All Chapters of มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: Chapter 1731 - Chapter 1740

1786 Chapters

บทที่ 1731

“เรย์ นิกายวิญญาณคืออะไรกันแน่?” เจอรัลด์ถามอย่างสงสัยจากนั้นเรย์ก็เริ่มอธิบายอย่างละเอียดหลังจากฟังคำอธิบายแล้ว เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็เข้าใจได้ เห็นได้ชัดว่านิกายวิญญาณเป็นสถานที่ที่มีวิญญาณอาศัยอยู่ และเงาดำนั้นก็น่าจะเป็นสมาชิกของนิกายวิญญาณด้วยเช่นกัน“และฉันจะไปที่นั่นได้ยังไง?”หลังจากชะงักไปชั่วคราว เจอรัลด์ก็ถามอย่างกล้าหาญเรย์เบิกตากว้างและจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้น เขาไม่คิดเลยว่าเจอรัลด์จะมีความคิดนี้นิกายวิญญาณ ไม่ใช่สถานที่ที่ใครอยากจะเข้าก็เข้าไปได้ มันอยู่ในอาณาเขตของอาณาจักรวิญญาณ สถานที่สำหรับวิญญาณที่โดดเดี่ยวและวิญญาณป่าที่ถูกปกครองโดยราชันย์วิญญาณ“พี่เจอรัลด์ นิกายวิญญาณไม่ใช่สถานที่ที่ดี อย่าไปที่นั่นเลยจะดีกว่า!”เรย์เตือนเจอรัลด์อย่างจริงจัง“ไม่ต้องกังวลไปหรอกเรย์ เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับนิกายวิญญาณ ฉันก็คิดว่าฉันควรไปที่นั่นและตรวจสอบอะไรสักหน่อย!” เจอรัลด์ตบไหล่เขาแล้วพูดเหตุใดคนจากนิกายวิญญาณจึงมาที่ เมืองเลือดมังกรและพยายามแย่งชิงดาบศักดิ์สิทธิ์โบราณไป ความลึกลับนี้ทำให้เจอรัลด์สับสนมาก แล้วเขาต้องหาคำตอบเรื่องนี้ให้
Read more

บทที่ 1732

เมื่อเข้าไปข้างใน เจอรัลด์ตระหนักได้ว่ามันเป็นคาสิโนขนาดใหญ่คาสิโนในนิกายวิญญาณแตกต่างไปจากคาสิโนในโลกมนุษย์“เรย์ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าพวกวิญญาณสัมผัสไม่ได้ถึงการมีอยู่ของฉันล่ะ”ทันใดนั้น เจอรัลด์ก็ค้นพบได้ถึงบางสิ่ง จึงเอ่ยถามกับเรย์เขารู้สึกได้ว่าเขาถูกมองผ่านไปอย่างสิ้นเชิง และวิญญาณที่อยู่รอบกายก็ไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นเขาด้วยซ้ำ สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลกยิ่งกว่านั้นการที่วิญญาณบางตนทะลุผ่านร่างกายของเขาไปเลยด้วยซ้ำ“ก็เพราะคุณไม่ใช่วิญญาณจริง ๆ น่ะสิ พวกเขาถึงได้ไม่เห็นคุณ ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่ไม่อนุญาตให้มนุษย์เข้ามา!”เรย์อธิบายให้เจอรัลด์ฟังทันทีเมื่อเจอรัลด์ได้ยินเขาก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ซึ่งนั่นก็หมายความว่าตอนนี้เขาเป็นมนุษย์ล่องหน“เจอรัลด์ ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว คุณจะสามารถใช้การล่องหนที่คุณมีอยู่ช่วยผมเล่นพนันเพื่อที่เราจะได้มีเงินมาซื้อของดี ๆ ได้หรือเปล่า”เรย์แนะนำเจอรัลด์“เอาน่าเรย์ ไม่มีปัญหา คอยดูฉันเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน!”เจอรัลด์ตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดให้มากความ นี่เป็นเรื่องที่ดีที่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะได้เปรียบ ต่อมา เรย์ได้ให้เจอรัลด์ยืนอยู่ในตำแหน
Read more

