โจเซฟินเปิดประตูรถโรลส์-รอยซ์อย่างรวดเร็วและเข้าไปนั่งที่เบาะหลังเหมือนกับปลาโลช "ฉันก็อยากไปด้วย ฉันคิดถึงหลานรักเจนส์,ร็อบบี้น้อย และเซ็ตตี้น้อยมาก ๆ "ในทางกลับกันโรสเดินอย่างช้า ๆ ตามทางของเธอเข้าไปในรถเธอกังวลว่าเจย์จะทำอะไรไม่ดีกับเธอ แต่เธอก็คิดถึงลูกมากเกินไปเจย์มองไปที่ผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่อยากขับรถ”โจเซฟินและโรสมองหน้ากันนั่นหมายความว่าหนึ่งในนั้นจะต้องนั่งร่วมกับปีศาจชั่วครู่ต่อมา โรสถลาออกจากรถแล้วพูดว่า "งั้นฉันจะขับไปเอง"เธอยอมตายดีกว่านั่งกับเจย์เจย์ถามเธออย่างเย็นชาว่า "เธอมีใบขับขี่เหรอ?"โรสกลับไปนั่งอย่างหดหู่ใจแองเจลีนมีใบขับขี่และรู้วิธีขับรถ อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่ โรส ลอยล์โจเซฟินถอนหายใจด้วยความจำนน “โอเคฉันจะขับรถ”เธอเริ่มสงสัยว่าพี่ชายของเธอจะใช้เธอเป็นคนขับรถที่ไม่ได้รับค่าจ้างในขณะที่โจเซฟินออกจากเบาะหลัง เจย์ก็เข้าไปในรถอย่างสง่างามโดยนั่งข้างโรส ทันใดนั้น อีกคนก็รู้สึกราวกับว่าฤดูหนาวมาถึงก่อนกำหนดเธอติดกระดุมคอเสื้อ แต่ก็ยังไม่สามารถป้องกันตัวเองจากความหนาวเย็นที่ส่งมาจากชายข้าง ๆ เธอได้ เจย์เป็
โรลส์-รอยซ์กำลังจะจอดที่สวนบันทึกรัก อย่างไรก็ตามโรสกระโดดออกจากรถก่อนที่มันจะหยุดเมื่อเด็ก ๆ เห็นแม่ของพวกเขา พวกเขาก็วิ่งไปหาเธอด้วยความตื่นเต้น"คุณแม่! คุณแม่! "โรสอ้าแขนกว้างและกอดเด็กทั้งสามไว้แน่นเซ็ตตี้น้อยร้องไห้อย่างเด็ก ๆ "คุณแม่ หนูคิดถึงคุณแม่มาก มากเลยค่ะ!"ความรู้สึกผิดผุดขึ้นในใจของโรสเธอไม่สามารถพบความสงบสุขในขณะที่เธอทอดทิ้งลูก ๆ ของเธอร็อบบี้น้อยก็พูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน “คุณแม่ครับ คุณพ่อบอกว่าคุณแม่ป่วยและนั่นคือสาเหตุที่คุณแม่ซ่อนตัวจากพวกเรา คุณแม่ไม่ต้องกลัว ไม่ว่าคุณแม่จะเป็นยังไง เราจะไม่รังเกียจคุณแม่นะครับ”โรสตกตะลึง เมื่อความอบอุ่นพุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอมันเป็นความรู้สึกที่ลูก ๆ ของเธอและเจย์มอบให้เธออย่างพร้อมเพรียง เธอรู้สึกขอบคุณที่เขารักษาศักดิ์ศรีของเธอต่อหน้าเด็ก ๆเจนสันพูดว่า "เอาล่ะ คุณแม่เหนื่อยแล้ว ให้เธอเข้าไปในบ้านเพื่อพักผ่อนสักหน่อย"เด็กทั้งสามรายล้อมแม่ของพวกเขา ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในบ้านโจเซฟินที่อยู่ข้างหลังพวกเขาดูเหมือนจะผิดหวัง "เด็กสามคนนั้นร้ายกับฉันเสมอแต่ปฏิบัติต่อคุณแม่ของพวกเขาเป็นอย่างดี? นั่นเป็นพฤติกรรมที่ค
