บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 1681 - บทที่ 1690

โนริถามเจอรัลด์สามคำถามติดต่อกันริมฝีปากของเจอรัลด์โค้งขึ้น และเขาพูดกับพวกเขาว่า “ตั้งแต่นี้ไป ที่นี่จะเป็นที่พักของเรา ตอนนี้ฉันเป็นศิษย์ของคณบดีแล้ว!”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ทั้งสามก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม“พี่เจอรัลด์ คุณล้อพวกเราเล่นอีกแล้วหรือ? คุณเป็นศิษย์ของคณบดีจริง ๆ เหรอ?” ไซริลถามโดยมองเจอรัลด์อย่างสงสัย“คิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องไม่มีใครเชื่อผม งั้นผมจะแสดงอะไรให้พวกคุณดู นี่คือป้ายไม้ประจำตัวที่คณบดีมอบให้ ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามอาจารย์อิคินก์ได้เลย!”ขณะที่เจอรัลด์กำลังพูด เขาก็หยิบป้ายไม้ประจำตัวที่สุเมรุมอบให้เขาจากกระเป๋าของเขาและนำมาโชว์ให้พวกเขาดูในที่สุดโนริ เซลิกและไซริลก็เชื่อเขาแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาจารย์อิคินก์ดูเกรงใจเจอรัลด์มากถึงขนาดนั้น นั่นก็เพราะว่ามีเหตุผลนี้อยู่เบื้องหลังนั่นเอง“เจอรัลด์ คุณนี่เจ๋งจริง ๆ! ได้เป็นถึงศิษย์ของคณบดี แถมยังได้อยู่ในสถานที่ดี ๆ แบบนี้ด้วย!” โนริยกย่องเจอรัลด์ และมองดูเขาด้วยความชื่นชม“ฮ่า! ฮ่า!”เจอรัลด์หัวเราะเบา ๆ“แต่ตอนนี้พวกเธอทุกคนจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่ร่วมกับฉัน ฉันจะได้ไม่ต้องเหงา!”เมื่อได้ยินคำพูดของเจอรัล

แต่ถึงกระนั้น การทดสอบครั้งนี้ก็นับว่าไม่ง่ายนักทางสำนักศึกษาจะจัดงานนี้ขึ้นทุกปีหลังจากรับบัณฑิตใหม่แล้ว นี่เป็นการทดสอบความสามารถที่แท้จริงของเหล่าศิษย์ด้วย การทดสอบในครั้งนี้เป็นการดวลกันระหว่างเหล่าศิษย์ตั้งแต่ชั้นเรียน ระดับต้นไปจนถึงชั้นในระดับสูงเวลาผ่านไปสองวันหลังจากนั้นและวันนี้ก็เป็นวันทดสอบที่สำนักศึกษาไลคอมจัดขึ้นแล้วทุกคนในสำนักศึกษามารวมตัวกันที่จัตุรัส ศิษย์ในชั้นเรียนระดับต้นนั่งอยู่ที่มุมตะวันออก ศิษย์ในชั้นเรียนระดับกลางอยู่ที่มุมตะวันตก และศิษย์ในชั้นเรียนระดับสูงอยู่ที่มุมทิศใต้ส่วนเจอรัลด์นั้นนั่งอยู่ข้างคณบดีสุเมรุเมื่อเห็นเจอรัลด์นั่งอยู่ข้างสุเมรุ ทุกคนก็ถึงกับตะลึงงัน พวกเขาอยากรู้ว่าสถานะของชายหนุ่มเป็นอย่างไร เหตุใดเขาจึงได้รับการดูแลที่ดีถึงขนาดนั้น“เพื่อน ๆ บัณฑิตทั้งหลาย วันนี้เป็นการแข่งขันศิลปะยุทธประจำปีของสำนักศึกษาของเรา หลังจากเสร็จสิ้นการรับสมัครของบัณฑิตใหม่แล้ว เช่นเคย ศิษย์จากทั้งสามระดับที่แตกต่างกันจะเข้าร่วมการแข่งขันและประลองฝีมือกันเอง!”หลังจากนั้นอาจารย์อิคินก์ก็เข้ามาอธิบายรูปแบบของกิจกรรมให้เหล่าศิษย์ฟัง“ต่อไป ฉันจะขอแน

