All Chapters of ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: Chapter 991 - Chapter 1000

ทันทีที่เขาปล่อยเธอ มือของหญิงสาวก็เริ่มขยับยุกยิกอีกครั้งเจย์ลุกขึ้นนั่งด้วยความเจ็บปวด “แองเจลีน เซเวียร์!” เขาคำรามอย่างเดือดแองเจลีนตกใจมากกับรังสีของเขา“ผมเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ผมไม่ชอบเวลาคนอื่นมาสัมผัสเนื้อตัวผม” น้ำเสียงของเจย์อ่อนลงแองเจลีนรวบรวมความกล้าและสัมผัสที่บาดแผลบนสะบักไหล่ของเขาพลางถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากที่มั่นใจว่ามันเป็นเพียงแค่แผลตื้น ๆ จากนั้นเธอก็เติมหม้อน้ำอุ่นและสั่งให้เขาถอดเสื้อออก “ถอดเสื้อออก ฉันจะเช็ดหลังให้”เจย์ไม่ขยับขณะที่สัมผัสของความสิ้นหวังแผ่ซ่านไปทั่วดวงตาดุจเหยี่ยวของเขา “แองเจลีน เซเวียร์ นี่คุณมีความคิดที่จะรักนวลสงวนตัวระหว่างชายหญิงบ้างไหม?”แองเจลีนพูดว่า “ก็แน่นอนว่า หมอคงไม่มีความคิดที่จะสงวนระหว่างเพศในตอนที่พวกเขาช่วยเหลือผู้ป่วยหรอกนะ”“แต่คุณไม่ใช่หมอนะ” เจย์ส่งเสียงอย่างเดือดดาล“ครั้งหนึ่งฉันเคยทำงานในฐานะพยาบาลที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย แผลของนายน่ะ มันตื้น และฉันก็รักษาได้” แองเจลีนกล่าวด้วยความไม่พอใจอันชอบธรรมเจย์แหย่ว่า “คุณเป็นประธานของแกรนด์ เอเซียและคุณทำงานในฐานะพยาบาลมาก่อนงั้นเหรอ? นี่ฟังดูน่าขำเหมือนเรื

บางทีเขาอาจพยายามที่จะกำจัดความเป็นไปได้ของการทำผิดโดยสิ้นเชิง ดังนั้นเจย์จึงพามาริลินและไทเกอร์ไปยังเมืองอิมพีเรียลในวันต่อมาครอบครัวสามคนอาศัยอยู่ที่อพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ อพาร์ตเมนต์แตกต่างจากบ้านสวนห้องนอนเดียวที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ เมื่อก่อนนั้น เขาแบ่งปันห้องกับเทมเพสแทนที่จะเป็นมาริลิน ถึงกระนั้น ทุกอย่างก็ยังคงเป็นไปด้วยดีในตอนนี้ เจย์และมาริลินเจอกันบ่อยขึ้น แม้ว่าพวกเขาเป็นสามีและภรรยากัน เจย์ก็ยังคงพบว่าตัวเองกดดันและอดกลั้นอยู่มาริลินคิดแตกต่างเธอปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นผู้ชายของเธอ หลังจากที่อาบน้ำ เธอสวมชุดนอนบาง ๆ และกอดเขาจากด้านหลัง ทำตัวออดอ้อน “ที่รักคะ คุณไม่นอนกับฉันมานานมากเลยนะ ครั้งที่แล้ว เทมเพสก็อยู่ที่นั่น เพราะงั้นเราถึงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะคุณต้องดูแลเขา แต่ตอนนี้…”เจย์ขมวดคิ้วในตอนที่เขาได้กลิ่นโรสแมรี่ผสมกับกลิ่นธรรมชาติของสาวชาวประมงจากผมที่เปียกของเธอเขาพยายามอย่างที่สุดที่จะอดกลั้นความไม่สบายใจในท้องและเตือนตัวเองว่าเขาเป็นสามีของมาริลิน ดังนั้น เขาจึงมีข้อผูกมัดที่ต้องเติมเต็มหน้าที่ในฐานะสามี“อื้ม” เขาพยักหน้าพลางขมวดคิ้วมาริลินเอื้อมปลดกระ