ร็อบบี้น้อยเสิร์ฟชาร้อนให้โรสหนึ่งถ้วย “คุณแม่ครับ ดื่มหน่อยนะครับ”เซ็ตตี้น้อยนวดหลังของโรสอย่างน่ารักเจนสันยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่รู้จะทำอะไรโรสรู้สึกซาบซึ้งกับความรักของลูก ๆ และน้ำตาที่คลอเบ้า"คุณแม่ อยู่ที่นี่นะครับ" เจนสันกัดริมฝีปากและพูดขึ้นอย่างฉับพลันโรสมองไปที่เจนสันแล้วน้ำตาก็ไหลริน เธอยื่นมือออกไปและเจนสันก็เข้ามาหาเธอเพื่อที่จะกอดเมื่อเจย์เดินเข้ามา เขาเห็นกลุ่มคนทั้งสี่—แม่-และ-ลูก รวมกลุ่มกันด้วยความรัก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงหยุดก้าวของเขาสักครู่ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนในห้องหนังสือ ในเก้าอี้สำนักงานของเจย์ จะเห็นได้ว่าเจย์เอนตัวลงบนเก้าอี้และมองขึ้นไปที่กระดานฝ้าเพดานสีขาวเขาจะทำยังไงให้เธออยู่ด้วยความเต็มใจ?เสียงเคาะประตูทำให้ได้ยินจากประตูห้องหนังสือของเขาเจย์เหลือบไปเห็นโจเซฟินถือถ้วยชา หลังจากนั้นไม่นานเธอถามว่า “ พี่ชายฉันเข้าไปได้ไหม?”เจย์พยักหน้าโจเซฟินเดินเข้ามาและส่งชาให้เจ “ดื่มสิ”เจย์ยืดตัวรับถ้วยชา แล้วมองไปที่โจเซฟินที่ไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะจากไป “มีอะไร?”โจเซฟินหัวเราะอย่างเขินอาย“แค่พูดมันออกมาถ้าเธอมีอะไรในใจ” เจย์ที่รู้สึกรำคา
ต่อมา เขาได้พยายามใช้เซ็กส์เพื่อไม่ให้เธอจากไปโจเซฟินสังเกตเห็นสีหน้าอ่อนล้าบนใบหน้าพี่ชายของเธอและถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อย่าบอกนะว่านายทำผิดสองข้อนั้น?”โจเซฟินเอามือตบหน้าผากและพูดก่อนจะจากไปด้วยสีหน้าเศร้า ๆ “ถ้าอย่างนั้นนายก็ย่อยยับแล้ว”ที่นอกหน้าต่างจะเห็นโรสเล่นกับ เด็ก ๆ ในสวนเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ได้ยินมาถึงห้องหนังสือของเจย์ เจย์เดินไปที่หน้าต่างดึงผ้าม่านและเฝ้ามองพวกเขาอย่างเงียบ ๆเมื่อถูกล้อมรอบไปด้วยลูก ๆ ของเธอ โรสมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า ราวกับว่าเธอไม่มีความทั้งอ่อนแอหรือยอมแพ้ เมื่อเธออยู่กับลูก ๆ ของเธอเจย์เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเมื่อซอนเดอร์ทำอาหารกลางวันเสร็จเด็ก ๆ ก็ลากโรสไปที่โต๊ะอาหารโรสรู้สึกว่าผิดที่ผิดทาง ในขณะที่เธอมองไปที่เจย์ด้วยอาการสั่นสะท้านดูเหมือนเจย์จะสังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของเธอและรู้สึกปวดหัวใจ'โจเซฟินพูดถูก โรสมีจิตวิญญาณที่อ่อนไหว ความภาคภูมิใจของเธอนั้นจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเธอหรือเหยียบย่ำเธอ'ฉันคิดว่ามีเพียงคนที่ประสบกับความโชคร้ายเท่านั้นที่จะมีบุคลิกที่ซับซ้อนเช่นนี้ได้'"นั่งลง!" เสียงของเขามีความอ้างว้างเล็กน้อย'เราต่าง
