Lahat ng Kabanata ng 6969 Corp: Kabanata 11 - Kabanata 20

Nakaupo ako ngayon sa malaking puno malapit sa university habang minamasdan ang bukang-liwayway. Dito kasi ako hinila ni Mr. Yvan hanggang matapos ang pag-anonsyo ng panalo ng beta at sa kaniyang mate. Napabuga ako bago niyakap ang sarili ko. Hindi ko alam kung ilang oras na ako nandito at nakatanaw sa kalawakan. Naramdaman ko ang pag-upo ni Mr. Yvan sa gilid ko. He took off his jacket and give it to me. "Malamig," he said. I breathe and shrugs. Napapikit ako ng mata. Nakakapagtaka lang dahil kanina niya pa ako hinihintay at wala ring nangyaring pag-atake noong magkadikit ang mga balat namin. Siguro naman hindi naging trigger sa kaniya ang presensya ko at nakikisabay siya sa bugso ng damdamin ko. "Hindi ba dapat nandoon ka ngayon upang suportahan ang kaibigan mo?" I ask him. Bakas pa rin ang sakit na nararamdaman ko. I can't believe I'm broken, without even thinking na wala namang kami ni Vincent. That's silly."Kaya na nila 'yon." Napakamot siya sa ulo ko. It's really weird havi

Simula na ulit ng klase. Alam kong maraming nangyari sa loob lamang ng ilang buwan na pamamalagi ko sa mundong ito. Marami akong naging kaibigan. Marami rin akong mga alaala na nabuo. Lumuha, tumawa, nainis, naguluhan at higit sa lahat umibig. Dahil dito mas naging malakas ako.Naglakad na 'ko sa hallway. As usual ay marami na namang titingin sa iyo na para bang kilala nila ang buong pagkatao mo. Hindi na rin naman ito bago. Talamak din naman ang bully kahit saang university ka mapunta, dito pa kaya sa lugar na ang sukatan ay pangil at karahasan?"Hey bitch!" Napadaing ako nang hilaan ng kung sino mang babae ang buhok ko papunta sa isang abandonadong building. Halos matanggal ang anit ko sa pwersa na binibigay niya. Hindi ko siya kilala at hindi ko rin naman siya kaklase. Kulay pula ang kaniyang bagsak na buhok na hanggang leeg, may earrings sa ilong at nakangisi na nakatingin sa akin. "Let me go!" Sinubukan kong alisin ang kaniyang kamay. Hindi ko alam kung ano ang kasalanan ko sa m

A loud knock wakes me up from a deep sleep. I groan and force myself to open my eyes when the lights from my window hit my senses. "Wake up, Precious, or else I will hit this door!" I heard him roar in front of my door. Napatingin ako sa tray na hindi ko ginalaw kagabi. Hindi ko alam kung bakit ganito ang pakiramdam ko ngayon, ilang araw na rin akong walang gana sa lahat. Para akong pagod at tinatamad na bumangon sa kama. Ilang araw na rin akong walang ganang pumasok sa skwelahan o bumangon man lang sa kama ko. Maybe I was broken hearted because of what happened that night. Sino ba naman kasi ang niloloko ko? Alam ko naman noon pa na imposible na magsama kami ni Vincent kahit na marami kaming kapareho sa buhay. Lilipas din itong sakit. I believe in healing zone but I am not sure what will happen to me after I recover from pain. Gusto ko na lamang humiha hanggang malagutan ng hininga. Nagulo ko ang buhok ko sa inis sa paulit-ulit niyang pagkatok sa pinto ko. Ilang araw na rin akong bin

Humarap ako sa kaniya at tinuyo ang kaniyang luha. "Happy birthday, our Alpha."Nakagat niya ang labi niya. Gulat akong napaatras nang bigla na lamang lumitaw ang pakpak niyang gawa sa diamond. Ang buong akala ko ay aatakihin niya ako pero mabilis niyang pinulupot ang braso niya sa baywang ko. He give me a smirk that almost give me a heart attack. "You're really amazing, woman. No one sees me crying, ikaw pa lang." He said.Magsasalita at magpupumiglas pa sana ako nang bigla na lang kaming lumipad. Halos mawalan ako ng malay sa takot. Napapikit ako ng mata. I remember the last time we're in the air, at simula noon ay sinumpa kong hindi ulit mangyayari iyon, but here we are. "Don't close your eyes." He whispered in my ear. Dahan-dahan kong minulat ang mata ko. Agad na nagtama ang aming mga mata. He's flickering golden eyes fall me into deep amusement. I never get tired of watching his eyes when he's like this.Napatingin ako sa ibaba. Tanaw na tanaw ko ang buong Ashvel City. Nakakama

Napahawak ako sa aking tiyan habang nakatanaw sa malayo. Hindi ko akalain na nagdadalang tao ako noong gabi na iyon. Masyadong magulo ang isip ko at hindi ko man lang napapansin na hindi ako dinatnan noong nakaraan na buwan. "You shouldn't have come out to your room, Jas." I smile bitterly of what I heard. Ilang araw na akong nandito sa mansion Mr Yvan. Kumuha rin sila ng katulong. After the what happened a couple weeks ago naging malamig ang pakikitungo sa akin ni Mr Yvan. I have no idea that I was pregnant that time, and I almost lost my baby. Noong oras na halos maubusan ako ng dugo dahil sa pagdurogo ay mabilis nilang naamoy ang mortal kong dugo na dahilan upang sumugod sila sa akin. And fortunately, Mr Yvan run after me and saved me. Pero ang kapalit naman na 'yon ay ang malamig niyang pagtrato sa akin. Halos hindi ko na rin ito nakikita sa mansion at pinagbabawalan niya rin akong lumabas sa kwarto ko. Dinadalhan lang ako ni nanay Rona ng pagkain kapag oras na nang umagahan, ta