บทที่ 1733

"เดี๋ยว!"ก่อนที่เรย์จะก้าวไปอีกขั้น วิญญาณสองสามตนก็หยุดเขาไว้วิญญาณที่ยืนอยู่ตรงกลางเดินไปหาเรย์แล้วจ้องมองที่เขา “เล่นได้แล้วจะจากไปแบบนี้ไม่ได้”"ทำไมกัน? พวกนายไม่รู้จักวิธีเล่นเกมหรือไง? หรือว่าพวกนายไม่รู้จักแพ้กันแน่?”เรย์จ้องมองวิญญาณตอนนั้นอย่างเย็นชา เขาไม่คาดคิดว่าวิญญาณพวกนี้จะเหมือนกับมนุษย์ในโลกแห่งความเป็นจริง ที่ชอบเล่นสกปรกเพราะไม่รู้จักแพ้ ทั้งที่ตายไปแล้วเขาก็ยังคิดจะเล่นบทนักเลงอย่างนี้อยู่อีกหรือ สิ่งนี้ทำให้เรย์หงุดหงิดเป็นอย่างมาก"ฮะ! ฉันมีสองทางให้นายเลือก เล่นต่อไปจนกว่าจะหมดตัว หรือไม่ก็มอบทุกอย่างที่นายมีอยู่ในตอนนี้มาให้เราแล้วไสหัวไปซะ!”วิญญาณที่ยืนอยู่ตรงกลางเย้ยหยันและเตือนเรย์ด้วยสายตาคุกคามคล้ายว่าวิญญาณเหล่านั้นไม่คิดที่จะปล่อยเขาไปในเมื่อเรื่องไปเช่นนี้ เรย์จึงไม่คิดจะยอมอ่อนข้อให้“อย่างนั้นเหรอ? แล้วถ้าฉันไม่เลือกล่ะจะเป็นยังไง?”เรย์มองพวกเขาแล้วถามอีกครั้ง“ถ้าอย่างนั้น ก็อย่าหาว่าเราใจร้ายก็แล้วกัน!”วิญญาณที่อยู่ตรงกลางส่งเสียงร้องและส่งสัญญาณให้วิญญาณที่อยู่รอบตัวเขาหลังจากนั้น วิญญาณที่อยู่รอบ ๆ ก็พุ่งเข้าหาเรย์และเจอรัลด์
Read more

บทที่ 1734

เจอรัลด์มองไปยังเจ้าของภัตตาคารด้วยความประหลาดใจก่อนจะเอ่ยถาม"แน่นอน!"เจ้าของร้านยิ้มแล้วตอบเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เจอรัลด์ก็มองไปที่เรย์ทันทีและเริ่มกังวล“เรย์ เป็นไปได้ไหมที่ฤทธิ์ของโอสถที่ฉันกินไปจะหมดลงแล้ว?”เจอรัลด์ถามเรย์ด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูเวลาเมื่อดูเวลาแล้ว ก็พบว่ายังไม่ครบกำหนดเวลาสิบสองชั่วโมง เขาเพิ่งเข้ามาอยู่ที่นี่ได้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้นแต่ทำไมเจ้าของภัตตาคารคนนี้ถึงเห็นเขาได้? สิ่งนี้ทำให้เจอรัลด์รู้สึกฉงนใจ“นายท่าน ทำไมคุณถึงเห็นเขาได้?”เรย์ถามเจ้าของร้านด้วยความสงสัย“ฮ่า! ฮ่า! ก็เพราะว่าผมเป็นมนุษย์เหมือนกับคุณน่ะสิ!”เจ้าของร้านยิ้มและอธิบายในที่สุดเรย์และเจอรัลด์ก็เข้าใจสถานการณ์ได้“คุณเองก็เป็นครึ่งวิญญาณเหมือนกันเหรอ?”เรย์ถามด้วยความสงสัยเจ้าของภัตตาคารพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ ผมเป็นเช่นนั้น ต้องขอแนะนำตัวก่อน ผมชื่อการ์เรน เฮนรี่ เป็นเจ้าของภัตตาคารแห่งนี้ และผมมีหน้าที่รับผิดชอบในการต้อนรับผู้คนจากโลกแห่งความเป็นจริงที่มาที่นี่เป็นพิเศษ!”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณการ์เรน ผมชื่อเรย์ เลห์ตัน และนี่ค
Read more

