Share
บทที่ 599
Related chapters
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 600
ฮองเฮาไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี นางมองจักรพรรดิหมิงหยวนอย่างกระสับกระส่าย เมื่อพบว่าสีหน้าของฝ่าบาทปรากฏความมืดมนขึ้น จึงรีบขยิบตาส่งสัญญาณให้ฮูหยินอาวุโสสูงสุดช่วยนางพูดอะไรสักอย่าง เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้นฮูหยินอาวุโสสูงสุดกล่าวอย่างเย็นชา และแข็งกร้าวยิ่ง “ฝ่าบาท ฮองเฮา เพคะ ในฐานะที่อ๋องฉีเป็นลูกหลานราชวงศ์ การที่ลุ่มหลงในอนุและละเลยชายาเอกนั้น แม้ว่าชุ่ยเอ๋อร์จะหุนหันพลันแล่น กระทำผิดไปจริง แต่ก็มิได้ผิดไปทั้งหมด เพียงเพราะชายารองคนเดียว อ๋องฉีถึงขั้นดึงดันที่จะหย่าร้าง หากข่าวลือนี่แพร่ออกไปคงเป็นที่น่าขบขันเป็นแน่ ทำให้ราชวงศ์และตระกูลฉู่เสียชื่อเสียงอย่างยิ่ง ฝ่าบาททรงออกรับสั่งลงไป เมื่ออ๋องฉีพักฟื้นหายดีแล้ว ให้มาหารือหน้าท้องพระโรง และรับสั่งไม่ให้มีการหย่าร้างเกิดขึ้น”คำพูดฮูหยินอาวุโสสูงสุดไม่ใช่การขอร้อง กลับกัน มันคือการออกคำสั่งเสียด้วยซ้ำอีกทั้งนางยังเอาหน้าตาของราชวงศ์มาผูกรวมกับตระกูลฉู่ด้วยกันเช่นนี้ ฮองเฮาถึงกับหน้าเจื่อนไปในทันที และรีบเหลือบมองดูจักรพรรดิหมิงหยวนด้วยความหวาดกลัวเมื่อครู่สีหน้าของจักรพรรดิหมิงหยวนไม่น่ามองยิ่งนัก เมื่อได้ยินคำพูดของฮูหยินอาวุโส
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 601
เมื่อเห็นว่าฉู่หมิงชุ่ยยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น นางจึงตำหนิฉู่หมิงชุ่ย “ร้อง ร้อง ร้องอยู่ได้ เจ้ากล้าลงมือฆ่าสามี ยังจะร้องทำไมอีก?”ฮูหยินเฒ่าตะคอกเสียงดังฮองเฮาพูดอย่างเย็นชา “ท่านย่า ข้าว่าเรื่องนี้แม้แต่ฝ่าบาทก็ไม่สนใจ ข้าว่าท่านก็อย่าได้สนใจเรื่องนี้ไปเลย”ในชีวิตฮูหยินเฒ่าเคยถูกคนใช้น้ำเสียงเช่นนี้มาก่อนหรือ? นางจึงลุกขึ้นมาตะคอกใส่ทันที “ดี เรื่องนี้เจ้าเป็นฮองเฮาไม่สนใจ งั้นข้าเรียกให้พ่อเจ้าจัดการก็ได้ ชุ่ยเอ๋อร์ พวกเราไปกันเถอะ”ฉู่หมิงชุ่ยที่ร้องไห้มาตลอด แต่นางกลับเข้าใจอย่างแจ่มชัดเข้าวังครั้งนี้ หากตัวเองหาวิธีแก้ต่างไม่ได้ คงไม่อาจรอดพ้นเป็นแน่ดังนั้นเมื่อได้ยินฮูหยินเฒ่าพูดเช่นนี้ นางจึงคุกเข่าและร้องไห้ออกมา “ย่าทวด ท่านป้า ที่จริงเรื่องนี้ข้าทำผิดไปแล้ว จะอย่างไรเสีย ข้าก็ไม่ควรลงมือทำร้ายเขา”นางคลานเข่าเข้าไปจับชายกระโปรงฮองเฮา และพูดทั้งน้ำตา “ท่านป้า หลานไม่อาจปล่อยความสัมพันธ์สามีภรรยาของหลานเป็นเช่นนี้ ขอร้องท่านช่วยเกลี้ยกล่อมเขา ให้เรื่องนี้มันผ่านไปด้วยดีได้หรือไม่? วันหลังข้าจะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก ถ้าเขาอยากจะหลงใหลชายารองหยวน ก็หลงไปเถิด ห
