All Chapters of Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Chapter 1451 - Chapter 1460

Tinignan ni Madeline ang likuran ni Ryan na nakaharap sa kanya at saka umalis. Pagkatapos, tinignan niya ang karagatan na nasa harapan ni Ryan. 'Ryan, siguradong matatalo ka sa larong ito.' Alam ni Ryan na magtatago na si Madeline ngayon. Tinignan niya ang tumatakbong oras sa kanyang relo. Lumingon lang siya sa kanyang likuran pagkalaipas ng sampung minutong palugit na binigay niya kay Madeline. Meron lang isang bahay sa isla at simple lang ang istraktura nito. Hindi niya inakala na hindi niya mahahanap si Madeline sa loob ng kalahating oras. Pero, pagkalipas ng ilang oras, bukod sa hindi niya mahanap si Madeline sa loob ng bahay, pero sinubukan din niyang hanapin ito sa yate na malapit sa dalampasigan at hindi pa rin niya mahanap si Madeline doon. Para bang naglaho na lang ito na parang bula mula sa isla at walang mahanap na kahit anong bakas nito. Paano nangyari yun?Kitang kita ang lahat ng bagay dito sa islang ito sa isang tingin lang. Isang maliit lang na bahay na wal

Malamig na sinilip ni Madeline si Ryan na hahabulin na sana siya. “Kalayaan.” Buong tapang niyang sinabi at bigla na lang, humakbang siya sa gilid ng yate. Pakiramdam ni Ryan ay lumubog ang kanyang puso. “Eveline!” Inunat niya ang kanyang mga kamay para hablutin si Madeline, pero buo na ang pasya ni Madeline. Hindi ito nag-alinlangan bago tumalon sa karagatan.“Eveline!”Namutla sa takot si Ryan. Hindi niya inaasahan na gagawin ito ni Madeline. Pero, hindi na ito kakaiba kung inisip lang niya ito ng maigi. Wala siyang pagkasuko at lagi itong lumalaban. Mabilis na lumubog ang kanyang katawan sa dagat at may lumitaw na mga bula sa lugar na kung saan siya tumalon. Nanlaki ang mga mata ni Ryan sa takot bago niya nakita ang ulo ni Madeline na umahon mula sa tubig. Ang takot at pag-aalala sa kanyang puso ay bahagyang naibsan. Nagpatuloy si Madeline sa paglangoy ng hindi man lang lumilingon pabalik. Alam niya na imposibleng lumangoy pabalik sa Glendale. Pero, pwede pa rin s

Nanlaki ang mga mata ni Madeline. Hindi niya matanggap na ang babaeng nakikita niya sa salamin ay sang sarili niyang repleksyon. Nakabalot ng gasa ang buo niyang mukha. Wala siyang makita na kahit na katiting na bahagi ng kanyang balat pwera sa kanyang mga mata. Ang kanyang mukha… Pakiramdam niya ay bumigat ang kanyang mga binti. Sa sobrang bigat ng mga ito ay hindi siya makagalaw. Inangat niya ang kanyang mga kamay at marahan na hinawakan ang kanyang pisngi. Hindi siya makapaniwala na ang kanyang mukha marahil ay nasira hanggang sa hindi na siya makilala. “Miss, ayos ka lang ba?” Nag-aalalang tanong ng kasama niyang katulong. Ibinaba ni Madeline ang mga nanginginig niyang kamay at nilingon ang katulong. “Ang mukha ko…” Gusto niyang tanungin ito, pero pagkatapos nitong sabihin ang mga salitang yun, napagtanto niya na naging garalgal ang kanyang boses. “Malubhang napinsala ang mukha mo. Sabi ni Dr. Lane ay matatagalan bago tuluyang gumaling ang mukha mo pero huwag kang m

Kinutuban ng masama si Madeline ng marinig niya ang sinabi ng lalake. Pero, nung maalala niya kung ano ang nangyari kay Jeremy nung sumabog ang yate, nakahanap siya ng pag-asa sa kalagitnaan ng kanyang mga pangamba.“Anong iniisip mo? Kung gusto mong malaman, sundan mo lang ako. Huwag ka nang mag-aksaya ng oras.” Naiinip at malamig na sabi ng lalake. Mabagal na humakbang si Madeline paharap. Dahil sa lakas ng pagsabog ng yate nung araw na yun, nanghihina pa rin ang buo niyang katawan, Mabagal siyang naglakad habang sinusundan siya ng dalawang katulong dahil sa nag-aalala ang mga ito na baka siya biglang matumba. Naantig ang puso ni Madeline dahil sa kalinga at alaga na pinapakita ng mga ito. Pakiramdam niya ay napaka swerte niya dahil sa nailigtas siya. Malaki ang lugar, at ang mga dekorasyon at ang lahat ng mga disenyo ay may impluwensya ng Ingles. Ang lahat ng nandito ay nagpapakita ng payak ngunit eleganteng sentimyento, mula sa maliliit na kagamitan hanggang sa mga lames

Nang marinig niya ito, binalik ni Madeline ang kanyang nakaunat na paa. ‘Jeremy?‘Ang lalake ba na ito ay nanonood ng isang video tungkol kay Jeremy?‘Bakit niya pinapanood ito?’Nagtataka si Madeline, at hindi mapalagay ang kanyang puso. Habang inaalam niya kung bakit nanonood ang lalakeng ito ng video tungkol kay Jeremy, napansin niya na nakita na siya ng lalake. Ang singkitan nitong mga mata ay diretsong nakatitig sa kanya na tulad ng buwan sa madilim na gabi. Mukha itong malamig ngunit malalim. “Halika rito at maupo ka.” Sabi ng lalake at inimbitahan siya nitong maupo kasama niya. Gustong maunawaan ni Madeline kung ano ang nangyayari, kaya pumunta siya doon para umupo.Ang katulong na nagsisilbi sa lalake ay binigyan si Madeline ng tsaa at magalang na inabot ito sa kanya ng may ngiti. Hinawakan ni Madeline ang tasa ng tsaa at naramdaman niya ang init na kumalat sa kanyang palad papunta sa kanyang puso. Sa totoo lang, napakaswerte niya. Kahit paano ay ligtas ang b