เมื่อเห็นเจย์ดูอ่อนแรง เกรย์สันเดินเข้าไปพยุงเจย์ให้พิงไหล่ของเขา เขาช่วยพยุงเจย์เดินเข้าไปในบ้านทีละก้าวอย่างยากลำบากเกรย์สันพยุงเจย์เข้าไปแล้วให้เขานั่งลงบนโซฟา จากนั้นเจย์ก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวลราวกับว่าเขาหมดแรงที่จะพยุงร่างกายของตัวเขาเอง เขาจ้องมองไปที่เพดานด้วยร่องรอยของความโกรธที่ยังไม่หยุดนิ่งในดวงตาของเขาเกรย์สันเทน้ำอุ่น ๆ หนึ่งแก้วให้เขา เมื่อเขาเดินกลับมาหาเจย์ เขาเห็นน้ำตาหยดโตไหลออกมาจากหางตาของเจย์นี่เป็นครั้งแรกที่เกรย์สันเห็นน้ำตาท่านอาเรสไหลออกมาอย่างเศร้าโศกเสียใจ“เกรย์สัน ฉันมอบหัวใจทั้งหมดให้เธอไปแล้ว ทำไมเธอถึงยังอยากจะหนีไปอีก?”เขามีใบหน้าที่ว่างเปล่าและดวงตาของเขาก็ดูร่องรอยแม้แต่ตอนที่เขาพูดเขาก็ดูอ่อนแอ“ท่านอาเรส มีบางอย่างที่อยากจะบอก แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมาดีไหม” เกรย์สันพูดออกมาทันที“พูดมาสิ”“การหนีไปของภรรยาคุณอาจเกี่ยวข้องกับคุณนาย มีคนในแผนกการแพทย์เห็นคุณนายเข้าไปในห้องพักฟื้นผู้ป่วยห้อง 11 ในวันนี้ด้วย”สายตาของเจย์เลื่อนไปที่ใบหน้าของเกรย์สัน เขาสะดุ้งตกใจไปครู่หนึ่ง แต่ก็เริ่มเยาะเย้ย “ถ้าเธอมีความเชื่อมั่นว่าฉันจะไม่ทิ้
ปีเตอร์ดึงหน้ากากของโรสออก เขาตรวจสอบใบหน้าของเธอด้วยสายตาของเขาและเอื้อมมือไปจับใบหน้าแล้วหมุนหน้าเธอไปมา “โอ้พระเจ้าช่วย ดูเหมือนว่าบาดแผลบนใบหน้าของเธอจะอยู่ที่ผิวของเธอเท่านั้น งั้นตกลงล่ะกัน ฉันจะช่วยทำให้เธอกลับไปเป็นเหมือนเดิมให้ได้”ทว่า โรสกำลังถือรูปถ่ายอยู่ในมือ “งั้นดีล่ะ ได้โปรดช่วยทำให้ฉันเป็นเหมือนเธอ”ปีเตอร์มองไปที่หญิงสาวในรูป เมื่อดวงตาที่เห็นรูปนั่นชวนดึงดูดด้วยความงามอันน่าทึ่ง เขาก็กลับมามีสติหลังจากมองผ่านไปสักพักใหญ่“ในโลกนี้ยังมีสาวสวยอยู่” ปีเตอร์อุทานหญิงสาวในภาพคือ แองเจลีน เซเวียร์และความงามของเธอแตกต่างกับ โรส ลอยล์ เธอสวยจนอยู่เหนือคนทั่วไป ในภาพนี้ ดวงตาของเธอมีรอยย่นที่แสดงเป็นรอยยิ้มสื่อถึงความรู้สึกที่ไร้กังวลเมื่อมองแวบเดียว รู้ได้เลยว่าเธอเป็นเด็กที่ได้รับความรักจากคนหลายพันคนโรสเป็นคนสวย แต่ความสวยของเธอผสมผสานกับความอ่อนโยนที่พอดูได้ เธอสวยจนทำร้ายผู้คนปีเตอร์มองไปที่ใบหน้าในรูปของ แองเจลีน เซเวียร์และมองไปที่โรสที่อยู่ข้างหน้าเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกว่าสายตาและเสน่ห์ของพวกเธอทั้งคู่ดูเหมือนกันทุกประการเมื่อตัดสินใจทันที เขาก