เซลิกชักดาบของเขาออกมาเพื่อป้องกันตัวทันที“กระบี่ลวงตา!” เลฟตะโกนนี่คือชื่อท่าต่อสู้ที่เป็นทีเด็ดของเลฟ และเงาของดาบก็เรียงกันลงมาจากท้องฟ้าราวกับกลีบดอกไม้ ทำให้เซลิกไม่สามารถระบุได้ว่าดาบใดเป็นดาบจริงหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสื้อของเซลิกก็มีแต่รอยขาดวิ่นจากดาบของเขา และดูเหมือนว่าเขากำลังหวาดกลัวและสับสนเป็นอย่างมากเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าใครแพ้และใครชนะ เห็นได้ชัดว่าเลฟเป็นผู้ชนะในการต่อสู้รอบนี้“เอาล่ะ คุณทั้งคู่หยุดได้แล้ว เราได้ผู้ชนะแล้ว!”อาจารย์อิคินก์ประกาศผลการต่อสู้“เลฟ เบย์ฟิลด์จากชั้นเรียนระดับสูงชนะเป็นรอบที่สอง!”แม้ว่าเซลิกจะไม่พอใจและไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ แต่เขาไม่มีความสามารถเท่าเลฟ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ยอมรับผลของการต่อสู้ในครั้งนี้“ฮึ่ม เซลิก เลียร์ ฉันขอบอกเอาไว้เลยว่า นายจะต้องพ่ายแพ้ให้ฉันตลอดไป ดังนั้นจากนี้ไป ทุกครั้งที่นายเจอฉันในสถาบัน นายควรจะหนีไปให้ไกล ๆ ไม่อย่างนั้นนายเสร็จฉันแน่!”เลฟชี้หน้าเซลิกต่อหน้าทุกคน และเตือนเขาอย่างเย็นชาคำพูดของเขาทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในฝูงชนอีกครั้ง ใครจะคาดคิดว่าเลฟจะกล้าใช้คำพูดที่รุนแรงต่อ

หลังจากค้นพบเจ้าของเสียงแล้ว ความโกลาหลก็เกิดขึ้นท่ามกลางฝูงชนอีกครั้งผู้ชายที่ทุกคนกำลังพูดถึงคือ เรย์ เลห์ตัน นักเรียนที่เก่งที่สุดในชั้นเรียนระดับสูง ความสามารถของเขาได้บรรลุถึงจิตวิญญาณระดับที่เจ็ดในอาณาจักรแห่งนักปราชญ์แล้วเรย์ลุกขึ้น และเดินมุ่งหน้าไปยังใจกลางลานประลอง ก่อนจะเผชิญหน้ากับเจอรัลด์ เขาชี้หน้าเจอรัลด์อย่างเยือกเย็นก่อนจะพูดว่า "ฉัน เรย์ เลห์ตัน และฉันขอท้านาย หากนายชนะ ฉันจะยินดีเชื่อฟังและคอยติดตามรับใช้นาย แต่ถ้าฉันชนะ นายจะต้องยกตำแหน่งนักเรียนที่ได้รับเลือกให้ฉัน และมาเป็นลูกน้องของฉัน!”คำพูดของเรย์นั้นฟังดูเย่อหยิ่งและคุกคามอย่างเห็นได้ชัดเจอรัลด์ไม่ได้รู้สึกโกรธเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา ในทางกลับกัน เขาคิดว่าเรย์เป็นคนที่น่าสนใจมากเรย์เป็นคนตรงไปตรงมาและห้าวหาญ และเขากล้าที่จะแสดงถึงความไม่พอใจทันทีแทนที่จะทำอะไรสกปรกลับหลัง เขาสมควรได้รับความเคารพยกย่องเป็นอย่างยิ่ง“ตกลง ฉันยอมรับคำท้า!”เจอรัลด์ไม่คิดที่จะปฏิเสธเขา และตอบรับคำท้านั้นทันทีท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน เรย์พุ่งเข้าหาเจอรัลด์ราวกับเสือที่ดุร้ายที่มีพลังทำลายล้างไม่ต่

“เป็นไปได้ไหมที่เจอรัลด์จะเป็นนักบุญที่จะมาช่วยกอบกู้ทวีปไลคอมของเรา?!”เมื่อเห็นแสงดาวจากดาวดวงนั้น คณบดีซุเมรุก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ***ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์ก็กลับมาที่ตำหนักทางทิศใต้“พี่เจอรัลด์!”เมื่อเขาไปถึงประตูทางเข้า เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากทางด้านหลังเจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเรย์ เลห์ตัน ชายที่ต่อสู้กับเขาเมื่อบ่ายวันนี้“เรย์ น้องชาย นายมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?”เมื่อเห็นว่าเป็นเรย์ เจอรัลด์ก็ถามด้วยความงุนงง โดยไม่คิดว่าเรย์จะมาหาเขา“ฮ่า ฮ่า! พี่เจอรัลด์ ฉันมาที่นี่เพื่อพูดคุยแบบเป็นกันเอง พี่อยากไปหาอะไรดื่มด้วยกันหน่อยไหม?”เรย์หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาเขย่าขวดเบียร์ที่ถืออยู่ในมือเจอรัลด์ยิ้มอย่างเข้าใจและพยักหน้า "แน่นอน เข้ามาเลย!”หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็พาเรย์เข้าไปในตำหนักเมื่อพวกเขาเข้าไปในตำหนัก พวกเขาก็เห็นโนริและเพื่อนอีกสองคนนั่งอยู่ข้างใน“เจอรัลด์ คุณกลับมาแล้ว!”เมื่อเห็นเจอรัลด์เดินเข้ามา โนริก็ยืนขึ้นและทักทายเขา"อืม? นี่รุ่นพี่เรย์ไม่ใช่เหรอ?”เมื่อพวกเขาเห็นเรย์ ทุกคนก็อยู่ในอาการตกตะลึง“สวัสดีทุกคน!”