อาการบาดเจ็บของเชสเตอร์เกือบจะหายดีแล้วดังนั้นเจอรัลด์จึงพาเชสเตอร์ออกเดินทางไปกับเขาด้วยพร้อมกับจดหมายฉบับนั้น และพวกเขาก็มาถึงเมืองเคอร์ตันในช่วงเวลาพลบค่ำของวันเดียวกัน“ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว เราควรมุ่งหน้าไปที่ภูเขาวันนี้เลยไหมครับ?” เชสเตอร์ถาม“เราจะหาโรงแรมที่จะพักสำหรับคืนนี้ก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยออกเดินทางไปที่ภูเขาแต่เช้า!” เจอรัลด์ตอบ ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าจากนั้น เขาก็มองสำรวจไปรอบ ๆ เมืองเคอร์ตันมันเป็นเมืองที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาสูงตระหง่านนับไม่ถ้วนหลังจากนั้น เชสเตอร์ก็หาโรงแรมให้พวกเขาได้ ก่อนที่จะจองห้องพักสองห้องแยกกันหลังจากวางสัมภาระในห้องของตัวเองแล้ว ทั้งคู่ก็ออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารเล็ก ๆ และเรียบง่ายพวกเขาสั่งอาหารท้องถิ่นสองสามอย่างมารับประทาน จากนั้นก็กลับไปที่โรงแรมหลังทานอาหารจนอิ่มอย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น จู่ ๆ พนักงานต้อนรับที่แผนกต้อนรับก็ตะโกนเรียกพวกเขา“คุณคะ! ต้องขอโทษคุณทั้งสองด้วยจริง ๆ!” พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า และรีบกล่าวขอโทษขอโพย"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" เชสเตอร์ถาม“คือ โรงแรมของเราถูกจองจน
“คุกเข่าต่อหน้าคุณหนูไซม์เดี๋ยวนี้! บางทีคุณหนูไซม์อาจจะยกโทษให้แก ถ้าเธอพอใจ!” บอดี้การ์ดพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“พี่ชาย อะไรที่ให้อภัยกันได้ก็ควรจะเลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับ คุณไม่จำเป็นจะต้องทำถึงขนาดนี้หรอก เราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณขุ่นเคืองแต่อย่างใด!” เจอรัลด์กล่าวหลังจากนั้น เขาก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่บอดี้การ์ดเตะออกไป ก่อนจะเตรียมออกเดินทางอีกครั้ง“ชิ! ฉันอนุญาตให้แกออกไปตอนไหนเหรอ?! ใครกันที่บอกว่าเขาไม่สนใจว่าฉันจะเป็นคุณหนูไซม์ หรือคุณหนูซอมม์? เดฟ ฉันอยากให้เธอหักฟันของเขาออกให้หมด!” ในตอนนี้ หญิงสาวเองก็ยืนขึ้นด้วยท่าทีที่เย็นชาเช่นกันเชสเตอร์ไม่พอใจและโมโหมาก แต่เขาก็ทำได้เพียงระงับความโกรธเอาไว้เมื่อบอดี้การ์ดคนหนึ่งได้ยินคำพูดของคุณหนูไซม์ เขาก็เตะกระเป๋าที่เจอรัลด์หยิบขึ้นมาอีกครั้ง“พวกแกกำลังรนหาที่ตายซะแล้ว!” บอดี้การ์ดทั้งสี่ตะโกนออกมาพร้อมกันขณะที่พวกเขาพูด พวกเขาก็หยิบกระบองเหล็กออกมา ก่อนที่จะพยายามใช้พวกมันตีเจอรัลด์และเชสเตอร์“หืม?”แม้ว่าเจอรัลด์จะไม่ต้องการมีปัญหากับพวกเขา แต่คนจากตระกูลไซม์ก็เอาแต่วางอำนาจ และทำตัวหยิ่งผยองจนเกินไปคนธรรมดาทั่วไป
