แชร์
บทที่ 45
บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 46
หลังจากที่หยวนชิงหลิงช่วยเขาแขวนสายน้ำเกลือ เธอกลับไปเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้ามาใหม่ ก็เห็นฉู่หมิงชุ่ยพาคนรับใช้ของนางเข้าไปในลานบ้าน นางสวมชุดกระโปรงผ้าซาตินปักลายเมฆ ลายดอกไม้ แขนกว้าง เอวผูกด้วยเครื่องประดับในวังสีเดียวกัน เอวบางร่างเล็กอย่างเห็นได้ชัด ดูอ่อนช่อยน่าหลงใหล ผมมวยสูงเกล้าขึ้น ปักปิ่นลายหางหงษ์หยกดิ้นทอง ใบหูที่ขาวสะอาดห้อยต่างหูรูปโคมเล็ก ๆ วงสีทอง เมื่อขยับ ต่างหูกระทบกับผิว ทำให้เกิดเสียงที่ไพเราะเพราะพริ้ง เมื่ออ๋องฉีเห็นนาง เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ก้าวไปข้างหน้าและจับมือนาง “นั่งรถม้าเหนื่อยหรือเปล่า?” ฉู่หมิงชุ่ยตอบด้วยสีหน้าอ่อนโยน และพูดเบา ๆ "ไม่เหนื่อยเพคะ" ทั้งสองประสานมือกันและก้าวขึ้นบันไดหิน หยวน ชิงหลิงยืนอยู่ที่ประตู มองดูฉู่หมิงชุ่ยอย่างไม่สนใจ ฉู่หมิงชุ่ยดึงมือที่นางกำลังจับอยู่กับอ๋องฉี ออกอย่างเร็ว และย่อตัวทำความเคารพ “คารวะ พระชายาฉู่ เพคะ” “อืม!” หยวนชิงหลิงตอบ อ๋องฉีโกรธ ตามมารยาทแล้ว นางควรพูดว่า คารวะ พระชายาฉี ไม่ใช่ อืมอืม อะไร? จะวางมาดหรือไง? ฉู่หมิงชุ่ยยื่นมือออก กดหลังมือเขา ยิ้ม ๆ และส่ายหัว เหมือนจะบอกเป็นนัยต์ว่าอย่าไปถ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 47
เมื่อฉู่หมิงชุ่ยเห็นว่าอวี่เหวินห่าวหลับอยู่จริง ๆ เลยจำเป็นต้องกลับไปกับอ๋องฉี ที่หน้าประตู ฉู่ หมิงชุ่ยยืนนิ่ง และมองไปที่ หยวน ชิงหลิง “ดูแลท่านอ๋องให้ดี ๆ และอย่าทำให้เขาอารมณ์เสีย” หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างเฉย ๆ “พระชายาฉีเรื่องเยอะไปแล้ว” อ๋องฉีโกรธ กลัวว่านางจะพูดอะไรที่ไม่น่าฟัง ดึงฉู่หมิงชุ่ยและกล่าวว่า “ไปเถอะ ไม่ต้องสนใจนาง นางเป็นคนที่ท่านปู่ให้มาดูแลพี่ห้าเท่านั้น คอยดูสิว่านางจะทำได้หรือไม่” แววตาของฉู่หมิงชุ่ยนิ่งอึ้ง แต่กลับถูกอ๋องฉีดึงออกไปแล้วหยวนชิงหลิงมองไปทางที่พวกเขากำลังกลับไป ได้ยินเสียงฉู่หมิงชุ่ยถามอ๋องฉี “ท่านปู่เรียกนางให้มาดูแลพี่ห้างั้นเหรอ?” อ๋องฉีกลับถามว่า “ทำไมเจ้าถึงเอาแต่ถามถึงเรื่องคนร้ายบ่อย ๆ?” ฉู่หมิงชุ่ยถอนหายใจเบา ๆ “ข้ากำลังคิดแทนท่าน มีคนต้องการฆ่าอ๋องฉู่ ก็จะมีคนต้องการลงมือกับท่านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ข้าเป็นห่วงท่าน ทำไมท่านถึงไม่เข้าใจล่ะ” หยวนชิงหลิงปิดประตู เพื่อกั้นการสนทนาระหว่างอ๋องฉี และภรรยาของเขาไว้ตรงนั้น เธอเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ ชะเง้อมองคนบนเตียง เขาหลับตา แต่หายใจไม่สม่ำเสมอ เขาไม่ได้หลับ ไม่รู้ว่าเมื่อครู่เขาจะ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 48
ซูยี่มองดูหยวนชิงหลิงเดินออกไปอย่างโกรธเคือง แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงพูดว่า “ข้าไม่รู้ว่านางกวนใจท่านอ๋องอย่างไร จึงถูกตบตีอีกแล้ว” ถังหยางเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคิ้วของอวี่เหวินห่าวมีเลือดไหล บนใบหน้าที่ซีด ๆ ก็มีรอยตบเหมือนกัน อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขึมว่า “ซูยี่ รีบไปเอาผงยามา” ซูยี่เดินไปดูและพูดอย่างโกรธเคือง “นางกล้าตบท่านอ๋องเหรอ?” “รีบไปเอาผงยามาสิ!” ถังหยางผลักเขา อวี่ เหวินห่าวพูดอย่างเบา ๆ “ไม่จำเป็น” ถังหยางกลับยืนยันว่าต้องการ แต่พอซูยี่หยิบผงมา อวี่เหวินห่าวก็กลับพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องใส่ยา จริง ๆ นางใส่ยาให้แล้ว” ซูยี่งงมาก อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “ท่านอ๋อง นางกล้าที่จะตบท่าน ทำไมท่านยังใช้ยาของนางอยู่? นางตอนนี้จะยิ่งหยิ่งทะนง” อวี่เหวินห่าวไม่สนใจเขา เพียงพูดกับถังหยาง “เจ้าเอายาไปให้นาง ยาจื่อจินน่าจะออกฤทธิ์แล้ว เมื่อครู่ข้าเพิ่งได้ยินนางพูดว่าผีหลอก” “เกิดภาพหลอนหรือ?” ถังหยางก็เข้าใจทันที “พระชายาเข้าใจท่านอ๋องผิดแล้ว” อวี่เหวินห่าวพูดอย่างเย็นชา “เข้าใจผิดอะไรกัน ข้าทำเพื่อให้นางตกใจตื่น รอให้ข้าดีขึ้น นางจะต้องถูกตบตีหนักๆ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 49
ตลอดทางที่ออกไป รู้สึกว่าปอดขยายได้เต็มที่ หายใจก็สะดวกขึ้นมาก ดูเหมือนว่ายานี้จะขยายปอด ปอดขยายตัว หายใจสะดวก ทำให้สมองไม่ขาดออกซิเจนที่จะทำให้เกิดภาพหลอน เพียงแต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนคิดค้นยาจื่อจินและยาถอนพิษแบบนี้ เป็นใครกันแน่? เมื่อมาถึงตำหนักเสี่ยวเยว่อีกครั้ง ถังหยางและซูยี่ตามหยวนชิงหลิงเข้าไป ราวกับว่าป้องกันนางเป็นอย่างดี และยังกล้าที่จะตบท่านอ๋องด้วย? ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เมื่ออวี่เหวินห่าวเห็นนาง สีหน้ายังคงซีด ๆ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่เมื่อหยวนชิงหลิงเห็นเลือดไหลออกจากบาดแผลของเขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย คำว่าขอโทษนางก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ ทำได้แค่นั่งเงียบ ๆ ที่ข้างเตียงจัดการกับบาดแผลให้กับเขา “นั่งแบบนี้ไม่เจ็บเหรอ?” อวี่เหวินห่าวพูดขึ้นทันที จนทำให้หยวนชิงหลิงตกตะลึง นางมองมาที่เขา เขาก็มองตรงมาที่นางด้วยสายตาที่สับสน“ไม่เจ็บมาก!” หยวนชิงหลิงพูดอย่างเบา ๆ“ขอโทษ!” จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น มุมปากของหยวนชิงหลิงขยับเล็กน้อย โบยสามสิบครั้ง พูดมาคำเดียวขอโทษ นางไม่ต้องการญาติดีปรองดองด้วย ระหว่างพวกเขาต้องมีกำแพงกั้นไว้ถึงจะปลอดภัย ฉะนั้น นางน่าจะพูดอย่างเคร
