จู่ ๆ ก็มีเสียงอู้อี้มาจากด้านหลัง เหมือนเสียงของลมหนาวพัดปกคลุม เสียงนั่นทำให้รู้สึกมืดมนและแปลกประหลาดทันทีที่เจย์หันกลับไป เขาเห็น จิโอวานนี่ ชาวสวนของหอท่าเรือหอมหวนยืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ ขณะถือไฟฉายอยู่ในมือ เขาโค้งคำนับเจย์ด้วยความเคารพ“นายท่าน ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อน สภาพอากาศเลวร้ายมาก มีฟ้าร้องและฟ้าผ่า ลมแรงทำให้ต้นเพาโลเนียหักในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน โชคร้ายที่ต้นเพาโลเนียหักล้มไปโดนเข้ากับเสาไฟฟ้าทำให้วงจรไฟฟ้าทั้งหมดของอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเสียหาย ส่วนบริเวณระแวกลานบ้านสวนของคนอื่น ๆ ก็ได้รับความเสียหายเนื่องจากไฟฟ้าดับเช่นกัน คุณท่านของคุณได้ขอให้ผมมาถามคุณก่อนว่ามีอะไรที่จะต้องซ่อมแซมในหอท่าเรือหอมหวนหรือเปล่า?”ดวงตานกอินทรีของเจย์เต็มไปด้วยความคมชัด ริมฝีปากและฟันของเขาเปิดออกเล็กน้อยและเสียงระดับกลางของเขาก็เปล่งออกมา“ขอโทษที่รบกวนนะจิโอวานนี่”เขาเคารพและปฏิบัติตามระเบียบเสมอทุกครั้งตามที่เขาพูดอย่างไรก็ตาม คำง่าย ๆ ของเขาเหล่านี้เป็นคำที่มีข้อมูลมากมายที่เข้าใจยากอย่างเช่น คำว่า “รบกวน” ที่เขาหมายถึงตอนนี้ ซึ่งมันมีสองความหมายท
ท่ามกลางสภาพจิตใจที่เลื่อนลอย เจย์รู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในช่วงวัยรุ่นของเขาเขาจีบแองเจลีนโดยที่ไม่คิดจะลังเลเลย เขาเดินไปหาเธอ “ฉันเป็นคนเดียวที่สามารถให้ดอกกุหลาบกับเธอได้ เข้าใจไหม?”“ฉันไม่เข้าใจ” แองเจลีนกล่าว ดวงตาของเธอเบิกกว้างและประกายแววตาเป็นเหมือนหินอ่อน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน“แม้แต่เซย์นก็ให้ดอกกุหลาบฉันไม่ได้เหรอ?”“เขาจะไม่ให้ดอกกุหลาบกับเธอไปตลอดหรอก เว้นแต่ว่าถ้าสมองของเขาถูกกระแทกกับประตูเสียก่อน”เธอจ้องมองเขาด้วยความงุนงงในตอนนั้น ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับดวงดาวในยามราตรี…เขาใช้ความไร้เดียงสาของเธอในวัยเพียงแค่แปดขวบและคุยโม้โออวดต่อหน้าแองเจลีนที่ฉลาดพอ ๆ กันบางทีอาจเป็นเพราะความน่ารักของเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ ตอนนั้น เขาเป็นวัยรุ่นที่อยู่ในช่วงเลือดร้อน ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงแดงก่ำหลังจากจูบเธอ“พี่คะ พี่หน้าแดง” แองเจลีนหัวเราะคิกคักหน้าเขาแดงราวกับลูกมะเขือเทศ!เขาลูบหัวของเธอเบา ๆ แล้วอุทานว่า “ทุกวันนี้เด็ก ๆ โตเร็วจนรู้มากถึงเพียงนี้เลยเหรอ?”อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ เขารู้สึกว่าจูบนี้เป็นเพียงการสัมผัสได้ไม่นาน แต่ทำไมมันถ
