All Chapters of ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: Chapter 351 - Chapter 360

“เขาฉีดโรคเอชไอวีให้ฉัน รักษาระยะห่างของเธอไว้เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ส่งผลต่อเธอ” โรสกล่าวใบหน้าของโจเซฟินซีดลง “พี่สะใภ้ เธอไม่ได้โกหกฉัน ใช่ไหม? เธออ้วกไปทั่วตัวฉันเมื่อวานนี้ แล้วฉันก็นอนกับเธอด้วย”“ทำไมฉันต้องโกหกเธอล่ะ? ไอ้พี่ชายสารเลวของเธอทำเกินกว่าเหตุมากไปแล้ว ถ้าเขาเกลียดฉัน เขาก็สามารถเอามีดแทงฉันจนตายก็ได้ แต่ทำไมเขาถึงใช้วิธีที่ไร้ยางอายเช่นนี้?”ยิ่งโรสพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งโกรธและเสียใจมากขึ้น น้ำตาของเธอไหลไม่หยุด “ตอนนี้ฉันเป็นโรคแบบนี้ไปแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะตายก็ไม่มีใครฝังศพของฉัน ในที่สุดฉันก็ได้เห็นความโหดร้ายและความป่าเถื่อนของเขาแล้ว”โจเซฟินตะลึงเมื่อเธอเห็นโรสเล่าเรื่องราวของเธอด้วยความจริงใจทุกอย่างและได้ยินเสียงครวญครางที่ทำให้หัวใจของเธอฟังดูเหมือนไม่ได้สร้างเรื่องขึ้น ดังนั้น โจเซฟินก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน“นี่คือผลกรรมจากสวรรค์แน่นอน พี่ชายของฉันต้องการแก้แค้นเธอ แต่เขาก็พาฉันเข้าไปในเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน ตอนนี้ฉันป่วยแล้ว มันก็ไม่เป็นไรถ้าฉันตาย แต่ฉันไม่สามารถกอดหลานชายตัวน้อยที่น่ารักของฉันก่อนที่ฉันจะตายได้... เซ็ตตี้น้อยก็เช่นกัน... ฮือ ฮือ... ”พ

โรสม้วนแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแขนทั้งสองข้างของเธอที่มีรอยแดงช้ำไปทั่ว เธอตะคอกใส่เขา “นายเห็นสิ่งนี้ไหม? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนาย!”เจย์รู้สึกว่าดวงตาของเขาหดลงขณะที่เขาจับข้อมือของเธอขึ้น “ทั้งหมดนี้เกี่ยวกับอะไร?”เมื่อนิ้วของเขาสัมผัสกับผิวหนังของเธอ โรสก็เห็นความเป็นห่วงและความกังวลในดวงตาของเจย์มันเป็นภาพลวงตาสินะ?เธอไม่ได้ตั้งใจที่อยากจะลงโทษเขา แต่เธอเตะเข้าไปที่เป้าของเขาด้วยกำลังทั้งหมดของเธอเจย์อดไม่ได้ที่จะจุกจนเดินโซเซ—“โจเซฟิน ขับรถออกไปเร็ว” โรสคำรามด้วยอาการจิตตกเสียงแตรรถดังนานและดังขึ้นในทางกลับกัน เด็ก ๆ วิ่งไล่ตามรถพร้อมกับร่ำไห้ “คุณแม่ คุณแม่ กลับมาเถอะ อย่าทิ้งเราไปได้ไหม?”น้ำตาไหลท่วมใบหน้าของโรสขณะที่เธอร้องไห้ด้วยความสิ้นหวังเจย์มองดูขณะที่รถเร่งความเร็วออกไปในระยะไกล เสียงร้องโหยหวนของลูก ๆ ของเขากระตุ้นความปรารถนาอันแรงกล้าของเขาที่จะเอาชนะให้ได้มันกลับคืนมา“เจนสัน กลับมา ทุกคนเลย กลับมา”เด็ก ๆ มองกลับมาที่เขา โดยที่ทำอะไรไม่ถูก“ทำไมคุณแม่ถึงทิ้งหนูไปอีกคะ?” เซ็ตตี้น้อยถามอย่างเศร้า ๆเจย์เดินไปหาเธอแล้วลูบหัวเธอ “คุณแม่ป่วย และเธอไม่สบ

