บทที่ 336

“กลับบ้านกันเถอะ ที่รัก”

ความมืดปกคลุมสวนคฤหาสน์

เขานั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ไม้ในชานบ้าน เจย์สงบกลายเป็นหนึ่งเดียวกับค่ำคืนรอบตัวเขา

แหล่งกำเนิดแสงเดียวของเขาคือนาฬิกาตั้งเพชรบนข้อมือของเขา มันคือแสงสีเงินส่องสว่างที่มือ

เข็มชั่วโมงชี้ไปที่หนึ่งนาฬิกา

เวลาผ่านไปโดยไม่มีอาการง่วงนอนเลยสักพักหนึ่ง จู่ ๆ ความหวังในดวงตาที่แหลมคมของเจย์ก็เริ่มค่อย ๆ ปิดลดน้อยลงเมื่อเวลาผ่านไป

ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นจากด้านข้าง

มีร่างคนโค้งงอคลานขึ้นมาจากพื้นดิน เมื่อหันไปรอบ ๆ เธอก็ตกตะลึงกับแสงจ้าของโทรศัพท์มือถือส่องเข้ามา

เธอยกแขนขึ้นทันทีเพื่อป้องกันแสงไฟโดยยอมให้ข้อมือของเธอถูกจับด้วยมือขนาดใหญ่คล้ายคีมดึงขึ้นในช่วงเวลาถัดมา

“โรส!”

โรสถูกจับได้คาหนังคาเขา เธอยอมแพ้ที่จะต่อสู้กลับ

“ท่านอาเรส นายกำลังทำอะไรอยู่ในเวลาดึกขนาดนี้?” เธอถาม อย่างเห็นได้ชัดว่าพยายามที่จะพูดในด้านเป็นห่วงเขา

“มองดูดอกไม้อยู่” เจย์ตอบ

โรสเอียงตัวขึ้นจ้องท้องฟ้าที่ไร้ดวงดาว เขาพยายามจะพูดเล่นไหม?

“แล้วเธอล่ะ?” เจย์ถาม

โรสเกาหลังคอและยิ้มอย่างอึดอัด “ฉันคงเดินละเมอ”

เจย์พูดไม่ออก “...”

“ตอนนี้เธอตื่นหรือยัง?”

โรสพ