บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 521 - บทที่ 530

โรสถึงกับหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินคำใส่ร้ายจากแม่ของเจย์เธอหันกลับมาและเทน้ำร้อนหนึ่งแก้วให้แม่ของเจย์ เธอยื่นมันให้หล่อนพร้อมรอยยิ้ม “คุณแม่คะ เชิญดื่มน้ำสักแก้วก่อน”แม่ของเจย์ไม่เพียงแต่ไม่ซาบซึ้งในความเมตตาของเธอเท่านั้น แต่หล่อนยังหยิบแก้วขึ้นมาและราดน้ำลงบนใบหน้าของโรส “โรส เธอรู้ไหมว่าท่าทางอวดดีของเธอมันน่ารำคาญแค่ไหน?”น้ำเดือดสัมผัสกับผิวหนังที่บอบบางของโรสและทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าใบหน้าของเธอแสบร้อนด้วยความเจ็บปวดเธอมองแม่ของเจย์ด้วยความเจ็บปวด ขณะที่มือทั้งสองข้างกำลังจับใบหน้าและพูดด้วยความขุ่นเคืองว่า “คุณแม่ ต่อให้คุณไม่ชอบฉันแค่ไหน ฉันแต่งงานกับลูกชายของคุณแล้ว ฉันเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลอาเรส นี่คือความจริงที่คุณไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ อย่าพยายามทำลายฉันและเจย์อีกเลยค่ะ!”แม่ของเจย์เงยหน้าขึ้นและหัวเราะเหมือนเพิ่งได้ยินเรื่องตลกใหญ่โต “โรส โอ้ โรส เธอเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุดในตระกูลลอยล์แล้วล่ะ ฉันจะบอกความจริงกับเธอให้นะ ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็ตาม จำไว้นะว่างานแต่งงานของเธอกับเจย์ มันเป็นเรื่องไม่จริงทั้งสิ้น”การป้องกันหัวใจของโรสที่ได้รับการเสริมกำลังนั้นสั่นคลอนทัน

หลังจากที่เกรย์สันเดินไปส่งแม่ของเจย์ เขาก็เดินกลับไปที่ห้องทำงานของท่านอาเรส เขาเห็นเจย์เอนตัวอยู่บนโซฟาพลางขมวดคิ้ว ความโกรธราวกับน้ำแข็งติดอยู่ในดวงตาของนกอินทรีคู่นั้น“ท่านอาเรส…” เกรย์สันก้าวไปข้างหน้าแต่กลับหยุดพูด“พูดมาสิ”เกรย์สันจึงรายงานอย่างไม่สบายใจว่า “มีข่าวจากแผนกการแพทย์ วันนี้ภรรยาของคุณไม่สบายนิดหน่อยและขอเลิกงานเร็ว”เจย์ยืดตัวขึ้น ความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา “เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”“เมื่อเช้านี้ครับ” หน้าผากของเกรย์สันเริ่มเหงื่อออก“ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้?”เกรย์สันอธิบายอย่างหวาดกลัวว่า ท่านอาเรส คุณมีประชุมด่วนเมื่อเช้านี้ ผมไม่กล้ารบกวนคุณ”เจย์ขัดจังหวะเขาอย่างหยาบคายว่า “จำไว้ จากนี้ไป เรื่องภรรยาของฉันจะมีความสำคัญที่สุดเสมอ”“ได้ครับ” เกรย์สันกล่าวเจย์หยิบโทรศัพท์มือถือ Huawei รุ่นล่าสุดขึ้นมาจากโต๊ะทำงานทันที เขาปลดล็อกโทรศัพท์และกดหมายเลขที่เขาจำได้เสมอในใจของเขาโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังด้วยเสียงรอสายและเสียงที่ฟังอยู่คือ ‘red spider lily’ เป็นเสียงเพลงที่คุ้นเคยเขาเคยชินกับการฟังเสียงอันบริสุทธิ์ของแองเจลีนและเม

