บททั้งหมดของ ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!: บทที่ 1011 - บทที่ 1020

ครั้นเห็นเขาไม่พูดอะไรสักคำหลังจากที่เธอต่อว่าเขาอยู่พักใหญ่ มาริลินนั่งลงข้างเขาก่อนปิดหน้าสะอื้นเธอเริ่มพูดพร่ำถึงความน่าสงสารของตัวเองอีกรอบ “โอ๊ย ทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้! ฉันคิดว่าจะพึ่งพิงคุณช่วยให้ชีวิตสบายขึ้นได้บ้าง แต่ดูคุณสิ ยังคงทำท่าเย็นชาไม่ต่างจากเดิมเลย ฉันทุ่มเททั้งกายใจดูแลคุณอย่างดี แต่แค่ความอบอุ่นใจคุณยังให้ฉันไม่ได้ เราแต่งงานกันมาก็หลายปี แต่คุณก็ยังไม่ยอมนอนกับฉันอีก?”เสียงร้องไห้ของเธอทำให้เจย์สิ้นหวัง “งั้นเราหย่ากันดีไหม มาริลิน?”เสียงร้องไห้ของมาริลินหยุดลงทันทีเธอเบิกตากว้างจ้องมองเจย์อย่างตื่นตระหนกและไม่อยากเชื่อ “ฉันว่าแล้ว คุณต้องออกไปเจอคนอื่นมาแน่ ๆ คุณถึงทำตัวเหินห่างแล้วออกไปคนเดียวแบบนี้ใช่ไหม? คุณจะไล่ฉันไปจะได้ไปอยู่กับคนอื่นใช่ไหม?”เจย์อธิบายเสียงอ่อนล้า “ไม่ใช่ ผมแค่ไม่อยากให้คุณ… ต้องมาลำบากกับผม”มาริลินร้องไห้จนเสียงพร่า “ฉันไม่เชื่อหรอก คุณนอกใจฉันแน่ ๆ คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าคุณตกหลุมรักผู้หญิงในภาพวาดนั่น? ใคร ๆ ก็บอกว่าคุณกลายเป็นแมงดาให้ผู้หญิงเลี้ยงดูไปแล้ว ตอนนี้พอคุณมีเงินก็จะทิ้งเมียอย่างฉันใช่ไหม?”เมื่อไทเกอร์ได้ยิน

บนม้านั่งในสวนข้างถนน เจย์นั่งอย่างเปล่าเปลี่ยวจ้องมองรถและฝูงชนที่ผ่านไปมา เขารู้สึกเหมือนตัวเองแปลกแยกจากทั้งโลกเขาไม่มีพลังเหลือจะสู้ต่อเขาไม่มีพลังเหลือจะอยู่ต่อเขาเริ่มมีความสงสัยขึ้นมา อะไรกันนะที่เป็นแรงผลักดันให้เขาอยู่ต่อหลังจากอุบัติเหตุรถยนต์คราวนั้น?การใช้ชีวิตสำหรับเขาเป็นเรื่องสุดแสนน่าเบื่อหน่ายเมื่อใกล้ถึงเวลาเก้าโมง เขาก็ค่อย ๆ เดินไปที่โฮไรซอน คัลเลอร์“คุณเบ็น” เซ็ตตี้น้อยตะโดนออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจพร้อมโบกมือเมื่อเธอเห็นเจย์จากระเบียงเจย์เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแองเจลีนและเซ็ตตี้น้อยใส่เสื้อผ้าเข้าคู่กัน พวกเธอทั้งสองดูเหมือนนางฟ้านางสวรรค์คู่แม่ลูกยิ้มเจิดจ้าเมื่อมองมาที่เขาเมฆอึมครึมที่ปกคลุมอยู่เหนือศีรษะของเขาก็เหมือนสลายหายไป เขายิ้มตอบรับเธอทั้งสองทั้งแองเจลีนและเซ็ตตี้น้อยต่างรีบลงบันไดมารับเขา ความเย็นชาที่เจย์ได้รับจากมาริลินก็ได้รับการเยียวยาจากความอบอุ่นของแองเจลีนและเซ็ตตี้แองเจลีนเดินเข้ามาหาเขาพร้อมซุปผักอุ่น ๆ หนึ่งถ้วย เธอเดินช้ามากเพราะตามองไม่เห็น“คุณเบ็นคะ ทานซุปที่เซ็ตตี้น้อยกับฉันทำสิคะ ลองชิมดูว่าคุณชอบไหม?”เจย์เดินเข้ามาทั