ใบหน้าของเซร่าเป็นสีแดงก่ำเจย์ขว้างแก้วด้วยความโกรธลงบนพื้น “พวกคุณออกไปให้หมด”เขาดูอารมณ์เสียเสมือนดั่งสิงโตที่ตื่นจากการหลับใหลเป็นเวลา 1,000 ปี ด้วยความหิวกระหายเลือดในขณะที่ต้องการกินสิ่งมีชีวิตทุกชนิดให้ราบคาบเซร่าตัวสั่นด้วยความกลัว แต่แล้วเธอนึกขึ้นได้ว่านี่คือช่วงที่อารมณ์ของเจย์เปราะบางที่สุดในตอนนี้ มันเป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับเธอที่จะใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้เช่นกันเธอรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า “พี่เจย์คะ ฉันเข้าใจว่าคุณป้าอาจจะมีเจตนาที่ไม่ดีนัก แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอก จุดประสงค์ของการมาที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนของฉันไม่ใช่เพื่อเข้าใกล้คุณ แต่เพียงเพื่อ... เพื่อพี่แองเจลีน”ทว่าเซร่าได้เดินถอยออกห่างจากเขาไปและยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้วิธีหลีกเลี่ยงเรื่องน่ารำคาญใจที่ทำให้หัวเสียของเขามาช่วยกลบความดุร้าย ด้วยเหตุนี้ความกังวลของเจย์เกี่ยวกับเธอจึงหายไป“เธอมาที่นี่เพื่อแองเจลีนเหรอ?” แสงแห่งความกระหายเลือดและเย็นยะเยือกไหลออกมาจากดวงตาของเจย์เซร่ารู้อยู่แล้วว่าเธอได้ทำถูกต้องแล้วสายตาที่มีน้ำตาคลอเบ้า เธอพูดอย่างเศร้า ๆ “ถึงแม้พี่แองเจลีนกับฉันจะเป็นพี่น้องกัน แต่
ในเวลากลางคืน หลังจากที่ทุกคนหลับกันไปหมดแล้ว เจย์เลือกที่จะเดินมาที่ห้องนอนบนชั้นสองที่ดูว่างเปล่าเงียบเหงามาเป็นเวลานานแล้วในตอนนั้น เมื่อเขาพบกับโรสในห้องนอนนี้ สีหน้าของเธอก็ไม่ค่อยจะดีนักเมื่อดูเหมือนว่าเธอพูดโกหกกับเขา โดยเธออ้างว่าเธอเดินหลงทางจนมาถึงห้องนี้ แต่เขาเชื่อในคำพูดเธอเสมอ ดังนั้นเขาจึงไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อมองย้อนกลับไป ณ เวลานั้น โรสรู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติในบ้านหลังนี้ แต่เธอกลับไม่ไว้ใจเขาและเธอพลาดโอกาสที่ดีที่จะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากเขาส่งผลให้เธอประสบอุบัติเหตุตกจากตึกในครั้งหลังจากวันนั้นเมื่อแสงสลัวจากโคมไฟส่องอยู่บริเวณตามทางเดิน เจย์เดินมาที่ประตูห้องนอนขณะที่เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องมืด จากนั้นเขาได้เปิดไฟฉายของโทรศัพท์มือถือขึ้น ลำแสงของไฟฉายพุ่งเข้ามาในห้อง ความมืดในห้องก็สว่างขึ้นทำให้พื้นที่ของทุกมุมในห้องสว่างเห็นได้ชัดกว่าเดิมนี่เป็นเพียงห้องนอนธรรมดา ๆ ที่มีเตียง ฉากกั้น กระถางธูปเย็นเยียบและภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนังการตกแต่งนั้นเรียบง่าย แล้วสิ่งนี้จะทำให้โรสรู้สึกมืดมนได้ยังไง?เมื่อแสงจากไฟฉายของโทรศัพท์มือถือพุ่งผ่านกรอบภา
