All Chapters of ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: Chapter 191 - Chapter 200

“ขออาหารที่เพิ่มความเผ็ดร้อน” เจย์บอกเธออย่างตั้งใจโรสจ้องมองมาที่เขาอย่างว่างเปล่า ในเวลาเพียงสองวัน ชายคนนี้อยากกินอาหารพิเศษหลังจากดื่มแอลกอฮอล์และตอนนี้กำลังขอเครื่องเทศเผ็ด ๆ เพิ่ม เขาทำลายการรับประทานอาหารแบบเดิม ๆ ของเขาโดยสิ้นเชิง เขาจะหยุดกินแบบนี้หลังจากกระตุ้นความผิดปกติของระบบย่อยอาหารในเวลานี้หรือเปล่า?โรสไม่ได้โต้กลับ แม้ว่าเธอจะจงใจซื้อซุปไก่ให้เขาเมื่อเธอออกไปซื้ออาหารของเขาก็ตามเจย์จ้องไปที่ซุปไก่รสกลมกล่อมก่อนที่จะจ้องโรสด้วยสายตาที่คลุมเครือและไม่อาจหยั่งรู้ได้“เธอยากจน จนต้องซื้อแค่ซุปไก่ ใช่ไหม?” เจย์เยาะเย้ยเธอโรสอธิบายอย่างรีบร้อน “มีผู้ป่วยจำนวนมากเกินไปวันนี้ มันเหลือแค่ซุปไก่สำหรับอาหารเช้าเท่านั้นลองอดทนกินมันดูนะ”โรงพยาบาลแห่งนี้อยู่ใกล้กับโรงพยาบาลแกรนด์เอเชียมาก ดังนั้นผู้ป่วยส่วนใหญ่ในบริเวณใกล้เคียงจะเลือกโรงพยาบาล แกรนด์ เอเชีย ที่มีโครงสร้างพื้นฐานที่ดีกว่าและกว้างขวางกว่า ด้วยเหตุนี้ธุรกิจในโรงพยาบาลแห่งนี้จึงซบเซาลงอย่างมาก จำนวนผู้ป่วยในก็เบาบางลง ไม่มีทางที่จะขายอาหารที่โรงพยาบาลจัดให้ทุกวันเจย์เป็นนักธุรกิจ ด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้จักโรง

เจย์เริ่มใส่ใจและจ้องมองนายหญิงลอยล์ด้วยดวงตาคมเหมือนนกอินทรี “ส่วนไหนที่แปลกเป็นพิเศษงั้นเหรอ?”นายหญิงลอยล์นึกถึงภาพอุบัติเหตุเมื่อ 7 ปีก่อนอย่างจริงจัง เธอดูไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ“ผมไม่รู้ว่าแองเจลีนกับโรสลเจอกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้นได้อย่างไร ทั้งสองคนนอนอยู่บนพื้นหญ้าด้วยกัน แองเจลีนเสียชีวิตอย่างอนาถ ขณะที่โรสได้รับการปกป้องในอ้อมแขนของแองเจลีน แม้ว่าร่างกายของเธอจะไม่ถูกแยกชิ้นส่วนหรือขาดวิ่นหรือดูน่าสยดสยอง ในฐานะของแองเจลีนเธอไม่หายใจอีกต่อไปหลังจากเจออุบัติเหตุในครั้งนั้น”“เมื่อเรารีบไปที่เกิดเหตุ แม้แต่หมอก็ยังประกาศว่าโรสตายแล้ว ใครจะไปคิดว่าหลังจากที่เธอถูกขังไว้ในห้องเก็บศพทั้งวันทั้งคืน จู่ ๆ เธอก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง! เราก็ตกใจกลัวเช่นกันเพราะคิดว่าเห็นผี!”ผู้อาวุโสลอยล์กล่าวต่อว่า “ตอนนี้ที่คุณพูดถึงมัน หลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น โรสดูเหมือนจะเปลี่ยนไปด้วยเหตุผลแปลก ๆ เธอไม่ได้ขอเงินจากตระกูลลอยล์อีกต่อไปและแม้กระทั่งย้ายออกไปอยู่คนเดียวแล้วก็ตาม ทำให้เราพ่อลูกกลายเป็นคนแปลกหน้าโดยสมบูรณ์”นิ้วเรียวของเจย์กำลังขยับที่วางแขนของเก้าอี้และเปลี่ย