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 602
ฮองเฮาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งออก นางกลัวเหลือเกินว่าเจ้าเจ็ดถูกกล่าวหาว่าหลงใหลอนุจนทอดทิ้งภรรยา หากข้อกล่าวหานี้เป็นจริง เขาต้องเข้ารับการไต่สวนที่ท้องพระโรง และอนาคตของเขาต้องถูกทำลายลงแน่ดังนั้นนางไม่สนหรอกว่าเรื่องนี้จริงหรือเท็จ จึงรีบกล่าวว่า “ถ้ายังมิได้ร่วมเตียง ทำไมถึงบอกว่าหลงใหลอนุจนทอดทิ้งภรรยาเช่นนี้? เกิดข่าวนี้รั่วไหลออกไปไม่เป็นที่น่าขบขันหรอกหรือ?”ฮูหยินเฒ่าก็มิได้เลอะเลือน มองสีหน้าของฉู่หมิงชุ่ยแล้วรู้ว่าสิ่งที่ไทเฮาพูดนั้นเป็นความจริงแต่ทว่านางเองก็ไม่แน่ใจว่า นางเลอะเลือนหรือไม่ ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะชายารอง แล้วทำไมอ๋องฉีถึงต้องการจะหย่ากันแน่?จะเป็นไปได้ไหมว่า สิ่งที่ชายารองหยวนพูดนั้นจะเป็นความจริง? นางและอ๋องฉู่มีแอบมีความสัมพันธ์ลับกัน?สีหน้าฮูหยินเฒ่าก็พลันเครียดขึ้นมาทันที ตอนนี้มีไทเฮาอยู่ คงไม่ดีที่จะเอ่ยอะไรออกมา จึงทำได้แค่ข่มความโกรธเอาไว้ไทเฮาเองก็ไม่ไว้หน้าฮูหยินเฒ่าเลยแม้แต่น้อย นางกล่าวออกมาอย่างราบเรียบว่า “ฮูหยินเฒ่า ข้าถามท่านสักคำ หากมีภรรยาที่เห็นเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ทำร้ายสามีจนบาดเจ็บ ไม่รู้จักสำนึกผิด และทำตัวชั่วช้าชิงมาฟ้องก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 603
นางจะไปไหนดี?หลังเดินจากไป ความรู้สึกโดดเดี่ยวเคว้งคว้างที่ถาโถมเข้ามาบนร่างของนางนั้น นางสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ความฝันก็ได้แตกสลายไปเป็นเสี่ยง ๆ แล้ว นางมีชีวิตต่อไปอีกจะมีความหมายอะไรอีก?แต่จะมาตายแบบนี้ นางจะไปยอมได้อย่างไรกัน?ฮองเฮาโกรธเสียจนปวดหัวไปหมด หลังจากฉู่หมิงชุ่ยไปแล้ว นางก็ยังโกรธอยู่พักใหญ่ เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าลูกชายยังบาดเจ็บอยู่ จึงได้รีบเรียกคนออกจากวังไปดูที่จวนอีกด้านหนึ่ง ทางฝั่งของอวี่เหวินห่าว และอ๋องฉีได้รับพระบัญชาเข้าให้วังอวี่เหวินห่าวไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ย่ำค่ำก็ขี่ม้าเข้าไปในวังเมื่อถึงประตูวัง รถม้าของอ๋องฉีก็มาถึงพอดีอ๋องฉีที่นอนอยู่ข้างใน เขาเห็นเช่นนั้นก็อดตกใจไม่ได้ นึกว่าเขาถูกมือสังหารลอบทำร้ายเสียอีก จึงรีบถามถึงสาเหตุว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้เมื่อได้ยินว่าเขาถูกฉู่หมิงชุ่ยทำร้าย เขาหมดสติไปไม่ฟื้นอยู่นาน หลังจากได้ยิน เขาก็นิ้วชูหัวแม่มือให้ “เหล่าหยวนเรียกหมอหลวงเฉาไปด้วยเช่นนี้ ถูกต้องแล้วจริง ๆ”เห็นอ๋องฉีมีสีหน้าเศร้าสร้อยขึ้นมา เขารู้ว่าตัวเองได้เผลอปากเสียไปแล้ว “ฟ้าก็มืดแล้ว ในวังไม่อนุญาตให้ขี่ม้าเข้าไป เจ้าเอง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 604