จู่ ๆ ก็มีเสียงอู้อี้มาจากด้านหลัง เหมือนเสียงของลมหนาวพัดปกคลุม เสียงนั่นทำให้รู้สึกมืดมนและแปลกประหลาดทันทีที่เจย์หันกลับไป เขาเห็น จิโอวานนี่ ชาวสวนของหอท่าเรือหอมหวนยืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ ขณะถือไฟฉายอยู่ในมือ เขาโค้งคำนับเจย์ด้วยความเคารพ“นายท่าน ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อน สภาพอากาศเลวร้ายมาก มีฟ้าร้องและฟ้าผ่า ลมแรงทำให้ต้นเพาโลเนียหักในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน โชคร้ายที่ต้นเพาโลเนียหักล้มไปโดนเข้ากับเสาไฟฟ้าทำให้วงจรไฟฟ้าทั้งหมดของอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเสียหาย ส่วนบริเวณระแวกลานบ้านสวนของคนอื่น ๆ ก็ได้รับความเสียหายเนื่องจากไฟฟ้าดับเช่นกัน คุณท่านของคุณได้ขอให้ผมมาถามคุณก่อนว่ามีอะไรที่จะต้องซ่อมแซมในหอท่าเรือหอมหวนหรือเปล่า?”ดวงตานกอินทรีของเจย์เต็มไปด้วยความคมชัด ริมฝีปากและฟันของเขาเปิดออกเล็กน้อยและเสียงระดับกลางของเขาก็เปล่งออกมา“ขอโทษที่รบกวนนะจิโอวานนี่”เขาเคารพและปฏิบัติตามระเบียบเสมอทุกครั้งตามที่เขาพูดอย่างไรก็ตาม คำง่าย ๆ ของเขาเหล่านี้เป็นคำที่มีข้อมูลมากมายที่เข้าใจยากอย่างเช่น คำว่า “รบกวน” ที่เขาหมายถึงตอนนี้ ซึ่งมันมีสองความหมายท
ท่ามกลางสภาพจิตใจที่เลื่อนลอย เจย์รู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในช่วงวัยรุ่นของเขาเขาจีบแองเจลีนโดยที่ไม่คิดจะลังเลเลย เขาเดินไปหาเธอ “ฉันเป็นคนเดียวที่สามารถให้ดอกกุหลาบกับเธอได้ เข้าใจไหม?”“ฉันไม่เข้าใจ” แองเจลีนกล่าว ดวงตาของเธอเบิกกว้างและประกายแววตาเป็นเหมือนหินอ่อน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน“แม้แต่เซย์นก็ให้ดอกกุหลาบฉันไม่ได้เหรอ?”“เขาจะไม่ให้ดอกกุหลาบกับเธอไปตลอดหรอก เว้นแต่ว่าถ้าสมองของเขาถูกกระแทกกับประตูเสียก่อน”เธอจ้องมองเขาด้วยความงุนงงในตอนนั้น ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับดวงดาวในยามราตรี…เขาใช้ความไร้เดียงสาของเธอในวัยเพียงแค่แปดขวบและคุยโม้โออวดต่อหน้าแองเจลีนที่ฉลาดพอ ๆ กันบางทีอาจเป็นเพราะความน่ารักของเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะจูบเธอ ตอนนั้น เขาเป็นวัยรุ่นที่อยู่ในช่วงเลือดร้อน ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงแดงก่ำหลังจากจูบเธอ“พี่คะ พี่หน้าแดง” แองเจลีนหัวเราะคิกคักหน้าเขาแดงราวกับลูกมะเขือเทศ!เขาลูบหัวของเธอเบา ๆ แล้วอุทานว่า “ทุกวันนี้เด็ก ๆ โตเร็วจนรู้มากถึงเพียงนี้เลยเหรอ?”อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ เขารู้สึกว่าจูบนี้เป็นเพียงการสัมผัสได้ไม่นาน แต่ทำไมมันถ