“คนจะเข้าใจผิดฉัน” โรสพูดขณะที่เธอกัดริมฝีปาก นอกจากนี้ ดวงตาของเธอเริ่มฉีกขาด เผยให้เห็นใบหน้าของเธอที่น่าเวทนา“คนจะเข้าใจผิดอะไร?” เจย์ขมวดคิ้ว‘เธอมาจากนอกโลกหรือไง? ทำไมทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอดูลึกลับและสับสนขนาดนี้?’ดวงตาสีดำไข่มุกของโรส จ้องมองมาที่เขา “มันเป็นเพราะนาย ถ้านายต้องการให้ฉันตาย นายสามารถบอกฉันได้เลย ฉันสามารถกระโดดลงจากตึก กระโดดลงไปในมหาสมุทร หรือแม้แต่กรีดข้อมือ มีหลายพันวิธีที่ฉันจะทำให้นายพอใจ ทำไมนายต้องบังคับให้ฉันดื่มของน่าขยะแขยงขนาดนั้น?”เจย์ดึงเบรกรถโรลส์-รอยซ์ ทำให้รถหยุดอยู่ข้างถนนเขามองกลับไปที่เธอ ยัยบ๊องผู้น่าสงสารที่มีน้ำตานองหน้า และเขาไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี“เธอหมายถึงวันนั้นที่บอกว่าฉันทำเอชไอวีเหลวเข้าไปในตัวเธอ ทำให้เธอติดเชื้อโรคนั่น— เป็นโรคแปลก ๆ ที่เธอพูดใช่ไหม?” เขาถามด้วยความไม่แน่ใจ“นายจะบอกไม่ได้เป็นคนทำงั้นเหรอ? ฉันมีตุ่มแดงทั่วผิวหนัง และฉันรู้สึกอ่อนแอ ทั้งหมดนี้เป็นอาการของมัน” โรสตอบอย่างเย็นชาเจย์เป็น… คนโง่“โรส ลอยล์ ทำไมลูกหมูถึงตายรู้ไหม?”เขารู้สึกแย่เพียงรู้ว่าเขาถูกคนโง่ทั้งสองทำให

โจเซฟินเปิดประตูรถโรลส์-รอยซ์อย่างรวดเร็วและเข้าไปนั่งที่เบาะหลังเหมือนกับปลาโลช "ฉันก็อยากไปด้วย ฉันคิดถึงหลานรักเจนส์,ร็อบบี้น้อย และเซ็ตตี้น้อยมาก ๆ "ในทางกลับกันโรสเดินอย่างช้า ๆ ตามทางของเธอเข้าไปในรถเธอกังวลว่าเจย์จะทำอะไรไม่ดีกับเธอ แต่เธอก็คิดถึงลูกมากเกินไปเจย์มองไปที่ผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่อยากขับรถ”โจเซฟินและโรสมองหน้ากันนั่นหมายความว่าหนึ่งในนั้นจะต้องนั่งร่วมกับปีศาจชั่วครู่ต่อมา โรสถลาออกจากรถแล้วพูดว่า "งั้นฉันจะขับไปเอง"เธอยอมตายดีกว่านั่งกับเจย์เจย์ถามเธออย่างเย็นชาว่า "เธอมีใบขับขี่เหรอ?"โรสกลับไปนั่งอย่างหดหู่ใจแองเจลีนมีใบขับขี่และรู้วิธีขับรถ อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่ โรส ลอยล์โจเซฟินถอนหายใจด้วยความจำนน “โอเคฉันจะขับรถ”เธอเริ่มสงสัยว่าพี่ชายของเธอจะใช้เธอเป็นคนขับรถที่ไม่ได้รับค่าจ้างในขณะที่โจเซฟินออกจากเบาะหลัง เจย์ก็เข้าไปในรถอย่างสง่างามโดยนั่งข้างโรส ทันใดนั้น อีกคนก็รู้สึกราวกับว่าฤดูหนาวมาถึงก่อนกำหนดเธอติดกระดุมคอเสื้อ แต่ก็ยังไม่สามารถป้องกันตัวเองจากความหนาวเย็นที่ส่งมาจากชายข้าง ๆ เธอได้ เจย์เป็

ร็อบบี้น้อยเสิร์ฟชาร้อนให้โรสหนึ่งถ้วย “คุณแม่ครับ ดื่มหน่อยนะครับ”เซ็ตตี้น้อยนวดหลังของโรสอย่างน่ารักเจนสันยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่รู้จะทำอะไรโรสรู้สึกซาบซึ้งกับความรักของลูก ๆ และน้ำตาที่คลอเบ้า"คุณแม่ อยู่ที่นี่นะครับ" เจนสันกัดริมฝีปากและพูดขึ้นอย่างฉับพลันโรสมองไปที่เจนสันแล้วน้ำตาก็ไหลริน เธอยื่นมือออกไปและเจนสันก็เข้ามาหาเธอเพื่อที่จะกอดเมื่อเจย์เดินเข้ามา เขาเห็นกลุ่มคนทั้งสี่—แม่-และ-ลูก รวมกลุ่มกันด้วยความรัก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงหยุดก้าวของเขาสักครู่ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนในห้องหนังสือ ในเก้าอี้สำนักงานของเจย์ จะเห็นได้ว่าเจย์เอนตัวลงบนเก้าอี้และมองขึ้นไปที่กระดานฝ้าเพดานสีขาวเขาจะทำยังไงให้เธออยู่ด้วยความเต็มใจ?เสียงเคาะประตูทำให้ได้ยินจากประตูห้องหนังสือของเขาเจย์เหลือบไปเห็นโจเซฟินถือถ้วยชา หลังจากนั้นไม่นานเธอถามว่า “ พี่ชายฉันเข้าไปได้ไหม?”เจย์พยักหน้าโจเซฟินเดินเข้ามาและส่งชาให้เจ “ดื่มสิ”เจย์ยืดตัวรับถ้วยชา แล้วมองไปที่โจเซฟินที่ไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะจากไป “มีอะไร?”โจเซฟินหัวเราะอย่างเขินอาย“แค่พูดมันออกมาถ้าเธอมีอะไรในใจ” เจย์ที่รู้สึกรำคา