บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 881 - บทที่ 890

เมื่อเขาพูดถึงแม่ของเขา ก็ได้มีท่าทีของความเหงาโดดเดี่ยวบนใบหน้าที่หล่อเหลาและละเอียดอ่อนของโคลแองเจลีนจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยบอกว่าเขาเป็นลูกคนเดียวในครอบครัว ที่ซึ่งมีพี่น้องต่างแม่มากมายเกินกว่าจะนับได้ และเขามีความรู้สึกค่อนข้างแปลกประหลาดเกี่ยวกับโครงสร้างครอบครัวของเขา“แม่ของคุณไม่สนใจเลยเหรอที่พ่อของคุณอาละวาดไปทั่ว” แองเจลีนถาม บางทีอาจเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นหรือบางทีอาจเป็นเพราะความเป็นห่วงเป็นใยโคลในฐานะของเพื่อนรอยยิ้มอันอบอุ่นของโคลเริ่มขมขื่นเล็กน้อยเมื่อเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก“แม่ของผมคือคู่แท้แต่แรกของพ่อ เมื่อแม่แต่งงานกับพ่อ ผมคิดว่าพ่อของผมจะรักเดียวใจเดียว แต่พ่อก็เพียงชอบแม่แค่ผิวเผินและแอบคบหากับผู้หญิงสวย ๆ คนอื่น พอแม่รู้เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ พวกนั้น ผมโมโหมากจนเกือบกระโดดลงมาจากตึก พ่อของผมคุกเข่าขอร้องแม่เป็นเวลาสามวันสามคืนก่อนที่แม่จะให้ยกโทษให้พ่อ”“ผมคิดว่าพ่อของผมจะสำนึก แต่ต่อมา ผมก็รู้ว่าเขาทำตัวแย่ลงกว่าเดิม ทุกครั้งที่เขาเดินทางไปทำธุรกิจ เขามักจะพาผู้หญิงสวย ๆ กลับบ้านมาด้วยท้องที่โตเสมอ แล้วพอแม่ของโกรธ แม่ก็จะไปที่ห้องสวดมนต์ขอ

คุณท่านปู่เซเวียร์และจอร์จเดินลงมายังชั้นล่างและมองเห็นบาดแผลที่น่ากลัวของเซย์น จอร์จด่าว่าผู้ที่ทำร้ายอย่างโกรธจัด “เจย์ ฉันมองนายผิดไปจริง ๆ ฉันไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนโหดร้ายและโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้”คุณท่านเซเวียร์ไม่ได้พูดอะไร แต่มีความชื้นจาง ๆ ในดวงตาที่เหี่ยวเฉาของเขาจอร์จรู้เพียงแค่ว่าลูกชายของเขาถูกทุบตี สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เจย์กำลังใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมนี้เพื่อปกป้องตระกูลเซเวียร์คนที่ทุกข์ทรมานจริง ๆ ก็คือ เจย์“พ่อครับ ผมไม่อยากทำงานกับเอมิเนนต์ ออเนอร์ อีกต่อไปแล้วครับ” เซย์นใช้ประโยชน์จากอาการบาดเจ็บของเขาเพื่อแสดงความคัดค้านต่อจอร์จเขาจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับเจย์ได้จอร์จยังคงขวัญเสียกับอาการบาดเจ็บของลูกชายเมื่อสักครู่นี้ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็หยิบไม้กวาดขึ้นเพื่อที่จะฟาดเขาเมื่อได้ยินคำพูดที่ไร้สัจจะของลูกชายตัวเอง“แกพูดอะไรออกมา? เมื่อตอนนั้นฉันให้เงินแกเพื่อก่อตั้งเอมิเนนต์ ออเนอร์ แกขุกเข่าลงต่อหน้าฉันและได้ให้สัญญาแล้ว แกบอกว่าแกต้องการทำลายชื่อเสียงสุรุ่ยสุร่ายด้วยตัวเองและแกจะชุบชีวิตให้กับตระกูลเซเวียร์ แต่ตอนนี้แกกลับพูดออกมาได้อย่างดายว่าต้องการเลิกเนี่ยน

