บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 921 - บทที่ 930

หลิง อี้หรานพูดไม่ออก ‘หมายความว่าอย่างไร? ฉันเป็นตัวนำโชคหรืออะไร?’ หลิง อี้หรานสลัดความคิดที่สับสนออกจากหัวของเธอและจดจ่อกับแฟ้มคดีในมือของเธอการพิจารณาคดีของอาหลีกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่วัน ตามทัศนคติของจำเลย เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการเลื่อนเวลาออกไปและไม่ต้องการจ่ายค่าชดเชยอะไรให้พวกเขาเพียงติดคุกหนึ่งปีก็สามารถล้างค่าเสียหายหลายล้านที่จำเลยต่อรองมาได้แม้ว่าเธอจะมั่นใจถึง 70 หรือ 80 เปอร์เซ็นต์ว่า ผู้กระทำผิดที่แท้จริงคือนักแสดงสาวซูซี แต่หลักฐานที่เธอมีก็ยังไม่แข็งแรงพอ!‘บางที... การทบทวนเส้นทางการรถใช้หรือสถานที่เกิดเหตุก็อาจจะทำให้เธอพบว่ามีบางสิ่งที่เป็นประโยชน์’ หลิง อี้หรานคิดกับตัวเอง นี่คือทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้และต่อให้พวกเขาจะชนะคดี อาหลีและครอบครัวของเขาก็จะไม่ได้รับค่าชดเชยอะไร“มองหาอะไรอยู่? ทำไมทำหน้าอย่างนั้น?” เสียงของอี้ จิ่นหลีดังขึ้นในหูของเธอหลิง อี้หรานตระหนักได้ว่าการประชุมทางวิดีโอของอี้ จิ่นหลีสิ้นสุดลงแล้ว และตอนนี้เขาก็มายืนอยู่ข้าง ๆ เธอเขาโน้มตัวลงและใช้มือข้างหนึ่งยันบนโต๊ะขณะมองดูแฟ้มในมือของเธอ“ไม่มีอะไร มันเป็นแค่คดีความที

“คุณลุง!” อาหยันร้องออกมาด้วยความประหลาดใจเย่ เหวินหมิงก้าวไปข้างหน้าและลูบหัวเด็กน้อยคุณนายโจวเดินออกมาหลังจากได้ยินเสียงดัง ทันทีที่เธอเห็นเย่ เหวินหมิง ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือด เธออยากจะรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อคว้าหลานชายของเธอเอาไว้ แต่เธอไม่สามารถหยุดตัวสั่นจากการจ้องมองสายตาของเย่ เหวินหมิงได้ชายผู้นี้ได้สร้างความเสียหายต่อตระกูลโจวมากเกินไปตอนที่ลูกสาวของเธอถูกจองจำอยู่ในคุก เธอไปขอร้องไม่ให้เขาไปขึ้นศาลเพื่อไปเป็นพยานต่อต้านหยุน แต่ความพยายามของเธอไม่เป็นผล ชายคนนั้นเพิ่งมองดูเธออย่างเย็นชาและพูดว่า “นี่คือสิ่งที่ตระกูลโจวต้องชดใช้ให้แก่ตระกูลเย่ และเธอต้องใช้ให้กับจื่ออิน! การจำคุกเพียงไม่กี่ปีนั้นยังน้อยเกินไปสำหรับเธอ”โจว เชียนหยุนรู้ว่าแม่ของเธอกลัว เธอจึงกระโดดไปข้างหน้าและคว้ามือของคุณนายโจวไว้คุณนายโจวสงบลงเล็กน้อย“เย่ เหวินหมิง ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ” โจว เชียนหยุนพูดเย่ เหวินหมิงเพียงยิ้มบาง ๆ “วันนี้ฉันไม่มาที่นี่เพราะเธอ” เขาพูดขณะนั่งลง และมองดูเด็กน้อยที่อยู่ข้างหน้าเขา “นามสกุลของเธอไม่ใช่โจว แต่เป็นเย่”โจว เชียนหยุนตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อเข

เมื่อเย่ เหวินหมิงกลับมาที่รถ เขาสัมผัสแขนของเขาที่โจว เชียนหยุนจับไว้ก่อนหน้านี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอคว้าตัวเขาไว้ นับตั้งแต่ที่พวกเขาพบกันอีกครั้งเขารู้สึกว่ามือของเธอสั่นมากเมื่อเธอแตะต้องตัวของเขาแม้ว่าเขาจะดึงมือของเธอออกจากแขน แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความเยียบเย็นของปลายนิ้วเธอเรียวนิ้วของเธอเย็นเฉียบ... จนเหมือนนิ้วของคนตาย!‘เลิกคิดถึงมันซะที!’ เย่ เหวินหมิงหลับตาลงและบอกตัวเองว่าอย่าไปนึกถึงผู้หญิงคนนั้นอีกไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะแสร้งทำเป็นน่าสงสารมากแค่ไหน เขาจะทำให้ลูกของเขารับรู้ถึงสายเลือดตัวเองและกลับมาหาตระกูลเย่!...หลิง อี้หรานต้องการหาเบาะแสที่เป็นประโยชน์โดยเร็วที่สุด ดังนั้นเธอจึงจงใจตรวจสอบตามเส้นทางที่รถแล่นมาในคืนที่เกิดอุบัติเหตุก่อนหน้านี้เธอได้เผยแพร่โพสต์บนอินเทอร์เน็ต โดยถามว่ามีผู้ขับขี่คนไหนสามารถจับภาพจากกล้องติดรถยนต์ของพวกเขาตามเส้นทางในคืนที่เกิดอุบัติเหตุได้บ้างแต่หลังจากที่เธอโพสต์ถามคำถาม กลับไม่มีใครมาตอบคำถามของเธอเลยมาคิดดูแล้วมันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานมากแล้ว แม้ว่ากล้องหน้ารถยนต์ของใครบางคนจะจับภาพได้ แต่มันก็อาจจะถูกปลอมแปล

