"คุณคลอว์ฟอร์ดจากเมืองเมย์เบอร์รี่?” มาทิลดาก็ผงะเช่นกัน"เป็นไปไม่ได้! ฮึ่ม! แกแกล้งบอกพวกเราว่าเป็นคุณคลอฟอร์ดจากเมืองเมย์เบอร์รี่ เพราะแกรู้ตัวว่าแกกำลังจะตายที่นี่ใช่ไหมล่ะ?” มาทิลด้ารีบพูด หลังจากที่เธอรวบรวมสติได้สำหรับสาว ๆ ที่มากับเอเดน สายตาที่พวกเธอมองเจอรัลด์ก็เปลี่ยนไปในทันที“ฉันเดาว่า เขาคงจะแสร้งสวมบทบาทเป็นคุณคลอฟอร์ดจากเมืองเมย์เบอร์รี่ในตอนนี้ เพราะเขาทำให้คุณหนูไซม์ขุ่นเคืองใจ นั่นคงเป็นวิธีเดียวที่เขาจะสามารถเอาชีวิตรอดได้ในวันนี้ มิฉะนั้น เขาก็จะลงเอยด้วยการเป็นคนพิการ!”ทุกคนในที่นี้กำลังถกเถียงกันเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นขณะที่เจอรัลด์กำลังจะเดินหนีไป ยูโน่ก็รีบเดินแซงเขา และขึ้นไปยืนอยู่บนแท่นสูงของสังเวียน เขาจ้องมองลงมาที่เจอรัลด์ด้วยสายตาที่เย็นชา“ไอ้สารเลว! ถ้าแกกล้าก้าวเท้าออกไปอีกเพียงก้าวเดียว ฉันจะทำให้เลือดของแกสาดกระเซ็นไปทั่วทุกที่!” ยูโน่ตะโกนอย่างเย็นชา“ยูโน่เองก็เป็นถึงอาจารย์จากสมาคมศิลปะการต่อสู้ และดูเหมือนว่า เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ ที่แอบอ้างเป็นคุณคลอฟอร์ดจากเมืองเมย์เบอร์รี่ หนีออกไปจากที่นี่ได้ง่าย ๆ”“มันคงเป็นเพราะว
ท้ายที่สุด มันเป็นสิ่งสำคัญที่คนเราจะต้องรู้จักประมาณตนเอง ในเมื่อเจอรัลด์ยังคงทำเป็นปากเก่งใส่เขาในสถานการณ์เช่นนี้ มันกลับยิ่งทำให้คนอื่นดูถูกเขามากขึ้นเท่านั้น“สู้กันเลย! สอนบทเรียนให้เขาเลย!” ใครบางคนจากกลุ่มผู้ชมตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ“หนุ่มน้อย แกกำลังรนหาที่ตายเสียแล้ว!” ยูโน่ตะโกนด้วยความโกรธก่อนจะพุ่งตรงไปที่เจอรัลด์ทักษะของยูโน่นั้นเฉียบคมมาก เมื่อเทียบกับคนธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นการเตะลอย หรือเตะด้านข้าง การเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขานั้นอาจจะดูเรียบง่ายแต่ก็ทรงพลัง หากเขาเตะโดนศีรษะของคู่ต่อสู้โดยตรง คน ๆ นั้นก็อาจจะหมดสติไปได้อย่างง่ายดายฝูงชนรีบพากันซ่อนตัว และหลบหลีกให้ห่างไกลจากพวกเขา เพราะเกรงว่าพวกเขาอาจจะโดนลูกหลงจากการเตะของยูโน่เช่นกันอย่างไรก็ตาม เจอรัลด์เพียงแค่เอามือล้วงกระเป๋าของเขาอย่างใจเย็น และทำการหลบหลีกลูกเตะบิน และลูกเตะข้างของยูโน่ได้หลายครั้งติดต่อกันเมื่อเจอรัลด์เห็นว่ายูโน่กำลังจะโจมตีเขาอีกครั้ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงเล็กน้อย ก่อนที่จะยกเท้าขึ้นอย่างเต็มแรง ราวกับว่าเขากำลังยกขวานยักษ์ขึ้นอย่างไรอย่างนั้นยูโน่ยกมือขึ้นด้วยความตกใจ ขณะที่เ