เอเดนอยู่กับชายหญิงกลุ่มหนึ่งเจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองพวกเขาอยู่หลายครั้ง เพราะเขาเห็นเหมือนมีกำลังภายในจาง ๆ ปกคลุมอยู่รอบ ๆ ตัวพวกเขาทุกคนเห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้“ผมมาถึงที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้วครับ พี่ชาย! พวกคุณมาทำอะไรที่นี่? มาที่นี่เพื่อฝึกฝนเหมือนกันเหรอครับ?” เอเดนถามด้วยความประหลาดใจ“ฝึกอะไร” เจอรัลด์ถาม"อ่ะแฮ่ม! ฮึ!"ในเวลาเดียวกัน หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอเดนก็อดไม่ได้ที่จะกระแอมออกมาเล็กน้อย ขณะที่เธอส่งสัญญาณให้เอเดนหยุดพูดมาก“นี่คือพี่ชายของฉันเอง เราสองคนจะคุยกันอีกสักพัก พวกเธอไปกันก่อนก็ได้!” เอเดนพูด ขณะที่มองไปที่พวกเขาเดิมทีเจอรัลด์มีเจตนาที่จะพยักหน้าและกล่าวทักทายพวกเขาเพราะท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็เป็นเพื่อนของเอเดนไม่ใช่หรอกหรือ?อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครสนใจที่จะมองเจอรัลด์ หรือแม้แต่จะกล่าวทักทายเขาเลยพวกเขาเดินตรงเข้าไปในลิฟต์"พวกเขาเป็นใคร? พวกเขามาจากกรมทหารเหรอ?”เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสับสน ทันทีที่พวกเขามาถึงห้องของเจอรัลด์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเขาอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องการฝึกฝนที่เอเดนได้กล่าวถ
"เฮ้! เอเดน พวกเราอยู่ตรงนี้!”หลังจากนั้นไม่นาน เจอรัลด์ เอเดน และเชสเตอร์ก็เดินลงมาข้างล่างเด็กสาวคนอื่น ๆ ก็เห็นพวกเขาเช่นกัน และพวกเธอก็ทักทายเอเดนในทันทีในบรรดาเด็กสาวเหล่านี้ ผู้นำของกลุ่มมีชื่อว่า ลีเจน ทั้งลีเจนและเอเดนจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยซันนี่เดลหลังจากสำเร็จการศึกษา ลีเจนได้กลับไปทำงานที่เมืองเคอร์ตัน บ้านเกิดของเธออย่างไรก็ตาม เธอได้ติดต่อพูดคุยกับเอเดนมาโดยตลอดในบรรดาสาว ๆ แม้ว่าพวกเธอทั้งหมดจะดูโดดเด่นมาก แต่พวกเธอก็ยังสามารถถูกจัดเป็นลำดับที่แตกต่างกันได้ลีเจนแทบจะไม่เป็นสองรองใครนั่นก็เป็นเพราะว่า เธอเป็นผู้หญิงที่ไว้ผมยาวที่สุดในหมู่สาว ๆ เธอมีรูปร่างที่สวยงามและสมบูรณ์แบบมาก เธอสูงโปร่ง และแต่งหน้าอ่อน ๆ ดูน่ามองเมื่อใดก็ตามที่เธอยิ้ม มันดูเหมือนว่าอนุภาคที่อยู่ในอากาศรอบตัวเธอทั้งหมดนั้นได้เกิดการแข็งตัวไปชั่วขณะผู้ชายบางคนที่ยืนรอรถเมล์อยู่ที่ป้ายรถเมล์ข้าง ๆ ต่างหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยเจตนาร้าย พวกเขาพากันถ่ายรูปสาวสูงโปร่งที่สวยงามจับตาอีกคนชื่อของเธอคือ โซลา และเธอเป็นเพื่อนสนิทของลีเจนวันนี้ทุกคนออกมาเที่ยวเล่นและสนุกด้วยกัน พวกเธอ
