี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยเขากำจัดอว