All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 591 - Chapter 600

หลังจากอาซื่อกลับมา นางก็บอกหยวนชิงหลิงเกี่ยวกับเรื่องที่เห็นหมานเอ๋อร์ที่ท่าเรือเมื่อหยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกปวดใจไม่น้อยในยุคสมัยนี้ ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะไม่ปรากฏตัวออกมาสังคมข้างนอก หมานเอ๋อร์ไปแบกกระสอบกับกลุ่มชายฉกรรจ์ด้วยกัน คงไม่อาจห้ามให้ออกมาปรากฏตัวข้างนอกแต่ว่านางบอกแล้วว่าจะไม่สนใจ จึงไม่ได้เอ่ยถามอีก เพียงแต่ให้อาซื่อมอบเงินสิบตำลึงให้นางอาซื่อกลับมาหาในวันรุ่งขึ้น บอกว่าหมานเอ๋อร์ปฏิเสธ นางจึงยัดเงินให้กับหมานเอ๋อร์และรีบวิ่งหนีไปหยวนชิงหลิงไม่พูดไม่จา "มอบให้นางก็พอแล้ว" "พระชายาเป็นคนดีจริง ๆ เพคะ" อาซื่อกล่าวชื่นชมภายในใจหยวนชิงหลิงไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิดการให้เงินสิบตำลึง แท้จริงแล้วเป็นเพราะความรู้สึกผิดในใจของตนเอง จึงคิดจะใช้เงินสิบตำลึงนี้บรรเทาความรู้สึกตัวเองหากพูดกันตามตรง นางไม่ได้ติดค้างหมานเอ๋อร์นางแค่รู้สึกว่าความเห็นอกเห็นใจของตัวเองจะค่อย ๆ หายไป หยวนชิงหลิงคนเดิมจะกลายเป็นคนใจแข็งไร้ความรู้สึก ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี แต่นางอาจจะปกป้องตัวเองได้ดีกว่านี้ และสุดท้ายก็อาจเปลี่ยนไปจนไม่เหมือนตัวเองเมื่ออวี่เหวินห่าวกลับมาในตอนเย็น เ

อ๋องฉีโกรธจนแทบระเบิดออกมา "น้ำเสียงของเจ้าราวกับกำลังเกลี้ยกล่อมเด็กอย่างไรอย่างนั้น? อีกทั้งยังจะแนะนำพระชายาเอกให้ข้าอีก งานแต่งของข้าต้องให้เสด็จแม่เป็นคนตัดสินใจ"หยวนหย่งอี้หัวเราะ แววตาสว่างสดใส ไรฟันขาวสะอาดรวมถึงลักยิ้มน่ารักมีเสน่ห์ "ท่านย่าบอกว่าผู้ชายทุกคนก็เหมือนเด็กเกลี้ยกล่อมก็พอแล้ว ส่วนเสด็จแม่ของท่าน…"อ๋องฉีโกรธจนไม่รู้จะว่าอย่างไรดี "นั่นก็เป็นเสด็จแม่ของเจ้าด้วย!"หยวนหย่งอี้ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา จึงลูบจมูกอย่างเบื่อหน่าย "ข้าไม่ใช่พระชายาเอก ไม่สามารถเรียกเสด็จแม่ได้"อ๋องฉีหรี่ตาลง "เจ้าอยากให้ข้าหย่ามาตลอด ตอนนี้ยังกล่าวเช่นนี้อีก มิใช่ว่าเจ้าอยากเป็นพระชายาเอกหรอกหรือ?"หยวนหย่งอี้เอ่ยถาม "เป็นพระชายาเอกนี่มีอะไรดี?""มีข้อดีมากมายนัก" อ๋องฉีคิดอยู่ครู่หนึ่ง "อย่างน้อยเจ้ากับข้าก็เป็นคู่สามีภรรยาที่ถูกธรรมนองคลองธรรม ชอบธรรมด้วยเหตุผล""สามีภรรยาที่ถูกธรรมนองคลองธรรม ชอบด้วยเหตุผลมีอะไรดี?" หยวนหย่งอี้ถามอีกครั้งอ๋องฉีมองนาง "อยู่ในจวนเจ้าอยากได้ลมก็ได้ลม อยากฝนก็จะได้ฝน บ่าวไพร่ทุกคนล้วนเชื่อฟังเจ้า" หยวนหย่งอี้ถามกลับ "ตอนนี

ถังหยางที่ได้ยินเช่นนั้น ถึงกับตกใจจนตาแทบถลนออกมาจากเบ้าอาซื่อเดินเข้าไปนั่งลง และเอ่ยถามว่า “อะไรมีชีวิตหรือเพคะ?”“ลูกของข้า!” อวี่เหวินห่าวพูดอวดเหมือนคนบ้าเห่ออาซื่อตกใจแล้วตกใจอีก และหันไปมองถังหยางอย่างไม่ทันรู้ตัว ถังหยางชี้ไปที่หัวของเขาราวกับจะบอกอาซื่อว่า ท่านอ๋องเป็นบ้าไปแล้วหยวนชิงหลิงโกรธจนหลุดขำออกมา “เอาเถอะ ๆ เตรียมตัวกินข้าวกัน”“พี่ใหญ่ของหม่อมฉันล่ะ เพคะ?” อาซื่อเอ่ยถาม“กลับไปแล้ว” หยวนชิงหลิงตอบนางอาซื่อกล่าวอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดีว่า “อ๋องฉีเลอะเลือนเสียจริง เขาพูดว่าพี่ใหญ่กับซูยี่เป็นชู้กัน และยังมาพาลโกรธพี่ใหญ่ ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะอดทนไม่ตีท่านน๋องได้ไหม”อวี่เหวินห่าวที่อารมณ์ดีมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็เหลือบตามองอาซือ “นังหนูซื่อบื้อนี่ พูดซะเจ้าเจ็ดเหมือนจะอ่อนแอเหลือเกิน เจ้าเจ็ดเองก็เคยฝึกวรยุทธ์มาก่อนเช่นกัน”“ไม่จริงกระมั้ง?" อาซื่อตกใจ "ทำไมท่าทางของเขาอ่อนแอนุ่มนิ่มกว่าไก่เสียอีก?”อวี่เหวินห่าวยักไหล่ “ไม่อ่อนแอสักหน่อย อย่างน้อยก็ใช้มือบีบไข่ไก่ฟองหนึ่งให้แตกได้”“ข้าบีบก้อนหินแตกได้” อาซื่อพูดอย่างอวดโอ้ อวี่เหวินห่าวหัวเราะขึ้นมาหยว

แต่ทว่านางก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เพียงค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ และร้องสะอื้นจนทั้งร่างสั่นเทาไปหมดอ๋องฉีโบกมือบอกให้หมอหลวงเฉา และหยวนหยงอี้ออกไปก่อนหยวนหยงอี้เองก็เข้าใจ จึงหันออกไปเรียกให้หมอหลวงเฉาออกไปด้วย หมอหลวงเฉาวางผงยาลง และออกคำสั่งให้แก่นางกำนัล “นี่เป็นยาห้ามเลือด ใช้โรยแผลเล็กน้อย และพันผ้าพันแผลเอาไว้ ไม่เกินสองวันแผลก็จะสมานตัวดี”นางกำนัลค่อมตัวลงยื่นมือไปรับผงยานั้น และกล่าวขอบคุณอ๋องฉีให้คนทั้งหมดออกไป แล้วเข้าไปนั่งลงข้างฉู่หมิงชุ่ย และเอ่ยถามว่า “ทำไมกัน ? ”ฉู่หมิงชุ่ยหันออกไป มีเพียงน้ำตาหยดหนึ่งที่ไหลออกมา และไม่กล่าวอะไรสักคำอ๋องฉีที่เห็นนางเป็นเช่นนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจยิ่งนักแต่ความสับสนที่อยู่ในหัวเขาเกิดพลันกระจ่างชัดขึ้นมาอันที่จริงคำพูดเหล่านั้นของหยวนหยงอี้ได้ทำให้เขาได้สติอย่างแจ่มชัดเพราะถ้าหากว่าชุ่ยเอ๋อร์สนใจความรู้สึกเขาจริง คงไม่มีทางบีบบังคับให้เขาทำเรื่องที่ไม่อยากทำ เขาเป็นถึงท่านอ๋องไม่ได้อดอยากยากแค้น ใยเขาต้องไปแก่งแย่งชิงดี เท่าที่เป็นอยู่แค่นี้ก็สามารถให้นางอยู่สุขสบายได้ไปทั้งชีวิตอยู่แล้วไม่มีคนกล้าเป็นศัตรูกับเขา ไม่มีค

ฮองเฮาไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี นางมองจักรพรรดิหมิงหยวนอย่างกระสับกระส่าย เมื่อพบว่าสีหน้าของฝ่าบาทปรากฏความมืดมนขึ้น จึงรีบขยิบตาส่งสัญญาณให้ฮูหยินอาวุโสสูงสุดช่วยนางพูดอะไรสักอย่าง เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้นฮูหยินอาวุโสสูงสุดกล่าวอย่างเย็นชา และแข็งกร้าวยิ่ง “ฝ่าบาท ฮองเฮา เพคะ ในฐานะที่อ๋องฉีเป็นลูกหลานราชวงศ์ การที่ลุ่มหลงในอนุและละเลยชายาเอกนั้น แม้ว่าชุ่ยเอ๋อร์จะหุนหันพลันแล่น กระทำผิดไปจริง แต่ก็มิได้ผิดไปทั้งหมด เพียงเพราะชายารองคนเดียว อ๋องฉีถึงขั้นดึงดันที่จะหย่าร้าง หากข่าวลือนี่แพร่ออกไปคงเป็นที่น่าขบขันเป็นแน่ ทำให้ราชวงศ์และตระกูลฉู่เสียชื่อเสียงอย่างยิ่ง ฝ่าบาททรงออกรับสั่งลงไป เมื่ออ๋องฉีพักฟื้นหายดีแล้ว ให้มาหารือหน้าท้องพระโรง และรับสั่งไม่ให้มีการหย่าร้างเกิดขึ้น”คำพูดฮูหยินอาวุโสสูงสุดไม่ใช่การขอร้อง กลับกัน มันคือการออกคำสั่งเสียด้วยซ้ำอีกทั้งนางยังเอาหน้าตาของราชวงศ์มาผูกรวมกับตระกูลฉู่ด้วยกันเช่นนี้ ฮองเฮาถึงกับหน้าเจื่อนไปในทันที และรีบเหลือบมองดูจักรพรรดิหมิงหยวนด้วยความหวาดกลัวเมื่อครู่สีหน้าของจักรพรรดิหมิงหยวนไม่น่ามองยิ่งนัก เมื่อได้ยินคำพูดของฮูหยินอาวุโส