"แก…! งั้นก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า! ฉันจะออมมือให้แกในการโจมตีสิบครั้งแรก!” เฟอร์นันโดประกาศ ขณะที่เขามองไปที่เจอรัลด์ก่อนจะส่ายหัว รอยยิ้มอันบิดเบี้ยวปรากฏบนใบหน้าของเขาต่อจากนั้น เฟอร์นันโดก็วางแขนของเขาไว้ด้านหลัง และหลับตาลงก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับเจอรัลด์พฤติกรรมของเขาเกือบจะบ่งบอกว่า เขาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ดูเหมือนจะไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขาเลย“…เฟอร์นันโดไม่ได้วางแผนที่จะโจมตีหรอกเหรอ…? ท่าทีเยาะเย้ยที่ไร้ซึ่งคำพูดของเขาช่างไร้ความปราณี! เฟอร์นันโดก็คือ เฟอร์นันโดสินะ!”“เขาทำอย่างนั้นเพราะมีเหตุผล! คุณรู้หรือไม่ว่า ตระกูลดอว์สันนั้นเชี่ยวชาญทักษะศิลปะการต่อสู้ลับที่เรียกว่า วิชาหัตถ์พิฆาต”“วิชาหัตถ์อะไรนะ? มันเป็นอย่างไรเหรอ?"“จากที่ฉันเคยได้ยินมา ผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ชนิดนี้จะอนุญาตให้คู่ต่อสู้โจมตีพวกเขาได้ตามที่ใจต้องการ อย่างไรก็ตาม ยิ่งการโจมตีของคู่ต่อสู้นั้นมีความรุนแรงมากเท่าไหร่ มือของพวกเขาก็จะยิ่งหนักขึ้นเท่านั้น!”“โอ้ พระเจ้า! ไม่คิดเลยว่า ทักษะลึกลับเช่นนี้จะมีอยู่จริงในโลก!”ขณะที่ทุกคนในฝูงชนกำลังยุ่งอยู่กับการพูด
เมื่อก้าวเท้าออกจากห้องโถงใหญ่ ผู้หญิงสองสามคนก็เข้ามาล้อมรอบเจอรัลด์อย่างตื่นเต้นทันที พวกเธอเห็นว่าเขาเป็นคนที่ดูแข็งแกร่ง และน่าดึงดูดมากในขณะนี้ พวกเธอบางคนยังกระตือรือร้นที่จะสอบถามข้อมูลส่วนตัวของเขา เพื่อที่จะได้ทำความรู้จักเขาให้ดียิ่งขึ้นอีกด้วย“คุณแข็งแกร่งมากเลย เจอรัลด์!”"จริงด้วย! เจอรัลด์ คุณคือคุณคลอฟอร์ดในตำนานจากเมืองเมย์เบอร์รี่จริง ๆ เหรอ…? เอเดนไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เราฟังเลย!”“แล้วถ้าผมเป็นจริง ๆ ล่ะ? มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?” เจอรัลด์ถามอย่างเป็นกันเองเมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกผู้หญิงก็เม้มปากด้วยความผิดหวังทันที เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์ไม่ได้สนใจพวกเธอเลยแม้แต่น้อยเฟอร์นันโดเองก็กลายเป็นคนพิการครึ่งตัวไปแล้ว เนื่องจากการเตะเพียงครั้งเดียว กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ทันทีที่เขาตื่นขึ้น เขาพบว่าเขาไม่สามารถใช้แรงแขนของเขาได้อีกต่อไปแล้วเนื่องจากตระกูลดอว์สันและตระกูลไซมส์มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาหลายชั่วอายุคน เหตุการณ์ดังกล่าวจึงทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ในหมู่สมาชิกตระกูลไซมส์ ท้ายที่สุด เฟอร์นันโดไม่เพียงแต่เป็นดาวรุ่งในสมาคมศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่เขายังเป
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หันไปมองที่โต๊ะตัวนั้นทันที เมื่อเห็นว่าสิ่งที่เชสเตอร์พูดเป็นความจริง เขาจึงเดินไปหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมา ในนั้นมีข้อความหนึ่งแถวที่ระบุว่า 'ไปพบกันที่สะพานสกาย ในเมืองเคอร์ตันเวลาเที่ยงคืนของวันนี้!'นอกเหนือจากข้อความที่ตรงประเด็นแล้ว ไม่มีการระบุรายละเอียดอื่น ๆ ในกระดาษแผ่นนั้นอีก ไม่มีแม้แต่ลายเซ็นระบุว่าใครเป็นผู้ส่งมันมา“…ผู้ส่งอาจจะเป็นมาทิลด้าหรือไม่…? เนื่องจากเธอหาเราไม่เจอในตอนแรก... แต่ถึงแม้เธอจะเชิญให้เราไปพบได้สำเร็จจริง ๆ แต่ผมก็ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนทำเรื่องที่เสียเวลาแบบนี้” เชสเตอร์พยายามวิเคราะห์เจอรัลด์ส่ายหัวแล้วตอบว่า “ฉันพอจะดูออกว่าเธอเป็นคนอย่างไร เธอน่าจะมองไปรอบ ๆ และค้นหาจนทั่วอย่างบ้าคลั่งจนกว่าเธอจะหาเราพบ การทิ้งโน้ตไว้ข้างหลังแบบนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ!”ถึงกระนั้น มันก็เป็นเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดมากสำหรับพวกเขา ...‘ฉันไม่รู้จักใครจากเมืองโบราณด้วยซ้ำ… แล้วใครกันที่ต้องการจะเชิญให้ฉันไปพบ…?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง ไม่ว่าจะอย่างไร เจอรัลด์ก็ตัดสินใจแล้วว่า เขาจะต้องไปค้นหาคำตอบด้วยตัวเองให้ได้“ฉัน
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์เพียงแค่เอื้อมมือไปจับโซ่เส้นนั้น และดึงร่างของชายคนนั้นเข้ามาหาตัว! แรงดึงอย่างกะทันหันถึงกับทำให้ชายคนนั้นตกลงไปบนสะพาน เขาพยายามดิ้นรนตลอดเวลา ขณะที่เจอรัลด์ดึงเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ! เมื่อเขาเข้าใกล้พอแล้ว เจอรัลด์ก็ตั้งท่า ก่อนที่จะเตะเขาเข้าที่หน้าอย่างแรง! ร่างของชายคนนั้นกระเด็นลอยออกไปข้างหลัง และการเตะไม่เพียงทำให้หัวของเขาระเบิดกระจายเหมือนแตงโมเท่านั้น แต่ร่างที่ไร้หัวนั้นไถลไปชนกับราวกั้นของสะพานอย่างน้อยสิบต้นอีกด้วย!ต่อจากนั้น เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้นอบ่างต่อเนื่อง เมื่อเจอรัลด์จัดการกับคนที่เหลือทั้งหมดเหล่านั้นได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่าตอนนี้เจอรัลด์จะไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด แต่การฝึกฝนอย่างหนักก่อนหน้านั้น ก็ทำให้ร่างกายและทักษะของเขาแข็งแกร่งขึ้นมาก ก่อนที่เขาจะเข้ารับศีลจุ่มจากสวรรค์สิ่งที่เจอรัลด์พบว่าแปลกก็คือ ความจริงที่ว่าคนเหล่านี้มีความคล้ายคลึงกับเทียร่า ในลักษณะที่กำลังภายในของพวกเขาได้ถูกปรับเปลี่ยนอย่างรวดเร็วและมากมาย เจอรัลด์ใช้คำว่าคล้ายกันเนื่องจากเขาเห็นข้อแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างชายเหล่านี้กับเทียร่า และเบลเซบ็