ปีเตอร์ดึงหน้ากากของโรสออก เขาตรวจสอบใบหน้าของเธอด้วยสายตาของเขาและเอื้อมมือไปจับใบหน้าแล้วหมุนหน้าเธอไปมา “โอ้พระเจ้าช่วย ดูเหมือนว่าบาดแผลบนใบหน้าของเธอจะอยู่ที่ผิวของเธอเท่านั้น งั้นตกลงล่ะกัน ฉันจะช่วยทำให้เธอกลับไปเป็นเหมือนเดิมให้ได้”ทว่า โรสกำลังถือรูปถ่ายอยู่ในมือ “งั้นดีล่ะ ได้โปรดช่วยทำให้ฉันเป็นเหมือนเธอ”ปีเตอร์มองไปที่หญิงสาวในรูป เมื่อดวงตาที่เห็นรูปนั่นชวนดึงดูดด้วยความงามอันน่าทึ่ง เขาก็กลับมามีสติหลังจากมองผ่านไปสักพักใหญ่“ในโลกนี้ยังมีสาวสวยอยู่” ปีเตอร์อุทานหญิงสาวในภาพคือ แองเจลีน เซเวียร์และความงามของเธอแตกต่างกับ โรส ลอยล์ เธอสวยจนอยู่เหนือคนทั่วไป ในภาพนี้ ดวงตาของเธอมีรอยย่นที่แสดงเป็นรอยยิ้มสื่อถึงความรู้สึกที่ไร้กังวลเมื่อมองแวบเดียว รู้ได้เลยว่าเธอเป็นเด็กที่ได้รับความรักจากคนหลายพันคนโรสเป็นคนสวย แต่ความสวยของเธอผสมผสานกับความอ่อนโยนที่พอดูได้ เธอสวยจนทำร้ายผู้คนปีเตอร์มองไปที่ใบหน้าในรูปของ แองเจลีน เซเวียร์และมองไปที่โรสที่อยู่ข้างหน้าเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกว่าสายตาและเสน่ห์ของพวกเธอทั้งคู่ดูเหมือนกันทุกประการเมื่อตัดสินใจทันที เขาก

ในเวลากลางคืน หลังจากที่ทุกคนหลับกันไปหมดแล้ว เจย์เลือกที่จะเดินมาที่ห้องนอนบนชั้นสองที่ดูว่างเปล่าเงียบเหงามาเป็นเวลานานแล้วในตอนนั้น เมื่อเขาพบกับโรสในห้องนอนนี้ สีหน้าของเธอก็ไม่ค่อยจะดีนักเมื่อดูเหมือนว่าเธอพูดโกหกกับเขา โดยเธออ้างว่าเธอเดินหลงทางจนมาถึงห้องนี้ แต่เขาเชื่อในคำพูดเธอเสมอ ดังนั้นเขาจึงไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อมองย้อนกลับไป ณ เวลานั้น โรสรู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติในบ้านหลังนี้ แต่เธอกลับไม่ไว้ใจเขาและเธอพลาดโอกาสที่ดีที่จะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากเขาส่งผลให้เธอประสบอุบัติเหตุตกจากตึกในครั้งหลังจากวันนั้นเมื่อแสงสลัวจากโคมไฟส่องอยู่บริเวณตามทางเดิน เจย์เดินมาที่ประตูห้องนอนขณะที่เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องมืด จากนั้นเขาได้เปิดไฟฉายของโทรศัพท์มือถือขึ้น ลำแสงของไฟฉายพุ่งเข้ามาในห้อง ความมืดในห้องก็สว่างขึ้นทำให้พื้นที่ของทุกมุมในห้องสว่างเห็นได้ชัดกว่าเดิมนี่เป็นเพียงห้องนอนธรรมดา ๆ ที่มีเตียง ฉากกั้น กระถางธูปเย็นเยียบและภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนังการตกแต่งนั้นเรียบง่าย แล้วสิ่งนี้จะทำให้โรสรู้สึกมืดมนได้ยังไง?เมื่อแสงจากไฟฉายของโทรศัพท์มือถือพุ่งผ่านกรอบภา

ท่ามกลางสภาพจิตใจที่เลื่อนลอย เจย์รู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในช่วงวัยรุ่นของเขาเขาจีบแองเจลีนโดยที่ไม่คิดจะลังเลเลย เขาเดินไปหาเธอ “ฉันเป็นคนเดียวที่สามารถให้ดอกกุหลาบกับเธอได้ เข้าใจไหม?”“ฉันไม่เข้าใจ” แองเจลีนกล่าว ดวงตาของเธอเบิกกว้างและประกายแววตาเป็นเหมือนหินอ่อน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน“แม้แต่เซย์นก็ให้ดอกกุหลาบฉันไม่ได้เหรอ?”“เขาจะไม่ให้ดอกกุหลาบกับเธอไปตลอดหรอก เว้นแต่ว่าถ้าสมองของเขาถูกกระแทกกับประตูเสียก่อน”เธอจ้องมองเขาด้วยความงุนงงในตอนนั้น ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับดวงดาวในยามราตรี…เขาใช้ความไร้เดียงสาของเธอในวัยเพียงแค่แปดขวบและคุยโม้โออวดต่อหน้าแองเจลีนที่ฉลาดพอ ๆ กันบางทีอาจเป็นเพราะความน่ารักของเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ ตอนนั้น เขาเป็นวัยรุ่นที่อยู่ในช่วงเลือดร้อน ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงแดงก่ำหลังจากจูบเธอ“พี่คะ พี่หน้าแดง” แองเจลีนหัวเราะคิกคักหน้าเขาแดงราวกับลูกมะเขือเทศ!เขาลูบหัวของเธอเบา ๆ แล้วอุทานว่า “ทุกวันนี้เด็ก ๆ โตเร็วจนรู้มากถึงเพียงนี้เลยเหรอ?”อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ เขารู้สึกว่าจูบนี้เป็นเพียงการสัมผัสได้ไม่นาน แต่ทำไมมันถ