“อืม!” เจย์บีบหน้าลูกชายคนโต แล้วตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ“ทำไมทุกคนถึงกลับมาที่นี่?” เจย์ถามด้วยความสงสัยก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่าอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเป็นสถานที่ที่อันตราย เขาจึงไม่กังวลเรื่องเด็ก ๆ ที่มาอยู่ที่นี่ทว่า ตอนนี้เขาไม่ต้องการให้เด็ก ๆ กลับมาที่นี่เจนสันตอบว่า “ผมเองที่อ้อนวอนคุณย่าให้พาเรากลับมาที่นี่”เจย์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ผ่านมาเจนสันต่อต้านความคิดที่จะกลับมาทีรอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนมาโดยตลอด กระนั้นเมื่อเขาเป็นคนคิดไอเดียนี้ขึ้นมา มันดูแปลกเกินไปจริง ๆเจย์มองดูท่าทางสงบนิ่งของเจนสัน เขาไม่ได้เจอลูก ๆ ของเขามาระยะหนึ่งแล้ว เขาคิดว่าดวงตาของเจนสันนั้นดูลึกลับไปเช่นกัน“มาเพื่ออะไรหรือ?” เจย์ถามเจนสันเงียบไปร็อบบี้น้อยกล่าวแทน แล้วบอกเจย์ไปว่า “เจนส์บอกว่าคุณพ่อไม่ปลอดภัยที่จะอยู่คนเดียวในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็ดึงเจนสันมายืนตรงหน้าเขา “ทำไมลูกถึงพูดอย่างนี้?”มีสีหน้าทุกข์ใจบนใบหน้าของเขาราวกับว่าเขากำลังคิดถึงเหตุการณ์หลอกหลอนที่เขาเคยเจอ แต่เขาไม่สามารถพูดได้ว่ามันคืออะไรเจย์ไม่อยากบังคับเขา เจย์จึงกอดเจนสันเ
โรสมองดูผิวที่ยังดูไม่สมบูรณ์ของเธอและตะโกนออกไปว่า “ปีเตอร์ ฉันใช้เงินไปเยอะมากกับสิ่งนี้ อย่าทำให้ฉันผิดหวัง ตกลงไหม?”ปีเตอร์ตอบว่า “โรส อย่ารีบร้อนเกินไป นี่แค่สามเดือนเท่านั้น การเปลี่ยนแปลงที่สมบูรณ์สำหรับใบหน้าของเธอนี้จะใช้เวลาอย่างน้อยสามปีนะ”สามปี... โรสหลับตาลง นั่นเป็นเวลานานมาก!อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอนึกถึงความจริงที่ว่าเธอสามารถกลับไปหาเจย์ด้วยใบหน้าที่เขาชอบที่สุดได้ เธอจึงอดทนแล้วคิดว่าเธอสามารถยอมได้ทั้งหมดนั้น“ปีเตอร์ ฉันอยากอ่านหนังสือ!”เธอต้องการที่จะเสริมสร้างตัวเองและเติมเต็มตัวเองด้วยการมีความรู้และประสบการณ์เพื่อที่เธอจะได้เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมและมีค่าพอที่จะยืนเคียงข้างเขาปีเตอร์ตอบว่า “ตราบใดที่เธอพักสายตาเพียงพอ แน่นอนฉันจะให้”“ปีเตอร์ ฉันอยากฝึกเทควันโดด้วย” เธอต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่เธอจะได้ปกป้องเขา แม้ในวันที่บรรพบุรุษของเขาถูกเปิดเผยและเขาตกลงมาจากฟากฟ้า เธอก็ยังมีพละกำลังและความสามารถเพียงพอที่จะปกป้องศักดิ์ศรีของเขาปีเตอร์กลอกตา “ไปเล่นโยคะดีกว่าเถอะ!”“ปีเตอร์ ฉันขอแล็ปท็อปหน่อย ฉันต้องการทำงาน”ปีเตอร์ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที
ร็อบบี้น้อยกำหมัดของเขา “คุณแม่บอกว่าเด็กผู้ชายไม่ควรจีบผู้หญิง แต่เมื่อผู้หญิงน่ารังเกียจแบบนั้น พวกเธอสมควรถูกทำร้ายเสียจริง ๆ”เซ็ตตี้น้อยจ้องเขม็งไปที่กลุ่มผู้หญิงที่แต่งหน้าอย่างเวอร์วัง “แต่ผู้ชายห้ามทำร้ายผู้หญิงนะ ทว่าผู้หญิงทำร้ายผู้หญิงคนอื่นได้นะ ฉันคิดว่างั้น”ขณะที่เธอพูดออกไปอย่างนั้น ไม่นานเธอก็กระโจนไปทางพวกเธอร็อบบี้น้อยรีบตะโกนออกมาจากข้างหลังเธอ “เธอดูไม่ใช่ผู้หญิงเลย เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงอยู่ เธอรู้ตัวไหมเนี่ย?”เมื่อเห็นสิ่งนี้ ร็อบบี้น้อยเหงื่อออกอย่างกังวลและหันไปหาเจนสันเพื่อขอความช่วยเหลือ “เด็กผู้หญิงคนนั้นบอบบางมาก เมื่อถูกอะไรที่ทำให้เจ็บเพียงเล็กน้อยเธอก็ร้องไห้แล้ว แล้วตอนนี้เธอเลือกที่จะสู้เหรอ?”เจนสันตอบว่า “ไปช่วยเธอสิ”ร็อบบี้น้อยมองไปที่เจนส์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับเขยื้อน “แล้วนายล่ะ?”เจนสันตอบว่า “ฉันก็แค่รู้สึกขยะแขยงเมื่อสัมผัสร่างของคนแปลกหน้า”“ความบ้าอย่างกล้าหาญของนายนี้คืออะไร?” ร็อบบี้น้อยถามด้วยความชื่นชมความทุกข์เต็มใบหน้าของเจนสันแสดงออกมาว่า “เป็นอาการผิดปกติของเขาที่จะรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นความผิดพลาดของสิ่งต่าง ๆ รอบ
คนงานได้ทุบผนังเป็นรูขนาดใหญ่ด้านนอกของชั้นสองที่หอท่าเรือหอมหวนด้วยเสียงอึกทึกคนงานสองสามคนเริ่มทะเลาะวิวาทกันเอง “จิโอวานนี่ได้บอกว่าพื้นที่บนห้องใต้หลังคานี้ต้องการแค่ปรับปรุงเพิ่มเติม ไม่ใช่การรื้อถอน ตอนนี้นายรื้อมันออกแล้ว นายกำลังหาเรื่องถูกไล่ออก รู้ไหม?”จู่ ๆ เทมเพสก็ยื่นบุหรี่ให้ชายคนนั้นและพยักหน้าขอโทษ “ใจเย็น ๆ พี่ชายดอนนี่ เราแค่ไม่ได้ยินคำสั่งของจิโอวานนี่อย่างชัดเจนมากนักว่าต้องให้ทำอะไรบ้าง เดี่ยวเราจะสร้างให้มันกลับคืนไปด้วยกันเอง”“นายก็พูดง่ายไปนะ นี่คือกำแพงที่ทำจากไม้ฟีบี้เจิ้นหนานเป็นไม้สีทองโบราณ นายคิดว่าทุกคนสามารถซื้อไม้คุณภาพประเภทนี้มาได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ? ฮึ่ม รอจนกว่าคุณท่านมาถึงที่นี่เสียก่อนเถอะ พวกนายทำเกินตัวไปแล้ว” ชายคนนั้นโต้กลับขณะที่เขาปัดบุหรี่ของเทมเพสลงบนพื้นและเขาก็รีบวิ่งออกไปฟ้องทันทีไม่นานนัก แจ็ค อาเรส พ่อของเจย์ก็มาถึงเมื่อเจย์สังเกตเห็นท่าทีของพวกเขา เขาจึงลุกจากเก้าอี้ที่กลางลานสนามอย่างช้า ๆ และเดินตามไป“พ่อ! คุณมาทำอะไรที่นี่?” เจย์ถามแจ็คมองไปที่รูผนังขนาดใหญ่บนห้องใต้หลังคา ตัวของเขาสั่นด้วยความโกรธ “คนงานที่ทำงานอยู่ชั้
