บททั้งหมดของ มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน: บทที่ 1041 - บทที่ 1050

เมื่อช่วยเหลือซาเวียหลังจากการตื่นจากอาการโคม่าระยะสั้นของเขา เจอรัลด์จึงสั่งให้เวลสันและคนของเขารีบเร่งมาที่นี่ในทันที เจอรัลด์ยังบอกเขาให้ใช้เทคนิคสกานเน็ตของพระราชวังจิตวิญญาณเช่นกัน ซึ่งเป็นวิธีที่รวดเร็วที่สุดสำหรับพวกเขาในการดักจับโมลเดลทั้งหมดไว้ภายในบ้านของเขาเมื่อเริ่มเกิดไฟไหม้ เจอรัลด์จะไม่เสี่ยงโอกาสใด ๆ ที่จะให้พวกเขาคนไหนได้ออกไปโดยมีชีวิตอยู่ “แม้มีคนไม่กี่คนจากการหนีรอดไปจากพวกเราได้ แต่พวกเราก็สามารถคาดคะเนตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขาทั้งหมดได้นะครับ นายน้อย” เวลสันรายงาน “เยี่ยมมาก อย่าลืมตามล่าพวกเขาทุกคนไม่ยกเว้นใคร ผมต้องการให้พวกเขาประสบกับความรู้สึกสิ้นหวังอย่างแท้จริงว่าเป็นยังไง…” เจอรัลด์ตอบกลับ ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเลือดสด ๆ ขณะที่เขาหันกลับไปมองคฤหาสน์ที่กำลังถูกเผาไหม้ เมื่อเฝ้ามองเปลวเพลิง เจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากของเขาเป็นการยิ้มเยาะที่มุ่งร้าย เป็นตอนนั้นเองเมื่อหัวใจของเวลสันเต้นสั่น ‘… เนื่องจากนายน้อยดื่มเลือดศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว ตอนนี้เขาก็น่าจะสามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้อย่างสบาย…แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับนายน

“เ เป็นเรื่องจริงครับ! เจอรัลด์กลายมาเป็นคนน่ากลัวมากจริง ๆ!” คนหนุ่มคนนั้นร้องไห้ออกมา เห็นได้ชัดว่ารู้สึกกลัวมาก “…ไอ้…ไอ้สารเลวนั้น! เป็นเวลาแค่ปีเดียวเท่านั้น! เขาจะสะสมกำลังมากมายขนาดนั้นในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ได้ยังไง?! ยังไงซะ ตระกูลคลอฟอร์ดก็จะต้องชดใช้อย่างสาสมสำหรับเรื่องนี้อย่างแน่นอน! ยูวานอยู่ไหนล่ะ?!” คอร์ดคำราม ขณะที่เขาตัวสั่นด้วยความโกรธอย่างมาก “น นายท่านสอง!” ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนขึ้น ขณะที่เขาเดินโซเซมาหา “ผม…ผมพบพวกเขาแล้ว…ผมพบศพของนายน้อยสองและพ่อบ้านโมลเดลแล้วครับ!” ลูกน้องคนนั้นแจ้งให้ทราบในระหว่างการหอบหายใจ “ว่าไงนะ?!” คอร์ดที่ตื่นตระหนกตะโกนขึ้นด้วยเสียงที่ดังมาก จนเสียงตะโกนของเขาอาจได้ยินก้องไปทั่วทั้งจังหวัดโลแกนได้ ในขณะเดียวกัน ดีแลนอยู่ในห้องนั่งเล่นภายในคฤหาสน์ตระกูลคลอฟอร์ดในนอร์ทเบย์ เขารู้สึกอยากจะขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างกระทันหัน จากนั้นก็พึมพำ “…อาจมีบางอย่างอาจเกิดขึ้นหรือเปล่า…? ผมรู้สึกลุกลี้ลุกลนมาได้สักพักแล้วตอนนี้…ผมแค่รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น!” “จะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ? ที่ฉันเห็นนะ คุณแค่รู้สึกว่าเนื่องจากความกดดันท