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 50
หยวนชิงหลิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ “หมายความว่าอย่างไร” อวี่เหวินห่าวไม่ตอบ แต่ถามกลับ “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเป็นฝีมือของอ๋องจี้?” หยวนชิงหลิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “สัญชาตญาณ” แน่นอนว่านางไม่ใช่คนประเภทที่ต้องพึ่งสัญชาตญาณ เพียงแต่จากการวิเคราะห์เบื้องต้นเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันในสมองของนาง คาดว่าคืออ๋องจี้ อวี่เหวินห่าวมองปุ๊บก็รู้ทันที “ข้าไม่เชื่อคำพูดพวกนี้ เจ้าแค่พูดไปเรื่อย” หยวนชิงหลิงพูดอย่างเบา ๆ “เป็นสัญชาตญาณจริง ๆ ” เธอหงุดหงิดที่เมื่อกี้ตัวเองพูดมาก นางไม่อยากสร้างปัญหา การวิเคราะห์เหล่านี้ที่พูดออกมาเป็นจริง ๆ ก็ไม่ได้ประโยชน์กับเธอเลย กลับยิ่งทำให้เขาคิดว่าตัวเองขณะที่อยู่จวนเจ้าพระยาจิ้ง จะเข้าใจเรื่องเหล่านี้แล้ว คนที่อ่านหนังสือประวัติศาสตร์มักจะมีการสัมผัสที่ไหวพริบในสถานการณ์ อ๋องจี้เป็นลูกชายคนโต มีผลงานด้านการรบ แม้กระทั่งฮ่องเต้ยังชื่นชม และเขายังสามารถควบคุมกลุ่มข้าราชบริพารด้วย มั่นใจว่าตำแหน่งรัชทายาทต้องได้มา และเลือดเนื้อเชื้อไของค์อื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะมีความทะเยอทะยานก็ตาม โดยอาศัยอำนาจปัจจุบันของอ๋องจี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยเขากำจัดอว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 51
ปีนี้ถังหยางอายุ 35 ปี แต่ก่อนเขาเคยเป็นทหารผ่านศึกฝีมือดีในสนามรบเฟิงเยว่ ยิ่งกว่านั้นคือเขายังติดสอยห้อยตามอวี่เหวินห่าวมีชีวิตรอดกลับมาด้วยกัน นับว่าเป็นคนมีประสบการณ์โชกโชน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ชายผู้แข็งแกร่งคนนี้ ใบหน้าแดงก่ำ ถอนหายใจตลอด พระชายาจะพูดอ้อมค้อมหน่อยได้ไหม?“ใช่ไหมล่ะ?” หยวนชิงหลิงเมื่อเห็นเขาดูมีทีท่าที่ตกใจถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะถามต่อ “ถังหยาง นี่เจ้ากำลังพูดจาเหลวไหลอะไรอยู่?” เสียงตวาดดังขึ้นมาจากด้านใน เสียงตวาดที่ดังสนั่นจนเกือบจะทำให้กำแพงทะลุได้ แน่นอน! มันเป็นสิ่งที่ไม่ยากเกิน ความสามารถของอวี่เหวินห่าวที่เขาจะทำได้ ถังหยางถือกระโถนฉี่วิ่งหนีไปแล้วหยวนชิงหลิงเหม่อมองอย่างลอย ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปอย่างช้า ๆ สีหน้าของอวี่เหวินห่าว ทั้งเก้อเขินทั้งโกรธ ผสมปนเปกันราวกับจานสี ดวงตาลุกโชนไปด้วยความโกรธ จ้องมองไปที่หยวนชิงหลิงอย่างไม่ละสายตา เหมือนกับจะกลืนกินนางทั้งเป็นอย่างไงอย่างงั้น “เอ่อ…” หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธมากขนาดนั้น “ถังหยางบอกว่าพระองค์ยังมีบาดแผลอยู่”“เขาพูดเรื่องไร้สาระ!” อวี่เหวินห่าวกัดฟันพูด หยว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 52