ดังนั้นพวกเขาจึงพากันไปนั่งที่โต๊ะที่อยู่ห่างไกลออกไปเจอรัลด์ไม่ได้สังเกตว่าการมาถึงของเขาจะดึงดูดความสนใจของเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งที่อยู่ในบริเวณนั้น เด็กเสิร์ฟคนนั้นแอบชำเลืองมองเจอรัลด์อยู่หลายครั้งหลังจากที่เขามั่นว่าเจอรัลด์เป็นใครแล้ว เขาก็วางจานในมือลง ก่อนที่จะหันหลังกลับ และจากไป ในเวลาเดียวกัน เขาก็พูดบางอย่างกับเครื่องวิทยุสื่อสารของเขาด้วยในเวลาเดียวกัน หญิงสาวสวยที่แต่งตัวสง่างามคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในงาน และเธอก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายในทันทีเธอมีรอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของเธอ ที่ทำให้คนที่เห็นเป็นต้องละลาย ขณะที่เธอเดินตรงไปที่โต๊ะด้านหน้า ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนจากทีมฝึกอบรม“เฟอร์นันโด! คุณก็อยู่ที่นี่ด้วย!"เธอยิ้ม ขณะที่กำลังพูดกับชายซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะท่ามกลางกลุ่มคน และกำลังจ้องเธอตาเขม็ง จากนั้นเธอก็ทำท่าเขินอาย และใบหน้าที่สวยงามของเธอก็แดงระเรื่อทันทีที่เห็นชายที่ชื่อเฟอร์นันโด“มาทิลดา ไม่เจอกันนานเลยนะ!”สำหรับเฟอร์นันโดนั้น เขาแค่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาจากใบหน้าอันแสนเย็นชาของเขา“คุณมาทิลดา! คุณสัญญาว่าจะมาที่นี่กับเฟอร์นันโด และพวก
ในขณะเดียวกัน เฟอร์นันโดก็บังเอิญหันไปเห็นชายทั้งสอง หลังจากที่เขามองไปยังทิศทางที่บอดี้การ์ดชี้ไปพอดีมีบอดี้การ์ดหลายสิบคนล้อมรอบชายทั้งสองคนอยู่ในขณะนี้“ไอ้พวกสารเลว! พวกแกเสร็จฉันแน่คราวนี้! เฟอร์นันโด ฉันอยากให้คุณควักลูกตาและหักแขนขาทั้งหมดของพวกมันด้วย!” มาทิลดาพูดด้วยความโกรธ ขณะที่เธอกำหมัดแน่นเฟอร์นันโดพยักหน้ารับคำในฝั่งของเจอรัลด์ เชสเตอร์ และเอเดน พวกเขาต่างกำลังจดจ่ออยู่กับการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้นภายในสังเวียนเห็นได้ชัดว่า นักสู้สองคนนี้ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักมาเป็นเวลานาน ทักษะและความสามารถของพวกเขาจึงมีความโดดเด่นไม่แพ้กัน ดังนั้นการต่อสู้ของพวกเขาจึงดุเดือด และประทับใจคนดูเป็นอย่างมาก"คุณคลอฟอร์ด ผมคิดว่ากำลังมีบางอย่างผิดปกติครับ ดูเหมือนบอดี้การ์ดพวกนั้นกำลังตามหาเราอยู่ และยิ่งไปกว่านั้น ผมยังเห็นหญิงสาวที่เราพบเมื่อตอนบ่ายวันนี้อีกด้วย!”เชสเตอร์พูด ในขณะที่เขากำลังดื่มน้ำผลไม้ และจับตามองการต่อสู้ที่ดำเนินขึ้นในสังเวียน“อืม ฉันก็สังเกตเห็นมานานแล้ว ฉันเห็นว่ามีคนจับตามองเราทันทีที่เราก้าวเข้ามาในงานเลี้ยงนี้ ฉันไม่คิดเลยว่าลูกสาวของตระกูลไซม์จะไร้เ
