Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 1641 - Kabanata 1650

Sumimangot si Carter nang marinig niya ang mga salitang ito. “Kung motibo ang pag-uusapan…”Itinaas niya ang tingin niya habang nakatingin nang diretso. Mukhang magsisimula na siyang magsalita, ngunit pinigilan niya ang sarili niya at ibinalik niya ang kanyang tingin sa mukha ni Madeline. “Sa ngayon, tingin ko malinaw na sa’yo ang status ko?”Kalmadong tumingin si Madeline sa mga mata ni Carter habang nakatitig nang diretso sa itim nitong mata. “Kung ganon, noble viscount, balak mo bang gamitin ang pagkatao mo para pahirapan kaming mag-asawa?”Narinig ni Carter ang panghahamak sa mga salita ni Madeline ngunit wala siyang pakialam dito. Sa halip ay nagpakita siya ng isang kakaibang ngiti. “Sa totoo lang, nagustuhan na rin kita paglipas ng mga araw. Isa kang matalinong babae, at kailangan ko ang isang babaeng matalinong tulad mo sa tabi ko, pero sayang na kahit kailan hindi nagin akin ang puso mo. Di kita mapasunod kahit gamit ang hipnotismo ko, kaya ang magagawa ko lang ay sumuko

Sa istasyon ng pulis. Kahit na nakakaabala sa mga pulis ang kinikilos ni Jeremy, hindi gaanong masama ang sitwasyon niya kaya nagawa niyang makalaya kaagad. Ngunit, nakatayo siya sa harapan ng pintuan ng istasyon ng pulis, mabagal ang kanyang mga hakbang, at hindi siya makahakbang ng isa pang beses. Nasa loob pa rin si Madeline. Mataas ang tyansa na makakasuhan siya ng bigamy. “Linnie.”Sinara ni Jeremy ang kanyang mga daliri, at isang matibay na determinasyon ang lumitaw sa kanyang mga mata. "Titiyakin ko na makakauwi ka nang ligtas. Hintayin mo ko." Nangako siya. Naniniwala rin siya na nararamdaman ni Madeline ang kanyang nararamdaman. Ilang sandali pagkatapos umalis ni Jeremy, isang magarang kotse ang huminto sa tapat ng pintuan. Kinuha ni Camille ang kanyang bag eleganteng bumaba ng kotse. Kakatapos lang ni Madeline sa kanyang pahayag at sinusundan ang pulis palabas ng interrogation room. Nang makarating siya sa pinto, sa kanyang gulat ay nakita niya si Camille n

Nang makita ni Camille ang inis sa mukha ni Carter, kalmado siyang umupo sa sofa. "Niloko mo ba talaga si Eveline na pirmahan ang marriage certificate? Mula sa umpisa, hindi ba nagpanggap lang siya kasama mo para tulungan kang paalisin si Ada?" "Noong pinirmahan ninyo ang marriage certificate sa engagement, pumayag lang siya at pinirmahan ang certificate dahil sinabi mo na formality lang yun, tama ba?" Sa harap ng mga tanong na ito mula kay Camille, hindi makasagot si Carter. Binigay kay Camille ng kanyang katahimikan ang pinakadirektang sagot. Ngunit medyo namroblema si Camille. "Carter, noon pa ay diretso at makatwiran ka kapag kumikilos ka at kinaaayawan mo ang mga ganitong gawain, pero ngayon…" "Ginawa ko yun dahil minsan, para makumpleto ang isang layunin at gawain, kailangan ng ilang mga kakayahan." "Pero ako, hindi kakayahan ang tawag dito. Pangmamanipula at pangkukulong ito. Baka pangwawasak pa nga ito. Sisirain mo si Eveline," makatwiran siyang tinama ni Camille.

Ginamit ni Jeremy ang lahat ng lakas niya para yakapin nang mahigpit si Madeline. Nabigla si Madeline. Nararamdaman niyang nanginginig ang braso ni Jeremy habang nakayakap ito sa kanya. Nanginginig din ang kamay nito at ang buong katawan nito. “Jeremy…” Nagsimulang sumakit ang puso ni Madeline. Di niya alam kung nanginginig ba ito dahil labis itong nasasaktan o masyado itong nag-aalala sa kanya. “Jeremy, kailangan kong umalis. Walang kahit sino at kahit na ano ditong makakatulong sa’yo bukod sa anti-toxoid reagent kaya kailangan kong umalis…” “Mayroong taong makakatulong sa akin…” Nanghihinang sinabi ni Jeremy. Nabigla si Madeline nang marinig niya ito. “Sino?” “Si Shirley Brown.” Ang mukha nito ay kaagad na lumitaw sa isipan ni Madeline. “Si Shirley?” Tanong niya habang hindi makapaniwala. “Oo, siya.” Hinigpitan ni Jeremy ang pagkakayakap niya dito. “Di nagtagal pagkatapos kitang bilhan gn bagong damit, nakita ko siyang nakatayo sa labas ng pinto ng kwarto nati

Tumingin si Carter sa taong pumasok at dahan-dahang bumangon. “Anong maitutulong ko?” Magalang na tanong niya kay Camille. “Nandito ako para sabihan ka na tumigil ka na sa paghihintay. Di pupunta si Eveline,” Nagsalita si Camille at sinabi dito nang baralbal. Nanigas ang mukha ni Carter sa sagot ni Camille. Pagkatapos ang isang sandali, ngumiti siya. “Pumunta ka dito para lang tulungan siyang sabihin ito sa akin? Sige.” Ngumiti si Carter at sinabi ito. Tapos umupo siya pabalik sa upuan niya. Syempre nakikita ni Camille ang inis ni Carter. Dahan-dahan siyang lumapit sa lamesa at sinabi nang pursigido. “Carter, bukod-tangi ka na mula pa noong bata ka pa. Wag mo masyadong isipin ang iniisip ng tatay mo at maging masyadong malupit sa sarili mo para habulin ang mga bagay na ito. Mawawala ka lang sa sarili mo sa huli.” Pagkatapos marinig ni Carter ang sinabi ni Camille, nanatili siyang nakangiti. Ngunit mas nagkaroon ng ambisyon at pagnanasa sa mga mata niya. “Wag kang mag-al