บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 331 - บทที่ 340

โชคดีหรอกนะ ที่ความรังเกียจของเขาถูกซ่อนไว้อย่างดี จู่ ๆ นิ้วเรียวของเขาบีบนิ้วที่ไม่ขัดขืนของโรสอย่างสง่างาม เจย์หันไปจ้องมือเล็ก ๆ ของเธอก่อนที่จะกลืนปิดคลุมมันเข้าไปด้วยมือที่ใหญ่กว่าของเขาความรู้สึกคุ้นเคยกลับคืนมาปลายนิ้วเรียวและอ่อนนุ่มของเธอถูกจับไว้ในมือของเขาความดีใจเป็นประกายในดวงตาของเขาแต่แล้ว โรสบ่นอยู่ภายใน ทำไมเขายังไม่ผลักเธอออกไป? คิดว่าเธอจะได้เข้าไปสู่ระดับของความไร้ยางอายเช่นกันกำลังที่ตจะยอมแพ้ แต่เธอกลับดันตัวเองเข้าไปในอกของเขามากขึ้น การกระทำเช่นนี้แสดงควบคู่ไปกับการแต่งกายท่อนบนที่บอบบางของเธอและการที่เธอไม่สวมเสื้อคาร์ดิแกนนั้นแทบจะไม่มีใครคาดคิดว่าจะเป็นผู้หญิงที่สง่างามความเย็นชาอยู่ในดวงตาของเจย์ทันทีมีเสน่ห์ดึงดูดลูกค้าด้วยเสน่หาแบบนี้ของเธอได้อย่างไรกันฌอน? ความกระทำชั่วร้ายอะไรกันเมื่อเหลือบมองไปที่เขา โรสก็ยิ่งดุร้ายและคล้องแขนของเธอไว้รอบคอของเจย์ แววตาเย็นชาของเขาทำให้เธอเชื่อว่าแผนของเธอได้ผล...เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวน “ท่านอาเรสมาที่นี่เพื่อรับบทภาพยนตร์ของ นภาเดือนหงาย ในวันนี้เหรอคะ? คุณเป็นคนใจแคบ ไม่ใช่เหรอท่านอาเรส...

เห็นได้ว่าไม่มีทางเลือก จีนส์เลยลุกขึ้นอย่างเชื่อฟังก่อนจะเลื่อนเข้าไปนั่งข้างคนขับ จากนั้นเขาก็เริ่มบ่น “เจย์ นายเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่ที่มีเงินมูลค่าหลายแสนล้าน ใช่ไหม? ช่วยบอกมาหน่อยเถอะ ทำไมนายเป็นคนขับรถของนายเอง?“รู้ไหมฉันมีคนขับรถส่วนตัวเจ็ดคนถ้าฉันเป็นนาย เพียงหนึ่งคนขับสำหรับทุกวันในสัปดาห์”“ถ้าคนขับทุกคนน่ารำคาญเหมือนนาย ฉันก็อยากขับรถเองมากกว่า ขอบคุณมากที่แนะนำ” เจย์ตอบจีนส์ขบริมฝีปาก “ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องมาเสียเวลาคุยกับนักสังคมวิทยาอย่างนายด้วย”“เราจะไปไหนกัน?” จีนส์ถาม“แกรนด์ เอเซีย”จีนส์หันหลังไปหลังจากส่งเจย์ไปแกรนด์เอเซียแล้วอย่างไรก็ตาม เจย์หยุดเขา “มากับฉันสิ ฉันจะสอนนายเกี่ยวกับวัฒนธรรมองค์กรของแกรนด์เอเซียของเรากัน”จีนส์ครวญคราง “ไม่ล่ะ ได้โปรด เจย์ แสดงความเมตตาและปล่อยฉันไป นายก็รู้ว่าฉันเกลียดการเรียนมาตลอดตั้งแต่ฉันยังเด็ก”“ปู่ต้องการให้ฉันช่วยนาย”“โอ้ นายไม่สามารถเข้าใจคำพูดของเขาได้! ทำไมต้องให้ตัวเองทำงานมากขึ้นในเมื่อนายสามารถแสร้งทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นหลังจากฟังเขาพูดก็ได้นี่นะ? นายรู้ไหม ว่าครูทุกคนที่เคยสอนฉันก็ให้ความคิดเห็น