อวี่เหวินห่าวพูดปลอบ “เจ้าอย่าคร่ำครวญนักเลย ต่อหน้าพระพักตร์เสด็จพ่อ ถ้าพระองค์ได้ยินเจ้าคร่ำครวญอยู่ตลอดแบบนี้ จะบอกว่าเจ้าเป็นคนขี้ขลาดเอาได้” อ๋องฉีที่เจ็บจนพูดไม่ออก ได้แต่คร่ำครวญเดินลากขาไป ท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว “ท่านพี่ ท่านแบกข้าเถอะ”"บาดแผลของเจ้าอยู่ข้างหน้า ข้าแบกเจ้า เจ้าก็ยิ่งเจ็บมิใช่หรือ?” อวี่เหวินห่าวเห็นเขาเป็นเช่นนั้นก็อดกังวลไม่ได้ ทำไมแค่นี้ถึงทนเจ็บไม่ได้?พอนึกถึงตอนแรกที่เหล่าหยวนบาดเจ็บ แล้วเข้ามาในวัง แต่ก็ยังรอดมาถึงตอนนี้ เจ้าเจ็ดนี่สู้พวกผู้หญิงไม่ได้เลย“ยอมเจ็บหน้าอกดีกว่า ไม่อยากเจ็บเหมือนแผลจะฉีกเช่นนี้” อ๋องฉีหยุดเดิน โบกมืออย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าของเขา รวมไปถึงริมฝีปากซีดเผือดไร้เลือดไปหมดอวี่เหวินห่าวจึงทำได้แค่แบกเขาขึ้นมา เมื่อแบกเขาขึ้นหลัง อ๋องฉีก็ส่งเสียงร้องเจ็บขึ้นมาทันทีอวี่เหวินห่าวถามขึ้นมา “พอไหวหรือไม่?”อ๋องฉีหันไปมองมู่หรูกงกงอย่างยากลำบาก ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “เทียบไม่ได้เลยกับที่พวกท่านแบกข้าไป”มู่หรูกงกงที่ได้ถามคนในวังที่ออกไปจากวัง หมอหลวงเฉาบอกว่าอาการบาดเจ็บมิได้สาหัสมากนัก ที่หน้าอกยังพอไหว แต่ที่ท้องบาดแผลลึกอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 605
เขาหายใจเหนื่อยหอบ เหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้วอ๋องฉีเองก็รู้สึกว่านี่คืออีกช่วงหนึ่งของชีวิตที่ทรมานที่สุด กลับกันทั้ง ๆ ที่ถูกฉู่หมิงชุ่ยทำร้ายจิตใจ เขากลับไม่สนใจอะไรมันมากนั้น แค่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปโดยเร็วเท่านั้นในที่สุดจักรพรรดิหมิงหยวนก็เดินกลับมาที่บันไดหิน และเอ่ยอย่างเรียบเฉยว่า “เข้ามาได้!”อวี่เหวินห่าวที่คุกเข่าอยู่ฟุบล้มลงไปพร้อมมือทั้งสองที่ไม่มีเรี่ยวแรงจะฝืนยกต่อไป โดยไม่ได้สนว่าอ๋องฉีนั้นจะร่วงลงมาด้วยหรือไม่ มือทั้งสองข้างนั้นไม่มีความรู้สึกไปแล้ว อ๋องฉีก็ร่วงลงมาทับร่างของเขาไว้ แต่มันกลับรู้สึกสบายขึ้นมากหลังจากพักอยู่ครู่หนึ่ง สองพี่น้องก็พากันเดินก้มหน้าและพยุงกันเข้าไปหลังจากเข้าไปแล้ว เมื่อจักรพรรดิหมิงหยวนนั่งลงบนเก้าอี้มังกร เสียงตบโต๊ะก็ดังขึ้น พร้อมคำสั่งที่เอ่ยออกมาด้วยความโกรธ “คุกเข่า!”พวกเขาคุกเข่าหมอบลงกับพื้นเสียงดัง ‘ตุบ’จักรพรรดิหมิงหยวนจ้องไปที่ทั้งสองเขม็ง และได้เอาความโกรธเหล่านั้นไปลงที่อวี่เหวินห่าวก่อน “มีข่าวลือแพร่อยู่ข้างนอกว่าเจ้ากับพระชายาฉีแอบมีสัมพันธ์กัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”อวี่เหวินห่าวที่ได้ยินเช่นนั้น จึงหันไปทางม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 606