ไม่รู้วันเวลาผ่านไปนานเพียงแค่ไหนแล้ว ความร้อนของกลางฤดูร้อนค่อย ๆ ลดลงอย่างช้า ๆ ค่ำคืนที่คฤหาสน์บนภูเขาเริ่มเย็นลงเล็กน้อยโคลกำลังนอนอยู่ข้างนอกบนเก้าอี้เอนกาย มองขึ้นไปที่ดวงดาวเบื้องบนที่ส่องแสงระยิบระยับเหนือศีรษะของเขา ดวงตาของเขากำลังมองหาดวงจันทร์ที่สดใส“คาร์สัน นายจะบอกว่าฉันเป็นดาวหรือเป็นพระจันทร์เหรอ?” โคลหันไปมองคาร์สันที่อยู่ข้าง ๆ เขาด้วยสายตาที่สับสนคาร์สันมองขึ้นไปที่ดวงจันทร์ที่สว่างไสว มันช่างโดดเดี่ยว หนาวเหน็บ และสูงส่งมาก“นายน้อย คุณเป็นดวงดาวครับ”“ทำไมล่ะ?”“อย่างที่คุณท่านเคยกล่าวไว้ ในวันสุดท้ายของพวกเราทุกคนนั้นล้วนจะกลายเป็นดวงดาวหลังจากการตายไปของเรา เพื่อที่จะส่องสว่างทางข้างหน้าให้กับผู้ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง นายน้อยครับ คุณคือดวงดาวที่เจิดจรัสที่สุดแล้วครับ” คาร์สันกล่าวอย่างจริงจัง“แล้วเจย์ อาเรสล่ะ? นายคิดว่าเขาเป็นอะไร?” โคลถามคาร์สันขมวดคิ้ว สงสัยว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับนายน้อย จนทำให้เขาถามคำถามแปลก ๆ เหล่านี้“คนที่เย็นชาอย่าง เจย์ อาดเรส และคอยปฎิเสธคนรอบข้างคงจะมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวตลอดไป แน่นอนว่าเขาก็คือดวงจันทร์ครับ” คาร์สันก

ในค่ำคืนที่มืดมิดบนพื้นที่อันเงียบสงบ เงาดำมืดได้เคลื่อนเข้าใกล้อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนมาอย่างรุกล้ำบนยอดตึกของอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้เฝ้ามองดูรูปร่างของหมอกสีดำที่ลอยอยู่ไกล ๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสงสัย“แปลกจัง ทำไมหมอกหนาอย่างนี้นะ?” หลังจากที่พวกเขาพูดพึมพำกับตัวเองแล้ว กระสุนนัดหนึ่งก็พุ่งมาที่ชายคนหนึ่งด้านซ้ายของเขาในห้องโถง เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะส่งเสียงร้องก่อนจะล้มลงกับพื้นเกือบในเวลาเดียวกัน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของหน่วยรักษาการณ์อื่น ๆ ของอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนก็ตกอยู่ในกองเลือดอย่างเงียบ ๆเงาดำริบหรี่จู่ ๆ ก็แล่นพรวดเข้าไปในพื้นที่ด้วยพลังอันดุเดือดราวกับว่ามันคือรถสปอร์ตที่มีแรงม้าเพิ่มขึ้นฮาร์เปอร์ อาเรสเพิ่งกลับมาที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนตอนกลางดึกพร้อมกับเน็ตไอดอลที่อ่อนโยนและสวยพริ้งในอ้อมแขนของเขา อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เข้ามาในวิสัยทัศน์ของพวกเขาคือทะเลเลือดที่น่าตกใจ　　 "อ๊า!" ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงร้องอันน่าสลดใจก่อนจะวิ่งหนีไปพลางเอามือปิดหน้าฮาร์เปอร์ตกใจกลัวมากจนหมดสติไปในทันทีชายคนหนึ่งสวมชุดเอี๊ยมสีดำ ใ

เซย์นหยิบโทรศัพท์ออกมาและด้วยนิ้วสั่น ๆ เขาได้จองตั๋วเครื่องบินเที่ยวแรกสุดไปยังประเทศเอสสำหรับเขาและร็อบบี้น้อยจากนั้นเขาก็ส่งข้อความหาเจย์ว่า ‘เครื่องบินจะออกเวลา 13.00 น. วันนี้’ณ แกรนด์เอเซียเมื่อเจย์เห็นข้อความ เขาก็ยังคงไม่สามารถอดกลั้นความโศกเศร้าในใจไว้ได้ ทั้ง ๆ ที่เขาได้เตรียมใจไว้นานแล้วเขาเอนศีรษะลงบนพนักพิงเก้าอี้ทำงาน ร่องรอยของความหดหู่ใจที่หายากปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาดุจน้ำแข็งแกะสลัก“ฉันกำลังส่งลูก ๆ ไปยังที่ต่าง ๆ ทีละคน และทิ้งให้แองเจลีนอยู่คนเดียว แองเจลีนคงจะไม่มีวันยกโทษให้ฉันแน่ ๆ” เจย์พูดอย่างเศร้าสร้อยฟินน์ปลอบว่า “เมื่อหายนะมาถึงและคุณไม่เต็มใจที่จะอยู่อย่างโดดเดี่ยว ผมเกรงว่าคุณผู้หญิงจะเจ็บปวดและทรมานทั้งวันยิ่งกว่า เธอจะมีแรงที่จะดูแลลูก ๆ ได้ยังไงกันครับ?”“ตอนนี้ฉันได้ทำให้เธอเกลียดฉันมากขึ้นไปอีก แต่ฉันหวังว่าความเจ็บปวดของเธอจะลดลงทีละน้อยในอนาคต” เจย์กล่าวในตอนนั้นเอง เกรย์สันก็ผลักประตูและเข้ามา เขาถือเอกสารกองใหญ่อยู่ในมือโดยมีตราประทับส่วนตัวของเจย์ประทับอยู่“ท่านประธานอาเรส เอกสารพวกนี้ต้องการลายเซ็นและตราประทับของคุณ หลังจาก