All Chapters of ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: Chapter 671 - Chapter 680

โจซี่ไม่เคยคิดว่าสักวันหนึ่งจะต้องมีหญิงสาวที่ดูอ่อนโยนและดูไม่เป็นอันตรายมายืนเคียงข้างเซย์นได้ ทำให้เธอตาสว่างและจินตนาการว่าเซย์นตอนนี้จะมีความรักอีกครั้งแล้วถึงกระนั้น เธอก็ไม่มีน้ำตาหลงเหลือให้ร้องไห้ออกมาได้เลย“ฉันจะพาไปหาเซย์นเดี๋ยวนี้ โจซี่ แค่ระบายความคับข้องใจของเธอที่เขาได้ทำกับเธอเอาไว้ก็พอ” แองเจลีนโกรธและเดินกลับไปที่สวนหน้าบ้านในส่วนของลานด้านหน้าที่มีชีวิตชีวาในตอนแรกก็เงียบลงไปทันที เหลือเพียงแค่สตอร์มและฟินน์อยู่เท่านั้น คนที่ดูเหมือนลูกแกะตัวน้อยยืนอยู่ที่ประตู ส่วนคนอื่น ๆ หายไปหมดแล้ว“ทุกคนไปไหนกันหมด?” แองเจลีนรู้สึกสับสนสตอร์มบอกกับแองเจลีนว่า “ท่านประธานอาเรสและคุณปู่เซเวียร์กำลังคุยกันอยู่ในห้องทำงาน ส่วนคุณนายเซเวียร์และคุณโทมัสไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็นกันอยู่และพ่อของคุณก็อยู่ข้าง ๆ ครัว คอยดูแลสวนของเขาอยู่”แองเจลีนกำหมัดแน่นและถามอย่างโกรธเคือง “แล้วไอ้บ้านั่นล่ะ เซย์น?”สตอร์มตะลึงกับความน่าเกรงขามของแองเจลีนและการดูถูกพี่ชายของเธออย่างไม่หยุดยั้งเพื่อหาความยุติธรรม หลังจากนั้น ในที่สุดเขาก็หลุดออกจากความคิด หลังจากยืนนิ่งผ่านไปนาน เขา

ในเวลาตอนเที่ยงคุณนายเซเวียร์ได้จัดเตรียมอาหารเป็นงานเลี้ยงท่านปู่เซเวียร์เชิญสตอร์มและฟินน์เข้ามาร่วมรับประทานอาหารกลางวันที่โต๊ะด้วย ในไม่ช้า โต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้านี้ก็มีผู้คนเข้ามานั่งกันจนเต็มแองเจลีนมองดูอาหารจานต่าง ๆ และรู้สึกน้ำลายไหล เธอกอดแม่ของเธอและพูดอย่างเด็ก ๆ ว่า “คุณแม่ ทักษะการทำอาหารของคุณพัฒนาขึ้นมาก น่าเสียดาย ที่ฉันไม่สามารถทานมันได้ทุกวัน แต่อย่างน้อยมันก็ดีสำหรับคุณพ่อเลยนะ”รอยยิ้มของคุณนายเซเวียร์แข็งทื่อ สายตาเศร้าของเธอจับจ้องไปที่จอร์จ เซเวียร์ จอร์จฝืนยิ้มและเล่นไปตามนั้น “ใช่ ๆ ฉันโชคดีจริง ๆ”แองเจลีนรู้สึกหดหู่และนั่งลงข้าง ๆ เจย์อย่างเศร้า ๆเธอรู้ว่าพ่อแม่ของเธอแยกทางกันมานานแล้ว พ่อของเธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่บ้านของแอนน์ คอนเนอร์ซึ่งเป็นภรรยาของเขาเจย์เอื้อมไปตักสตูว์เนื้อที่เธอชอบมาให้ทานแล้วพูดเบา ๆ ว่า “กินนี่สิ”น้ำตาของแองเจลีนไหลรินขณะที่เธอเคี้ยวเนื้อเซย์นสามารถบอกได้เลยว่าน้องสาวของเขาไม่มีความสุขและเขาต้องการให้กำลังใจเธอ “แองเจลีน เธอจะกลับไปจากที่นี่เมื่อไหร่?”แองเจลีนมองดูแม่ของเธอที่ดูไม่ค่อยมีความสุขนักและกล่าวว่า “วันนี