อันที่จริงในใจหยวนชิงหลิงเองนั้นก็รู้สึกจำใจ นางอยากจะดูหรือ? นางอยากจะรักษาบาดแผลบริเวณตรงนั้นของเขารึไง? แต่หากเกิดการติดเชื้อ แล้วเขาตายไป นางเองก็ไม่รู้จะอธิบายให้ไท่ซ่างหวงหรือกับตัวนางเองเข้าใจได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะตายไปจริง ๆ ก็เป็นเพราะเขานั้นหาเรื่องใส่ตัวเอง แต่ก็ยังโชคดีอยู่ที่บาดแผลนั้นเบี่ยงออกห่างจากเส้นเลือดใหญ่ที่ต้นขา ตรวจดูจากด้านข้าง แผลลึกมาก ไม่รู้ว่าวิธีไหนที่จะสามารถห้ามเลือดได้ เขาน่าจะเทผงห้ามเลือดเอง เพราะข้าง ๆ มีผงเหนียว ๆ ติดอยู่ ขณะที่นางกำลังคิดและเงยหน้าเหลือบมองอวี่เหวินห่าว อวี่เหวินห่าวชกหมัดออกไป หยวนชิงหลิงรีบหดหัวกลับอย่างรวดเร็ว และในทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าของเขาแดงก่ำราวกับปลอกประทัด “ยังต้องเย็บแผล!” หลังจากหยวนชิงหลิงฆ่าเชื้อเสร็จ ก็พูดอย่างจริงจัง “ไม่!” อวี่เหวินห่าวปฏิเสธเสียงแข็ง อวี่เหวินห่าวรู้สึกโกรธจนขนลุกขนชัน อีกทั้งผมทุกเส้นกำลังถูกไฟความโกรธแผดเผาอยู่ “งั้นเอางี้!” หยวนชิงหลิงหยิบกล่องยาขึ้นมา หายาชาที่ใช้สำหรับทา แล้วพูดว่า “ข้าจะให้ยาห้ามเลือดแก่พระองค์ ซึ่งสามารถช่วยให้แผลนั้นสมานตัวได้โดยเร็วที่สุด” “งั้นก็รี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 53
หยวนชิงหลิงฟุบหลับไป ในความฝัน เธอถูกไล่ฆ่า ถูกมีดดาบไล่ฟันตลอดทาง นางวิ่งหาที่หลบซ่อน ในที่สุดก็ถูกไล่ไปถึงทางตัน ดาบเล่มใหญ่ถูกยกขึ้น เธอมองผ่านนิ้วมือที่บังใบหน้าไป เห็นใบหน้าอันน่าสะพรึงของอวี่เหวินห่าว เมื่อดาบถูกฟันลงมา เลือดก็สาดกระเซ็นบนใบหน้าของเธอ เธอกรีดร้องและตื่นขึ้น มีความรู้สึกเปียกบนใบหน้า เมื่อใช้มือลูบ ๆ เป็นน้ำนี่เอง เธอเงยหน้าขึ้นเห็นอวี่เหวินห่าวถือถ้วยอยู่ในมือ ปากชามคว่ำลง ในชามนั้นคือว่างเปล่า หน้าของเขาดูเย่อหยิ่งและร้ายกาจ บนหัวเตียงจะมีถ้วยน้ำวางอยู่ตลอด เพื่อให้เขาสามารถเอื้อมมือไปเอามาดื่มได้เมื่อกระหาย หยวนชิงหลิงโกรธมาก เธอปรนนิบัติรับใช้เขา รักษาเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แทนที่จะกล่าวขอบคุณ แต่กลับถูกเขากลั่นแกล้ง แต่ว่า นางก็ไม่ได้แสดงความโกรธออกมา กลับกัน นางมองเขาด้วยความเห็นใจ “น่าสงสารจริง ๆ เป็นถึงท่านอ๋องผู้สูงส่ง สู้รบกับศัตรูมานับไม่ถ้วน และตอนนี้กลับทำได้แค่สาดน้ำใส่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เพื่อแก้แค้นเท่านั้น” อวี่เหวินห่าวสีหน้าโกรธเคือง ยกมือขึ้นขว้างถ้วยใส่นาง ถ้วยนั้นไม่ได้โดนตัวของหยวนชิงหลิงแต่กลับหล่นลงที่หัวของเขาเอง
บทล่าสุด