“…ยูเมะ?”‘... ใช่เธอจริงๆ…! มันเป็นความจริงที่เธอยังไม่ตาย!'ทั้งสองคนได้รู้จักกันระหว่างการเดินทางไปยังราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทร เจอรัลด์เองก็เคยช่วยชีวิตเธอเอาไว้หลายครั้ง ก่อนที่เธอจะหายตัวไปในที่สุดเมื่อพูดถึงการหายตัวไปของเธอ เจอรัลด์รู้สึกเป็นทุกข์ และรู้สึกตำหนิตัวเองอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่วินาทีที่เธอหายตัวไป หลังจากที่เขาเป็นลมหมดสติไป เนื่องจากการโจมตีของดอกเด้ด แอนนี่ ที่ทางเข้าของราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทร ตอนที่ฟื้นขึ้นมา เขายังจำได้ว่า เขารู้สึกราวกับว่าเธอได้หายไปจากโลกนี้โดยสิ้นเชิงเขาได้ส่งคนออกไปค้นหายูเมะอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม ในพื้นที่โดยรอบราชาแห่งพระราชวังมหาสมุทรเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน ไม่ว่าเธอจะตาย หรือยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ตอนนั้นเองที่เจอรัลด์เริ่มสงสัยว่า ยูเมะอาจจะได้รับการช่วยเหลือจากคนอื่น เพราะท้ายที่สุด เขาก็รู้ว่าเธอกำลังมองหาผู้หญิงในชุดขาวเช่นกัน เท่าที่เขารู้ เธอก็ได้พบศพผู้หญิงในชุดขาวแล้ว!อย่างน้อย ข้อสันนิษฐานของเขาที่คิดว่าเธอจะได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้ก็เป็นความจริง‘แต่… ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่…? เธอเองก็เป็นกันเทอร์เ
หลังจากที่หยุดนิ่งไปชั่วครู่ เจอรัลด์ก็สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดว่า “…งั้นก็ได้ เนื่องจากคุณไม่มีเด้ด แอนนี่ อยู่ที่ตัวแล้ว อย่างน้อยผมก็มั่นใจได้ว่าถ้าคุณคิดจะทำอะไรที่น่าสงสัย คุณได้ตายไปพร้อมกับผมแน่!”เมื่อพูดจบ เจอรัลด์ก็คว้าไหล่ยูเมะ ก่อนที่จะพาเธอกระโดดไปพร้อมกัน! เมื่อพวกเขาขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย ยูเมะก็บอกเจอรัลด์ว่าที่ซ่อนตัวอยู่ตรงไหน และเจอรัลด์ก็จับตัวเธอไว้แน่น ขณะที่ทั้งคู่รีบตรงไปที่นั่นเมื่อรู้ว่าตอนนี้เขาขาดความแข็งแกร่งที่จะต่อกรกับทั้งควีนน่า และราชาของกลุ่มประตูแห่งการพิพากษา เจอรัลด์จึงอดไม่ได้ที่จะระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่า เขาอาจจะต้องเผชิญหน้ากับพวกกันเทอร์ผู้ลึกลับด้วยไม่นานพวกเขาก็มาถึงถ้ำที่ตั้งอยู่บริเวณชานเมือง เมื่อเข้ามาด้านในถ้ำ เจอรัลด์ได้ผนึกหลอดเลือดใหญ่สองสามเส้นในร่างกายของยูเมะทันที!“…คุณเอาจริงเหรอเนี่ย? คุณยังไม่เชื่ออีกเหรอว่าฉันไม่ได้วางแผนที่จะทำร้ายคุณ?” ยูเมะพูด ขณะที่เธอหายใจเข้าลึก เพื่อพยายามระงับความรู้สึกผิดหวังของเธอเอาไว้“ผมจะทำให้คุณรู้ว่า ผมจะไม่ให้โอกาสเป็นครั้งที่สองกับใครก็ตามที่ทำลายความไว้วางใจของผม!