“คำถามนี้สำคัญแค่ไหน?” เซย์นจ้องมองดวงตาของโจเซฟินเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเธอกัดริมฝีปาก “ฉันใช้เวลาถึงสิบปีในชีวิตเพื่อรักนาย ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ฉันสูญเสียความเยาว์วัยไปเพราะนาย ทุกความรู้สึกของฉันขึ้นอยู่กับนาย แต่นายบอกฉันว่าไม่ใช่คำถามที่สำคัญงั้นเหรอ? นายคิดว่าฉันดูเป็นคนโง่ที่เสียเวลาสิบปีในชีวิตเพื่อรักผู้ชายที่ไม่สำคัญเหรอ?”เซย์นตอบว่า “ฉันรู้ว่าเธอเสียสละเพื่อฉันมามาก แต่ความสัมพันธ์ก็เป็นเช่นนั้น เธอต้องพบคนที่ใช่ในเวลาและสถานที่ที่เหมาะสมเพื่อให้ความสัมพันธ์เบ่งบาน เนื่องจากเราสองคนทำผิดพลาดไปแล้ว ตอนนี้ก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว หากเธอยังยืนกรานที่จะอยู่กับอดีต ความทุกข์ก็จะเพิ่มขึ้นเท่านั้น…”เพียะ!โจเซฟินตบหน้าเซย์นอย่างแรง“เซย์น เซเวียร์ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันคอยดูนายอยู่ ฉันก็รอนายอยู่ที่จุดเดิมอย่างสุดใจ ฉันรอนายอย่างอดทน ฉันใช้เวลาทั้งหมดเพื่อนาย ฉันยอมวิ่งออกมาหานายเมื่อนายบอกว่านายต้องการคบกับฉันและฉันก็กลับเข้าไปในเปลือกของฉันเพื่อซ่อนตัวเมื่อนายบอกว่าเราไม่เหมาะสมกัน ตอนนี้นายกำลังบอกฉันว่าเราพบกันผิดที่และผิดเวลาสินะ เซย์น…”โจเซฟินทรุดตัวลงและกรีดร้องสะอื้น “น

แองเจลีนตะคอกและพูดว่า “ก็หลับ ๆ ตาของนายไปสิ”เซย์นยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าเธอกลัวที่จะถูกคนอื่นเห็น ช่วยคำนึงถึงชีวิตส่วนตัวของเธอให้มากขึ้นกว่านี้หน่อย”แองเจลีนใช้มือปิดคอของเธอ “บอกมาสิ อยากเจอฉันทำไม?”เซย์นเลิกทำตัวไร้สาระและมีท่าทางลังเล“เธอคือ… เพื่อนสนิทกับโจเซฟิน ดังนั้น… หล่อนเคยพูดถึงเหตุผลที่หล่อนไปต่างประเทศในตอนนั้นหรือเปล่า?”แองเจลีนพยักหน้า รอยยิ้มที่สดใสของเธอถูกแทนที่ด้วยความเศร้าซึ่งทำให้เซย์นรู้สึกกังวล“ทำไมเธอถึงไปต่างประเทศ?”เขารอคำตอบด้วยความกังวลใจ ในขณะที่มองมาที่แองเจลีน เขารู้สึกกังวลใจแองเจลีนมองดูเซย์นอย่างไม่พอใจ “ในเมื่อหัวใจของนายยังคิดถึงเธออยู่ แล้วทำไมนายถึงทำเหมือนว่านายเป็นคนไร้หัวใจล่ะ?”เซย์นรู้สึกหมดหนทางสำหรับเขา “ฉันตัดสินใจอยู่กับเชอร์ลี่ย์แล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้อีก ถ้าไม่ตัดความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นออกไป มันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเชอร์ลี่ย์เลย”แองเจลีนรู้สึกโกรธมาก “นายดูเอาใจใส่ต่อโทมัสของนายมาก แต่นายกลับใจร้ายต่อโจเซฟินเหลือเกิน”เซย์นไม่มีอะไรจะโต้แย้งได้แองเจลีนพูดต่อ “เนื่องจากนายได้ตัดสินใจยุติเร

“ครอบครัวอาเรสทำผิดพลาดอย่างร้ายแรง เจย์ มีสิ่งหนึ่งที่อาจเป็นอันตรายต่อครอบครัวของนายอย่างไม่ต้องสงสัย หากมีความลับดังกล่าวปรากฏขึ้น ฉันเกรงว่าแม้แต่สมาชิกในครอบครัวที่ไม่สำคัญที่สุดของนายก็จะไม่ได้รับการยกเว้นจากการนองเลือดที่กำลังจะเกิดขึ้นภายใน อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนอย่างแน่นอน”“ได้โปรดเถอะ ถือว่าฉันขอร้องแล้วกัน คืนแองเจลีนให้เราด้วย”ท่านปู่เซเวียร์คุกเข่าลงบนพื้นต่อหน้าเจย์ร่างกายของเจย์สั่นสะท้าน รู้สึกเหมือนเป็นเรือลำเล็กที่ถูกโยนลงกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ รู้สึกหลงทางและไม่แน่ใจในทิศทางของเขาเองได้เลยท่านปู่เซเวียร์ไม่ได้กดดันเขาต่อ แต่ให้เวลาเขาในการประมวลผลข้อมูลทั้งหมดนี้หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง เจย์ก็พูดเบา ๆ ว่า “ผมรู้ว่าผมต้องทำอะไร”เมื่อพูดจบ เขาก็หมุนรถเข็นแล้วเข็นออกไปท่านปู่เซเวียร์มองดูข้างหลังของเจย์และพูดว่า “เจย์ ฉันหวังว่านายจะเดินออกจากป่าหมอกและมองเห็นแสงสว่างได้นะ”‘อย่าเดินตามรอยพ่อของนาย’เมื่อเขาเปิดประตู แองเจลีนก็มองเขาอย่างน่ารักราวกับลูกสุนัขตัวน้อย “ที่รัก ฉันรอนายมานานแล้ว อะไรกันที่ทำให้นายใช้เวลาอยู่นานมาก?”เจย์ดึงเธอเข้ามา สายตา