บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 1281 - บทที่ 1290

อาการบาดเจ็บของเชสเตอร์เกือบจะหายดีแล้วดังนั้นเจอรัลด์จึงพาเชสเตอร์ออกเดินทางไปกับเขาด้วยพร้อมกับจดหมายฉบับนั้น และพวกเขาก็มาถึงเมืองเคอร์ตันในช่วงเวลาพลบค่ำของวันเดียวกัน“ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว เราควรมุ่งหน้าไปที่ภูเขาวันนี้เลยไหมครับ?” เชสเตอร์ถาม“เราจะหาโรงแรมที่จะพักสำหรับคืนนี้ก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยออกเดินทางไปที่ภูเขาแต่เช้า!” เจอรัลด์ตอบ ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าจากนั้น เขาก็มองสำรวจไปรอบ ๆ เมืองเคอร์ตันมันเป็นเมืองที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาสูงตระหง่านนับไม่ถ้วนหลังจากนั้น เชสเตอร์ก็หาโรงแรมให้พวกเขาได้ ก่อนที่จะจองห้องพักสองห้องแยกกันหลังจากวางสัมภาระในห้องของตัวเองแล้ว ทั้งคู่ก็ออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารเล็ก ๆ และเรียบง่ายพวกเขาสั่งอาหารท้องถิ่นสองสามอย่างมารับประทาน จากนั้นก็กลับไปที่โรงแรมหลังทานอาหารจนอิ่มอย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น จู่ ๆ พนักงานต้อนรับที่แผนกต้อนรับก็ตะโกนเรียกพวกเขา“คุณคะ! ต้องขอโทษคุณทั้งสองด้วยจริง ๆ!” พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า และรีบกล่าวขอโทษขอโพย"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" เชสเตอร์ถาม“คือ โรงแรมของเราถูกจองจน

เอเดนอยู่กับชายหญิงกลุ่มหนึ่งเจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองพวกเขาอยู่หลายครั้ง เพราะเขาเห็นเหมือนมีกำลังภายในจาง ๆ ปกคลุมอยู่รอบ ๆ ตัวพวกเขาทุกคนเห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้“ผมมาถึงที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้วครับ พี่ชาย! พวกคุณมาทำอะไรที่นี่? มาที่นี่เพื่อฝึกฝนเหมือนกันเหรอครับ?” เอเดนถามด้วยความประหลาดใจ“ฝึกอะไร” เจอรัลด์ถาม"อ่ะแฮ่ม! ฮึ!"ในเวลาเดียวกัน หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอเดนก็อดไม่ได้ที่จะกระแอมออกมาเล็กน้อย ขณะที่เธอส่งสัญญาณให้เอเดนหยุดพูดมาก“นี่คือพี่ชายของฉันเอง เราสองคนจะคุยกันอีกสักพัก พวกเธอไปกันก่อนก็ได้!” เอเดนพูด ขณะที่มองไปที่พวกเขาเดิมทีเจอรัลด์มีเจตนาที่จะพยักหน้าและกล่าวทักทายพวกเขาเพราะท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็เป็นเพื่อนของเอเดนไม่ใช่หรอกหรือ?อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสนใจที่จะมองเจอรัลด์ หรือแม้แต่จะกล่าวทักทายเขาเลยพวกเขาเดินตรงเข้าไปในลิฟต์"พวกเขาเป็นใคร? พวกเขามาจากกรมทหารเหรอ?”เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสับสน ทันทีที่พวกเขามาถึงห้องของเจอรัลด์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขาอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องการฝึกฝนที่เอเดนได้กล่าวถ

ดังนั้นพวกเขาจึงพากันไปนั่งที่โต๊ะที่อยู่ห่างไกลออกไปเจอรัลด์ไม่ได้สังเกตว่าการมาถึงของเขาจะดึงดูดความสนใจของเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งที่อยู่ในบริเวณนั้น เด็กเสิร์ฟคนนั้นแอบชำเลืองมองเจอรัลด์อยู่หลายครั้งหลังจากที่เขามั่นว่าเจอรัลด์เป็นใครแล้ว เขาก็วางจานในมือลง ก่อนที่จะหันหลังกลับ และจากไป ในเวลาเดียวกัน เขาก็พูดบางอย่างกับเครื่องวิทยุสื่อสารของเขาด้วยในเวลาเดียวกัน หญิงสาวสวยที่แต่งตัวสง่างามคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในงาน และเธอก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายในทันทีเธอมีรอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของเธอ ที่ทำให้คนที่เห็นเป็นต้องละลาย ขณะที่เธอเดินตรงไปที่โต๊ะด้านหน้า ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนจากทีมฝึกอบรม“เฟอร์นันโด! คุณก็อยู่ที่นี่ด้วย!"เธอยิ้ม ขณะที่กำลังพูดกับชายซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะท่ามกลางกลุ่มคน และกำลังจ้องเธอตาเขม็ง จากนั้นเธอก็ทำท่าเขินอาย และใบหน้าที่สวยงามของเธอก็แดงระเรื่อทันทีที่เห็นชายที่ชื่อเฟอร์นันโด“มาทิลดา ไม่เจอกันนานเลยนะ!”สำหรับเฟอร์นันโดนั้น เขาแค่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาจากใบหน้าอันแสนเย็นชาของเขา“คุณมาทิลดา! คุณสัญญาว่าจะมาที่นี่กับเฟอร์นันโด และพวก