บทที่ 1735

“มุกวิญญาณ?”เจอรัลด์รู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินเช่นนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องเกี่ยวกับมุกวิญญาณ"อะไรกัน? พวกคุณไม่รู้เรื่องนี้หรอกเหรอ?”การ์เรนเห็นท่าทางงุนงงของเจอรัลด์ และถามด้วยความประหลาดใจเจอรัลด์และเรย์ส่ายหน้า“มุกวิญญาณเป็นสมบัติของนิกายวิญญาณ ว่ากันว่ามันสามารถเพิ่มระดับการบ่มเพาะได้หลายเท่าตัว นั่นเป็นสาเหตุที่ผู้บ่มเพาะวิญญาณหลายตนต้องการขโมยมัน พวกคุณไม่รู้เรื่องพวกนี้จริง ๆ น่ะหรือ?”การ์เรนจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยความประหลาดใจในขณะที่เขาอธิบาย ใบหน้าบ่งบอกว่าเขาไม่เชื่อ“แล้วผมจะหามุกวิญญาณนั่นได้จากที่ไหน?”เจอรัลด์เอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาเนื่องจากมุกวิญญาณมีค่ามาก มันจึงกระตุ้นความสนใจของเจอรัลด์ได้ไม่น้อย ตอนนี้เขานึกอยากจะได้มันขึ้นมาแล้ว“นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มุกวิญญาณอยู่ในมือของราชันย์วิญญาณ มันเป็นสมบัติของราชันย์วิญญาณ ดังนั้นจึงไม่ง่ายเลยที่จะได้รับมุกวิญญาณไป ผู้บ่มเพาะวิญญาณเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขามากมาย!”การ์เรนอธิบายด้วยท่าทางสงสัยจากคำพูดของการ์เรน เพราะเขาจึงรู้ว่ามุกวิญญาณย่อมเป็นสิ่งที่พิเศษมาก นอกจากนี้ราชันย์วิญญาณที่เขากล่าวถึ
Read more

บทที่ 1736

หลังจากนั้นไม่นาน การ์เรนก็เดินออกมาพร้อมป้ายประจำตัวและยื่นให้เรย์โดยตรง“นี่มันอะไร?”เรย์ได้รับป้ายประจำตัว และถามด้วยความสงสัยทันที"นี่มัน..."“นี่เป็นป้ายประจำตัวของราชันย์วิญญาณใช่ไหม?”เจอรัลด์เปิดเผยชื่อแท็กในมือของเรย์โดยไม่รอให้การ์เรนต้องอธิบาย"ถูกต้อง มันเป็นป้ายประจำตัวของราชันย์วิญญาณและเป็นสิ่งที่อยู่บนร่างของวิญญาณด้วย ด้วยเหตุนี้ผู้ติดตามของคุณจะสามารถเข้าไปในนิกายวิญญาณได้โดยไม่มีค่าใช้จ่ายและและต่อให้ฤทธิ์ของยาจะหมดลงก็ไม่เป็นไรด้วย!”การ์เรนมองไปที่เรย์และเจอรัลด์ขณะที่เขาอธิบายเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งเจอรัลด์และเรย์ก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก ไม่คาดคิดเลยว่าการ์เรนจะมีสิ่งนี้อยู่ในครอบครอง!“ขอบคุณนะเถ้าแก่เฮนรี่!”เรย์แสดงความขอบคุณต่อการ์เรนทันที“ไม่เป็นไรหรอก อีกไม่นานก็จะรุ่งสางแล้ว ทางเข้าหลักแห่งโลกแห่งวิญญาณกำลังจะปิดลง ผมก็ต้องเก็บของและออกไปจากที่นี่ด้วย!”จากนั้นการ์เรนจึงมองดูเวลา มันจะพบว่านี่เกือบจะเช้าแล้ว เพราะเอ่อเตือนทั้งเจอรัลด์และเรย์ทันที“อืม ก็ได้ เถ้าแก่เฮนรี่ เช่นนั้นเราขอตัวก่อน!”เจอรัลด์ยืนขึ้นและพูดกับการ์เรนด้วยหลังจาก
Read more