โรสประท้วง “คุณอาเรส ฉันใช้เงินเพียง 2,000 เหรียญสำหรับค่ารักษาตัวในโรงพยาบาลของนาย ทำไมนายถึงให้ฉัน 200,000 เหรียญล่ะ?”โรสคว้าโทรศัพท์และกำลังจะคืนเงินให้เขา แต่มืออันใหญ่ของเจย์จับคว้าที่เธอ...เมื่อมือกว้างของเขาวางทับมือเล็ก ๆ ของเธอ สัมผัสของเขาที่โรสรู้สึกบนผิวของเธอทำให้เธอดึงออกไปอย่างตกใจ ติ่งหูของเธอแดงฉานทันทีในขณะที่เจย์จ้องมองไปที่โรสผู้ไร้เดียงสา รอยยิ้มก็เล็ดลอดออกมาจากดวงตาของเขา“เป็นค่าครองชีพของคุณ” เขาอธิบายแล้วดวงตาของโรสเบิกกว้าง “สำหรับค่าครองชีพหนึ่งปีงั้นเหรอ? มากเกินไป นายไม่คิดเหรอ?”เจย์แก้คำพูดของเธอ “เป็นเวลาหนึ่งเดือนเท่านั้น!”โรส "..."“เราควรกินคาเวียร์และหอยนางรมทั้งวันดีไหม? ท่านอาเรส นายอาจไม่กลัวว่าจะมีอาการอาหารไม่ย่อย แต่เด็ก ๆ จะอิ่มเกินไปจากการกินมากเกินไปและจบลงด้วยปัญหาการย่อยอาหาร” โรสมองเจย์ด้วยสีหน้ากังวลเจย์ปวดหัว เธอบอกไม่ได้หรือว่าเขาพยายามลดภาระของเธอด้วยวิธีนี่? ความผิดปกติของสมองที่ไร้เดียงสานี้จำเป็นต้องได้รับการกลั่นกรองอย่างแท้จริง“งั้นก็เป็นค่าอะไรก็ได้” เขาหันกลับมาตอบและจากไปอย่างไรก็ตาม โรสเริ่มกังวล เธอกำลังค

โรสก้มหัวของเธอ เห็นได้ชัดว่าเด็ก ๆ เป็นคนกระทำผิด แต่ทำไมเธอถึงถูกว่ากล่าวตักเตือนแทน?“ฉันผิดเอง ท่านอาเรส” เธอตอบอย่างอ่อนแรงด้วยท่าทางสุภาพรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเจย์ เขานึกถึงใบหน้าของแองเจลีนในวัยเยาว์เมื่อเธอถูกเตือนสติ เช่นเดียวกับที่โรสแสดงตอนนี้เธอจะก้มหัวและดูราวกับว่ามันเป็นจุดจบของโลก เธอจะฟังด้วยความกลัวและความกังวลใจเมื่อเขาตำหนิเธอเจย์จ้องมองไปที่เด็ก ๆ ตัวน้อยและตำหนิอย่างรุนแรง “ไปเถอะ เราจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้”ร็อบบี้น้อยและเจนส์เดินตามหลังพ่อเหมือนซอมบี้เดินสองตัว ถอนหายใจอย่างหดหู่โรสจับมือของเซ็ตตี้ที่น้ำตาไหลและเดินตามเขาไปอย่างกระสับกระส่ายเมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เจย์ก็นั่งบนโซฟาอย่างเงียบ ๆ เขาไขว้ขาเรียวยาวขณะจ้องมองไปที่เด็ก ๆ ตัวน้อยสามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าเข้มโรสยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขา ดูเหมือนสัญญาณไร้สายที่แรงที่สุดแม่และลูกสามคนกำลังหยุดนิ่ง ก้มศีรษะและจ้องมองที่นิ้วเท้าของพวกเขา พวกเขากลัวเกินกว่าที่จะมองเข้าไปในดวงตาของเขา“เงยหน้าขึ้น” เจย์สั่งอย่างเย็นชาพวกเขาสี่คนเงยหน้าขึ้นพร้อมเพรียงกัน สายตาที่น่าสงสารของพว

โรสมองไปที่ฌอนด้วยความประหลาดใจ “เขามาทำอะไรที่นี่?”เจย์ดูพูดไม่ออก เขาหันหน้ามาและถามโรสด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอไม่ใช่เป็นคนที่เชิญเขามาเหรอ?”โรสส่ายหัว “ไม่ใช่ฉัน”ความเย็นจัดในดวงตาของเจย์จางหายไปเล็กน้อย ขายาวและเรียวของเขาก้าวไปข้างหน้าในขณะที่เขาเดินออกจากประตูเหล็กระหว่างกำแพงอิฐลายดอกไม้ด้วยท่าทางที่น่ากลัวเมื่อฌอนเห็นเจย์ เขายืนตัวตรงและมองไปที่เจย์ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์“ฌอน นายพยายามจะเข้ามาหาผมหรือเปล่า? ทำไมนายถึงยืนอยู่หน้าประตูของผมแต่เช้าเลย?” ดวงตาประกายที่น่าหลงใหลของเจย์เต็มไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆรอยยิ้มพราวของฌอนหายไปอย่างไร้ร่องรอย “คุณอาเรส นายไม่ใช่เหตุผลว่าทำไมวันนี้ผมจึงมาอยู่ที่บ้านของอาเรส ผมมาที่นี่เพื่อคุณลอยล์คนสวย”เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็เหลือบไปมองโรสอย่างยั่วยวนที่กำลังตามหลังมาอย่างใกล้ชิดโรสรู้สึกอายมากจนกระวนกระวายที่จะขุดหลุมฝังดินเพื่อตัวเองเจย์หันกลับมาและจ้องไปที่โรสอย่างนิ่ง ๆ สังเกตวิธีที่เธอแสดงท่าทีกับสิ่งต่าง ๆ เรื่องนี้โรสถามอย่างสงสัย “มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า? ถึงมาที่นี่”ใบหน้าที่ร่าเริงและมีเสน่ห์ของฌอนบ่งบอกถึงความน่าอาย