“โอ๊ย” แองเจลีนส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด“แองเจลีน?” โจเซฟีนเปิดไฟและเห็นว่าแองเจลีนกำลังนั่งอยู่กับผ้าห่มที่แผ่ออกบนพื้น เธอรีบวิ่งเข้าไปหาและช่วยแองเจลีนลุกขึ้น“ทำไมพี่ไม่ขอให้ฉันช่วยล่ะ?” โจเซฟีนบ่น“ในที่สุดฉันก็คิดว่าฉันจำเป็นต้องชินกับความมืด” แองเจลีนตอบกลับโจเซฟีนรู้สึกปวดร้าวในใจแองเจลีนอาจจะกังวลว่าสักวันหนึ่งเธอจะตาบอดอย่างถาวรและนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอพยายามที่จะเผชิญหน้ากับความมืดด้วยความคิดในแง่บวกวันต่อมามันเป็นวันที่ไร้ลมและมืดมน เสียงฟ้าร้องก็ดังกึกก้องซ้ำแล้วซ้ำเล่านี่เป็นการบ่งชี้ว่าพายุกำลังมาการสูญเสียการมองเห็นเป็นครั้งคราวของแองเจลีนไม่ฟื้นฟูโดยเร็วเหมือนที่มันเคยเป็นการมองเห็นของเธอยังคงมืดสนิทโจเซฟีนถามแองเจลีนขณะที่เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งว่า “ให้ฉันทาน้ำผึ้งให้พี่ไหม?”แองเจลีนพูดอย่างซึม ๆ “วันนี้ฉันไม่ได้ไปไหน ทาแค่มอยซ์เจอไรเซอร์ก็ได้”โจเซฟีนทาโทนเนอร์ให้เธอตามมาด้วยโลชั่นมอยซ์เจอไรเซอร์โจเซฟีนเคยเห็นแองเจลีนทาหน้าด้วยน้ำผึ้งด้วยความพยายามที่จะดูเป็นผู้ใหญ่ เมื่อโจเซฟีนเห็นใบหน้าที่สดใสในตอนนี้ เธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอเป

“คุณคะ คุณผู้ชายตรงนี้เป็นเพื่อนที่ดีของฉัน วันนี้ ฉันจะจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดของพวกเขาในห้างเอง” เสียงของแองเจลีนอาจจะดูเหมือนลมอ่อน ๆ แต่มันก็ยังบีบอัดไปด้วยน้ำแข็งพนักงานขายมองแองเจลีนหัวจรดเท้าอย่างสงสัยและคิดว่า ‘ผู้หญิงคนนี้มีสถานะแบบไหนถึงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่งและอวดดีเช่นนี้?’ก่อนที่พนักงานขายจะได้พูดอะไรเพื่อเยาะเย้ยเธอ แองเจลีนก็หยิบบัตรสมาชิกระดับสูงสุดออกมาจากกระเป๋าถือและยื่นมันให้กับพนักงานขาย “นี่ค่ะ รูดมันสิ”เมื่อเห็นบัตร สีหน้าของพนักงานขายก็เปลี่ยนไปในทันทีแม้เธอเป็นเพียงแค่ลูกจ้างที่อยู่ในระดับรากหญ้าของบริษัท บอสของเธอมักจะเน้นย้ำถึงบัตรสมาชิกระดับสูงสุดแบบนั้นในการประชุมบอสของเธอมักจะพูดอยู่เสมอว่า “ลูกค้าที่เข้ามายังร้านของเราพร้อมกับบัตรนี้คือคนสำคัญของห้างสรรพสินค้า ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร พวกคุณต้องปฏิบัติกับพวกเขาด้วยความเคารพมากยิ่งกว่าบอสของพวกคุณ พวกคุณต้องเตรียมการบริการระดับเฟิร์สคลาสให้กับพวกเขา และอย่าให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจแม้แต่น้อยที่สุด”ในตอนนี้ พนักงานขายคนนั้นแทบจะคุกเข่าล้มลงต่อหน้าแองเจลีน เหงื่อเธอแตกพลั่ก เธอมีลางสังหรณ์ว่ากำลัง

สายตาที่เหมือนกับเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงอย่างกะทันหัน เขารีบส่งไทเกอร์ให้กับมาริลินอย่างไรก็ตาม มาริลินจับมือของเขาแน่นขณะที่ประกายของความกังวลก็ออกมาจากแววตาของเธอ “ที่รัก!”เจย์พูดว่า “เธอช่วยเรานะ ผมก็ควรจะตอบแทนเธอ”อย่างไรก็ตาม มาริลินไม่ยอมปล่อย น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าขณะที่เธอถามว่า “คุณตกหลุมรักเธอเข้าแล้วงั้นเหรอ?”เจย์ “...”“วิธีที่คุณมองเธอเมื่อกี้… มันแตกต่าง!”เจย์ตกใจเล็กน้อย เขาประหลาดใจที่รู้ว่าเขาที่เป็นคนที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกออกทางสีหน้า ล้มเหลวในการปิดบังว่าเขาชอบผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหนเขาแทบจะไม่ละสายตาไปจากเธอที่มากไปกว่านั้น เธอช่วยเขาในสถานการณ์ที่น่าขายหน้าอย่างใจกว้างและฉลาดมาก โดยคำนึงถึงศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายของเขา เขาต้องยอมรับว่าเขาคิดวว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะขัดขืนผู้หญิงที่ช่างอ่อนโยนและงดงามอย่างเธอเจย์มองแองเจลีนขณะที่เธอยืนอยู่กลางสายฝน เขาเห็นว่าชุดสีเขียวของเธอเปียกชุ่มแค่ไหนและเธอยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนหนูที่เปียกน้ำอย่างไรท่าทีความงุนงงและหมดหนทางถูกเขียนทั่วใบหน้าชายหนุ่มเจย์สลัดหลุดออกจากมือของมาริลิน…อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ จู่ ๆ รถเม