บทที่ 1737

พวกเขาทั้งสามเปิดประตูห้องจัดเลี้ยงแล้วเดินเข้าไปภายในทันทีที่จูโน่และรูธเข้าไปถึงที่นั่น ไม่นานหญิงสาวทั้งสองก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนในห้องจัดเรียงทุกคนได้“คุณซอร์นคนสวยมาแล้ว!”ทันใดนั้นน้ำเสียงตื่นเต้นของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากนั้นชายในชุดสูทสีน้ำเงินคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างรีบร้อน เขามายืนต่อหน้าเจอรัลด์และหญิงสาวสองคน“จูโน่ ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว ผมกำลังรอคุณอยู่เลย!”ชายในชุดสูทสีน้ำเงินยิ้มเต็มรูปขณะที่เขามองจูโน่และทักทายเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความยินดีอย่างแรงกล้าชายผู้นี้คือประธานรุ่นสมัยมหาวิทยาลัยของจูโน่ ซึ่งมีชื่อว่าแซนรี่ เควร์ก“ฮ่า! ฮ่า! ประธานรุ่น คุณพูดเกินไปแล้ว ถึงไม่มีฉัน งานเลี้ยงรุ่นก็คงไม่กร่อยลงหรอก”จูโน่ยิ้มบาง ๆ แล้วตอบกลับไปเมื่อได้เห็นแซนรี่อยู่ตรงหน้า ความคิดของจูโน่ที่รู้สึกว่าเขาน่ารำคาญก็กลับมาอีกครั้งที่สำคัญก็คือแซนรี่เรียกเธอว่าด้วยชื่อเสมอ และการได้ยินแบบนั้นมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด นั่นก็เพราะเธอไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกับแซนรี่มากนัก และทั้งเขาก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันด้วยแต่เนื่องจากที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย จ
Read more

บทที่ 1738

ทุกคนนั่งกันทีละที่นั่งที่โต๊ะอาหารขณะที่พวกเขากินและพูดคุยกันเองทั้งเจอรัลด์และจูโน่นั่งที่โต๊ะรับประทานอาหารเดียวกันกับรูธ แน่นอนว่าแซนรี่ก็อยู่ที่นั่นด้วย“มาเถอะคุณคลอฟอร์ด! ให้ผมดื่มอวยพรให้คุณเถอะ!”ทันใดนั้นแซนรี่ก็ลุกขึ้นยืนและถือแก้วไวน์เอาไว้ จากนั้นเขาก็ยิ้มบาง ๆ ให้เจอรัลด์ ดื่มอวยพรให้เขาเมื่อเห็นเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ยืนขึ้นอย่างจริงใจขณะที่เขาดื่มอวยพรกลับไปให้แซนรี่ “ฮ่า! ฮ่า! ขอบคุณประธานรุ่น!”หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ทั้งคู่ก็กระดกไวน์ไปจนหมดแก้วพร้อมกัน“ฮ่า! ฮ่า! คุณคลอฟอร์ด คุณนี่ดื่มเก่งจริง ๆ ดูเหมือนปกติจะเป็นพวกชอบดื่มอยู่แล้วใช่ไหม!”เมื่อแซนรี่เห็นเจอรัลด์กลืนแก้วไวน์ด้วยท่าทางโผงผางและรวดเร็ว เขาก็ยิ้มและเอ่ยล้อเจอรัลด์“ไม่ใช่หรอก ปกติผมไม่ดื่มไวน์ หากจะดื่มก็เพียงหนึ่งแก้วหรือสองแก้วเท่านั้น จริง ๆ ผมดื่มไม่เก่งเลย!”เจอรัลด์ตอบแซนรี่ด้วยความถ่อมตัวเป็นอย่างสูงเจอรัลด์สามารถแยกแยะได้ว่าแซนรี่กำลังกำลังจงใจเล่นงาน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแซนรี่ต้องการทำเช่นนั้น เขาจึงต้องดำเนินการเพื่อให้สอดคล้องกับการกระทำของแซนรี่ เขาอยากจะเห็นนักว่าแซนรี่ต้องกา
Read more