ด้วยงานเลี้ยงถึงตอนเลิกลา!ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ใช้ร่วมกันจบลงด้วยการแยกทางกันอย่างโศกเศร้าเมื่อโรสและโจเซฟินกำลังจะออกจากสวนบันทึกรัก เซ็ตตี้น้อยก็กอดขาของคุณแม่เอาไว้ไม่ยอมขยับเขยื้อน “คุณแม่ หนูจะไม่ยอมให้คุณแม่จากไป”ร็อบบี้น้อยก็กอดเอวคุณแม่ของเขาเช่นกันส่วนเจนสันเขายืนอยู่ตรงกลางทาง ขวางทางเดินของโรสโจเซฟินเดินไป ๆ มา ๆ อยู่สองสามรอบ ก่อนที่จะมองไปที่เด็ก ๆ และโรส เธอถามอย่างเศร้า ๆ ว่า "ฉันก็จะไปเหมือนกัน ทำไมไม่มีใครขอให้ฉันอยู่ด้วยล่ะ?"เฮ้ ฉันไม่เคยทำร้ายพวกเธอสักคน เจ้าเด็กสามคนใจร้ายไม่เคยแสดงความเศร้าตอนที่ฉันกำลังจะจากไปเลยเหรอ?"โรสส่งสายตาไปที่เจย์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือด้วยสายตาของเธอ อีกคนได้แต่เฝ้าดูความวุ่นวายทั้งหมดเหมือนผู้ชมเจย์ยังคงไม่มีเจตนาที่จะเคลื่อนไหวและยังคงเงียบโรสกอดลูกแล้วร้องไห้เจย์รู้สึกอึดอัดใจเมื่อเห็นว่าเธอดูน่าสงสารแค่ไหน“โรสมาคุยกันเถอะ” โจเซฟินดึงเด็ก ๆ ออกไปจากเธอทันที หลังจากได้รับอิสรภาพโรสก็เดินไปหาเจย์ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง"นับจากนี้เป็นต้นไป เธอจะมาที่นี่และไปรับเด็ก ๆ ทุกวันจันทร์,พุธ และศุกร์ ในทางกลับกันฉ
"พี่ชายของเธอเห็นด้วยตามนี้หรือเปล่า?"โจเซฟินพูดว่า “ฉันคิดว่าพี่ชายของฉันมีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับความรักและตอนนี้ก็แบ่งแยกเซย์นน้อยลง เขาบอกว่าถ้าฉันตกหลุมรัก ฉันควรพาผู้ชายคนนั้นมาบ้านเพื่อเสนอต่อพ่อแม่ของเรา เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องห้ามไม่ให้ฉันติดต่อกับเซย์นเป็นพิเศษ"โรสอ่อนปวกเปียก เจย์เคยเกลียดสิ่งนั้น เมื่อใดก็ตามที่เซย์นผู้ซึ่งไม่มี-อะไร-ดีเข้าใกล้น้องสาวที่มีค่าของเขาอะไรทำให้เขาเปลี่ยนใจ?“ให้ฉันทำงานให้เสร็จก่อน แล้วฉันจะหาเวลาไปกับเธอ” โรสเสนอโจเซฟินมีความสุข “พี่สะใภ้ใหญ่ เธอสุดยอดไปเลย”โจเซฟินทิ้งโรสไว้ที่บ้านเช่าของเธอเมื่อโรสมาถึงประตู เธอเห็นฌอนยืนพิงมันอยู่ คนที่ดูยุ่งเหยิงพวกเขาไม่ได้เจอกันมาสองสามวันแล้ว ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวและเสื้อผ้าของเขายับยู่ยี่ นอกจากนี้ หนวดของเขาก็ยังไม่ได้โกน และเขาดูอ่อนเพลียมาก"ฌอน เบล?""ออร์คิด เจย์ อาเรส ทำอะไรกับคุณหรือเปล่า?" ฌอนถามอย่างเป็นห่วงโรสส่ายหัว "ฉันสบายดี"ฌอนยิ้ม "ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ก่อตั้งแกรนด์เอเชียจะใช้กลวิธีที่ไม่รอบคอบเช่นนี้เพื่อกำจัดคู่แข่งของเขา"สีหน้าของโรสหม่นลงเล็กน้อยเธอต้องยอมรับ
