All Chapters of มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: Chapter 1711 - Chapter 1720

“ยังไงก็แล้วแต่ ฉันคิดว่าตอนนี้คุณควรจะพักผ่อนให้เต็มที่นะ! เรื่องอื่นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราจัดการกันเอง!” โนริกล่าวเสริม เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็เข้าใจว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อฟัง จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนเพื่อพักฟื้นร่างกายต่อไป... เช้าตรู่ในอีกสองสามวันต่อมา จูโน่ซึ่งเป็นพี่สาวของเมลานีก็มาเคาะประตูห้องของเจอรัลด์ก่อนจะถามว่า “เจอรัลด์? คุณตื่นหรือยัง…?" หลังจากยืนรอสักพักและไม่ได้ยินเสียงตอบรับ จูโน่ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป… แต่เธอกลับพบว่าเจอรัลด์ไม่ได้อยู่ในห้องนั้นด้วยซ้ำ! 'เขาจะหายไปไหนได้? เขาคงไม่ไปไหนโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวหรอกใช่ไหม?' จูโนคิดกับตัวเองด้วยความสับสน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอนึกไม่ออกว่าเจอรัลด์จะหายไปไหนได้… แต่เมื่อเธอนึกอะไรบางอย่างออก เธอก็รีบมุ่งหน้าไปที่สวนหลังบ้านทันที เพื่อดูว่าเขาอยู่ที่นั่นหรือไม่ เป็นไปตามที่เธอคิด พอเธอมาถึงสวนหลังบ้าน จูโน่ก็เห็นเจอรัลด์และ ลีท เควอรี่ กำลังนั่งสมาธิอยู่บนม้านั่งหินอ่อน พวกเขากำลังหลับตาอย่างนิ่งสงบ... จูโน่กลอกตาของเธออย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะถอนหาย

อันที่จริงเจอรัลด์ไม่ได้มุ่งประเด็นไปที่รูปแบบการจู่โจมดังกล่าว แม้ว่ารูปแบบการจู่โจมของเธอจะทรงพลัง แต่เขาหมายถึงช่วงเวลาก่อนที่เธอจะจู่โจม เธอมักจะเปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้สามารถตอบโต้เธอได้ง่ายจนเกินไป นอกจากนี้ การที่เธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงรูปแบบการจู่โจมของเธอเลย ทำให้คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าเธอสามารถสังเกตเห็นรูปแบบการจู่โจมเดิม ๆ ของเธอได้ มันจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเจอรัลด์จึงสามารถเอาชนะเธอได้อย่างง่ายดาย เหตุผลเดียวที่เธอสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ในครั้งก่อน ๆ ก็เพราะศัตรูที่เธอประลองฝีมือด้วยนั้นอ่อนแอกว่าเธอมาก ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่มีประสบการณ์มากพอที่จะวิเคราะห์รูปแบบการจู่โจมของจูโน่ได้ อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์แข็งแกร่งกว่าเธอมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้รับการฝึกฝนเป็นการส่วนตัวจากลีท และเขายังมีความคิดเห็นและการวิเคราะห์เกี่ยวกับทักษะศิลปะการต่อสู้ และกลยุทธ์การโจมตีที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย หลังจากที่เขาได้ยินคำถามของจูโน่ เจอรัลด์ก็ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ลองคิดดูสิ จากสิ่งที่ผมเห็น คุณมักจะมุ่งความสนใจไปที่การจู่โจมเท่านั้น มันจึงทำให้คุณเปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้ตอบโต้ได้ง่ายโดยที

“ถึงมันจะเป็นเรื่องดีที่เรารู้ทุกอย่าง แต่เราจะผ่านการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดของสหภาพฮัลเกอโรอิกไปได้อย่างไรล่ะ? แม้แต่จากที่นี่ เราก็ยังเห็นได้ว่าตอนนี้พวกมันได้จัดเวรยามไว้ป้องกันอย่างแน่นหนา! ให้ตายเถอะ พวกมันยังจัดตั้งทีมลาดตระเวนด้วยซ้ำ! เพราะฉะนั้น เราจะต้องโดนจับได้อย่างแน่นอน หากเราโผล่เข้าไปในนั้นแบบสุ่มสี่สุ่มห้า!” เรย์พึมพำ เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็เห็นด้วยกับคำพูดของเรย์ ด้วยความเข้มงวดในการรักษาความปลอดภัยของสหภาพฮัลเกอโรอิกในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าคนในสหภาพนั้นคาดการณ์เอาไว้ว่าเจอรัลด์จะต้องมาช่วยเพื่อนของเขา มันเป็นกับดักแห่งความตายที่น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างยิ่ง... “…มีใครคิดออกไหมว่าเราควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร? คุณหนูใหญ่ซอร์นพอจะคิดออกไหม?” เจอรัลด์ถาม ขณะที่เขามองไปที่จูโน่ เมื่อได้ยินคำถามของเขา จูโน่ก็เริ่มคิดไตร่ตรองเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะรู้อยู่แล้วว่าตัวประกันถูกคุมขังไว้ที่ไหน แต่การช่วยเหลือพวกเขานั้นถือเป็นเรื่องที่ยากมาก... “…วิธีเดียวที่ฉันคิดได้ คือเราต้องล่อพวกมันออกจากฐาน… นอกเหนือจากนั้น ฉันก็ยังคิดไม่ออกว่าเราจะเข้าไปในฐานของพวกม

“นั่นเขา! จับไอ้เด็กสาระเลวนั่น และจัดการเขาให้สิ้นซาก!” ไทเกอร์กัดฟันออกคำสั่งด้วยความโกรธเกรี้ยว เนื่องจากไทเกอร์และคนอีกสิบคนของเขาค่อนข้างเร็ว พวกเขาจึงสามารถเข้าโจมตีเจอรัลด์ได้อย่างรวดเร็ว ที่เลวร้ายไปกว่านั้น เพียงชั่วพริบตา เจอรัลด์ก็พบว่าตัวเองติดอยู่ระหว่างสหภาพฮัลเกอโรอิกกับหน้าผาซึ่งเป็นเหวลึกไร้ก้น... “ยอมแพ้เสียเถอะเด็กน้อย! ไม่มีที่ให้นายหนีไปไหนอีกแล้ว!” ไทเกอร์เยาะเย้ยก่อนที่จะตะคอก เจอรัลด์ไม่เคยคิดเลยว่าไทเกอร์จะตามเขามาได้ทันด้วยความเร็วขนาดนี้ เจอรัลด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองที่ไทเกอร์แล้วเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่เขาเย้ยหยัน “ยอมแพ้งั้นเหรอ? อะไรกัน คุณคิดว่าคุณจะฆ่าผมได้จริง ๆ เหรอ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไทเกอร์ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นั่นก็เพราะว่า ไม่มีทางที่เจอรัลด์จะสามารถหลีกหนีจากสถานการณ์ปัจจุบันของเขาได้ “คนที่เลือกได้แค่ระหว่างถูกทุบตีจนตายกับตกเหวตาย มีสิทธิ์อะไรมาพูดจาใหญ่โตขนาดนี้! จริงอยู่นายอาจจะกระโดดลงไปได้ด้วยความแน่วแน่ แต่วิธีนั้นจะทำให้นายประสบกับความตายเพียงเท่านั้น!” ไทเกอร์คำราม "งั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ขอลองดูหน่อย!” เจอ

“แล้ว… ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน…?” เจอรัลด์ถาม เมื่อเขารู้ว่าพวกเขาอยู่ในสถานที่ที่ดูคล้ายถ้ำ แม้ว่าชายชราจะดูโทรมและสกปรก แต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ชายชราก็ตอบด้วยเสียงแหบห้าว “…ฉันเป็นแค่คนที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษบนภูเขาลูกนี้” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ประหลาดใจเล็กน้อย ไม่นึกว่าจะมีคนมาอาศัยในสถานที่เช่นนี้ได้! “…ผมขอทราบชื่อของคุณได้หรือเปล่า…?” “เรียกฉันว่าผู้เฒ่าฮิวจ์ก็ได้…” ชายคนนั้นตอบ หลังจากนั้นไม่นาน ผู้เฒ่าฮิวจ์ก็พาเจอรัลด์ออกจากถ้ำที่พวกเขาอยู่... เมื่อมองดูท้องฟ้า เจอรัลด์ก็ได้พบกับพระจันทร์เสี้ยวอันแสนสงบ... แม้ว่าเวลาค่ำคืนจะทำให้เขารู้สึกสงบ แต่เมื่อตระหนักว่าพวกเขากำลังมุ่งตรงเข้าไปในป่าทึบ เจอรัลด์ก็เอ่ยถามขึ้น “…ช่วยบอกผมหน่อยได้รึเปล่าว่าเราจะไปไหนกัน ผู้เฒ่าฮิวจ์…?” ด้วยใบไม้ที่หนาทึบ พวกเขาถูกความมืดมิดปกคลุมอยู่ในนั้น และการอยู่ในป่าที่ไม่มีแสงสว่างในตอนกลางคืนก็ถือเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งเขาพยายามจะมองชายชราให้ออก ผู้เฒ่าฮิวจ์คนนี้ก็ยิ่งลึกลับมากขึ้นสำหรับเจอรัลด์ ไม่ว่าอย่างไร ผู้เฒ่าฮิว