Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 1951 - Kabanata 1960

Tinignan ni Madeline ang tanawin sa gabi sa may bintana ng kotse, saka niya nilingon si Carter, na masama ang ekspresyon ng mukha. “Carter, ang lalakeng nagngangalang Jim na yun ay kanina ka pa pinupuntirya sa may hapagkainan kanina. May alitan ba kayong dalawa?” Kahit na masama ang loob ni Carter sa mga sandaling iyon, pinigilan niya ang kanyang galit at tumugon ng may malumanay na boses, “Pinsan ko siya, at balak din niyang kunin ang karapatan para sa royal inheritance.” “Kaya naman pala palagi ka niyang pinag-iinitan, lalo na ang nanay niya.” “Ang babaeng yun.” pagalit na suminghal si Carter, at pagkatapos ay ang kanyang tingin ay kuminam at tumitig sa mukha ni Madeline. Nagdududa na napakurap si Madeline. “Carter, anong problema?” “Eveline, kailangan mong makinig sa akin. Bukas, kailangan mong gawin ang lahat ng sasabihin ko sayo.” Pagpupumilit ni Carter; seryoso ang kanyang ekspresyon. Masunuring tumango si Madeline. “Syempre. Gagawin ko ang anumang sabihin mo.”

‘Ganito pala ang pakiramdam ng umibig sa unang pagkakataon.’Masayang sabi ng katulong sa loob ng kanyang puso. “Miss Montgomery, huwag kayong mag-alala. Hanggang sa tuluyang gumaling si Mr. Whitman, gagawin ko ang lahat ng aking makakaya para alagaan siya sa mga oras na yun!” Malakas ang loob ng katulong. Nang sabihin niya ito, hindi niya nakalimutan na tignan ng ilang beses si Jeremy habang medyo nahihiya. Napansin ni Jeremy ang tingin sa kanyang ng katulong at alam niya na gusto siya ng katulong, pero ayaw niya na iba ang isipin ni Madeline, kahit na wala siya sa kanyang sarili ngayon. “Miss, ang bait mo naman. Ang totoo, hindi na mahalaga ang sugat ko. Hindi mo na ako kailangan alagaan. Matanda na ako, at kaya ko nang alagaan ang sarili ko. Hindi mo na kailangan pang alalahanin ang tungkol sa akin.” Nung narinig ito ang katulong, unti unting naglaho ang hiya at pamumula ng kanyang mukha. Tinignan niya si Jeremy at hindi siya makapaniwala. “Mr. Whitman, sinasabi niyo

"Naghahanda na ako para sa kinabukasan natin. Hindi kita paghihintayin nang matagal," nangako si Carter. Hindi naantig si Shirley; binago niya ang direksyon ng wheelchair at nagpunta sa kama. "Sige, Mr. Gray, narinig kita. Pwede ka nang umalis. Matutulog na ako." Habang pinapakinggan ang mga salita ni Shirley tinitigan siya ni Carter nang may naniningkit na mga mata. "Alam ko na mahirap para sa'yo na paniwalaan ang sinabi ko at makalimutan ang kamatayan ni Adam at Cathy, pero kahit na anong mangyari, walang makakapagpabago sa relasyon ko sa'yo." Ang bawat isang salitang lumabas sa bibig ni Carter ay pambihirang napakalalim at napakalakas. Ngunit nagbingi-bingihan si Shirley sa kanyang sinabi. Mas lalo siyang walang pakialam ngayon. Ayaw ni Carter na makipagtalo sa kanya kaya umalis siya. Sa sandaling makalabas siya ng kwarto, tinawag niya ang katulong para tulungan si Shirley na umakyat sa kama. Gusto niya siyang buhatin papunta sa kama, pero alam na alam niyang tatan

"Salamat, Mr. Carter. Salamat, Mr. Carter!" paulit-ulit siyang pinasalamatan ng katulong, pero lumitaw ang bakas ng kalungkutan. "Pero Mr. Carter, sabi ni Ms. Montgomery sa'kin kamakailan lang na kasal na daw si Mr. Whitman. Totoo ba to?" Bahagyang nagbago ang mga mata ni Carter nang marinig niya ito. "Kailan to sinabi sa'yo ni Ms. Montgomery?" "Kanina lang," sagot ng katulong na nagpakita ng kalungkutan. "Nahulaan rin ni Ms. Montgomery na gusto ko si Mr. Whitman, pero sabi niya may asawa na daw si Mr. Whitman." Pagkatapos pakinggan ang paliwanag, kalmado ang mukha ni Carter pero tuso ang ngiti sa kanyang mukha. "Oo, kasal na nga talaga si Jeremy, pero matagal na silang hiwalay ng asawa niya. Kaya may pag-asa ka pa." "Talaga?" Sobrang nasabik ang katulong nang marinig niya ito, pero mabilis niyang napansin na nakalimutan niya ang kanyang galang at mabilis na yumuko. Hindi na siya nagsalita. Namumuhing tinignan ni Carter ang katulong, pagkatapos ay ibinuka ang kanyang labi p

'Ganun na nga, hindi lang pala ako. Mukhang may pakialam rin sa'kin si Linnie kahit kaunti. 'Kahit na nasa ilalim ng kontrol ni Carter ang kanyang isipan, sa loob ni Linnie, ako pa rin ang pinakamahalagang tao para sa kanya.' Naglakad si Madeline sa pasilyo ng Royal Palace papunta sa entablado ng pangalawang palapag at tumingin sa baba. Sa gitna ng mga panauhin, nakita niya kaagad si Jeremy sa isang tingin. Nakaupo siya sa isang lugar malapit sa sulok nang mag-isa. Hindi, hindi siya mag-isa. Sinasamahan siya ng katulong na nakatayo sa harapan ni Jeremy. Tahimik na tinignan ni Madeline si Jeremy at napansin na ang kanyang gwapong mukha ay puno ng isang malumanay na ngiti. Mukhang masaya siyang nakikipag-usap sa katulong. Nagsalubong ang kilay ni Madeline, at nang tatalikod na siya, isang palabirong boses ang biglang narinig mula sa kanyang likuran. "Hello, magandang cousin-in-law." Napahinto si Madeline. Nakilala niya kung sino ang nagmamay-ari ng boses na iyon. Lumi