All Chapters of ใต้หล้าสยบรัก: Chapter 461 - Chapter 470

เต๋อเฟยเข้มงวดก็เพื่อหวังว่านางจะได้ดิบได้ดี จึงเอ่ยเสียงสั่นเทา "ถ้าเจ้ารู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ก็คงไม่ทำตั้งแต่แรก? ตอนนี้มีราชโองการออกมาแล้วใครจะกล้าต่อต้านราชโองการ? ชีวิตของเจ้าไม่อาจรั้งไว้ได้ แม้แต่บิดา พี่ชาย และคนในตระกูลจะไม่ต้องถูกพัวพันเพราะเจ้า เจ้าไปซะเถอะ!"ซู่ผินเอามือปิดหน้า "ไม่ ไม่เพคะ!"หยวนชิงหลิงคิดว่าตนเองไม่สามารถทนดูต่อไปได้แล้วในสายตาของนาง ความผิดซู่ผินไม่ถึงขั้นที่ต้องตายอู๋ซู่ฮว้าคือสมควรตาย อู๋ซู่ฮว้าสังหารขันทีน้อย ทำร้ายองค์ชายแปด และทั้งหมดนี้ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับซู่ผินเธอเอ่ยถาม "ตอนอู๋ซู่ฮว้าสังหารขันทีและทำร้ายองค์ชายแปดเจ้าได้ขัดขวางหรือไม่?"ซู่ผินร่ำไห้จนแทบจะบ้าคลั่ง เมื่อได้ยินหยวนชิงหลิงเอ่ยถามนัยน์ตาของนางกลอกไปมา "ข้าขัด ข้าขัดขวาง แต่ข้าขัดขวางไว้ไม่ไหว อู๋ซู่ฮว้าเป็นผู้สังหาร เขาโหดเหี้ยม เขาเป็นคนโหดเหี้ยมตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เรื่องทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้า"แต่ดวงตาที่กวาดมองไปมากลับทำให้หยวนชิงหลิงระแคะระคายหยวนชิงหลิงจ้องมองนาง "อ๋องฉู่เคยถามอู๋ซู่ฮว้า เขาบอกว่าการสังหารขันทีน้อย และทำร้ายองค์ชายแปดเป็นความต้องการของเจ้า""เข

หยวนชิงหลิงคอยเฝ้าอยู่ข้างกายองค์ชายแปดจักรพรรดิหมิงหยวน อ๋องรุ่ย และเหลิ่งจิ้งเหยียนทั้งสามคนสนทนากันอยู่ในห้องทรงพระอักษรเป็นเวลานานกลางดึกก็มีราชโองการหนึ่งฉบับมาถึงจวนอ๋องจี้ วันคล้ายวันประสูติของไทเฮากำลังจะมาถึง จึงมีพระราชกฤษฎีกาให้อ๋องจี้ไปที่วัดฮู้กั๋วเพื่อขอพรให้ไทเฮาเป็นเวลาหนึ่งเดือน ถือศีลกินเจและสวดมนต์ราชโองการนี้ทำให้ผู้คนไม่สามารถที่จะคาดเดาเจตนาของฝ่าบาทได้ปีที่แล้ว ๆ มาก็มีการขอพรก่อนวันคล้ายวันประสูติไทเฮาเพียงแต่ส่วนใหญ่จะเป็นพระชายาชินอ๋องหรือไม่ก็พระชายารองสนมซะมากกว่า และเป็นเวลาไม่เกินสองสามวันแต่ตอนนี้กลับเป็นอ๋องจี้ต้องไปด้วยตนเองเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ๆที่แท้แล้วมีความหมายลึกซึ้งก่อนที่เหลิ่งจิ้งเหยียนจะออกจากวังหลวง เขาไปพบอวี่เหวินห่าวที่วังเฉียนคุนเหลิ่งจิ้งเหยียนบอกเรื่องที่ซ่างหวงจัดการเรื่องราวก่อนหน้านั้น อวี่เหวินห่าวไม่ได้แปลกใจ แต่ว่าการที่ให้อ๋องจี้ไปขอพรที่วัดฮู้กั่วทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย"เสด็จพ่อหมายความว่าอย่างไร? เรื่องนี้ตรวจสอบไปถึงอ๋องจี้แล้วรึ? อวี่เหวินห่าวเอ่ยถาม"ยังตรวจสอบไม่ถึงทั้งหมด ล้วนเป็นฝีมือของหลี่กงกง

ราวกับว่าสายเลือดถูกปะปน จึงทำให้ฐานะทางสังคมถูกลดค่าลง หรือการปกปักรักษาจากสวรรค์จะลดน้อยลงหยวนชิงหลิงไม่ได้ตอบคำถามของฮองเฮา ในความจริงนั้นตัวเธอเองก็รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากใกล้จะหมดสภาพแล้วฮองเฮาเห็นว่านางไม่ได้สนใจก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก แต่ฝ่าบาททรงเชื่อนาง นางก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดวันที่ห้าในวังหลวง อาจเพราะสวรรค์สงสารเห็นว่าหยวนชิงหลิงที่ยืนจนกระดูกใกล้จะหักแล้ว ในที่สุดสถานการณ์ขององค์ชายแปดก็เป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้นเขาฟื้นขึ้นมาแล้วจริง ๆ เขาลืมตาขึ้น และมองหยวนชิงหลิงอยู่ตลอดหยวนชิงหลิงยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงถอยออกไปฮองเฮาโผเข้าไปกอดเขาที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจไว้ จากนั้นก็ร้องไห้ออกมานางกำนัลเข้ามาช่วยพยุงฮองเฮาออกไป และหมอหลวงก็ก้าวเข้าไป สุดท้ายก็เอ่ยกับจักรพรรดิหมิงหยวนด้วยความดีใจ "พระอาการคงที่แล้ว คงที่แล้วพ่ะย่ะค่ะ"จักรพรรดิหมิงหยวนใช้ทุกคนออกไปเหลือไว้เพียงหยวนชิงหลิงให้อยู่ในตำหนักฮองเฮาไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำได้เพียงทำตามรับสั่งแล้วรออยู่ด้านนอกหัวใจของหยวนชิงหลิงเต้นระรัวเป็นอย่างมากเขารู้ว่าสุดท้ายแล้วฝ่าบาทจะต้องตรวจสอบความจริงการตรวจสอบค