“กลับบ้านกันเถอะ ที่รัก”ความมืดปกคลุมสวนคฤหาสน์เขานั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ไม้ในชานบ้าน เจย์สงบกลายเป็นหนึ่งเดียวกับค่ำคืนรอบตัวเขาแหล่งกำเนิดแสงเดียวของเขาคือนาฬิกาตั้งเพชรบนข้อมือของเขา มันคือแสงสีเงินส่องสว่างที่มือเข็มชั่วโมงชี้ไปที่หนึ่งนาฬิกาเวลาผ่านไปโดยไม่มีอาการง่วงนอนเลยสักพักหนึ่ง จู่ ๆ ความหวังในดวงตาที่แหลมคมของเจย์ก็เริ่มค่อย ๆ ปิดลดน้อยลงเมื่อเวลาผ่านไปทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นจากด้านข้างมีร่างคนโค้งงอคลานขึ้นมาจากพื้นดิน เมื่อหันไปรอบ ๆ เธอก็ตกตะลึงกับแสงจ้าของโทรศัพท์มือถือส่องเข้ามาเธอยกแขนขึ้นทันทีเพื่อป้องกันแสงไฟโดยยอมให้ข้อมือของเธอถูกจับด้วยมือขนาดใหญ่คล้ายคีมดึงขึ้นในช่วงเวลาถัดมา“โรส!”โรสถูกจับได้คาหนังคาเขา เธอยอมแพ้ที่จะต่อสู้กลับ“ท่านอาเรส นายกำลังทำอะไรอยู่ในเวลาดึกขนาดนี้?” เธอถาม อย่างเห็นได้ชัดว่าพยายามที่จะพูดในด้านเป็นห่วงเขา“มองดูดอกไม้อยู่” เจย์ตอบโรสเอียงตัวขึ้นจ้องท้องฟ้าที่ไร้ดวงดาว เขาพยายามจะพูดเล่นไหม?“แล้วเธอล่ะ?” เจย์ถามโรสเกาหลังคอและยิ้มอย่างอึดอัด “ฉันคงเดินละเมอ”เจย์พูดไม่ออก “...”“ตอนนี้เธอตื่นหรือยัง?”โรสพ

เธอก็อาจอ้างเช่นนั้นเช่นกัน “ใช่ แล้วถ้าฉันชอบเขาล่ะ?”การแสดงออกที่ไม่แยแสของเจย์แตกเป็นชิ้น ๆ ในทันที“ฉันตามใจเธอมากเกินไปใช่ไหม โรส ลอยล์ ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงเป็นคนเกเรขนาดนี้?” มือของเขาเอื้อมไปที่ด้านหลังศีรษะของเธออย่างรวดเร็ว เขาดึงกระชากแรง ๆ เพื่อทิ้งความเจ็บปวดไว้บนหนังศีรษะของเธอเมื่อโรสถูกบังคับให้เอียงศีรษะไปข้างหลังริมฝีปากของเขาก็จู่โจมไปข้างหน้าหนังศีรษะของโรสชาด้วยความเจ็บปวดกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอน้ำตาเย็น ๆ หยดลงบนหลังมือของเขา ราวกับเศษน้ำแข็งที่ลุกเป็นไฟในไม่ช้า เจย์ปล่อยเธอไป เมื่อมองย้อนกลับไปที่ความโกรธเกรี้ยวในดวงตาของเธอ ไฟที่โหมกระหน่ำภายในตัวเขาดับลงเมื่อก้อนน้ำแข็งดูเหมือนจะขจัดความอบอุ่นในหัวใจของเขา“ออกไป” เขาหันกลับมาและดุทันทีโรสรีบหนีออกไปเมื่อปิดประตูลง ความกังวลจะหลั่งเลือดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ในสายตาที่รุนแรงของเจย์…เช่นเดียวกับสัตว์ร้ายที่อ้าปากกว้าง ขู่ว่าจะกลืนกินทุกสิ่งเมื่อมันตื่นขึ้นมาก่อนที่จะยอมสยบลงบนทางเดินนั้นมีร่างเล็กกระทัดรัด เดินล่องลอยอย่างไร้จุดหมายและแกว่งไปมาขณะที่เดินอย่างเยือกเย็นโดยที่

เขาเป็น— เธอต้องคิดมาก เขาจะเป็นห่วงเธอได้อย่างไร? ถ้ามีอะไร เขาก็แค่กังวลว่าลูก ๆ ของเขาจะสูญเสียแม่ไปมากกว่าเมื่อแตะที่แอปพลิเคชันข้อความ เธอพบข้อความจาก โจเซฟิน อาเรส ‘น้องสะใภ้ เจย์ เข้ารับการรักษาในห้องไอซียูของแกรนด์ เอเซีย แล้ว ได้โปรดดูแลเขาให้ฉันด้วย’“เป็นไปได้อย่างไร?” โรสจ้องมองวันที่ส่งข้อความ เมื่อสามวันก่อน!ความไม่สบายใจเริ่มจมอยู่ในอกของโรสความกลัวเข้าเต็มหัวใจของเธอสำหรับผู้ชายที่ยึดตัวเองอยู่กับความเฉยเมยแบบนี้ เขารู้สึกสิ้นหวังแค่ไหนที่ผลักดันตัวเองไปสู่จุดที่ต้องนอนอยู่ในห้องไอซียู?เธอรู้สึกถึงความไม่คาดคิดในหัวใจของเธอน้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มของเธออย่างอิสระทันใดนั้น เธอก็ย่อตัวลงคุกเข่า โรสสวดอ้อนวอน “พระเจ้า ได้โปรด ได้โปรดปล่อยเขาไปเถอะนะ แลกชีวิตของฉันเพื่อเขาก็ได้ แลกเปลี่ยนสุขภาพของฉันกับเขาเถอะ แลกโชคของฉันกับเขา เอาความสงบ ความปลอดภัย สุขภาพของฉันไปแลกกับสุขภาพที่ดีของเขาเถอะนะ”อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้ทำอะไรที่จะทำให้ความวิตกกังวลในตัวเธอลดลง โรสรีบออกไปข้างนอกด้วยความงุนงงเมื่อถึงโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย เธอก็พบกับสายตาของโจเซฟินที่