อวี่เหวินห่าวตกใจจนอ้าปากค้าง “ท่าน...”นี่เป็นเรื่องแปลกจริง ๆ เสด็จพ่อเห็นด้วยกับการหย่าหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นน้ำเสียงที่เสด็จพ่อใช้ช่างน่ารักเกียจนัก“ทำตามซะ” จักรพรรดิหมิงหยวนพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ซะเท่าไหร่ตั้งแต่นางแต่งเข้ามาก็ก่อเรื่องวุ่นวายมิได้หยุดหย่อน เรื่องเล็กก็ยังพอเห็นแก่หน้ามหาเสนาบดีฉู่ได้ จึงทำเป็นเมินเฉย แต่ผลที่ตามมาจะยิ่งเหลิงยิ่งได้ใจ ราชวงศ์เสียหน้าก็ไม่สำคัญ แต่นางกลับยุแยงให้ชินอ๋องแตกคอกันเช่นนี้ ดังนั้นจึงไม่ควรเก็บนางไว้อีกต่อไปตั้งแต่แรก ชื่อเสียงนางไม่ใช่แบบนี้ ข้างนอกต่างพูดว่านางทั้งอ่อนโยนและมีคุณธรรม เรียกได้ว่าเป็นที่เลื่องลือของทุกคนได้ยินคำพูดของฮูหยินเฒ่าตระกูลฉู่ในวันนี้ เขานั้นโกรธมาก ตระกูลฉู่จะบังอาจเกินไปแล้ว“เสด็จพ่อ” อวี่เหวินห่าวรีบปรับสีหน้า และกล่าวต่อไปว่า “ความหมายของท่านคือ ตกลงยอมรับคำขอของเจ้าเจ็ดใช่ไหม พ่ะย่ะค่ะ?”“ไม่ยอมได้รึ? เช่นนั้นก็ต้องใช้กำลังเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย" จักรพรรดิหมิงหยวนแสดงความพยายามในฐานะบิดา “หลังจากหย่าแล้ว ต่างคนก็ต่างไปแต่งงานใหม่ สำหรับว่าทั้งสองฝ่ายก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้ว”อวี่เหวินห่าวรู้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 607
เขากึ่งนั่ง อ๋องฉีกึ่งนอน สองคนเหมือนดั่งคำกล่าวที่ว่า ชะตาลิขิตให้ผูกพันกัน"พี่ห้า เสด็จพ่อเรียกให้ท่านช่วยข้าหย่าจริงหรือ?” อ๋องฉีรู้สึกไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย ตอนนั้นที่ไปคุยกับเสด็จพ่อ เสด็จพ่อยังไล่เขาให้ไสหัวไปอยู่เลย“ใช่แล้ว พระองค์รับสั่งว่า ไม่อาจทำร้ายหน้าของมหาสนาบดีฉู่ได้” อวี่เหวินห่าวลำบากใจเหลือเกิน ไม่ว่าจะหย่าหรือเลิกราไป อย่างไรเสียก็มีแม่หม้าย แบบนี้จะไม่ทำร้ายหน้าตระกูลฉู่ได้อย่างไรกัน?“เสด็จพ่อเรียกท่านจัดการอย่างไร? พระองค์น่าจะคิดหนทางจัดการได้มิใช่หรือ? เสด็จพ่อหัวดีกว่าพวกเราเสียอีก”หลังของอวี่เหวินห่าวสะดุ้งโหยงขึ้นจากที่นั่งเล็กน้อย ให้ความเจ็บปวดบรรเทาลงบ้าง และร้องโอดโอยออกมาเบา ๆ ด้วยความเจ็บ “ถ้าเสด็จพ่อคิดหาหนทางที่ไม่ทำร้ายหน้าของมหาเสนาบดีฉู่ได้ คืนนี้พี่ชายของเจ้าอย่างข้าคนนี้ก็ไม่ต้องรับโทษแบบนี้หรอก เสด็จพ่อทำอะไรไม่ได้ และยิ่งไม่สามารถออกราชโองการมาได้อีก มิฉะนั้นแล้ว หน้าของมหาเสนาบดีฉู่จะเอาไปไว้ที่ไหน?”“เช่นั้นท่านคิดวิธีออกหรือไม่?” อ๋องฉีเอ่ยถาม“เจ้าคิดดีแล้ว?” อวี่เหวินห่าวหันไปถามอ๋องฉีอ๋องฉีหันกลับมามองเขาอย่างนิ่ง ๆ "ยังมีทางอ
Latest chapter
