Nang nakatayo si Madeline, tinignan niya ang kanyang paligid. Wala na sa loob ng study room si Carter. Iniwan siya nito sa sopa ng mag-isa. Nakatayo lang si Madeline doon na para bang may iniisip ng mga ilang sandali. Naalala niya ang tatlong bagay na sinabi sa kanya ni Carter kanina lang. Mas mukha itong utos kaysa sa panuto. Pagkalipas ng ilang sandali, umalis na ng study room si Madeline. Nung dumaan siya sa may kwarto na kung saan si Jeremy, walang malay niyang binagalan ang kanyang paglalakad. Nagkataon, bukas ang pinto ng guest room. Nakita ni Madeline ang family doctor ni la Carter na pinapalitan ang bendahe ng sugat ni Jeremy, at ang katulong na nakatoka sa pag-aalaga kay Jeremy na masyadong malapit dito.Tumigil si Madeline at sinilip ang eksena ng kalmado. “Dr. Lane, magaling na ba ang sugat ni Mr. Whitman? Meron bang komplikasyon?” tanong ng katulong, nag-aalala tungkol sa sugat ni Jeremy. Tumawa ang doktor nung narinig ito. “Ngayong araw lang na ito nasugat
‘Ganito pala ang pakiramdam ng umibig sa unang pagkakataon.’Masayang sabi ng katulong sa loob ng kanyang puso. “Miss Montgomery, huwag kayong mag-alala. Hanggang sa tuluyang gumaling si Mr. Whitman, gagawin ko ang lahat ng aking makakaya para alagaan siya sa mga oras na yun!” Malakas ang loob ng katulong. Nang sabihin niya ito, hindi niya nakalimutan na tignan ng ilang beses si Jeremy habang medyo nahihiya. Napansin ni Jeremy ang tingin sa kanyang ng katulong at alam niya na gusto siya ng katulong, pero ayaw niya na iba ang isipin ni Madeline, kahit na wala siya sa kanyang sarili ngayon. “Miss, ang bait mo naman. Ang totoo, hindi na mahalaga ang sugat ko. Hindi mo na ako kailangan alagaan. Matanda na ako, at kaya ko nang alagaan ang sarili ko. Hindi mo na kailangan pang alalahanin ang tungkol sa akin.” Nung narinig ito ang katulong, unti unting naglaho ang hiya at pamumula ng kanyang mukha. Tinignan niya si Jeremy at hindi siya makapaniwala. “Mr. Whitman, sinasabi niyo
Nakikita ni Madeline na muhang masama ang loob ng katulong sa kanya, pero pinakitaan pa rin siya ng katulong ng isang palakaibigan na ngiti ng mapayapa. “Anong gusto mong malaman?”“Gusto kong malaman kung matagal na ba kayong magkakilala nila Mr. Whitman?” direktang tanong ng katulong. Ngumiti si Madeline. “Bakit mo ito natanong?” “Ah, wala lang po. Pakiramdam ko pon kasi ay kakaiba ang tingin niyo kay Mr. Whitman.” Mukhang may kakaibang pahiwatig sa mga salita ng katulong. Saka nagpatuloy ang katulong sa pagsasalita, “Miss Montgomery, ikakasal ka na bukas kay Mr. Carter.” Tumango si Madeline. “Alam ko.”Bigla ring ngumiti ang katulong. “Kaya, pakiusap bigyan mo naman ng tiyansa ang iba, Miss Montgomery. Huwag kang makipagmabutihan sa ibang lalake bukod kay Mr. Carter. Napakaganda mo. Mabilis na mahuhulog sa iyo ang mga lalake.”Ito ay talagang walang galang at may malakas na bahid ng pagseselos. Pero, hindi nagalit si Madeline. Maingat lang siyang ngumiti. “Nakipagmabu
"Naghahanda na ako para sa kinabukasan natin. Hindi kita paghihintayin nang matagal," nangako si Carter. Hindi naantig si Shirley; binago niya ang direksyon ng wheelchair at nagpunta sa kama. "Sige, Mr. Gray, narinig kita. Pwede ka nang umalis. Matutulog na ako." Habang pinapakinggan ang mga salita ni Shirley tinitigan siya ni Carter nang may naniningkit na mga mata. "Alam ko na mahirap para sa'yo na paniwalaan ang sinabi ko at makalimutan ang kamatayan ni Adam at Cathy, pero kahit na anong mangyari, walang makakapagpabago sa relasyon ko sa'yo." Ang bawat isang salitang lumabas sa bibig ni Carter ay pambihirang napakalalim at napakalakas. Ngunit nagbingi-bingihan si Shirley sa kanyang sinabi. Mas lalo siyang walang pakialam ngayon. Ayaw ni Carter na makipagtalo sa kanya kaya umalis siya. Sa sandaling makalabas siya ng kwarto, tinawag niya ang katulong para tulungan si Shirley na umakyat sa kama. Gusto niya siyang buhatin papunta sa kama, pero alam na alam niyang tatan