ไม่อาจเอื้อมหลังจากที่ออกมาจากวังหลวง นางก็นอนกลางวัน แล้วก็ได้ยินนางข้าหลวงสี่เข้ามาแล้วกล่าวว่า "คนจากจวนอ๋องจี้ขอเข้าพบเพคะ""ไม่พบ!" หยวนชิงหลิงยังไม่ทันได้คิดก็ตอบปฏิเสธออกไปทันที"บอกว่าเป็นเรื่องอาการป่วยของพระชายาจี้เพคะ""นั่นก็ไม่พบ" หยวนชิงหลิงนั่งลงตัวเป่าหมอบอยู่ข้างขา แต่หูกลับตั้งขึ้นมาราวกับว่ากำลังฟังที่พวกเขาคุยกันนางข้าหลวงสี่พยักหน้าแล้วเอ่ย "ความจริงแล้วไม่ควรพบ แต่ว่าก็ต้องหาข้ออ้างเพื่อที่จะให้จากไปเพคะ""บอกว่าข้าไม่สบาย" หยวนชิงหลิงเอ่ยนางข้าหลวงสี่หัวเราะ "จะเอ่ยเยี่ยงนี้กับตัวเองได้อย่างไร ไม่ได้ อาจจะบอกว่ากำลังยุ่งอยู่กับการบำรุงรักษาร่างกาย ไม่มีเวลาว่างมาต้อนรับผู้ใดก็ได้เพคะ""มีอะไรแตกต่างกันรึ?" หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้วเอ่ยถาม"มีเพคะ การบำรุงรักษาร่างกายไม่ใช่การป่วย เพียงแค่ต้องการที่จะมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงเท่านั้น" นางข้าหลวงค่อนข้างให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากหยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านสบายใจก็ดี"นางมองหา "อาซื่อล่ะ?""กล่าวไว้ว่าไปจวนอ๋องฉี ได้ยินว่าพระชายารองหยวนกับพระชายาฉีตบตีกัน หลังจากนั้นอ๋องฉีก็หาคนมาตีพระชายารองหยวน พระชายาร

หยวนหย่งอี้เดินมาหยุดที่หน้าฉู่หมิงชุ่ย แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา "คิดจะไล่ข้าไปงั้นหรือ? อย่าได้คิดเพ้อเจ้อ!"ฉู่หมิงชุ่ยขมวดคิ้ว "ไม่มีใครอยากไล่เจ้าไป เพียงแค่หวังว่าเจ้าจะเรียนรู้กฎระเบียบบ้าง"หยวนหย่งอี้ยิ้มเยาะ "เรียนรู้กฎระเบียบ? เจ้ากลั่นแกล้งข้า วันนี้เจ้าบอกว่าข้าไม่เคารพเจ้า เจ้าเอ่ยมา ประโยคไหนที่ข้าเอ่ยประชดประชันเจ้า? ประโยคไหนที่ข้าไม่เคารพเจ้า? เพียงแต่ข้าเอ่ยออกมา ก็จะคุกเข่าให้เจ้าแล้ว โขกหัวสารภาพผิดให้เจ้า"ฉู่หมิงชุ่ยมองนางแล้วเอ่ยอย่างเฉยเมย "เรื่องนี้มันผ่านไป ข้าไม่ตำหนิเจ้า และไม่ต้องการให้เจ้าโขกหัวสารภาพผิดให้ข้า แค่จากนี้จะไม่ทำผิดอีกก็พอ""ชุ่ยเออร์ อย่าปล่อยให้กระทำผิดโดยไม่ตักเตือนเช่นนี้" อ๋องฉีขมวดคิ้วหยวนหย่งอี้กวาดสายตาไปมอง "ท่านจะรู้อะไร? ท่านอยู่ที่นั่นหรือ? ท่านไก่อ่อนผู้มีปัญญาที่เชื่อฟังคำโกหกเหลวไหล โชคดีที่ท่านไม่ใช่รัชทายาท ไม่เช่นนั้นถังเป่ยทั้งหมดต้องถูกฝั่งอยู่ใต้ความเลอะเลือนของท่าน""เจ้า...หยวนหย่งอี้ เจ้าช่างกล้าหาญนัก!" อ๋องฉีโกรธอย่างมาก หยวนหย่งอี้คนนี้เขาทนรับไม่ได้จริง ๆ นิสัยไม่ดีก็ช่าง ยังถึงตายก็ไม่ยอมรับผิด "เจ้ากล้าเอ่ยวาจา