บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 331 - บทที่ 340

ไม่เพียงแค่ฐานทัพฉุกเฉินทางทหารที่ว่านั้นที่เป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังติดอาวุธ แต่ยังมีทีมแพทย์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดทีมหนึ่งรวมถึงหน่วยงานรวบรวมข่าวกรองอีกด้วย นี่มันเหมือนกับในหนังแอ็คชั่นเลยนะ เจอรัลด์ยังไม่เคยติดต่อกับกรมเหล่านั้นใด ๆ เป็นการส่วนตัวมาก่อน การได้รับอนุญาตให้เข้าถึงฐานทัพฉุกเฉินทางทหารหมายความว่าเขาจะต้องรับผิดชอบทั้งหมดนี้ในอนาคต เพียงแต่เป็นการยืนยันเพิ่มเติมว่าเจอรัลด์ว่าเขาจะเป็นผู้นำในอนาคต มันดึกแล้วเมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเจอรัลด์เองก็พร้อมที่จะเข้านอนแล้วในคืนนี้แต่อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าเขายังมีเรื่องบางอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ! เจอรัลด์ยิ้มเยาะขณะที่เขาเดินไปที่ห้องนั้น “โอ้ จะทำตัวดี ๆ ไหม? ไม่อย่างงั้นละก็ ฉันอาจจะต้องฆ่าเธอตายจริงๆก็ได้! เธอพยายามจะกัดฉันจริง ๆ เหรอ? เธอเป็นหมาหรือไง?” แม้ว่าจะอยู่ค่อนข้างไกลออกไป เจอรัลด์ก็สามารถได้ยินบอดี้การ์ดของเขาสบถด่าจากหลังประตูแล้ว “ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว! ถ้าแกไม่ปล่อยฉัน ฉันจะทำให้มั่นใจเป็นการส่วนตัวได้เลยว่าคุณไรย์จะสับแกให้เละเป็นชิ้น ๆ เมื่อเขามาถึง!” เลียร่าคำราม “โอ้

กียา! เธอโอเคดีไหม? เธอสะเพร่าขนาดนี้ได้อย่างไร?” ในขณะนั้น ประตูของสถานพยาบาลก็ถูกผลักเปิดออก ผู้หญิงสี่คนที่ดูสุภาพก็เดินเข้ามาในสถานพยาบาล อย่างไรก็ตาม พวกเธอแต่ละคนก็มีความงามเทียบเท่ากับพริตตี้บนอินเตอร์เน็ต! พวกเธอดูเหมือนจะเป็นเพื่อนร่วมห้องของกีย่า พวกเธอมาที่นี่เพราะกียาส่งข้อความถึงพวกเธอก่อนหน้านี้ โดยบอกพวกเขาว่าเธอกำลังไปที่สถานพยาบาล “ฉันข้อเท้าแพลงน่ะแต่โชคดีที่บังเอิญเจอเจอรัลด์! เขาแบกฉันไว้บนหลังของมาตลอดทางที่นี่!” กีย่าอธิบายด้วยรอยยิ้มขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์ “โอ้พระเจ้า! เธอกำลังบอกเราว่าฮีโร่ช่วยคนสวยของเราไว้งั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า! งั้นพวกเราต้องขอบคุณหนุ่มหล่อที่ช่วยกีย่าของพวกเราเอาไว้ด้วยละกัน!” สาว ๆ คุยในหมู่กันเองต่อไปก่อนจะหันไปมองเจอรัลด์ มันสะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนในดวงตาของพวกเธอ ว่าพวกเธอรู้สึกผิดหวังกันเล็กน้อยหลังจากมองไปที่เขาสักพัก เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นดูไร้รสนิยมและเอาตามตรงแบบไม่อ้อมค้อม ในแวบแรก เจอรัลด์นั้นดูเหมือนกับไอ้งั่งที่น่าสมเพชคนหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ดูเป็นคนดีคนหนึ่งจริง ๆ! มีใบหน้าที่หล่อเหลาได้รูป เขาดูเ

เจอรัลด์ไม่ได้สนใจ เขาหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมา ตรวจดูอย่างระมัดระวังก่อนจะพูดขึ้นว่า “ห่อสิ่งนี้ให้ผมหน่อย ผมจะซื้อมัน” “คุณแน่ใจเหรอคะ? กำไลข้อมือหยกเฮ่อเทียนคุณภาพเยี่ยมชิ้นนี้ราคาเจ็ดพันห้าร้อยเหรียญ ... บางทีคุณอาจต้องการดูอย่างอื่นแทนหรือเปล่า?” รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเริ่มจางหายไปขณะนี้ “แค่ทำตามนั้นแล้วกัน ทำไมคุณถึงถามมากขนาดนี้กัน?” เจอรัลด์ตอบกลับค่อนข้างเย็นชา พนักงานขายสาวบรรจุกำไลข้อมือหยกใส่ในกล่องก่อนที่จะรูดมันลงบนเครื่องชำระเงิน อย่างไรก็ตามการทำธุรกรรมไม่สำเร็จ เจอรัลด์จำได้ทันทีว่าจำนวนเงินขั้นต่ำสำหรับการทำธุรกรรมธนาคารแต่ละครั้งของเขาต้องมีอย่างน้อยสามหมื่นดอลลาร์! “ฮี่ฮี่…ร้านเครื่องเพชรทรินิตี้กลายเป็นร้านชั้นต่ำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? คนทั่วไปไหน ๆ ก็เดินเข้ามาได้เหรอเดี๋ยวนี้? แล้วประสบการณ์ที่มีชื่อเสียงของเราจะกลายเป็นอย่างไร” น้ำเสียงดูถูกดังมาจากคู่สามีภรรยาที่เพิ่งเข้ามาในร้านและเห็นว่าการชำระเงินของเจอรัลด์นั้นล้มเหลว คู่รักนั้นประกอบด้วยผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในวัยสามสิบและผู้ชายที่ดูแก่กว่า มนุษย์ทุกคนเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เหรอ? การเหยียบย่ำผู้อื