แองเจลีนดึงมือเขามาไม่บอกกล่าว ก่อนวางมือเขาลงบนแป้นเปียโนตรงหน้าเธอ มือเล็กของเธอวางทับนิ้วของเขาก่อนกดลงบนแป้น ทำให้เกิดเสียงที่ออกมาจากใจแองเจลีนร้องเพลง The Soul Of The Sun Never Sets ให้เขาฟังเขาเป็นคนแต่งเนื้อเพลงนี้ตอนที่ก่อตั้งแกรนด์ เอเซีย เพื่อย้ำเตือนตัวเองว่าเขานั้นอยู่บนจุดสูงสุดแล้ว‘เมื่อฉันยังเยาว์ ฉันฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนาม‘ล่องไปไกลนับพันไมล์‘เพื่อพาเธอไปสู่เกียรติสูงสุด‘และกลับมาพร้อมหัวใจเยาว์วัยคลื่นอารมณ์พุ่งอยู่ในใจ เมื่อเจย์ฟังเพลงนี้ เมื่อคิดถึงความรู้สึกด้านลบที่เขามีก่อนหน้านี้ก็รู้สึกว่ามันแปลกประหลาดสิ้นดีเขากังวลและสิ้นหวังเพียงเพราะว่า เขาไม่แข็งแกร่งพอถ้าเขาเป็นเหมือนชายหนุ่มในเพลงที่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคทั้งปวง แข็งแกร่ง และรู้สึกถึงความทะเยอทะยานอันแรงกล้าของตัวเอง เขาก็คงจะมีความสุขแองเจลีนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าคุณร้องเพลงนี้เอง คุณก็จะพบพลังแข็งแกร่งสะเทือนโลกได้ที่ซ่อนตัวอยู่”เจย์นึกภาพตนเองถือกีตาร์และเล่นเพลงที่แสนดุเดือดนี้ ทันใดนั้นเขาก็พบว่ามันช่างยากจะจินตนาการ“ผมเป็นแค่คนน่าเบื่อที่ไม่มีงานอดิเรกพิเศษอะไร” เขายิ้มเหยียดตัวเ

นอกจากแค่การไม่ได้นอนห้องเดียวกันแล้ว เรื่องอื่นเบ็นก็ถือว่าสมบูรณ์แบบเมื่อเทียบกันแล้วชายตรงหน้าเธอทั้งไปกินดื่ม เที่ยวผู้หญิง ติดการพนัน เมื่อใดที่เขาเสียพนันก็จะมาทุบตีเธอ ตอนนั้นเธอคงตาบอดถึงได้ยอมแต่งงานกับเขา“นายกลับมาทำไม?” เธอถามอย่างเย็นชาชายคนนั้นเอามือบีบคางเธอแน่นเหมือนคีม ก่อนพูดอย่างดุร้าย “เธอไม่อยากเจอฉัน เพราะฉันไปเข้าคุกมาใช่ไหม มาริลิน?”ชายคนนั้นผลักเธอติดกำแพงหมู่บ้านด้วยความโกรธก่อนทาบร่างกับตัวเธออย่างหยาบช้า “บอกมาสิ เธอรักไอ้เจ้าคนเถื่อนที่เธอไปเก็บมาไหม?”เมื่อมาริลินไม่ตอบ ชายคนนั้นก็ถกกระโปรงเธอขึ้นอย่างฉุนเฉียวมาริลินขู่ฟ่อ “นายบ้าหรือไง? รู้ไหมว่านี่มันที่ไหน? นายกล้าดียังไง…”“ฉันก็จะทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงของฉัน มีปัญหาตรงไหน?”เมื่อการกระทำนั้นจบลง มาริลินก็ทรุดลงบนร่างเขาเขาบีบใบหน้าสวยงามอ่อนนุ่มของเธอด้วยความพอใจ “มาริลิน เธอเป็นของฉัน เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันไม่สนว่า เธอจะมีความรู้สึกกับหนุ่มหล่อนั่นไหม ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว เธอต้องเลิกกับมันให้เด็ดขาด ฉันจะพาเธอไป”มาริลินไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับชายคนนี้แม้เพียงสักวัน แต่เมื่อคิด

เมื่อเจย์ออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เห็นว่ามาริลินนั่งอยู่บนเตียงของเขาเจย์ตกใจ เขาขมวดคิ้วอย่างช้า ๆมาริลินตบลงที่บริเวณที่ว่างข้างเธอก่อนเรียกเสียงเบา “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ที่รัก เพราะว่าเราเป็นสามีภรรยากันฉันก็จะไม่บ่นเรื่องอาการของคุณตอนคุณป่วย ฉันจะนอนข้างคุณทุกวันจากนี้ไป บางวันคุณอาจจะคุ้นเคยกับความใกล้ชิดทางกายนี้แล้วอาการป่วยของคุณอาจหายดีโดยไม่ต้องพึ่งยาก็ได้”เมื่อสายตาของเจย์มองเห็นแขนดำคล้ำของมาริลิน ท้องไส้เขาก็เริ่มปั่นป่วนอย่างคุมไม่ได้ เขาพยายามกัดฟันทนแล้วฝืนมันไว้มาริลินกอดเขาแน่น เธอส่งเสียงแผ่วเบาเย้ายวนเเสมือนว่าทั้งร่างกำลังถูกไฟแผดเผา“ฉันรู้สึกไม่สบายตัวเลย ที่รัก” มาริลินยั่วยวนเขาด้วยน้ำเสียงหวานล่อหลอกเจย์ยังคงเงียบ เพราะเขากำลังพยายามกดข่มความรู้สึกปั่นป่วนคลื่นเหียนในท้องเอาไว้สุดท้ายเขาก็ดึงมือเธอออกอย่างไร้ความปรานี“คุณก็รู้ว่าผมทำไม่ได้ มาริลิน แล้วทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับผม?”เสียงของเขาห่างเหินเย็นชา จนสามารถดับไฟสวาทของเธอได้ในพริบตาเธอยื้อเขาไว้อย่างดื้อดึงไม่ยอมปล่อย เจย์หลุดออกจากการเกาะกุมของเธอได้ “ผมจะลงไปเดินเล่นข้างล่างหน่อย”เขาหันหลัง