หลังจากฌอนจากไป โรสก็ส่งข้อความไปหาจอร์จ เซเวียร์ พ่อของเธอทันที จอร์จ เซเวียร์ อยู่ในเมือง นกนางแอ่น และรู้จักกันในนามแองจ์ ลิน"บทภาพยนตร์เรื่อง นภาเดือนหงาย อยู่ในมือของเรา ท่านเซเวียร์ คุณควรไปที่เมืองอิมพีเรียลโดยเร็ว ตราบใดที่คุณทำตามคำแนะนำของฉันคุณจะไม่ล้มเหลว"เมือง นกนางแอ่นจอร์จมองไปที่โทรศัพท์ของเขาอย่างไม่เชื่อผลงานเรื่อง นภาเดือนหงาย เป็นบทภาพยนตร์ลิขสิทธิ์ทางปัญญาที่ยอดนิยมล่าสุด บริษัทยักษ์ใหญ่ทั้งสองในวงการภาพยนตร์อย่างบริษัท อาเรส และบริษัท เบล ต่างก็ต่อสู้กันมาตลอดแองจ์ ลิน ใช้วิธีใดในการรับงานเขียนลิขสิทธิ์ทางปัญญายอดนิยมดังกล่าว ให้ตกอยู่ในมือของบริษัท เซเวียร์?วันรุ่งขึ้นจอร์จออกจากเมือง นกนางแอ่น แต่เช้าตรู่ เขาทำตามคำแนะนำของแองจ์ ลิน และไปเยี่ยมฌอน เบลฌอนเหลือบมองออร์คิดและรู้ว่าเธอเป็นคนที่ติดต่อกับจอร์จ ดังนั้นเขาจึงตรงไปตรงมา "ลุงจอร์จ ผมไม่ได้กำไรแม้แต่แดงเดียวจากค่าธรรมเนียมการโอนย้ายเจ้าของบทภาพยนตร์เรื่อง นภาเดือนหงาย ผมจะขายให้คุณในราคาเดิม คุณมีความคิดเห็นอย่างไร?"จอร์จกล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอบคุณสำหรับความเอื้อเฟื้อของคุณ หนุ่มน้อย"
การแสดงออกที่ทำอะไรไม่ถูกฉายผ่านดวงตานกอินทรีของเจย์ "ถ้าคุณลุงเต็มใจที่จะทำงานร่วมกับบริษัท อาเรส ผมสามารถ... "จอร์จไม่สามารถซ่อนความโกรธของเขาได้อีกต่อไป "สิ่งนั้นไม่จำเป็น สิ่งที่เราตระกูลเซเวียร์ในวันนี้คือขอบคุณคุณมาก"เจย์ขมวดคิ้วและมองไปที่ 'ออร์คิด' อย่างกระสับกระส่าย'ฉันไม่แน่ใจว่าเธอก็คิดแบบนั้นเหมือนกันหรือเปล่า?'โรสเพียง แต่ยังคงสงบนิ่งและอดทน เธอไม่แปลกใจเลยกับสิ่งที่จอร์จพูด'นั่นหมายความว่าเธอเห็นด้วยหรือเปล่าว่าความหายนะของครอบครัวเซเวียร์เป็นเพราะฉัน?'"คุณออร์คิด ขอบคุณครับ ผมจะขอตัวก่อน” สีหน้าของจอร์จยังคงเย็นชา ขณะที่เขาดันตัวเข้าไปในลิฟต์ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดตัวเองอย่างสมบูรณ์เจย์จ้องมองออร์คิดด้วยสายตาอันเฉียบคมหวังว่าจะอ่านผ่านมุมมองที่ดูเหมือนสงบของเธอ แต่น่าเสียดายที่เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในการซ่อนอารมณ์ของเธอ"ท่านอาเรส เชิญทางนี้ค่ะ" โรสยื่นมือออกไปและโค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อเชื้อเชิญเขาเจย์ถอนหายใจเบา ๆเขาหันหลังเดินไปยังห้องทำงานของฌอนฌอนรู้สึกท้อแท้เมื่อเห็นเจย์"ท่านอาเรส คุณยังมีหน้ามาหาผมได้อีกเหรอ?” ฌอนรู้สึกโกรธขึ้นมาเมื่อเห็นเจย์