บทที่ 1739

“โบว์ลิ่งงั้นเหรอ? โถ่ถัง ผมไม่เคยเล่นมาก่อนเลย”หลังจากที่เจอรัลด์ได้ยินดังนั้น เขาก็แสร้งตอบกลับไปด้วยความใคร่รู้ ในเมื่อเขาต้องการที่จะเล่นละคร เขาก็ต้องเล่นไปให้ถึงที่สุด เขายังอยากสนุกกับแซนรี่ให้ได้มากกว่านี้อีก"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมจะสอนคุณเอง มา! ไปสนุกกันเถอะ!”หลังจากที่แซนรี่ได้ยินดังนั้นเขาก็เชื่อเสียสนิทใจ เขาเอ่ยบอกเจอรัลด์อย่างร่าเริง“ก็ได้ ผมจะไปเล่นสนุกกับคุณด้วย!”เจอรัลด์ตกลงที่จะทำเช่นนั้นโดยไม่อ้อมค้อม หลังจากนั้นเขาก็มองไปทางจูโน่“จูโน่ ผมจะไปเล่นโบว์ลิ่งสักพักนะ คุณนั่งคุยกับเพื่อนอยู่ที่นี่แหละ!”หลังจากที่จูโน่ได้ยินเช่นนั้น เธอก็ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใด เธอรู้ว่าเจอรัลด์มีความคิดเป็นของตัวเองอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงไม่คิดจะปรามเขา และได้แต่ตั้งข้อสังเกตว่ามันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีสำหรับแซนรี่กับการคอยสร้างปัญหาให้เจอรัลด์ ถึงตอนนั้นแซนรี่จะต้องเสียใจอย่างแน่นอนไม่นานเจอรัลด์ก็มาถึงลานโบว์ลิ่งพร้อมกับแซนรี่ทั้งแซนรี่และเจอรัลด์ครอบครองเลนตามลำดับ“มาเถอะ คุณคลอฟอร์ด ผมจะสอนวิธีเล่นเกมนี้ให้คุณเอง ดูให้ดีล่ะ!”แซนรี่ยิ้มและพูดกับเจอรัลด์ หลังจากน
Read more

บทที่ 1740

“เอาแบบนี้ดีไหม? ถ้าจะแข่งกันก็ต้องมีการเดิมพันกันด้วยถูกไหมล่ะ? เราจะพนันกันที่เงินจำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบดอลลาร์ต่อรอบ?”ในขณะนั้นแซนรี่มองไปที่เจอรัลด์และแนะนำเขา เขาวางแผนการเล็ก ๆ ไว้ในใจมานานแล้วเจอรัลด์เยาะเย้ยอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าแซนรี่จะค่อนข้างหน้าเงินมากทีเดียว เขาเธอต้องการเงินตั้งหนึ่งร้อยห้าสิบดอลลาร์สำหรับการเล่นโบว์ลิ่งหนึ่งรอบ"แน่นอน ไม่มีปัญหา!"หลังจากชะงักไปชั่วคราว เจอรัลด์ก็ตกลงที่จะทำเช่นนั้นแต่โดยดีท้ายที่สุดแล้ว เงินจำนวนนั้นไม่ได้มีผลอะไรต่อเจอรัลด์ นอกจากนี้มันก็ไม่ได้รับประกันว่าเขาจะต้องพ่ายแพ้หมดรูปเสียหน่อย ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขา“ประธานรุ่น อย่ารังแกแฟนของจูโน่ด้วยวิธีโหดร้ายแบบนี้เลย ไม่อย่างนั้นจูโน่จะโกรธเอาได้นะ!”ทันใดนั้น เพื่อนร่วมชั้นชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้เห็นความโชคร้ายของคนอื่นก็เลยแซวแซนรี่น้ำเสียงของเขาเต็มความเย้ยหยันต่อเจอรัลด์เจอรัลด์ไม่สนใจคนพวกนั้นเช่นกัน สุดท้ายแล้วพวกเขาก็จะได้รับรู้เอง เจอรัลด์จะทำให้พวกเขาต้องอับอายอย่างหนักหน่วง แล้วจะตบหน้าพวกเขาด้วยผลลัพธ์ที่จะปรากฏขึ้น คนพวกนี้อยากที่จะรังแกเขาทั้งที่ไม่มีความส
Read more
PREV
1
...
172173174175176
...
179
DMCA.com Protection Status