“เอาล่ะ พอได้แล้ว ชายหนุ่ม! เธอไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้ด้วยการทุบตีผู้หญิงนะ! หากเธอต้องการจะพิสูจน์คุณค่าของตัวเองจริง ๆ ก็ทำงานอย่างหนักเพื่อที่เธอจะเสียใจที่ทิ้งเธอไปในอนาคต!” ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวดีซึ่งดูสง่าและมีภูมิฐานว่ากล่าว ถึงจุดนี้แล้ว เมอร์ฟีก็สงบลงเล็กน้อยแล้ว เขาทำได้เพียงแค่ถอนหายใจขณะที่กำหมัดไว้แน่น "ถูกตัอง! หากนายต้องการแสดงให้เห็นคุณค่าของนายงั้นก็ไปพยายามที่จะทำให้ประสบผลสำเร็จด้วยตัวนายเองตั้งแต่แรกสิ! ฉันคิดว่านั่นเป็นไปไม่ได้อยู่ดีเพราะนายมันเป็นคนบ้า! วันนี้นายกล้าดีมาทุบตีฉันได้ยังไง? นายจบแน่!” ชารอนที่ยังนอนแผ่อยู่บนพื้น หายใจหอบหนัก ตะโกนออกมา “เธอเองก็ควรพูดให้น้อยหน่อยนะ สาวน้อย เธอควรจะเลิกเดทแต่กับผู้ชายที่ร่ำรวย คนรวยมักจะโลเล ถ้าเธออยากจะเลิกกัน ก็ชี้แจงสิ่งต่าง ๆ กับคู่ของเธอก่อน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องพูดอะไรอื่นเพื่อกระตุ้นต่อมทางอารมณ์จากพวกเขา” ครั้งนี้ชายคนเดียวกันกล่าวตำหนิชารอน ชารอนถึงกับเงียบไปและเพียงเอามือปิดหน้าขณะที่ร้องไห้คร่ำครวญ เธอไม่สามารถเถียงกลับได้จริง ๆ เนื่องจากชายวัยกลางคนนั้นต้องเป็นเจ้านายใหญ่คนหนึ่งอย่างแน่นอน “เธอ

โชคดี ผู้จัดการจัดการหยุดเฮเวิร์ดได้ก่อนที่เขาจะสามารถโจมตีเมอร์ฟีต่อ คนจิตใจดีสองสามคนก็ช่วยเมอร์ฟีให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะโทรเรียกรถพยาบาล “แม่ง! ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ด้วย เจอรัลด์?” ในที่สุดลิเลียนก็เห็นเจอรัลด์ที่ยืนอยู่ด้านข้างมาตลอด “อย่าแม้แต่จะเอ่ยชื่อเขาอีกต่อไปเลย! ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้งั่งที่น่าสมเพชคนนั้นฉันก็คงจะไม่ได้ทำกำไลข้อมือหยกเฮ่อเทียนราคาเจ็ดพันห้าร้อยดอลลาร์ และกำไลข้อมือหยกมังกรราคาสามหมื่นสองพันดอลลาร์หักหรอก!” ชารอนตอบด้วยสีหน้ารังเกียจ “…พูดอีกทีสิ? มากกว่าสามหมื่นดอลลาร์…” เฮเวิร์ดตกตะลึงจนแทบพูดไม่ออก ผ่านการโทรศัพท์ชารอนบอกเพียงว่าเธอได้ประสบกับอุบัติเหตุที่ร้านขายเครื่องเพชรทรินิตี้ เธอไม่ได้พูดถึงอะไรเลยเกี่ยวกับค่าชดเชยหรือค่าใช้จ่ายที่อุกอาจนี้เลย ตามธรรมดา ที่เขาจะพูดไม่ออกไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเช่นนี้ เช่นเดียวกับลิเลียน เนื่องจากความกังวลใจของเธอ ลิเลียนจึงเริ่มดุว่าเจอรัลด์ “แล้วไงถ้าเกิดชารอนถูกทุบตี? นั่นเกี่ยวอะไรกับนาย? นายคิดว่านายต้องก้าวเข้ามาเพื่อหยุดการต่อสู้ด้วยใช่ไหม? นายคิดว่านายเป็นใครกัน? โธ่เว้ย! แล้วนายจะทำอะไรกับเรื่องนี้ได้? น