Nang marinig ang pagtatanong ni Carter, kaagad na nanigas ang katulong at sobra siyang nataranta. "Hindi, hindi, hindi ako nakikinig. Hindi ko magagawa yun. Hindi ko magagawang makinig…" Nagpaliwanag ng katulong habang nanginginig. Mas lalong namumutla ang kanyang mukha sa takot. Hindi maganda ang timpla ni Carter at lalo siyang nagalit sa kasinungalingan ng katulong. "Sigurado ka ba na hindi ka nakikinig? Kung ganon, iniisip mo ba na may problema sa mga mata at IQ ko, o sa tingin mo perpekto ang paliwanag mo?" Nang marinig ito, sobrang natakot ang katulong na pinagpawisan ang kanyang mga palad. “M-Mr. Carter…”"Hindi kailangan ng mga Gray ng isang bastos na katulong na kagaya mo. Umalis ka na kaagad sa manor na ito. Wag kang umasang makakakuha ka ng kahit na ano sa sahod mo ngayong buwan." Walang pakialam si Carter na binanggit ang mga salitang ito at nagsimulang maglakad papalayo. Namula ang gilid ng mga mata ng katulong. Kinakabahan siya at natatakot habang tumakbo
"Salamat, Mr. Carter. Salamat, Mr. Carter!" paulit-ulit siyang pinasalamatan ng katulong, pero lumitaw ang bakas ng kalungkutan. "Pero Mr. Carter, sabi ni Ms. Montgomery sa'kin kamakailan lang na kasal na daw si Mr. Whitman. Totoo ba to?" Bahagyang nagbago ang mga mata ni Carter nang marinig niya ito. "Kailan to sinabi sa'yo ni Ms. Montgomery?" "Kanina lang," sagot ng katulong na nagpakita ng kalungkutan. "Nahulaan rin ni Ms. Montgomery na gusto ko si Mr. Whitman, pero sabi niya may asawa na daw si Mr. Whitman." Pagkatapos pakinggan ang paliwanag, kalmado ang mukha ni Carter pero tuso ang ngiti sa kanyang mukha. "Oo, kasal na nga talaga si Jeremy, pero matagal na silang hiwalay ng asawa niya. Kaya may pag-asa ka pa." "Talaga?" Sobrang nasabik ang katulong nang marinig niya ito, pero mabilis niyang napansin na nakalimutan niya ang kanyang galang at mabilis na yumuko. Hindi na siya nagsalita. Namumuhing tinignan ni Carter ang katulong, pagkatapos ay ibinuka ang kanyang labi p
Dumiretso si Carter kay Madeline. Nakasuot siya ng isang mamahaling dark blue na suit na bumagay sa kanyang perpektong katawan. Nilampasan niya si Shirley at pumunta sa tabi ni Madeline. Bahagya niyang nginitian si Madeline pero hindi umabot sa kanyang mga mata ang kanyang ngiti. "Eveline, ang ganda-ganda mo ngayong araw," pinuri niya siya at para bang sinulyapan niya si Shirley mula sa gilid ng kanyang mga mata. "Maghanda ka na. Pupunta muna tayo sa Royal Palace ng St. Piaf." Tumango si Madeline. "Okay." Mukha siyang masunurin. Pagkatapos ay nauna siya at naglakad papunta sa pinto. Nagmadaling pumasok ang stylist na nasa labas ng pinto at inabot kay Madeline ang bouquet. Isa-isang nagwatak-watak ang mga tao sa kwarto at tumalikod rin si Shirley. Naglakad si Carter sa kanyang likuran. "Sa tingin ko mas maganda ka pag nakasuot ka ng wedding dress." "Heh, hehe." Sarkastikong tumawa si Shirley. "Ang isang taong lumpo at sira ang mukha ay hindi magmumukhang maganda sa kah
'Ganun na nga, hindi lang pala ako. Mukhang may pakialam rin sa'kin si Linnie kahit kaunti. 'Kahit na nasa ilalim ng kontrol ni Carter ang kanyang isipan, sa loob ni Linnie, ako pa rin ang pinakamahalagang tao para sa kanya.' Naglakad si Madeline sa pasilyo ng Royal Palace papunta sa entablado ng pangalawang palapag at tumingin sa baba. Sa gitna ng mga panauhin, nakita niya kaagad si Jeremy sa isang tingin. Nakaupo siya sa isang lugar malapit sa sulok nang mag-isa. Hindi, hindi siya mag-isa. Sinasamahan siya ng katulong na nakatayo sa harapan ni Jeremy. Tahimik na tinignan ni Madeline si Jeremy at napansin na ang kanyang gwapong mukha ay puno ng isang malumanay na ngiti. Mukhang masaya siyang nakikipag-usap sa katulong. Nagsalubong ang kilay ni Madeline, at nang tatalikod na siya, isang palabirong boses ang biglang narinig mula sa kanyang likuran. "Hello, magandang cousin-in-law." Napahinto si Madeline. Nakilala niya kung sino ang nagmamay-ari ng boses na iyon. Lumi