“จากสิ่งที่คุณเพิ่งถาม ผมคาดเดาว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นหรือเปล่าครับ คุณโมลเดล?” ดีแลนตอบกลับหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาสักพัก เมื่อได้ยินแบบนั้น ปาร์คเกอร์จึงพยักหน้าก่อนจะพูด “คือมีเหตุการณ์ที่ค่อนข้างลึกลับเกิดขึ้นกับผม และทีมของผมในขณะที่พวกเรากำลังมองหาเบาะแสเรื่องสหพันธ์ดวงอาทิตย์ มันค่อนข้างน่าละอายที่จะยอมรับ แต่เมื่อนานมาแล้ว ทีมของผมและผมไม่สามารถที่จะค้นหาเบาะแสใด ๆ ที่เกี่ยวข้องได้เลย สหพันธ์ดวงอาทิตย์นั้นน่าลึกลับและทรงพลังมากอย่างแท้จริง จนสามารถปกปิดร่องรอยของพวกเขาได้สุดยอดมาก ถึงไม่ใช่ทั้งหมดก็ตาม!” “อย่างไรซะ เมื่อผมรู้สึกว่าพวกเรามาถึงทางตันแล้ว บุคคลที่น่าลึกลับคนหนึ่งก็มาปรากฏตัว…ผมบอกได้เลยเนื่องจากพวกเราไม่เคยพบกันเป็นการส่วนตัวมาก่อน…ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ตั้งแต่นาทีนั้นเป็นต้นมา เขาก็ให้คำใบ้ที่จำเป็นกับพวกเราว่าจะไปที่ไหนต่อไปเมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเราสับสันกัน ความช่วยเหลือของเขานำพวกเราไปหาเบาะแสะที่แน่นอนที่พวกเราต้องการเพื่อดำเนินการต่อ เขาเป็นเหตุผลเดียวที่พวกเราสามารถมีความคืบหน้ามากขนาดนี้ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมานี้ เนื่องจากความช่วยเหลือตามธรรมชาติของเข

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าอันย่ิงใหญ่จากลูกน้องโมลเดล ซึ่งเริ่มลงมือกันแล้ว ดีแลนจึงรู้สึกว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง ตลอดเวลามานี้ เขาไม่เต็มใจที่จะติดต่อกับสมาคมลับใด ๆ เว้นแต่ว่าเขาถูกบังคับโดยสิ้นเชิง ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับทั้งหมดที่เขารู้ สมาคมลับนั้นมักจะทั้งยากที่จะควบคุมได้และเผด็จการกัน สุดท้ายเขาก็ทำแบบนั้นเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสหพันธ์ดวงอาทิตย์ แต่โชคไม่ดี ความกังวลใจทั้งหมดของเขาก็กำลังมาปรากฏตัวซึ่ง ๆ หน้าในตอนนี้ เขาจำได้ในตอนนั้นว่า พ่อของเขาบอกเขาว่าตระกูลคลอฟอร์ดมักจะเผชิญกับภัยอันตรายของการถูกฆ่าจนหมดสิ้นมาโดยตลอด สิ่งที่พ่อของเขาบอกในที่สุดก็จะเกิดขึ้นในวันนี้แล้วใช่ไหม? พวกเขาจะพบกับจุดจบของการสังหารหมู่โดยคนของตระกูลโมลเดลหรือเปล่า? ความคิดนั้นอย่างเดียวก็ทำให้ดีแลนกล้ำกลืนเล็กน้อยแเว เป็นตอนนั้นเอง เมื่อมีเสียงดังที่ค่อนข้างฟังดูดุร้ายตะโกนขึ้นมา “ฉันอยากจะเห็นด้วยตัวเองว่าใครจะกล้าดีมาทำร้ายคนของตระกูลคลอฟอร์ด!” เสียงที่มีอำนาจเหนือนั้นดังมาก จนกระจกโดยรอบแตกเป็นเสี่ยง ๆ ในท้ายที่สุด! ขณะที่ลมกรรโชกพัดผ่านห้องโถง ลูกน้องของตระกูลโมลเ

“นายน้อยออกจากจังหวัดโลแกนเมื่อหลายชั่วโมงก่อนแล้วครับ! และเขามาถึงที่เกาะแล้ว!” หนึ่งในผู้ใต้บัญชามากมายของแดริลรายงาน “…นายน้อยเหรอ? นายน้อยที่ไหนกันครับ พ่อ?” ดีแลนกล่าว รู้สึกมึนงง “ฮ่าฮ่า! แกจะรู้เมื่อเขามาถึงเอง” แดริลตอบกลับ ขณะที่เขาส่ายหัวของเขาด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้า “…ตายยากชะมัดพูดถึงก็มา…” แดริลกล่าวเสริม ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกห้องโถง เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนจึงหันไปมองยังทิศทางที่แดริลกำลังจ้องมองอยู่ คนที่กำลังเดินทางเข้ามาหาพวกเขาจากลานกว้างหลัก คือนายน้อยคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดสูทดำ ทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ ลูกน้องจากก่อนหน้าทั้งหมดที่ยังคงยืนอยู่ตรงประตู ก็โค้งคำนับให้อย่างเคารพ ขณะที่พวกเขากล่าวทักทาย “นายน้อย!” “จ เจอรัลด์!” ทั้งดีแลนและเจสสิก้าตะโกนขึ้นพร้อมกัน ในขณะที่ริมฝีปากของดีแลนกระตุกด้วยความดีใจเหลือล้น เจสสิก้าเองก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนเธอถึงกับต้องปิดปากไว้ สำหรับคลอฟอร์ดที่เหลือ พวกเขาทั้งหมดต่างก็จ้องไปที่เจอรัลด์กัน ความตื่นเต้นกำลังก่อขึ้นภายในพวกเขา “หนึ่งปีแล้วนะครับ แม่…พ่อ…พี่สาว…ในที่สุดผมก็กลับมาได้แล้ว!” เจอรัลด์ประกาศ ข