บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 351 - บทที่ 360

เป็นเวลานั้นเองที่ในที่สุดเจอรัลด์ก็มาถึง ในมือของเขาถือกำไลของเขาเอง ซึ่งเขาได้ซื้อเมื่อวันก่อน แม้ว่ากีย่าได้พูดไปว่าเธอจะเลี้ยงมื้อเช้าเอง แต่เจอรัลด์ก็ได้ครุ่นคิดบางอย่างขณะที่เขาเดินทางไปที่นั่น เนื่องจากว่าเขาวางแผนที่จะให้พวกสาว ๆ อยู่กันตามลำพังเมื่อได้มอบกำไลให้เธอแล้ว เขาก็อาจจะเลี้ยงอาหารเช้าพวกเธอเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะยังไงเขาเขาก็เตรียมที่จะจ่ายบิลเอง แต่อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขามาถึงที่โต๊ะของพวกเธอ เขาก็สังเกตเห็นว่ายาโคปก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่ายาโคปก็เพิ่งจะให้ของขวัญกำไลข้อมือของเขากับกีย่า “เจอรัลด์! ตรงนี้!” กีย่าไม่ต้องการจะมองไปที่ยาโคป ดังนั้นเธอจึงจ้องมองไปที่บันไดอยู่ตลอดเวลา ทันทีที่เธอเห็นเขา เธอจึงยิ้มและกวักมือเรียกให้เจอรัลด์มา “ทำไมเด็กคนนั้นมาที่นี่เหมือนกันล่ะ?” การแสดงออกบนใบหน้าของยาโคปบูดบึ้งฉับพลันทันที่เขาเห็นเจอรัลด์ มันเป็นโอกาสที่หายากสำหรับเขาที่จะสามารถใช้เวลาร่วมกันกับกีย่าและหญิงสาวคนอื่น ๆ ความอิจฉาของยาโคปค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อเขาเห็นว่าเจอรัลด์แต่งตัวยังไง แต่อย่างไรก็ตาม มันยังคงเ

“กำไลหยกนี้...เดิมทีเป็นของคุณย่าของฉัน เนื่องจากว่าฉันไม่มีสิ่งอื่นใดที่จะชดเชยให้กีย่าได้ ฉันจึงให้สิ่งนี้กับเธอแทน…” เจอรัลด์โกหกไป “โอ้มายก๊อด! เจอรัลด์ นายไม่รู้มูลค่าของกำไลนี้ใช่ไหม? นายแน่ใจนะว่านายจะไม่เสียใจถ้านายให้มันกับกีย่าในตอนนี้? ฉันจะบอกนายอย่างจริงจังนะว่ามันยังไม่สายเกินไปที่นายจะเสียใจกับมันในตอนนี้!” แทมมี่กล่าวขณะที่ว่าเธอรู้สึกน้ำหนักบนอกของเธอนั้นค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ให้ตาย! เธอกลัวแทบตายได้เมื่อกี้นี้ ถ้าเจอรัลด์ซื้อกำไลหยกมังกรที่มีราคาถึงสามหมื่นสองพันดอลลาร์จริง ๆ ละก็ งั้นเขาก็มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นทายาทคนรวยที่ไม่หวือหวาคนหนึ่ง! ไม่เหมือนกับหญิงสาวคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ แทมมี่ไม่ได้รู้สึกดูถูกเจอรัลด์แต่อย่างใด แต่อย่างไรก็ตาม มันคงจะน่าประหลาดใจ และน่าเหลือเชื่อเกินกว่านี้ถ้าคนยากไร้อย่างเจอรัลด์จู่ ๆ จะกลายมาเป็นทายาทที่ร่ำรวยกว่าที่พวกเขาทุกคนที่นั่นสามารถจะเป็นได้ โชคดี ที่ไม่ได้เป็นแบบนั้น “ฉันไม่รู้มูลค่าของกำไลหยกมังกรนี้มาก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ฉันก็รู้แล้ว ฉันไม่ได้เสียใจอะไร รับมันไว้เถอะ กีย่า” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาผลักกล่องที่มีกำไลหยกในน