ทันทีที่เขาพูดประโยคเหล่านั้นออกมา ทุกคนก็เริ่มตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ด้วยความกลัวทักษะและพื้นฐานการต่อสู้ของเฟอร์นันโดมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก และเป็นที่รู้จักทั่วทั้งสมาคมศิลปะการต่อสู้ นับตั้งแต่เฟอร์นันโดยังเป็นวัยรุ่น แม้แต่ปรมาจารย์ระดับแนวหน้าที่เคยมีชื่อเสียงโด่งดังก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไปเฟอร์นันโดมีพรสวรรค์เป็นอย่างมาก และเขาเป็นคนที่น่ากลัวมาก!ในเวลานี้ ทุกคนมองเห็นชายหนุ่มผู้มีพลังที่น่าเกรงขามกำลังเดินขึ้นไปบนแท่นสูงของสังเวียนอย่างช้า ๆ ขณะที่เขาเหล่ตามองลงมาเล็กน้อยหลังจากนั้น เขาก็ชี้ไปที่เจอรัลด์ก่อนที่จะพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันได้ยินมาทิลดาพูดว่าแกเก่งเรื่องการต่อสู้เป็นพิเศษ ถ้าอย่างนั้น ทำไมแกไม่มารับคำท้าของฉันล่ะ ให้ฉันเห็นว่าแกแข็งแกร่งและทรงพลังแค่ไหน!” เฟอร์นันโดเพียงแค่ส่ายหัว และยิ้มอย่างมีเลศนัย ในขณะที่เขากวาดตามองผ่านสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของผู้ชมที่กำลังจับตามองพวกเขาสำหรับเอเดน เขาไม่คาดคิดเลยว่า มาทิลดาจะสามารถหว่านล้อมให้เฟอร์นันโดขึ้นต่อสู้แทนเธอได้ตอนนี้เขามีเหงื่อไหลเต็มทั่วทั้งหน้าผากของเขา“ขอโทษทีนะ แต่ฉันไม่สนใจ!” เจ

ท้ายที่สุด มันเป็นสิ่งสำคัญที่คนเราจะต้องรู้จักประมาณตนเอง ในเมื่อเจอรัลด์ยังคงทำเป็นปากเก่งใส่เขาในสถานการณ์เช่นนี้ มันกลับยิ่งทำให้คนอื่นดูถูกเขามากขึ้นเท่านั้น“สู้กันเลย! สอนบทเรียนให้เขาเลย!” ใครบางคนจากกลุ่มผู้ชมตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ“หนุ่มน้อย แกกำลังรนหาที่ตายเสียแล้ว!” ยูโน่ตะโกนด้วยความโกรธก่อนจะพุ่งตรงไปที่เจอรัลด์ทักษะของยูโน่นั้นเฉียบคมมาก เมื่อเทียบกับคนธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นการเตะลอย หรือเตะด้านข้าง การเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขานั้นอาจจะดูเรียบง่ายแต่ก็ทรงพลัง หากเขาเตะโดนศีรษะของคู่ต่อสู้โดยตรง คน ๆ นั้นก็อาจจะหมดสติไปได้อย่างง่ายดายฝูงชนรีบพากันซ่อนตัว และหลบหลีกให้ห่างไกลจากพวกเขา เพราะเกรงว่าพวกเขาอาจจะโดนลูกหลงจากการเตะของยูโน่เช่นกันอย่างไรก็ตาม เจอรัลด์เพียงแค่เอามือล้วงกระเป๋าของเขาอย่างใจเย็น และทำการหลบหลีกลูกเตะบิน และลูกเตะข้างของยูโน่ได้หลายครั้งติดต่อกันเมื่อเจอรัลด์เห็นว่ายูโน่กำลังจะโจมตีเขาอีกครั้ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงเล็กน้อย ก่อนที่จะยกเท้าขึ้นอย่างเต็มแรง ราวกับว่าเขากำลังยกขวานยักษ์ขึ้นอย่างไรอย่างนั้นยูโน่ยกมือขึ้นด้วยความตกใจ ขณะที่เ