ทันทีที่เขาพูดประโยคเหล่านั้นออกมา ทุกคนก็เริ่มตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ด้วยความกลัวทักษะและพื้นฐานการต่อสู้ของเฟอร์นันโดมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก และเป็นที่รู้จักทั่วทั้งสมาคมศิลปะการต่อสู้ นับตั้งแต่เฟอร์นันโดยังเป็นวัยรุ่น แม้แต่ปรมาจารย์ระดับแนวหน้าที่เคยมีชื่อเสียงโด่งดังก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไปเฟอร์นันโดมีพรสวรรค์เป็นอย่างมาก และเขาเป็นคนที่น่ากลัวมาก!ในเวลานี้ ทุกคนมองเห็นชายหนุ่มผู้มีพลังที่น่าเกรงขามกำลังเดินขึ้นไปบนแท่นสูงของสังเวียนอย่างช้า ๆ ขณะที่เขาเหล่ตามองลงมาเล็กน้อยหลังจากนั้น เขาก็ชี้ไปที่เจอรัลด์ก่อนที่จะพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันได้ยินมาทิลดาพูดว่าแกเก่งเรื่องการต่อสู้เป็นพิเศษ ถ้าอย่างนั้น ทำไมแกไม่มารับคำท้าของฉันล่ะ ให้ฉันเห็นว่าแกแข็งแกร่งและทรงพลังแค่ไหน!” เฟอร์นันโดเพียงแค่ส่ายหัว และยิ้มอย่างมีเลศนัย ในขณะที่เขากวาดตามองผ่านสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของผู้ชมที่กำลังจับตามองพวกเขาสำหรับเอเดน เขาไม่คาดคิดเลยว่า มาทิลดาจะสามารถหว่านล้อมให้เฟอร์นันโดขึ้นต่อสู้แทนเธอได้ตอนนี้เขามีเหงื่อไหลเต็มทั่วทั้งหน้าผากของเขา“ขอโทษทีนะ แต่ฉันไม่สนใจ!” เจ
"คุณคลอว์ฟอร์ดจากเมืองเมย์เบอร์รี่?” มาทิลดาก็ผงะเช่นกัน"เป็นไปไม่ได้! ฮึ่ม! แกแกล้งบอกพวกเราว่าเป็นคุณคลอฟอร์ดจากเมืองเมย์เบอร์รี่ เพราะแกรู้ตัวว่าแกกำลังจะตายที่นี่ใช่ไหมล่ะ?” มาทิลด้ารีบพูด หลังจากที่เธอรวบรวมสติได้สำหรับสาว ๆ ที่มากับเอเดน สายตาที่พวกเธอมองเจอรัลด์ก็เปลี่ยนไปในทันที“ฉันเดาว่า เขาคงจะแสร้งสวมบทบาทเป็นคุณคลอฟอร์ดจากเมืองเมย์เบอร์รี่ในตอนนี้ เพราะเขาทำให้คุณหนูไซม์ขุ่นเคืองใจ นั่นคงเป็นวิธีเดียวที่เขาจะสามารถเอาชีวิตรอดได้ในวันนี้ มิฉะนั้น เขาก็จะลงเอยด้วยการเป็นคนพิการ!”ทุกคนในที่นี้กำลังถกเถียงกันเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นขณะที่เจอรัลด์กำลังจะเดินหนีไป ยูโน่ก็รีบเดินแซงเขา และขึ้นไปยืนอยู่บนแท่นสูงของสังเวียน เขาจ้องมองลงมาที่เจอรัลด์ด้วยสายตาที่เย็นชา“ไอ้สารเลว! ถ้าแกกล้าก้าวเท้าออกไปอีกเพียงก้าวเดียว ฉันจะทำให้เลือดของแกสาดกระเซ็นไปทั่วทุกที่!” ยูโน่ตะโกนอย่างเย็นชา“ยูโน่เองก็เป็นถึงอาจารย์จากสมาคมศิลปะการต่อสู้ และดูเหมือนว่า เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ ที่แอบอ้างเป็นคุณคลอฟอร์ดจากเมืองเมย์เบอร์รี่ หนีออกไปจากที่นี่ได้ง่าย ๆ”“มันคงเป็นเพราะว