“ขอโทษนะ มีคนมากมายเกินไปในห้องสมุดก่อนหน้านี้เพื่อความสะดวกของฉัน! ฉันแค่ศึกษาอยู่ในหอพักของฉันน่ะ!” “โอ้ เข้าใจแล้ว! เอาล่ะ จากนี้ไป พวกเราสามารถไปที่ห้องสมุดกันเร็วกว่านี้ได้ ใครมาก่อนก็สามารถจองที่นั่งให้อีกคน โอเคไหม?” “จริง ๆ แล้ว มีบางอย่างที่ฉันต้องเข้าร่วมตอนนี้ ฉันจะบอกเธอทีหลังละกัน!” เจอรัลด์ขว้างโทรศัพท์มือถือของเขาไปด้านข้างหลังจากการตอบกลับข้อความของเธอ เขาพยายามจะหลีกเลี่ยงเธอจริง ๆ ความจริงแล้ว นับตั้งแต่ที่สิ่งต่าง ๆ กับมีล่าเริ่มดีขึ้น เจอรัลด์ก็จงใจที่จะพยายามรักษาระยะห่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ตลอดมา ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อการสอบในปัจจุบันสิ้นสุดลง เจอรัลด์และนักเรียนคนอื่น ๆ จากภาควิชาของเขาก็จะยังคงต้องอยู่ต่อในโรงเรียนอีกสามเดือน เพื่อจัดการกับบทวิจัยและวิทยานิพนธ์ของพวกเขา ส่วนพวกเขาเหล่านั้นจากภาควิชาของกีย่า และภาควิชาอื่นส่วนใหญ่จะต้องออกไป เพื่อเข้ารับการฝึกงานของพวกเขาในช่วงเวลานั้น เขาจะไม่มีทางได้เจอเธออีก เจอรัลด์ก็รู้อีกเช่นกันว่า ในความเป็นจริงเขาไม่จะไม่มีทางเข้ากันได้ดีกับแวดวงเพื่อน ๆ ของกีย่าได้ ด้วยเหตุผลเช่นนั้นในใจของเขา ความคิดที่

“ครับ คุณคลอฟอร์ด ผมอยู่ที่ฐานกองทัพ คำสั่งของคุณคืออะไร?”เดรกและไทสันกลายมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับเจอรัลด์แล้ว แต่พวกเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องติดตามเขาไปทั่วตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง และดังนั้นเขาจึงให้พวกเขาทำงานรับผิดชอบหน้าที่ในฐานทัพ“ทรัพยากรที่ฐานทัพสามารถช่วยวินิจฉัยโรคที่ไม่ทราบสาเหตุได้หรือเปล่า?” เจอรัลด์ถาม“แน่นอนครับ แผนกทางการแพทย์ในฐานทัพนั้นรวมหมอที่ดีที่สุดในสาขาทั้งหมดไว้ พวกเขาสามารถรักษาได้เกือบทุกโรค! คุณต้องการอะไรไหมครับ คุณคลอฟอร์ด?”“มีคนไข้ที่ลูกสาวชื่อกีย่าอยู่ในโรงพยาบาลประจำจังหวัด เธอเป็นนักเรียนที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ โปรดช่วยค้นหา และส่งหมอที่ดีที่สุดไปที่นั่นด้วย!”“เข้าใจแล้วครับ คุณคลอฟอร์ด!”จากนั้นเจอรัลด์ก็วางสาย นั่นคือทั้งหมดที่เขาสามารถจะช่วยเหลือได้ เขาไม่หวังให้กีย่าจะต้องขอบคุณเขาเนื่องจากว่าเขาก็ไม่ควรจะเปิดเผยตัวเองอยู่ดีหลังจากนั้น เขาก็กลับไปที่หอพักนักเรียนของตัวเองเพื่อศึกษาต่อขณะเดียวกันนี้ ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด “คุณหมอครับ โปรดช่วยภรรยาของผมด้วย! ไม่ว่าจะมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ ผมก็จะเต็มใจจ่าย!” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังอ้อนวอนหม

หลังจากได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายก็เข้าไปในห้องคนไข้ หัวหน้าแพทย์จึงไม่กล้าที่จะหยุดพวกเขาผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในช่วงเวลาของพวกเขา พวกเขาออกมาหลังจากผ่านไปสามชั่วโมงครึ่งเท่านั้นผู้เชี่ยวชาญบอกกับทางโรงพยาบาลว่าคนไข้หายจากโรคแล้ว และเธอแค่ต้องพักผ่อนให้ดี“โปรดอยู่เพื่อการสัมภาษณ์ด้วยนะครับ คุณหมอ!” หัวหน้าแพทย์ขอให้พวกเขาอยู่ต่อทันทีผู้เชี่ยวชาญไม่อยากจะยุ่งกับเขาและเดินออกจากโรงพยาบาลไป“พวกเขาบอกความจริง หมอ! คนไข้อาการดีขึ้นมาจริง ๆ!” หนึ่งในหมอที่รับผิดชอบกล่าวขึ้นมาอย่างตื่นเต้นวอลตันและกีย่าก็รู้สึกซาบซึ้งใจ“ขอบคุณมากนะ ยาโคป! ฉันจะต้องขอบคุณพ่อของเธอเป็นการส่วนตัวเมื่อเขากลับมา!” วอลตันกล่าว“ไม่เป็นไรครับ คุณวอลตัน!” ยาโคปรู้สึกยากที่จะเชื่อต่อหน้าพวกเขา แต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็สับสนงุนงงมากจริง ๆ พ่อของเขาได้โทรเรียกผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายเหล่านั้นมาที่นี่จริง ๆ หรือ?ยาโคปไม่อาจจะเชื่อมันได้ เขาโทรหาพ่อของเขาทันทีจากในห้องน้ำ“พ่อครับ พ่อโทรเรียกผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นมาใช่ไหม?”“ผู้เชี่ยวชาญอะไรเหรอ?” “ดร.อีเดน