“เธอ… ต้องการให้ลูกไม่เกลียดพ่อ”เจย์หยุดนิ่ง “แล้วคุณทำอะไรลงไป?”รอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของแจ็คเขาทำผิดกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? อย่างไรก็ตาม เขายังต้องแบกรับความผิดนั้นอีก“เธอคิดว่าพ่อรักคนอื่น เธอคิดว่าพ่อรักแม่เลี้ยงของนายมากกว่า”เจย์พูดอย่างเย็นชาว่า “แล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?”แต่เจย์ก็เป็นลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายของแจ็คทว่า เจย์ไม่ใช่ลูกชายของภรรยาของแจ็คในตอนนี้ แต่เขาเป็นลูกชายของแจ็คกับผู้หญิงคนอื่น ดังนั้น เจย์จึงคิดทันทีว่าเขาทำผิดพลาดในขั้นพื้นฐานของชีวิตครอบครัวแจ็คหน้าซีดขณะที่เขาอธิบาย “เจย์ พ่อรักแม่ของลูกนะ แต่พ่อไม่สามารถที่จะแต่งงานกับเธอได้ ไม่อย่างนั้นพ่อจะไม่ปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์… ไม่เลยแม้แต่น้อย”“พ่อปฏิบัติกับแม่แบบนั้น แต่ปู่ย่าและครอบครัวของผมก็แค่นั่งดูเฉย ๆ งั้นเหรอ?”แจ็คคิดกับตัวเองว่าลูกชายคนนี้จะไม่เชื่อง่าย ๆ ขนาดนั้น เป็นเพราะตอนนี้ไม่มีเวลาให้คิดเพียงพอเขาเลยต้องโกหกแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเขาต้องพังทลายลงภายใต้การสอบสวนของเจย์อย่างแน่นอน“ถ้าตากับยายของลูกมีฐานะและอำนาจ แม่ของนายจะไม่สามารถเข้ามาในตระกูลอาเรสได้อย่างไรล่ะ?”เจย
“นายไปเจออะไรมาบ้าง?”“ผนังด้านนอกประกอบด้วยสองชั้น ระหว่างชั้นเป็นเส้นทางแคบ ๆ สามารถรองรับเด็กหรือผู้ที่มีความยืดหยุ่นตัวดีสามารถเข้าไปได้ นอกจากนี้ ผมพบเส้นผมสีน้ำตาลเกาลัดสองสามเส้นบนทางเดิน ดูเหมือนว่าสีผมนั่นจะเป็นสีธรรมชาติ!”เทมเพสยื่นเส้นผมที่กำไว้ให้กับเจย์ เมื่อเจย์เห็นเส้นผมสีน้ำตาลเกาลัดที่คุ้นเคย เขาก็หยุดชะงักอยู่กับที่นิ้วเรียวของเขาสั่นสะท้านขณะที่เขาเอาเส้นผมนั้นมาดูสีผมเหมือนผู้หญิงในภาพถ้าผู้หญิงในภาพคือแม่แท้ ๆ ของเขา แสดงว่าแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อันที่จริง เธออยู่ใกล้แค่เอื้อมจากเขา!“ค้นหาเส้นทางที่นำไปสู่ที่แห่งนั้น!”“ครับ ท่านประธาน”“สตอร์มและคนอื่น ๆ อยู่ที่ไหน?”“อีกไม่นานพวกเขาก็จะมาแล้วครับ”“บอกสตอร์มให้ปกป้องนายน้อยและคุณหนูด้วยล่ะ”“ครับ ท่านอาเรส”แจ็คสังเกตมองท่าทีพวกเขาอยู่นานก่อนจะเดินจากไป จากนั้นเจย์ก็ลุกขึ้นนั่งขมวดคิ้วเทมเพสรีบลุกขึ้นออกห่างจากเจย์อย่างรวดเร็ว เขากลัวที่จะถูกรังเกียจจากคนสะอาดอย่างท่านประธานเจนสันและร็อบบี้น้อยเดินมาถึงคฤหาสน์ของคุณน้าเจนสันเอามือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกงขณะจ้องมองไปที่ประตู