“ก็ได้ บอกเธอให้เอาเบอร์โทรศัพท์มา แล้วแกก็โทรคนนั้นซะ ถ้าผู้หญิงคนนี้พูดโกหก ก็ฆ่าเธอซะ!” คนขับพูดใบหน้าของหลิง อี้หรานเต็มไปด้วยความกลัว แต่เธอรู้ว่าเธอไม่ควรแสดงออกไปว่าเธอรู้สึกกลัว ถ้าเธอกลัว เธอจะไม่สามารถช่วยตัวเองได้!อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถหาทางแก้ไขได้ และสถานการณ์มันก็ไม่แย่เท่ากับตอนที่เธออยู่ในคุกแม้ว่าเธอจะพยายามทำทุกอย่างในคุก แต่เธอก็ไม่สามารถหยุดคนอื่นให้เลิกทำร้ายเธอได้เธอต้องทนทุกข์ทรมานและไม่สามารถทำอะไรได้ชายคนนั้นคลำหาโทรศัพท์ของเขา ในขณะที่หลิง อี้หรานบอกหมายเลขโทรศัพท์ของอี้ จิ่นหลีให้แก่เขาเธอรู้สึกเศร้าเมื่อเธอนึกถึงมัน เธอพยายามจะรักษาระยะห่างจากอี้ จิ่นหลี โดยบอกตัวเองว่าตอนนี้เขาคืออี้ จิ่นหลี ไม่ใช่จินคนเดิมแต่เธอกลับต้องพึ่งพาอี้ จิ่นหลีในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของอี้ จิ่นหลีก็ดังขึ้นจากปลายสาย “พี่สาว?” หลิง อี้หรานควรจะเป็นคนเดียวที่รู้หมายเลขนี้ แต่ตอนนี้คนอื่นกลับรู้หมายเลขของเขา“นี่น้องชายเธอเหรอ?” ชายคนนั้นโกรธและคิดว่าหลิง อี้หรานหลอกเขา“เปล่า ฉันไม่มีน้องชาย เขาเป็นผู้อุปถัมภ์ของฉัน และเขาชอบแสดงบทบาทเป็นพ

‘ชายคนนี้... เป็นผู้อุปถัมภ์... ที่ผู้ช่วยทนายความพูดถึงหรือไม่?’ทำไมผู้อุปถัมภ์ถึงมีอิทธิพลขนาดนี้?อี้ จิ่นหลีเหลือบมองชายผู้ไม่สวมหน้ากากด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นเขาก็สั่งลูกน้องที่ติดตามเขา “จัดการผู้ชายคนนี้และบอกให้เขารู้ว่าการถูกตบนั้นรู้สึกยังไง”“ครับ” ลูกน้องตอบ ‘นายน้อยอี้อาจจะทุกข์ทรมานจนถึงขนาดสั่งให้ฉันจัดการชายคนนั้น’ เขาคิดกับตัวเองผู้ชายคนที่ไม่มีหน้ากากถึงกับตัวสั่น ทันทีที่เขาเห็นอี้ จิ่นหลีอุ้มหลิง อี้หรานเข้าไปในรถยนต์เบนท์ลีย์สีดำคันหรูที่อยู่ใกล้ ๆ ชายคนนั้นก็ตะโกนขึ้นว่า “คุณเป็นใครกันแน่? คือ... เธอเป็นแค่ผู้ช่วยทนายความจริง ๆ เหรอ?”‘ใครกันที่กล้าสร้างความโกลาหลเช่นนี้เพื่อช่วยผู้ช่วยทนายสาวธรรมดาที่ดูธรรมดา?’ชายคนนั้นรู้สึกเหมือนทุกอย่างนั้นเกินจะรับมือไหวเขาคิดว่าเขาแค่ยอมรับข้อเสนอบางอย่าง แต่มันกลายเป็นเรื่องใหญ่!ไม่มีเสียงตอบรับกับคำถามของเขา อี้ จิ่นหลีขึ้นรถไปโดยมีหลิง อี้หรานอยู่ในอ้อมแขนของเขา จากนั้น รถก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากที่เกิดเหตุหลิง อี้หรันพูดกับอี้ จิ่นหลีว่า “ขอบคุณนะ”ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธออาจจะต้องทุกข์ทรมานในวันนี้“เธอฉล