“อืม!” เจย์บีบหน้าลูกชายคนโต แล้วตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ“ทำไมทุกคนถึงกลับมาที่นี่?” เจย์ถามด้วยความสงสัยก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่าอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนเป็นสถานที่ที่อันตราย เขาจึงไม่กังวลเรื่องเด็ก ๆ ที่มาอยู่ที่นี่ทว่า ตอนนี้เขาไม่ต้องการให้เด็ก ๆ กลับมาที่นี่เจนสันตอบว่า “ผมเองที่อ้อนวอนคุณย่าให้พาเรากลับมาที่นี่”เจย์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ผ่านมาเจนสันต่อต้านความคิดที่จะกลับมาทีรอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนมาโดยตลอด กระนั้นเมื่อเขาเป็นคนคิดไอเดียนี้ขึ้นมา มันดูแปลกเกินไปจริง ๆเจย์มองดูท่าทางสงบนิ่งของเจนสัน เขาไม่ได้เจอลูก ๆ ของเขามาระยะหนึ่งแล้ว เขาคิดว่าดวงตาของเจนสันนั้นดูลึกลับไปเช่นกัน“มาเพื่ออะไรหรือ?” เจย์ถามเจนสันเงียบไปร็อบบี้น้อยกล่าวแทน แล้วบอกเจย์ไปว่า “เจนส์บอกว่าคุณพ่อไม่ปลอดภัยที่จะอยู่คนเดียวในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็ดึงเจนสันมายืนตรงหน้าเขา “ทำไมลูกถึงพูดอย่างนี้?”มีสีหน้าทุกข์ใจบนใบหน้าของเขาราวกับว่าเขากำลังคิดถึงเหตุการณ์หลอกหลอนที่เขาเคยเจอ แต่เขาไม่สามารถพูดได้ว่ามันคืออะไรเจย์ไม่อยากบังคับเขา เจย์จึงกอดเจนสันเ
โรสมองดูผิวที่ยังดูไม่สมบูรณ์ของเธอและตะโกนออกไปว่า “ปีเตอร์ ฉันใช้เงินไปเยอะมากกับสิ่งนี้ อย่าทำให้ฉันผิดหวัง ตกลงไหม?”ปีเตอร์ตอบว่า “โรส อย่ารีบร้อนเกินไป นี่แค่สามเดือนเท่านั้น การเปลี่ยนแปลงที่สมบูรณ์สำหรับใบหน้าของเธอนี้จะใช้เวลาอย่างน้อยสามปีนะ”สามปี... โรสหลับตาลง นั่นเป็นเวลานานมาก!อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอนึกถึงความจริงที่ว่าเธอสามารถกลับไปหาเจย์ด้วยใบหน้าที่เขาชอบที่สุดได้ เธอจึงอดทนแล้วคิดว่าเธอสามารถยอมได้ทั้งหมดนั้น“ปีเตอร์ ฉันอยากอ่านหนังสือ!”เธอต้องการที่จะเสริมสร้างตัวเองและเติมเต็มตัวเองด้วยการมีความรู้และประสบการณ์เพื่อที่เธอจะได้เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมและมีค่าพอที่จะยืนเคียงข้างเขาปีเตอร์ตอบว่า “ตราบใดที่เธอพักสายตาเพียงพอ แน่นอนฉันจะให้”“ปีเตอร์ ฉันอยากฝึกเทควันโดด้วย” เธอต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่เธอจะได้ปกป้องเขา แม้ในวันที่บรรพบุรุษของเขาถูกเปิดเผยและเขาตกลงมาจากฟากฟ้า เธอก็ยังมีพละกำลังและความสามารถเพียงพอที่จะปกป้องศักดิ์ศรีของเขาปีเตอร์กลอกตา “ไปเล่นโยคะดีกว่าเถอะ!”“ปีเตอร์ ฉันขอแล็ปท็อปหน่อย ฉันต้องการทำงาน”ปีเตอร์ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที