บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 901 - บทที่ 910

เจย์ไม่รอช้าที่จะรับโทรศัพท์บนโต๊ะกาแฟ แต่เมื่อเขาเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเซย์นแสดงบนหน้าจอ จากนั้นเจย์ก็เริ่มรู้สึกไม่สบายด้วยเหตุผลบางอย่างทันทีที่เขารับโทรศัพท์ เขาก็ได้ยินเซย์นร้องไห้อย่างหวาดกลัว “ประธานอาเรส ฉันขอโทษ! ฉันทำร็อบบี้น้อยหาย”เจย์กำมือแน่นอย่างกะทันหัน นิ้วของเขาแทบจะจิกลงในเคสโทรศัพท์ นิ้วของเขาเป็นสีเลือดขณะที่เขากำลังใช้แรงอย่างมหาศาล“มันเกิดขึ้นได้ยังไง?” เจย์ไม่สามารถข่มเสียงสั่นไว้ได้ขณะที่โทษตัวเอง เซย์นบอกกับเจย์ถึงเรื่องการถูกลักพาตัวของร็อบบี้น้อย ในที่สุดเขาก็ร้องไห้และขอโทษว่า “ฉันขอโทษนะ ประธานอาเรส ฉันพยายามอย่างดีที่สุดแล้วจริง ๆ ฉันเดินทางไปทั่วถนนของประเทศเอสในหลายวันมานี้ แต่ก็ไม่เจอร็อบบี้น้อย”เมื่อฟังผ่านน้ำเสียงที่เหนื่อยล้าและเหือดแห้งของเซย์น มันจึงรู้สึกเป็นไปได้ที่จะนึกภาพเขาก้ม ๆ มอง ๆ ไปทั่วในขณะที่ตามหาร็อบบี้น้อยท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่า มันช่างหมดหนทางและน่าหวาดกลัวเจย์ถาม “ชายลึกลับคนหนึ่งงั้นเหรอ?”“ใช่ มันเป็นผู้ชายตัวสูงมากพร้อมกับทักษะการต่อสู้ที่เหลือเชื่อ เขาทำให้เลือดอวัยวะภายในของสตอร์มฉีกขาดและเลือดออกด้วยหมัดวายุ สตอร์มย

เซย์นยืนขึ้น อาการปวดในกระดูกของเขาทำให้เขาประหลาดใจเมื่อพับแขนเสื้อ เขาก็พบว่าหน้าแขนของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยข่วนยาว ซึ่งน่าจะมาจากเล็บของใครบางคนเซย์นจ้องที่โจเซฟินอย่างสงสัย “เธอถอดมันออกจากฉันในตอนที่ฉันเมาใช่ไหม?”เจเซฟินรู้สึกผิดเล็กน้อย “อย่ามาโทษฉันในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำสิ นายเป็นคนที่ไปในบาร์และถูกหัวหน้าใหญ่ซ้อมเพราะไม่จ่ายเงิน ฉันเป็นคนดีที่พานายกลับนะ”“งั้น แล้วรอยข่วนนี้ล่ะ?” สายตาของเซย์นจ้องไปที่เล็บยาว ๆ ของโจเซฟินโจเซฟินแอบมองไปที่รอยข่วนยาว เธอไม่รู้ว่าบาดแผลที่น่าตกใจนั่นถูกทิ้งไว้ในตอนที่เธอทำร้ายเขาเมื่อคืน หรือตอนที่เขากลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอย่างแรง“ฉันอาจจะเผลอข่วนนายตอนที่ฉันลากนายกลับแหละ” โจเซฟีนกล่าวเซย์นเกาหัวตัวเอง “เธอลากฉันกลับมางั้นเหรอ? ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลย?”“ก็นายหมดสติ”เมื่อนึกถึงเหตุผลว่าทำไมเขาไปที่บาร์เพื่อดื่มกับตัวเองอย่างโง่ ๆ ตั้งแต่แรก สีหน้าของเซย์นก็เริ่มเคร่งขรึม“โจเซฟิน ฉันทำร็อบบี้หาย”ไม่จำเป็นต้องซ่อนความรู้สึกต่อหน้าเธอเขาใช้มือจับไปที่ผมของเธอขณะที่น้ำตาที่ใจสลายไหลลงมาจากหัวตาของเขาโจเซฟินตอบกลับว่า “ฉ

ด้วยที่ไม่มีรถเป็นของตัวเอง โจเซฟินจึงทำได้แค่เรียกรถไปยังอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเธอยืนอยู่ที่สี่แยกเพื่อเรียกแท็กซี่หลังจากที่ขึ้นรถ จู่ ๆ ใครบางคนก็เข้าหาเธอจากด้านหลังรถและดึงประตูเปิดออก พวกเขาเข้ามานั่งข้าง ๆ โจเซฟินโจเซฟินจ้องเซนด้วยสายตาที่งุนงง “นายกำลังสะกดรอยตามฉันใช่ไหม เซย์น เซเวียร์?”เซย์นปากแข็ง “ใคร ใคร ใครกำลังตามเธองั้นเหรอ?”เขาจ้องเรือนร่างที่โค้งเว้าและสายตาที่ดูถูกของโจเซฟินก่อนที่จะกลืนน้ำลาย คำพูดที่เขาพูดตรงข้ามกับความคิดในหัวของเขาอย่างสิ้นเชิง “ใครอยากที่สะกดรอยตามผู้หญิงหน้าอกแบนแบบเธอกันล่ะ?”โจเซฟีนเงื้อหมัดและเริ่มต่อยเซย์น “ฉันคัพดีย่ะ! สายตาดูถูกที่นายมองฉันนี่มันอะไรกัน?”“คัพดีงั้นเหรอ?” เซย์นถามอย่างสงสัย “ฉันว่ามากสุดก็คัพซีนะ”คนขับแท็กซี่เริ่มไม่สบายใจ “อะแฮ่ม อะแฮ่ม พวกคุณสองคนจะไปที่ไหนครับ?”“อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนค่ะ”“เอมิเนนต์ ลิมิตเต็ดครับ”โจเซฟินจ้องเซย์น “เป็นสุภาพบุรุษหน่อย สุภาพสตรีมาก่อน”เซย์นชักสีหน้าและอ้อนวอน “แต่ฉันรีบ เราไปที่เอมิเนนต์ก่อนไม่ได้เหรอ?”โจเซฟินยอม “ก็ได้”รถคันนั้นเลี้ยวกลับไปทางเอมิเนนต์ ลิม

เซย์นพูดไม่ออก “ฉันสบายดี”โจเซฟินพูดต่อ “ผู้ป่วยทางจิตส่วนใหญ่ก็จะพูดว่าพวกเขาสบายดีเหมือนกัน นายมาถึงจุดที่ประสาทหลอนทางหูแล้ว มากกว่านี้นายคงจะฆ่าตัวตาย”เซย์น “...”เพื่อที่จะหยุดโจเซฟินจากการเห็นเขาเป็นผู้ป่วยทางจิต เซย์นจำเป็นต้องเล่นไม้แข็งกับเธอ“โจเซฟิน เธอเคยได้ยินเรื่องโศกนาฏกรรมของหมู่บ้านจันทร์สว่างไหม?”โจเซฟินส่ายหน้าใบหน้าที่งดงามของเธอมีท่าทีที่ตกใจ “นายเจอเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจอะไรมารึเปล่าเนี่ย? นายป่วยเกินจุดของการรักษาแล้วนะ”โจเซฟินเกือบจะร้องไห้เซย์นเริ่มพึมพำกับตัวเองอย่างหมดความอดทน “อ่า ใช่สิ ฉันลืมไปว่าเธอยุ่งอยู่กับการแสดงเป็นตัวประกอบพักหลังมานี้ เธออาจจะยุ่งเกินไปที่จะสนใจเรื่องของโลกภายนอก”โจเซฟินตกตะลึงและสวนกลับด้วยความขุ่นเคืองในทันที “ฉันเป็นตัวละครประกอบก็แล้วไงล่ะ? ฉันภูมิใจในงานของฉัน”โจเซฟินเคยชินกับการดูถูกของคนอื่นและการที่พวกเขากลอกตาใส่เธอ เพราะเธอถูกหลายคนดูถูกนับตั้งแต่ที่เธอเริ่มการแสดงอย่างไรก็ตามมันเจ็บปวดเมื่อเซย์นคือคนที่กำลังทำมันอยู่เซย์นขอโทษ “ฉันควรจะเรียบเรียงมันให้ดีกว่านี้ ฉันไม่ได้ดูถูกเธอนะ”ท่าทีของโจเซฟิน

โจเซฟินห่วงแองเจลีนมากกว่า เพราะเธอคงจะอยู่ด้วยความโศกเศร้าที่เธอควรจะรู้ความจริงเบื้องหลังความโหดเหี้ยมของเจย์กับเธอ แองเจลีนมักจะเป็นคนที่ดื้อรั้นที่จะมอบให้ใจในนามของความรักในท้ายที่สุด“นายต้องบอกพี่แองเจลีนนะ เซย์น” น้ำตาของความโกรธเป็นประกายในสายตาที่ว่างเปล่าของโจเซฟินเซย์นตอบกลับว่า “ด้วยความอัจริยะที่เขาเป็น พี่ชายของเธอได้พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อบังคับให้แองเจลีนทิ้งเขาไป เธอรู้ไหมว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดข้างในมากแค่ไหนในตอนที่แองเจลีนเข้าใจเขาผิด? เราเรียกเขาว่าเลือดเย็น แต่ฉันมองดูเขาร้องไห้เหมือนกับว่ามันคือทุกอย่างที่เขาได้รู้ ฉันมองสายตาที่เย็นชาเปลี่ยนเป็นสีเลือดพร้อมกับเส้นเลือดที่เหมือนกับดอกลิลลี่แมงมุมที่บานสะพรั่งในดวงตาขาวของเขา แม้แต่ผู้ชายอย่างฉันก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เขาต้องเจอ เธอกล้าที่จะโยนงานหนักทั้งหมดนั่นให้สูญเปล่างั้นเหรอ? เพราะว่าฉันทำไม่ได้”โจเซฟินรู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้นติดอยู่ที่ลำคอของเธอ “ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงว่าพี่ชายของฉันรักพี่แองเจลีนมากแค่ไหน? พี่แองเจลีนคือสิ่งเดียวที่เขาประคับประคองอย่างใกล้ชิดตั้งแต่เขาอายุ 18 เขามีประวัติที่ยอดเย